Θάνατος και επιλογή Νέου Μέλους
- Thread starter vasilis_mike
- Ημερομηνία δημιουργίας
Οταν αναγκάστηκα να κάνω ευθανασία στον 16χρονο συντροφάκο μου, εκτός από το σοκ της αίσθησης ότι το έπαιξα θεός (δεν υπήρχε εκλογίκευση εφόσον ως εκείνη τη στιγμή, για μήνες, πάλευα για την ευζωία του, να τον ανακουφίζω, γενικά 25/24 ήταν χρέος και έγνοια μου στα στερνά και αδύναμά του, πάλευα με την αντίστροφη μέτρηση, πάντα με σεβασμό όμως στις ανάγκες του), με εκνεύριζε αφάνταστα όταν κάποιοι μου πρότειναν να βρω αμέσως άλλον. Ισως γιατί οι περισσότεροι δεν ένιωθαν και τόσο, σα να έδιναν χρηστική σημασία σε αυτά τα πλάσματα, λες και τα επιλέγουμε για ψυχαγωγία. Οι δικοί μου συμβουλάτορες στην πλειοψηφία τους δεν ήταν έμπειροι εξάλλου . Το εισέπραττα και σαν ύβρη!
Για εμένα ήταν τέλος εποχής και αυτό το οριστικό που ανέφερε η Eriana με έσκιζε κομματάκια.
Πέρασα από πολλές διαδρομές, επίπονες ως τραυματικές. Μια εβδομάδα μετά την απώλεια, πήγα με το μισό μου μαλλί μαζεμένο σε πετσέτα σε δερματολόγο, όταν ξαφνικά στη μπανιέρα άρχισαν να "χαιδεύουν" τα πόδια μου ολόκληρες τούφες που έπεφταν κατά το λούσιμο.
Υπέφερα από αυτοματοποιημένες προβολές, τον έβλεπα σε σημεία του σπιτιού που συνήθως άραζε ή σύχναζε.
Δε με χωρούσε ο τόπος.
Το πέρασα επώδυνα και τραυματικά, ίσως και από τον τρόπο που έπρεπε να φύγει.
Μου πήρε 3 χρόνια για να ξαναβάλω σκυλί στη ζωή μου. Και μάλιστα με διάφορες ιδιοτροπίες και ταλαιπωρίες, καθώς ο νέος δεν είναι τόσο "εύκολος", καλόβολος, συνεργάσιμος όπως ο προηγούμενος.
Αν και πέρασαν 3 χρόνια, ακόμα και τώρα που έχει φτάσει 5 χρονών, καμιά φορά τον φωνάζω με το όνομα του άλλου.
Στα 3 κενά αυτά χρόνια, έβλεπα όνειρα ότι κάτι συνέβαινε, με τρομερό άγχος, αίσθημα ευθύνης και αγωνίας, έπρεπε από κάτι να τον σώσω, να τον γλιτώσω και ξυπνούσα με την πικρότατη αίσθηση ότι δε χρειάζεται πια γιατί πλέον είχε φύγει.
Δεν ξέρω αν θα ήταν η ζωή μου πιο εύκολη, αν είχα προβεί σε πιο άμεση απόκτηση νέου συντροφάκου. Πιθανό να ήταν. Πιθανό να έπεφτα στο σφάλμα της σύγκρισης....πιθανό να είμαι από τους τύπους που χρειάζεται να έχω πάνω από ένα σκυλί για να εξισορροπείται ένα τσικ μέσα μου το θέμα.
Ισως τα βράδια μου να ήταν πιο απαλά γιατί αντί να φαντασιώνομαι στο ημίφως ότι υπάρχει εκεί αραγμένος, να υπήρχε όντως ένα νέο πλάσμα εκεί αραγμένο.
Μεταξύ παρηγοριάς αλλά και της διαφορετικότητας που έχει η ζωή κάποιου που ζει με σκυλί σε στενή σχέση, υπάρχει μια λεπτή ισορροπία. Δεν είναι θέμα απλώς αντικατάστασης, ή προβολής, είναι μια ολόκληρη νοοτροπία που συνοδεύει τη ζωή με αυτά τα πλάσματα. Είναι μια σχέση τροφοδότης, μεταξύ διαφορετικών όντων που από μόνη της κατά την ταπεινή μου άποψη έχει μια ιδιαίτερη δύναμη και ισχύ.
Μπορεί λοιπόν να λειαίνονται λίγο οι γωνίες της απώλειας, μπορεί να ξεκινάει ως δεκανίκι μια "πρόωρη απόκτηση" (πολύ υποκειμενικός χαρακτηρισμός βέβαια) αλλά δεν απαγορεύει το να λατρευτεί εξίσου το νέο πλάσμα και ίσως και περισσότερο, καθώς η πρότερη εκπαίδευση συμβίωσης, αφήνει πάντα και μεγαλύτερη "σοφία"...
Για εμένα ήταν τέλος εποχής και αυτό το οριστικό που ανέφερε η Eriana με έσκιζε κομματάκια.
Πέρασα από πολλές διαδρομές, επίπονες ως τραυματικές. Μια εβδομάδα μετά την απώλεια, πήγα με το μισό μου μαλλί μαζεμένο σε πετσέτα σε δερματολόγο, όταν ξαφνικά στη μπανιέρα άρχισαν να "χαιδεύουν" τα πόδια μου ολόκληρες τούφες που έπεφταν κατά το λούσιμο.
Υπέφερα από αυτοματοποιημένες προβολές, τον έβλεπα σε σημεία του σπιτιού που συνήθως άραζε ή σύχναζε.
Δε με χωρούσε ο τόπος.
Το πέρασα επώδυνα και τραυματικά, ίσως και από τον τρόπο που έπρεπε να φύγει.
Μου πήρε 3 χρόνια για να ξαναβάλω σκυλί στη ζωή μου. Και μάλιστα με διάφορες ιδιοτροπίες και ταλαιπωρίες, καθώς ο νέος δεν είναι τόσο "εύκολος", καλόβολος, συνεργάσιμος όπως ο προηγούμενος.
Αν και πέρασαν 3 χρόνια, ακόμα και τώρα που έχει φτάσει 5 χρονών, καμιά φορά τον φωνάζω με το όνομα του άλλου.
Στα 3 κενά αυτά χρόνια, έβλεπα όνειρα ότι κάτι συνέβαινε, με τρομερό άγχος, αίσθημα ευθύνης και αγωνίας, έπρεπε από κάτι να τον σώσω, να τον γλιτώσω και ξυπνούσα με την πικρότατη αίσθηση ότι δε χρειάζεται πια γιατί πλέον είχε φύγει.
Δεν ξέρω αν θα ήταν η ζωή μου πιο εύκολη, αν είχα προβεί σε πιο άμεση απόκτηση νέου συντροφάκου. Πιθανό να ήταν. Πιθανό να έπεφτα στο σφάλμα της σύγκρισης....πιθανό να είμαι από τους τύπους που χρειάζεται να έχω πάνω από ένα σκυλί για να εξισορροπείται ένα τσικ μέσα μου το θέμα.
Ισως τα βράδια μου να ήταν πιο απαλά γιατί αντί να φαντασιώνομαι στο ημίφως ότι υπάρχει εκεί αραγμένος, να υπήρχε όντως ένα νέο πλάσμα εκεί αραγμένο.
Μεταξύ παρηγοριάς αλλά και της διαφορετικότητας που έχει η ζωή κάποιου που ζει με σκυλί σε στενή σχέση, υπάρχει μια λεπτή ισορροπία. Δεν είναι θέμα απλώς αντικατάστασης, ή προβολής, είναι μια ολόκληρη νοοτροπία που συνοδεύει τη ζωή με αυτά τα πλάσματα. Είναι μια σχέση τροφοδότης, μεταξύ διαφορετικών όντων που από μόνη της κατά την ταπεινή μου άποψη έχει μια ιδιαίτερη δύναμη και ισχύ.
Μπορεί λοιπόν να λειαίνονται λίγο οι γωνίες της απώλειας, μπορεί να ξεκινάει ως δεκανίκι μια "πρόωρη απόκτηση" (πολύ υποκειμενικός χαρακτηρισμός βέβαια) αλλά δεν απαγορεύει το να λατρευτεί εξίσου το νέο πλάσμα και ίσως και περισσότερο, καθώς η πρότερη εκπαίδευση συμβίωσης, αφήνει πάντα και μεγαλύτερη "σοφία"...
Έχετε δίκιο. Έχετε κάνει quote.εχω κανει quote
Δεν διαφωνώ μαζί σας γιατί δεν τίθεται θέμα πρωτοκόλλου. Αναφέρθηκα σε αυτούς που δεν θεωρούν το οριστικό φυσικό και αντιστέκονται ή το αγνοούν γιατί τους είναι αφόρητο, όχι σε αυτούς που τα πάνε καλά με το οριστικό το διαχειρίζονται και πάνε παρακάτω. Σε αυτούς τους τελευταίους αναφέρεστε και καλά κατά τη γνώμη μου τα λέτε.
Αν κάτσεις και το φιλοσοφήσεις, θα δεις πως μια σκυλίσια ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μας.
Κάθε νέα σκυλίσια ζωή που βάζουμε στην καρδιά μας, μας βρίσκει μεγαλύτερους, ωριμοτερους, διαφορετικούς, ίσως και σε άλλη "φάση" της ζωής μας.
Θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που διαμορφώνουν και την ίδια μας την σχέση με έναν σκύλο, αλλά και την διαχείριση των αναμνήσεων μας από αυτόν.
Πολύ σύνθετο θέμα, θεωρώ πως ο καθένας αντιδράει με τον δικό του τρόπο και όπως προστάζει η καρδιά του.
Βασίλη, λυπάμαι πολύ για τον Μάικ.
Καλό του ταξίδι.
Ακριβώς όπως τα λες @Yorkaddict
Σε ό,τι αφορά στο φυσικό οριστικό, όσο κι αν είναι ό,τι πιο σίγουρο και δεδομένο που ισχύει για όλους μας, τόσο απάλευτο το νιώθω. Είτε συμβαίνει πρόωρα, είτε σε πιο δικαιολογημένο χρόνο.
Ισως μπορέσω να το φιλοσοφήσω διαφορετικά, σε άλλη χρονική περίοδο της ζωής μου, πολύ πιο ώριμη.
Το μόνο που τελικά δε μπορώ να κρίνω είναι το πως θέλει και δύναται να το χειριστεί ο καθένας
Σε ό,τι αφορά στο φυσικό οριστικό, όσο κι αν είναι ό,τι πιο σίγουρο και δεδομένο που ισχύει για όλους μας, τόσο απάλευτο το νιώθω. Είτε συμβαίνει πρόωρα, είτε σε πιο δικαιολογημένο χρόνο.
Ισως μπορέσω να το φιλοσοφήσω διαφορετικά, σε άλλη χρονική περίοδο της ζωής μου, πολύ πιο ώριμη.
Το μόνο που τελικά δε μπορώ να κρίνω είναι το πως θέλει και δύναται να το χειριστεί ο καθένας
Ο ίδιος άνθρωπος, μέσα στο πέρασμα των χρόνων, κάθε φορά που τίθεται το δίλημμα της υιοθεσίας ενός νέου σκύλου, μπορεί να πάρει διαφορετικές αποφάσεις πάνω στο σοβαρό αυτό θέμα.
Οι παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση του είναι πολλοί, σύνθετοι και υποκειμενικοί. Πολλές φορές είναι και πέρα των δυνατοτήτων και του ελέγχου του.
Δεν υπάρχει κανόνας και πρόβλεψη για το τι θα κάνει κάποιος μετά τον θάνατο του σκύλου του.
Και έτσι είναι η ζωή, ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί
Each time I find myself flat on my face
I pick myself up and get back in the race
Οι παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση του είναι πολλοί, σύνθετοι και υποκειμενικοί. Πολλές φορές είναι και πέρα των δυνατοτήτων και του ελέγχου του.
Δεν υπάρχει κανόνας και πρόβλεψη για το τι θα κάνει κάποιος μετά τον θάνατο του σκύλου του.
Και έτσι είναι η ζωή, ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί
Each time I find myself flat on my face
I pick myself up and get back in the race
Πριν 2 χρόνια έφυγε η 1η μου ξαδέρφη... 40 ετων, καρκίνος. Μητέρα 2 παιδιών 3 & 5 ετών.
Πέρυσι έφυγε το παλληκάρι που έμενε απέναντι μου... 38 ετων έμφραγμα. Πατέρας διδύμων 2 ετών..
Πριν 5 μήνες σκοτώθηκε ντελιβερας 500 μέτρα από το σπίτι μου. 20 χρονων, έμαθα ότι έμενε στο από πάνω στενό.. Η μάνα του ακόμα πηγαίνει στη διασταύρωση και κάθεται..
Όλοι μας αν είμαστε τυχεροί θα χάσουμε κάποτε γονείς (και όχι εκείνοι εμάς)...
Έχω αποφασίσει να κοιτάζω μόνο μπροστά... Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Οπότε ναι, όσο κι αν στεναχωριέμαι δεν είχα κανένα πρόβλημα να διαχειριστώ τον θάνατο των κατοικίδιων μου, όλα αυτά τα χρόνια. Έζησαν υπέροχα κι έφυγαν στην αγκαλιά αυτών που αγαπούσαν.
Πέρυσι έφυγε το παλληκάρι που έμενε απέναντι μου... 38 ετων έμφραγμα. Πατέρας διδύμων 2 ετών..
Πριν 5 μήνες σκοτώθηκε ντελιβερας 500 μέτρα από το σπίτι μου. 20 χρονων, έμαθα ότι έμενε στο από πάνω στενό.. Η μάνα του ακόμα πηγαίνει στη διασταύρωση και κάθεται..
Όλοι μας αν είμαστε τυχεροί θα χάσουμε κάποτε γονείς (και όχι εκείνοι εμάς)...
Έχω αποφασίσει να κοιτάζω μόνο μπροστά... Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Οπότε ναι, όσο κι αν στεναχωριέμαι δεν είχα κανένα πρόβλημα να διαχειριστώ τον θάνατο των κατοικίδιων μου, όλα αυτά τα χρόνια. Έζησαν υπέροχα κι έφυγαν στην αγκαλιά αυτών που αγαπούσαν.
Έτσι είναι, ναι.
Κι εγώ νομίζω πως θρηνούμε μαζί με το σκύλο και όλη αυτή τη περίοδο της ζωής μας. Εγώ τη θρήνησα δεόντως - τη κούκλα μου τη βρήκα στα 17 μου και πάντα σκεφτόμουν πως αυτό το σκυλί με μεγάλωσε.
Άργησα να είμαι έτοιμη για άλλο σκύλο. Και θυμάμαι πάντα σαν ιστορία τρόμου τη εκμυστήρευση ενός φίλου, που έχασε τον αγαπημένο του σκύλα και αυτός πολύ άδικα και πολύ νέα, πως τη νέα του κουτάβα την κοιτάει και δεν... Δεν κάνει αυτό το connexion...
Είχα πει πως δε θα γράψω σε αυτό το νήμα, εμένα με χάλασε πολύ αυτός ο σκυλοκαβγάς σας, θεωρώ ότι αν ένα πράμα εδώ μέσα θα πρέπει να μοιραζόμαστε είναι η ενσυναίσθηση όσον αφορά τον πόνο για το χαμό ενός αγαπημένου σκύλου. Δε πα να πάρει και αμέσως άλλο σκύλο, δε πα να γλυκοκοιτάει κουτάβια να ξεχαστεί, ή να μην είναι έτοιμος, ή να έχει στο σπίτι άλλα 12 πατούσια.
Θα ξεχάσω εγώ, που μπήκα και εγώ να πω το πόνο μου όταν χάσαμε τον παίχτη μου? Και έγραψα και 2 βλακείες παραπάνω? Που έκλαψε ο @johnk, λες και ήταν αγαπημένος του σκύλος, και με ένιωσε? Και για λίγο, σαν να σηκώθηκε ο πόνος από μένα, επειδή τον μοιράστηκε και κάποιος άλλος?
Πάτε καλά??
Τόσα χρόνια στα σόσιαλ έχω διαπιστώσει το εξής φαινόμενο, αν και ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω. Η κάθε άποψη καλή ή κακή θα βρει έναν υπέρμαχο της αντίθετης να σου επιτεθεί, να δημιουργήσει σκηνικό. Ίσα για να αποδείξει στον εαυτό του (μέσω των likes) ότι αυτός και μόνο είναι ο σωστός κι εσύ ένα τίποτα που δεν έχεις καν το δικαίωμα να έχεις άποψη.
Σπάνια ο άλλος σέβεται τουλάχιστον την ηλικία σου -κατά πρώτο λόγο- που εκ των πραγμάτων συνεπάγεται εμπειρίες ζωής. Το μεγάλο σχολείο της ζωής αγαπητοί μου, κοινώς πεζοδρόμιο, που όσο περπατάς, τόσο περισσότερα μαθαίνεις, αν βέβαια έχεις ανοιχτά τα μάτια.
Επί των συναισθημάτων και επί του θέματος τώρα.
Διάβασα διάφορα και άλλοι "υπερασπίστηκαν" την κίνησή μου να ψάχνω για κουτάβι, άλλοι πάλι όχι. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι ανοιχτός τελείως και ότι σκέφτομαι το λέω, χωρίς μυστικά και υποκρισίες, χωρίς δήθεν για να γίνομαι αρεστός σε όλους, θα πω κι εγώ το σκεπτικό και την άποψή μου, όχι για να απολογηθώ, αλλά να καταθέσω μία άλλη οπτική γωνία.
Λόγω ζωής και εμπειριών, εργασίας μπλα μπλα μπλα... Έχουν δει τα μάτια μου απίθανες καταστάσεις. Έχω κουβαλήσει με τα χέρια μου νεκρά, κομματιασμένα κορμιά, έχω δει παιδιά σκοτωμένα πεταμένα σε χαντάκι. Έχω δει την πιο άσχημη πλευρά της ανθρώπινης φύσης και ζωής.
Στις πρώτες μου εμπειρίες μετά από κάθε συμβάν έκανα μήνες να κοιμηθώ. Τα έβλεπα δε, όλα μάταια. Αν θρηνούσα έτσι όπως πιστεύετε πολλοί ότι πρέπει ή θα έπρεπε να θρηνούμε, εδώ και πολλά χρόνια θα έπρεπε να με φιλοξενεί κάποιο ψυχιατρείο.
Έμαθα λοιπόν στην ζωή μου να κοιτάζω μπροστά. Η πίκρα, ο πόνος, η θλίψη, οι αναμνήσεις είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι στο μυαλό και στην ψυχή μας, αλλά δεν βοηθάει σε τίποτα και κανέναν. Κλαίω ναι, θυμάμαι και πονάω ναι, αλλά...;; Θα αλλάξω αυτό που έγινε; Θα φέρω πίσω αγαπημένα μου άτομα; Ή στην περίπτωσή μας τον σκυλάκο μου; Η λογική λέει όχι. Η λογική λέει να κοιτάξεις μπροστά. Και όταν το συναίσθημα σε πνίγει, πρέπει να χρησιμοποιείς την λογική.
Ξέρετε δεν ζω μόνος. Ζω με την γυναίκα μου. Οι δυό μας.
Χάνοντας τον Μαικ, δεν πόνεσα μόνο εγώ αλλά και η γυναίκα μου. Και ως πιο ευαίσθητη ή να το πω καλύτερα, πιο άπειρη στο να διαχειριστεί καταστάσεις, πονάει τόσο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε τίποτα. Και πονάω κι εγώ να την βλέπω έτσι.
Αν με ρωτήσετε προσωπικά, ίσως και να έκανα και 6 μήνες ή και χρόνο ... δεν ξέρω, αλλά δεν βιάζομαι, για να πάρω πάλι είτε κουτάβι είτε μεγάλο, είτε από εκτροφείο είτε αδέσποτο. Δεν είμαι όμως μόνος. Και όταν το βράδυ ξυπνάω και νοιώθω δίπλα μου τον άνθρωπό μου να κλαίει με πονάει. Όταν πετάγεται στον υπνο και φωνάζει ΜΑΙΚ γιατί κουνήθηκα εγώ και νόμιζε ότι ήταν ο ΜΑΙΚ (που ανέβαινε στο κρεβάτι) μετά από ένα μήνα και ξυπνάμε και οι δύο μέσα στον πόνο, δεν αντέχεται.
Προσπάθησα λοιπόν να της αποσπάσω την προσοχή, να της δώσω μία ελπίδα, κάτι να περιμένει, να αλλάξει λίγο το μυαλό από την πίκρα και εν μέρει τα κατάφερα και τα καταφέρνω όταν την βάζω στην διαδικασία να μιλάμε για το νέο "παιδί" μας.
Βλέπετε 2 άνθρωποι στο ίδιο σπίτι, με τον ίδιο πόνο, τελείως διαφορετικές αντιδράσεις.
Δεν τα λέω, ούτε για να προκαλέσω το κοινό αίσθημα, ούτε έχω ανάγκη την λύπη και τον οίκτο κανενός.
Τα λέω για να καταλάβετε ότι οι παράγοντες είναι πολλοί για κάθε τι που συμβαίνει στην ζωή μας, είτε χαρά είτε λύπη. Και κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει το σωστό ή το λάθος στην αντιμετώπιση μιας καθαρά προσωπικής υπόθεσης του άλλου.
Ειλικρινά σε όλους αυτούς που σηκώνουν την μύτη ψηλά (δεν είναι μομφή για κανέναν σας) και κρίνουν με το παραμικρό τους άλλους και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, να μην δουν στην ζωή τους ούτε το 1/100 από αυτά που έχω ζήσει και έχω συναντήσει στην ζωή μου.
(τότε θα καταλάβαινε πόσο γελοίο ακούγεται όλο αυτό το παιχνιδάκι που παίζεται .....) <- αυτό είναι μομφή.
ΥΓ
Με τα παραπάνω περιμένω να βγει ετυμηγορία και από κάποιους του "ψυχάκια"
Καλή συνέχεια.
Σπάνια ο άλλος σέβεται τουλάχιστον την ηλικία σου -κατά πρώτο λόγο- που εκ των πραγμάτων συνεπάγεται εμπειρίες ζωής. Το μεγάλο σχολείο της ζωής αγαπητοί μου, κοινώς πεζοδρόμιο, που όσο περπατάς, τόσο περισσότερα μαθαίνεις, αν βέβαια έχεις ανοιχτά τα μάτια.
Επί των συναισθημάτων και επί του θέματος τώρα.
Διάβασα διάφορα και άλλοι "υπερασπίστηκαν" την κίνησή μου να ψάχνω για κουτάβι, άλλοι πάλι όχι. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι ανοιχτός τελείως και ότι σκέφτομαι το λέω, χωρίς μυστικά και υποκρισίες, χωρίς δήθεν για να γίνομαι αρεστός σε όλους, θα πω κι εγώ το σκεπτικό και την άποψή μου, όχι για να απολογηθώ, αλλά να καταθέσω μία άλλη οπτική γωνία.
Λόγω ζωής και εμπειριών, εργασίας μπλα μπλα μπλα... Έχουν δει τα μάτια μου απίθανες καταστάσεις. Έχω κουβαλήσει με τα χέρια μου νεκρά, κομματιασμένα κορμιά, έχω δει παιδιά σκοτωμένα πεταμένα σε χαντάκι. Έχω δει την πιο άσχημη πλευρά της ανθρώπινης φύσης και ζωής.
Στις πρώτες μου εμπειρίες μετά από κάθε συμβάν έκανα μήνες να κοιμηθώ. Τα έβλεπα δε, όλα μάταια. Αν θρηνούσα έτσι όπως πιστεύετε πολλοί ότι πρέπει ή θα έπρεπε να θρηνούμε, εδώ και πολλά χρόνια θα έπρεπε να με φιλοξενεί κάποιο ψυχιατρείο.
Έμαθα λοιπόν στην ζωή μου να κοιτάζω μπροστά. Η πίκρα, ο πόνος, η θλίψη, οι αναμνήσεις είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι στο μυαλό και στην ψυχή μας, αλλά δεν βοηθάει σε τίποτα και κανέναν. Κλαίω ναι, θυμάμαι και πονάω ναι, αλλά...;; Θα αλλάξω αυτό που έγινε; Θα φέρω πίσω αγαπημένα μου άτομα; Ή στην περίπτωσή μας τον σκυλάκο μου; Η λογική λέει όχι. Η λογική λέει να κοιτάξεις μπροστά. Και όταν το συναίσθημα σε πνίγει, πρέπει να χρησιμοποιείς την λογική.
Ξέρετε δεν ζω μόνος. Ζω με την γυναίκα μου. Οι δυό μας.
Χάνοντας τον Μαικ, δεν πόνεσα μόνο εγώ αλλά και η γυναίκα μου. Και ως πιο ευαίσθητη ή να το πω καλύτερα, πιο άπειρη στο να διαχειριστεί καταστάσεις, πονάει τόσο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε τίποτα. Και πονάω κι εγώ να την βλέπω έτσι.
Αν με ρωτήσετε προσωπικά, ίσως και να έκανα και 6 μήνες ή και χρόνο ... δεν ξέρω, αλλά δεν βιάζομαι, για να πάρω πάλι είτε κουτάβι είτε μεγάλο, είτε από εκτροφείο είτε αδέσποτο. Δεν είμαι όμως μόνος. Και όταν το βράδυ ξυπνάω και νοιώθω δίπλα μου τον άνθρωπό μου να κλαίει με πονάει. Όταν πετάγεται στον υπνο και φωνάζει ΜΑΙΚ γιατί κουνήθηκα εγώ και νόμιζε ότι ήταν ο ΜΑΙΚ (που ανέβαινε στο κρεβάτι) μετά από ένα μήνα και ξυπνάμε και οι δύο μέσα στον πόνο, δεν αντέχεται.
Προσπάθησα λοιπόν να της αποσπάσω την προσοχή, να της δώσω μία ελπίδα, κάτι να περιμένει, να αλλάξει λίγο το μυαλό από την πίκρα και εν μέρει τα κατάφερα και τα καταφέρνω όταν την βάζω στην διαδικασία να μιλάμε για το νέο "παιδί" μας.
Βλέπετε 2 άνθρωποι στο ίδιο σπίτι, με τον ίδιο πόνο, τελείως διαφορετικές αντιδράσεις.
Δεν τα λέω, ούτε για να προκαλέσω το κοινό αίσθημα, ούτε έχω ανάγκη την λύπη και τον οίκτο κανενός.
Τα λέω για να καταλάβετε ότι οι παράγοντες είναι πολλοί για κάθε τι που συμβαίνει στην ζωή μας, είτε χαρά είτε λύπη. Και κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει το σωστό ή το λάθος στην αντιμετώπιση μιας καθαρά προσωπικής υπόθεσης του άλλου.
Ειλικρινά σε όλους αυτούς που σηκώνουν την μύτη ψηλά (δεν είναι μομφή για κανέναν σας) και κρίνουν με το παραμικρό τους άλλους και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, να μην δουν στην ζωή τους ούτε το 1/100 από αυτά που έχω ζήσει και έχω συναντήσει στην ζωή μου.
(τότε θα καταλάβαινε πόσο γελοίο ακούγεται όλο αυτό το παιχνιδάκι που παίζεται .....) <- αυτό είναι μομφή.
ΥΓ
Με τα παραπάνω περιμένω να βγει ετυμηγορία και από κάποιους του "ψυχάκια"
Καλή συνέχεια.
@vasilis_mike
Kατανοώ απόλυτα τη στάση σου να αποχωρήσεις, αγανακτισμένος γιατί δεν σεβάστηκαν:
1. Τον (πολύ πρόσφατο και απρόσμενο) πόνο σου σε ανθρώπινο επίπεδο.
2. Την ποιότητά σου ως σκυλοιδιοκτήτη, όπως αυτή προκύπτει από εδώ μέσα.
3. Την ηλικία σου σε συνάρτηση και με το Νο 2.
Τα κακά νέα είναι ότι έγινε το μπάχαλο που έγινε. Τα καλά νέα είναι ότι για άλλη μια φορά έγιναν αυτοδαχτυλοδεικτούμενοι οι συμπεριφορικά ανεπαρκείς.
Ως άνθρωπος με συγκλονιστικές και καθοριστικές εμπειρίες, όπως τις περιγράφεις, πραγματικά δεν έχουν να σου πουν τίποτα εδώ μέσα όλα όσα γράφτηκαν, είναι απλές οδοντόκρεμες.
Ειδικά δε οι υποδείξεις διαχείρισης συναισθημάτων από ακατάλληλα άτομα, που σε ωθούν να απολογηθείς και να εξηγήσεις για το τι/πως/και γιατί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Βρίσκω συγκινητικό τον τρόπο που σκέφτεσαι και πράτεις για τον άνθρωπό σου. Δεν έχουν όλοι αυτή την τύχη.
Εύχομαι να βρεις σύντομα εκείνο το απορημένο βλέμμα με τις ζάρες στο κούτελο που θα σου κάνει κλικ.
Kατανοώ απόλυτα τη στάση σου να αποχωρήσεις, αγανακτισμένος γιατί δεν σεβάστηκαν:
1. Τον (πολύ πρόσφατο και απρόσμενο) πόνο σου σε ανθρώπινο επίπεδο.
2. Την ποιότητά σου ως σκυλοιδιοκτήτη, όπως αυτή προκύπτει από εδώ μέσα.
3. Την ηλικία σου σε συνάρτηση και με το Νο 2.
Τα κακά νέα είναι ότι έγινε το μπάχαλο που έγινε. Τα καλά νέα είναι ότι για άλλη μια φορά έγιναν αυτοδαχτυλοδεικτούμενοι οι συμπεριφορικά ανεπαρκείς.
Ως άνθρωπος με συγκλονιστικές και καθοριστικές εμπειρίες, όπως τις περιγράφεις, πραγματικά δεν έχουν να σου πουν τίποτα εδώ μέσα όλα όσα γράφτηκαν, είναι απλές οδοντόκρεμες.
Ειδικά δε οι υποδείξεις διαχείρισης συναισθημάτων από ακατάλληλα άτομα, που σε ωθούν να απολογηθείς και να εξηγήσεις για το τι/πως/και γιατί μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Βρίσκω συγκινητικό τον τρόπο που σκέφτεσαι και πράτεις για τον άνθρωπό σου. Δεν έχουν όλοι αυτή την τύχη.
Εύχομαι να βρεις σύντομα εκείνο το απορημένο βλέμμα με τις ζάρες στο κούτελο που θα σου κάνει κλικ.
Κατά τη γνώμη, μου επί της ουσίας κανείς δεν "επιτέθηκε" στον @vasilis_mike για την σκέψη-πρόθεση της απόκτησης νέου μέλους στην οικογένεια του Ούτε για το χρόνο απόκτησης του. Το θέμα ήταν ο τρόπος επιλογής του και εδώ ως είθισται "μπαίνουν" οι μύγες-σφήκες-κλίκες-εκτροφείς-φιλοζωικές κ.λ.π. κ.λ.π. Πραγματικά θλιβερό αλλά δυστυχώς στο forum πλέον αναμενόμενο @vasilis_mike εύχομαι μέσα από την καρδιά μου κάποια στιγμή να απαλύνει λίγο ο πόνος σας για το χαμό του Mike...
@vasilis_mike εύχομαι μέσα από την καρδιά μου κάποια στιγμή να απαλύνει λίγο ο πόνος σας για το χαμό του Mike...
@vrmode αυτό το όλο συμπόνοια post σου, για ποιόν/ποιούς το γράφεις;
Από που έχεις εξάγει όλα αυτά τα αποκρουστικά συμπεράσματα;
Πραγματικά αναρωτιέμαι.
Από που εδώ στο φόρουμ, προέκυψαν όλα αυτά;
Για κάνε quote. Από ποιά συζήτηση; Σε ποιό θέμα; Τι ακριβώς έχω χάσει;
Για διαφώτισέ με σε παρακαλώ.
Γιατί σάμπως να παρατράβηξε η μονόπλευρη ανάλυση των ψυχολογικών προφίλ...ποιών; Ποιός σε έχρισε ψυχολόγο/ψυχαναλυτή/εισαγγελέα; Σε διόρισε ο @vasilis_mike ; Δεν έχω καταλάβει.
Από που έχεις εξάγει όλα αυτά τα αποκρουστικά συμπεράσματα;
Πραγματικά αναρωτιέμαι.
Από που εδώ στο φόρουμ, προέκυψαν όλα αυτά;
Για κάνε quote. Από ποιά συζήτηση; Σε ποιό θέμα; Τι ακριβώς έχω χάσει;
Για διαφώτισέ με σε παρακαλώ.
Γιατί σάμπως να παρατράβηξε η μονόπλευρη ανάλυση των ψυχολογικών προφίλ...ποιών; Ποιός σε έχρισε ψυχολόγο/ψυχαναλυτή/εισαγγελέα; Σε διόρισε ο @vasilis_mike ; Δεν έχω καταλάβει.
Nα πω κι εγώ τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα (του τίτλου του νήματος).
Δεν κρύβω ότι τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συχνά το θέμα της απώλειας, παρόλο που ο σκύλος μου (στα 10+ πλέον) χαίρει άκρας υγείας. Η ηλικία του και μόνο είναι αυτή που δυστυχώς μου φέρνει αυτές τις σκέψεις.
Η διαχείριση της απώλειας λοιπόν είναι το πρώτο σκέλος του θέματος και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πρέπει να την φέρω εις πέρας.
Στο δεύτερο σκέλος όμως, που αφορά στην επιλογή νέου μέλους έχω ήδη σχεδόν καταλήξει, για διάφορους λόγους, ότι δεν θα υπάρξει, άμεσα τουλάχιστον.
Θεωρώ ότι θα χρειαστώ αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω την απώλεια, αλλά και για να ξεφύγω από κάποιες καταστάσεις που αφορούν γενικότερα το θέμα “σκύλος” και τελευταία με έχουν κουράσει πολύ. Παράλληλα επίσης σκέφτομαι ότι χρειάζομαι αυτόν τον χρόνο για να κάνω και κάποια πράγματα για μένα που δεν μπορούσα να κάνω μέχρι τώρα.
Θα γίνουν όμως όλα αυτά έτσι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα; Πολύ πιθανόν ναι, αλλά δεν μπορώ φυσικά να είμαι και 100% σίγουρος. Πολλοί παράγοντες όπως ήδη γράφτηκε από άλλα μέλη μπορεί να οδηγήσουν σε μια τελείως διαφορετική απόφαση.
Για την ώρα απλά εύχομαι και ελπίζω να περάσει πολύ καιρός μέχρι να χρειαστεί να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση.
Δεν κρύβω ότι τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συχνά το θέμα της απώλειας, παρόλο που ο σκύλος μου (στα 10+ πλέον) χαίρει άκρας υγείας. Η ηλικία του και μόνο είναι αυτή που δυστυχώς μου φέρνει αυτές τις σκέψεις.
Η διαχείριση της απώλειας λοιπόν είναι το πρώτο σκέλος του θέματος και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα πρέπει να την φέρω εις πέρας.
Στο δεύτερο σκέλος όμως, που αφορά στην επιλογή νέου μέλους έχω ήδη σχεδόν καταλήξει, για διάφορους λόγους, ότι δεν θα υπάρξει, άμεσα τουλάχιστον.
Θεωρώ ότι θα χρειαστώ αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω την απώλεια, αλλά και για να ξεφύγω από κάποιες καταστάσεις που αφορούν γενικότερα το θέμα “σκύλος” και τελευταία με έχουν κουράσει πολύ. Παράλληλα επίσης σκέφτομαι ότι χρειάζομαι αυτόν τον χρόνο για να κάνω και κάποια πράγματα για μένα που δεν μπορούσα να κάνω μέχρι τώρα.
Θα γίνουν όμως όλα αυτά έτσι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα; Πολύ πιθανόν ναι, αλλά δεν μπορώ φυσικά να είμαι και 100% σίγουρος. Πολλοί παράγοντες όπως ήδη γράφτηκε από άλλα μέλη μπορεί να οδηγήσουν σε μια τελείως διαφορετική απόφαση.
Για την ώρα απλά εύχομαι και ελπίζω να περάσει πολύ καιρός μέχρι να χρειαστεί να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση.
Ποιά ήταν κουτοπόνηρη ερώτηση;
Ποιά θεωρείς, ότι κρύβει από πίσω της, τι;
Λυπάμαι που εξελίσσεις έτσι την "συζήτηση". Δεν θέλω να μπω στον κόσμο των πμ. Οχι γιατί μπορεί κάποιος να τα βγάλει στην φόρα. Καθόλου δεν με απασχολεί. Αλλά γιατί ότι έχω να πω, δεν είναι μυστικό. Απαντάω όμως σε δικό σου σχόλιο, που είχες τόσο την ανάγκη να το κάνεις. Δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο. Αν θέλει ο @admin ας τα βγάλει όλα off topic. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, κάπως το παραλλήρημά σου, θα πρέπει να φρεναριστεί.
Για πες...
Το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου πέθανε ο πατέρας μου, ήρεμος, γαλήνιος και πλήρης ημερών. Μόνο τα τελευταία λεπτά δεν είχε πλήρη συνείδηση : Στη μετάβασή του για τον άλλο κόσμο έκανε κινήσεις ότι κάπνιζε (το είχε κόψει 20 χρόνια) κι ότι έτρωγε. Μια μπουκιά έκανε οτι έτρωγε και μια μπουκιά έκανε οτι έδινε σε κάποιο μικρό σκυλάκι στα πόδια του….
Νωρίς το πρωί της επόμενης ημέρας, της 17ης Ιανουαρίου, πέθανε ο ένας σκύλος μας ο μικρός Ματ, στα 9+ χρόνια του, μετά από πολύχρονη μάχη. Έζησε 4 χρόνια παραπάνω από όσα του έδιναν οι πιο αισιόδοξοι κτηνίατροι. Στο τέλος είχε μείνει 2,8 κιλά από 9, δεν μπορούσε να φάει και να πιεί νερό. Για να καταλάβετε, έβρεχα τα δάχτυλα μου σε νερό και πήγαινα και τα έγλυφε. Παρ’ όλα αυτά, το βράδυ της 16ης είχαμε βγάλει το σακβουαγιαζ για να πάμε στην επαρχιακή πόλη που ζούσε ο πατέρας μου μήπως τον προλάβουμε, κι ο Ματ σύρθηκε μέχρι εκεί για να τον πάρουμε μαζί μας ….
Ο δεύτερος σκύλος μας, ο Γκούναρ, για πάνω από ένα μήνα τον αναζητούσε σε όλο το σπίτι κι έκλαιγε. Αν και μόλις 4 ετών, σ’ αυτόν τον μήνα μέσα άσπρισε η μουσούδα του κι απόκτησε μια σχετική ακράτεια ούρων στον ύπνο του, ελπίζω παροδική.
Ο θάνατος, το πιο σημαντικό μέρος της ζωής κάθε όντος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ευτελίζεται με και σε τέτοιου είδους συζητήσεις, η «ποιότητα» των οποίων είναι κι ο λόγος που δεν γράφω στο παρόν φόρουμ εδώ και πολύ καιρό….
@vasilis_mike Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε σένα και τη γυναίκα σου. Ο Μάϊκ τώρα τρέχει στα ουράνια λιβάδια ευτυχισμένος από τη χαρά που του δώσατε όσο ζούσε μαζί σας. Είμαι βέβαιος ότι η «αγέλη» του καθενός μας θα ξανασμίξει κάποτε στον Παράδεισο, όπου ξεχωριστή θέση κατέχουν οι μικροί μας φίλοι, χωρίς τους περιορισμούς του κόσμου τούτου.
Νωρίς το πρωί της επόμενης ημέρας, της 17ης Ιανουαρίου, πέθανε ο ένας σκύλος μας ο μικρός Ματ, στα 9+ χρόνια του, μετά από πολύχρονη μάχη. Έζησε 4 χρόνια παραπάνω από όσα του έδιναν οι πιο αισιόδοξοι κτηνίατροι. Στο τέλος είχε μείνει 2,8 κιλά από 9, δεν μπορούσε να φάει και να πιεί νερό. Για να καταλάβετε, έβρεχα τα δάχτυλα μου σε νερό και πήγαινα και τα έγλυφε. Παρ’ όλα αυτά, το βράδυ της 16ης είχαμε βγάλει το σακβουαγιαζ για να πάμε στην επαρχιακή πόλη που ζούσε ο πατέρας μου μήπως τον προλάβουμε, κι ο Ματ σύρθηκε μέχρι εκεί για να τον πάρουμε μαζί μας ….
Ο δεύτερος σκύλος μας, ο Γκούναρ, για πάνω από ένα μήνα τον αναζητούσε σε όλο το σπίτι κι έκλαιγε. Αν και μόλις 4 ετών, σ’ αυτόν τον μήνα μέσα άσπρισε η μουσούδα του κι απόκτησε μια σχετική ακράτεια ούρων στον ύπνο του, ελπίζω παροδική.
Ο θάνατος, το πιο σημαντικό μέρος της ζωής κάθε όντος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ευτελίζεται με και σε τέτοιου είδους συζητήσεις, η «ποιότητα» των οποίων είναι κι ο λόγος που δεν γράφω στο παρόν φόρουμ εδώ και πολύ καιρό….
@vasilis_mike Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε σένα και τη γυναίκα σου. Ο Μάϊκ τώρα τρέχει στα ουράνια λιβάδια ευτυχισμένος από τη χαρά που του δώσατε όσο ζούσε μαζί σας. Είμαι βέβαιος ότι η «αγέλη» του καθενός μας θα ξανασμίξει κάποτε στον Παράδεισο, όπου ξεχωριστή θέση κατέχουν οι μικροί μας φίλοι, χωρίς τους περιορισμούς του κόσμου τούτου.
Αν κατάλαβα σωστά το θέμα αυτό ανοίχτηκε ως συνέχεια από κάποιο άλλο θέμα.
Μήπως μπορεί κάποιος να παραθέσει το λινκ (για μας που έχουμε χάσει επεισόδια)ώστε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα;
Βασίλη λυπάμαι για όσα πέρασες και περνάς
Περαστικά και αγύριστα
Μήπως μπορεί κάποιος να παραθέσει το λινκ (για μας που έχουμε χάσει επεισόδια)ώστε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα;
Βασίλη λυπάμαι για όσα πέρασες και περνάς
Περαστικά και αγύριστα
Γαλλικό μπουλντόγκ ή Πιτ μπουλ
Ακόμη μια ερώτηση έχω να κάνω.. ορισμένα σκυλάκια έχουν κομμένα αυτάκια (προφανώς είναι κατά) θα ακουστεί ίσως γελοίο αλλά δεν μεγαλώνουν πάλι έτσι; (Το άκουσα αυτό από «κτηνίατρο» ) Όχι
www.dogforum.gr
