ΑΥΤΗ είναι η Μάρθα;;;;; Δεν το άκουγα ποτέ αυτό το τραγούδι, δεν είχα ιδέα!!
Ο Σκύλος στην Τέχνη
- Thread starter Εriana
- Ημερομηνία δημιουργίας
Στο Palazzo Ducale di Mantova ένα fresco του Andrea Mantegna
Πίνακας του Pompeo Batoni (1708–1787) που απεικονίζει τον Sir Harry Fetherstonhaugh (1754–1846) και τον αγαπημένο του σκύλο
Πίνακας του Paolo Veronese (Paolo Caliari) πιθανόν του 1570, Αγόρι με σκύλο
Πίνακας του Pompeo Batoni (1708–1787) που απεικονίζει τον Sir Harry Fetherstonhaugh (1754–1846) και τον αγαπημένο του σκύλο
Πίνακας του Paolo Veronese (Paolo Caliari) πιθανόν του 1570, Αγόρι με σκύλο
"Οι σκύλοι που αλυχτάνε εκφράζουν απόλυτα την κατάσταση μου. Είναι ένα αξιοθρήνητο παράπονο που δεν απευθύνεται πουθενά, που δεν έχει κανέναν προορισμό, που δε λέει τίποτα και που εξαπολύει στις νύχτες την πνιχτή κραυγή αγωνίας που θα ήθελα να μπορούσα να βγάλω... Αν μπορούσα vα μουγκρίσω σαν αυτούς, θα πήγαινα μερικές φορές, συχνά μάλιστα, σε μια μεγάλη πεδιάδα ή στα βάθη κάποιου δάσους και θα ούρλιαζα κατ' αυτόν τον τρόπο, για ώρες ολόκληρες, μέσα στο σκοτάδι."
Στις 6 Ιουλίου 1893, μετά απο χρόνια θεραπείας με ενέσεις μορφίνης ο Γκυ ντε Μωπασάν πεθαίνει στα τέσσερα, γαβγίζοντας και με τα σάλια του να τρέχουν μπροστά σ' έναν τοίχο τον οποίο γλύφει. Είναι σχεδόν σάραντα τριών ετών. Οι τελευταίες του λέξεις λέγεται πως ήταν "Σκοτάδια! Ω! Σκοτάδια! ".
απο 'δω: Φανταστικοί θάνατοι
αυριο συμπληρωνονται 127 χρονια απο το θανατο του συγγραφεα.
αδεσποτακι σε ενα δρομο κοντα στο Crystal Palace του Λονδινου φωτογραφημενο απο τον Εμίλ Ζολά, 1898/ 99.
Ogata GEKKO, WAINTING DOG, 1900
Γνωστός ιάπωνας ζωγράφος ο Ogata Gekko, (1859- 1920) ήταν μάλλον αυτοδίδακτος και ανέπτυξε μια ιδιαίτερη τεχνοτροπία στα σχέδια του.
O «εξηπλωμένος μικρός κύων»!
Χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. μΧ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα
Μια μικρή μαρμάρινη σαρκοφάγος, με την παράσταση ενός μικρού σκύλου στο κάλλυμα. Και αν και έχουν βρεθεί παρόμοια ευρήματα με ταφές σκύλων από την ρωμαϊκή περίοδο, σίγουρα ασυνήθιστο για τα δεδομένα της εποχής, ενός τέτοιου μεγέθους ταφικό μνημείο. Βρέθηκε στη βόρεια πλευρά του εθνικού κήπου, από όπου διερχόταν αρχαίος δρόμος που οδηγούσε στα Μεσόγειο - το ζώο θα πρέπει να είχε στραμμένο το μικρό κεφάλι του προς την πλευρά του αρχαίου δρόμου, κοιτάζοντας με εκφραστικό βλέμμα τους περαστικούς.
Ψοφάω για το σταυροπόδι, και την παχουλή του κοιλίτσα.
Χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. μΧ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα
Μια μικρή μαρμάρινη σαρκοφάγος, με την παράσταση ενός μικρού σκύλου στο κάλλυμα. Και αν και έχουν βρεθεί παρόμοια ευρήματα με ταφές σκύλων από την ρωμαϊκή περίοδο, σίγουρα ασυνήθιστο για τα δεδομένα της εποχής, ενός τέτοιου μεγέθους ταφικό μνημείο. Βρέθηκε στη βόρεια πλευρά του εθνικού κήπου, από όπου διερχόταν αρχαίος δρόμος που οδηγούσε στα Μεσόγειο - το ζώο θα πρέπει να είχε στραμμένο το μικρό κεφάλι του προς την πλευρά του αρχαίου δρόμου, κοιτάζοντας με εκφραστικό βλέμμα τους περαστικούς.
Ψοφάω για το σταυροπόδι, και την παχουλή του κοιλίτσα.
Julius LeBlanc Stewart (1855/1919)
"Nymphs Hunting" 1898
Soleil du dimanche 1901
Woman in a Garden 1898
"Nymphs Hunting" 1898
Soleil du dimanche 1901
Woman in a Garden 1898
Last edited:
John Singer Sargent 1856/1925
Beatrice Townsend 1882
Beatrice Townsend 1882
Victor Borisov-Musatov 1870/1905
Boy with a Dog 1895
Boy with a Dog 1895
Lucian FREUD, ELI 2002
Λάτρης της φυλής Whippet, ο εγγονός του Σιγκμουντ Φρόυντ, τα χρησιμποιούσε σε πολλούς πίνακές του. Εδώ η Eli, το σκυλί της ανηψιάς του. Παρότρυνε τους ανθρώπους που χρησιμοποιούσε να είναι χαλαροί όπως οι σκύλοι.
«Με εντυπωσιάζει η απουσία αλαζονείας, η προθυμία τους και ο ζωώδης πραγματισμός τους».
Terry O' NEIL BARKING DOG AND BOWIE, 1974
Μια σειρά φωτογραφιών που τραβήχτηκαν στα πλαίσια της κυκλοφορίας του όγδοου άλμπουμ του Bowie "Diamond Dogs" εμπνευσμένο από τη νουβέλα του George Orwell 1984.
Δοκίμιο του αείμνηστου Κωστή Παπαγιώργη. Δημοσιεύθηκε στη lifo την 9η Ιουνίου 2014.
Καλή ανάγνωση.
Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ
Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο "έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.
Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα, έχει δική του πατέντα: "η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!" Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο "κάτοχος" του σκύλου πριν απ' όλα κατέχει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας" ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.
Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φιλίας.
Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και "μιλάει" βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, υποψιθυρίζει :"Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;"
Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα "ζώο". Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ' ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε αποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου.
Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη - όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία".
Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση.
Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του.
Καλή ανάγνωση.
Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ
Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο "έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.
Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τετράποδα, έχει δική του πατέντα: "η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθετα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!" Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προσέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναισθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο "κάτοχος" του σκύλου πριν απ' όλα κατέχει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμένο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο "ένας" ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθάνεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει.
Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφινιών, περιστεριών ή αετών. Ωστόσο το μέγεθος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φραγή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαίνει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λόγια, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχωμα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπαθούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμένη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φιλίας.
Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι "ανθρώπινο" μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλίσιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτισμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυτη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και "μιλάει" βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφορος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλίας, υποψιθυρίζει :"Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;"
Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορηματικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωιστές γίνονται φιλόζωοι. Ωστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φιλόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα "ζώο". Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κάνει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ' ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώπινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε αποτελέσματα ανώτερα του αναμενομένου.
Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεννόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίποδο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτακτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέπτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη - όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία".
Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση.
Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του.
Τί γυρεύεις σὲ τούτη τὴν ἔρημο; τοῦ εἶπα.
Στὸν τόπο αὐτὸ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς βλαστήμιας.
Τούτη ἡ χώρα, σ’ ὅλες τὶς ἐποχές, ἔχει ν’ ἀπαριθμεῖ τὰ ἐρείπια της,
τοὺς μαστροπούς της, τὰ ἐμφύλια ἐμβατήρια,
τὶς περιούσιές της αὐταπάτες.
Τί γυρεύεις, τοῦ εἶπα, σὲ τοῦτο τὸ θέατρο;
Οὔτε ὁ μονόλογός σου θ’ ἀκουστεῖ οὔτε ἡ σιωπή σου.
Ποιός παίρνει πιὰ στὰ σοβαρὰ τὶς παραινέσεις τοῦ χοροῦ,
τῶν τραγωδῶν τὸν ρόλο;
Στὸν ἄδειο τόπο τῆς ἀνήλεης σκηνῆς,
θὰ ἀπαγγείλεις μοναχὸς τὸ κείμενό σου:
«Εἶμαι ὁ λύκος.
Αὐτὸς ποὺ ἡ ὄψη του μουδιάζει τὶς καρδιές σας,
αὐτὸς ποὺ πνίγει τὰ νεογέννητα τοῦ ὕπνου σας.
Ὅταν μοῦ λείπει τοὺς χειμῶνες ἡ τροφή,
ἀναζητῶ τὰ μονοπάτια μου ποὺ χάθηκαν στὶς πόλεις.
Ὄχι ἀσφαλῶς τὶς ἐργάσιμες ὧρες σας
οὔτε μὲ τὴν πασίγνωστη στολὴ τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Φορῶ κουρέλια καὶ σκουφὶ σὰν πολυμήχανος,
ὁμοιώνομαι τὸν ναυαγὸ ποὺ ἀντίκρισε τὴ γῆ τῶν λωτοφάγων.
Κάνω πὼς τρέμω τάχα ἀπὸ τὸν φόβο μου,
ὅταν γρυλίζουν γύρω μου τ’ ἀδέσποτα τῶν δρόμων.
Καμιὰ φορὰ μὲ πιάνετε στὸ δόκανο,
ἄλλες φορὲς σᾶς πιάνω στὸ δικό μου.
Τότε πληρώνει, μὲ τὸν τρόπο του ὁ καθείς, τὰ ὀφειλόμενα.
»Εἶμαι ὁ λύκος.
Αὐτὸς ποὺ ὑποδύεται τὸν λύκο σας,
τὸ πιὸ πιστό σας ζωντανό, τὸ κατοικίδιό σας.
Ἀκολουθῶ τὸν χρόνο σας καὶ τὸν βηματισμό σας
χωρὶς νὰ δυσανασχετῶ γιὰ τὸ κολάρο μου,
γιὰ τὸ γελοῖο μου ὄνομα καὶ τὸ λουρὶ τῆς βόλτας.
Μ’ εὐγνωμοσύνη τρώω ἀπ’ τ’ ἀποφάγια σας,
οὐρῶ κι ἀποπατῶ ὅπου μοῦ πεῖτε·
μ’ εὐγνωμοσύνη γλείφω τὶς πληγές μου.
Ἂν χρειαστεῖ θὰ προστατέψω τὶς εἰκόνες σας,
τὰ ἀγαθὰ τοῦ βίου σας ἢ τὰ κτερίσματα
τῶν τάφων σας ἀπὸ τοὺς τυμβωρύχους.
Ἂν χρειαστεῖ θὰ γίνω ὁ ὁδηγός σας.
Μαζί μου θὰ διασχίζετε μὲ ἀσφάλεια
τ’ αὐτιστικὰ σημεῖα καιρῶν σας.
»Εἶμαι πιὰ ὁ λύκος.
Τὶς νύχτες μου ἀποσύρομαι στὰ ὑπόγεια, στὸ ὑποσκήνιό μου·
ἐκεῖ ὅπου μένω μόνος μὲ τὰ ἔργα μου·
ἐκεῖ ὅπου στοιβάζω τὰ ὀστά σας».
Σταύρος Ζαφειρίου
[Ξαναδουλεμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ "Ἐνοχικόν - Ὁ μονόλογος ἑνὸς δράστη", Νεφέλη, 2010]
Ο πίνακας είναι του Jackson Pollock και έχει τίτλο The She-Wolf, 1943.
“She-Wolf came into existence because I had to paint it,” δήλωσε ο καλλιτέχνης το 1944.
για τους φιλους του τρομου, των σκυλων, της (κυνοφιλης) Edith Wharton ή για το Halloween (ημαρτον) που ερχεται... a little treat:
το διηγημα της Kerfol, στο οποιο φαντασματα σκυλων στοιχειωνουν το ομωνυμο κτημα.
το διηγημα της Kerfol, στο οποιο φαντασματα σκυλων στοιχειωνουν το ομωνυμο κτημα.
ενα ανεκδοτο με τον Dickens:
"[Dombey and Son was begun in Lausanne in the summer of 1846, and finished in Paris early in 1848. When Dickens had sent off the copy for the last monthly part, he remembered that when he was tying up the loose ends he had forgotten to say anything about Florence's dog Diogenes. On 25 March 1848, he wrote to the faithful Forster, who was attending to the press in London.]
The end came; and, at the last moment when correction was possible, this note arrived. 'I suddenly remember that I have forgotten Diogenes. Will you put him in the last little chapter? After the word "favourite" in reference to Miss Tox, you can add, "except with Diogenes, who is growing omd and wilful". Or, on the last page of all, after "and with them two children: boy and girl" (I quote from memory), you might say "and an old dog is generally in their company", or to that effect. Just say what you think best'
[Forster adopted the second suggestion. The passage reads: 'Autumn days are shining, and on the sea-beach there are often a young lady, and a white-haired gentleman. With them, or near them, are two children: boy and girl. And an old dog is generally in their company.' Forster must have decided that the attribution of wilfulness to the faithful Diogenes would mar the benevolent harmony of the close.] "
το αποσπασμα ειναι απο το βιβλιο The Oxford Book of Literary Anecdotes που επιμεληθηκε ο James Sutherland. η παραγραφος στη μεση ειναι απο τη βιογραφια του Dickens που εγραψε ο Forster.
"[Dombey and Son was begun in Lausanne in the summer of 1846, and finished in Paris early in 1848. When Dickens had sent off the copy for the last monthly part, he remembered that when he was tying up the loose ends he had forgotten to say anything about Florence's dog Diogenes. On 25 March 1848, he wrote to the faithful Forster, who was attending to the press in London.]
The end came; and, at the last moment when correction was possible, this note arrived. 'I suddenly remember that I have forgotten Diogenes. Will you put him in the last little chapter? After the word "favourite" in reference to Miss Tox, you can add, "except with Diogenes, who is growing omd and wilful". Or, on the last page of all, after "and with them two children: boy and girl" (I quote from memory), you might say "and an old dog is generally in their company", or to that effect. Just say what you think best'
[Forster adopted the second suggestion. The passage reads: 'Autumn days are shining, and on the sea-beach there are often a young lady, and a white-haired gentleman. With them, or near them, are two children: boy and girl. And an old dog is generally in their company.' Forster must have decided that the attribution of wilfulness to the faithful Diogenes would mar the benevolent harmony of the close.] "
το αποσπασμα ειναι απο το βιβλιο The Oxford Book of Literary Anecdotes που επιμεληθηκε ο James Sutherland. η παραγραφος στη μεση ειναι απο τη βιογραφια του Dickens που εγραψε ο Forster.
ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ. ΚASHTANKA
Λυρικό παιδικό διήγημα του Άντον Τσέχοφ.
Η Καστάνκα μια χαριτωμένη σκυλίτσα που ζει ευτυχισμένη με τους ανθρώπους της, χάνεται και καταλήγει κοντά σε έναν άνθρωπο του τσίρκου, όπου γνωρίζει καινούριους φίλους και μαθαίνει κόλπα για το τσίρκο. Ως παιδικό διήγημα έχει εν τέλει happy end αφού οι άνθρωποι της επισκέπτονται μια μέρα το τσίρκο και την αναγνωρίζουν και εκείνη τρέχει να τους συναντήσει.
Εδώ σε ένα όμορφο animation με αγγλικους υπότιτλους. Δυστυχώς δεν το βρήκα με ελληνικούς.
Λυρικό παιδικό διήγημα του Άντον Τσέχοφ.
Η Καστάνκα μια χαριτωμένη σκυλίτσα που ζει ευτυχισμένη με τους ανθρώπους της, χάνεται και καταλήγει κοντά σε έναν άνθρωπο του τσίρκου, όπου γνωρίζει καινούριους φίλους και μαθαίνει κόλπα για το τσίρκο. Ως παιδικό διήγημα έχει εν τέλει happy end αφού οι άνθρωποι της επισκέπτονται μια μέρα το τσίρκο και την αναγνωρίζουν και εκείνη τρέχει να τους συναντήσει.
Εδώ σε ένα όμορφο animation με αγγλικους υπότιτλους. Δυστυχώς δεν το βρήκα με ελληνικούς.
