Ποτέ δε θα σταματήσω να θαυμάζω την αλλαγή αυτού του σκύλου!!! Έχετε κάνει φοβερή δουλειά, έχει γίνει σκύλαρος, κουκλάρα!! 
Η ιστορία μιας υιοθεσίας
- Thread starter Pepev50
- Ημερομηνία δημιουργίας
Είμαι καινούρια στο forum αλλα αυτη την ιστορία την βρήκα πριν καμιά βδομάδα. Έχει γίνει από τα αγαπημένα μου θέματα. Η Θάλεια είναι απο τα πιο όμορφα σκυλιά που εχω δει και η μεταμόρφωση της είναι εκπληκτική. Εύχομαι να ζήσετε πολλές όμορφες στιγμές στα χρόνια που θα ερθουν.
Μετα απο 5 ωρες ταξιδι φτασαμε στον ορεινο προορισμο μας. Καναμε μια βολτα με το θαλουρι για ανακουφιση κ ξεμουδιασμα. Μετα την αφησαμε στο σπιτι και κατσαμε στην αλλη πλευρα της αυλης να χαιρετησουμε κατι φιλους. Δεν ηθελα τη θαλεια μαζι μας γιατι μπαινοβγαινε κοσμος κ δεν θα ηταν ηρεμη.
Μετα απο 3 λεπτα την βλεπω να ερχεται κουτσαινοντας, με τα αυτια κατεβασμενα, και τη μουσουδα μες τα αιματα και τα χωματα. Φρικαρα.
Ειχε πηδηξει απο ενα ενα παραθυρακι του 1ου οροφου κατω στην αυλη απλα επειδη επειδη ηθελε να ειναι μαζι μας.
Ευτυχως τα δοντια ειναι ολα στη θεση τους. Η γλωσσα σκιστηκε λιγο. Το ποδι μετα απο 6-7 ωρες το παταγε κανονικα.
Μας λαχταρησε... αλλα τουλαχιστον δεν επαθε τιποτα.
Γενικα εχει φαει ενα ενα σκαλωμα κ θελει να ειναι συνεχεια διπλα μας.
Μετα απο 3 λεπτα την βλεπω να ερχεται κουτσαινοντας, με τα αυτια κατεβασμενα, και τη μουσουδα μες τα αιματα και τα χωματα. Φρικαρα.
Ειχε πηδηξει απο ενα ενα παραθυρακι του 1ου οροφου κατω στην αυλη απλα επειδη επειδη ηθελε να ειναι μαζι μας.
Ευτυχως τα δοντια ειναι ολα στη θεση τους. Η γλωσσα σκιστηκε λιγο. Το ποδι μετα απο 6-7 ωρες το παταγε κανονικα.
Μας λαχταρησε... αλλα τουλαχιστον δεν επαθε τιποτα.
Γενικα εχει φαει ενα ενα σκαλωμα κ θελει να ειναι συνεχεια διπλα μας.
Attachments
Τελικά ο λόγος που ήθελε να είναι μαζί μας πάση θυσία ήταν ο οίστρος. Μετά απο μερικές ημέρες έσπασε και την αλυσίδα που την είχαμε δέσει για 10-15'. Τι ορμονικά ζόρια τραβάει η φουκαριάρα κατά τον οίστρο..?!
Κάθε μέρα πηγαίναμε στα γύρω βουνά, για πεζοπορίες και εξερεύνηση. Η Θάλεια, μύριζε, εξερευνούσε, κυνηγούσε τα πουλιά και τους σκίουρους (χωρίς επιτυχία). Βρήκαμε περιττώματα απο μικρά ζώα (νυφίτσες, ασβούς κλπ), είδαμε κ ενα αγριογούρουνο. Γενικά το δάσος ήταν πιο ζωντανό απο ποτέ και το χαρήκαμε. Μια μέρα η Θάλεια άρχισε να σκάβει και αποκαλύφθηκε μια φωλιά απο σφίγγες. Τρέξαμε αρκετά μακριά και την γλυτώσαμε με λίγα τσιμπήματα.
Μια μέρα φτάσαμε σ ένα οροπέδιο, αρκετό γρασίδι και χαμηλή βλάστηση. Σκέφτηκα να λύσω την Θάλεια και να περπατήσουμε πιο ελεύθερα. Δεν πρόλαβα να την λύσω και βγήκε ένας ταύρος μέσα απο τα έλατα. Έμεινα ακίνητος, η Θάλεια άρχισε να γρυλίζει - γαβγίζει και να κοπανιέται. Ο ταύρος άρχισε να ξεφυσάει και να χτυπάει το μπροστινό πόδι στο έδαφος. Εεε οχι να μας την πέσει και ταύρος ρε φίλε... και απομακρυνθήκαμε όλοι σιγά σιγά προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Πήγαμε και σ ένα ποτάμι, όπου η Θάλεια αποφάσισε να κυνηγήσει βατραχοσποράκια (γυρίνους δηλαδή) πάλι χωρίς επιτυχία. Στο δρόμο συναντήσαμε άλογα, μερικά κατσίκια και πάρα πολλές αγελάδες ελευθέρας. Σε όλα τα ζώα φάνηκε περίεργη, ήθελε να πλησιάσει αλλά δεν την άφησα και πολύ.
Μετά έπρεπε να πάμε για ένα καφέ με κάτι φίλους. Πήραμε και τη Θάλεια (πρώτη της φορά σε καφέ κ γενικά σε μέρος με τόσο κόσμο). Έκατσε στα πόδια μου και μετά ξάπλωσε. Μόλις ήρθε ο σερβιτόρος απλά σήκωσε τ αυτιά της. Κόσμος πέρναγε πέρα δώθε και αυτή ατάραχη. Καταπληκτικά λέω, μέχρι που μπήκε ένας τύπος με ομπρέλα (καθώς έβρεχε) και αποφάσισε να πλησιάσει το σκυλί με προτεταμένη την ομπρέλα. Και αυτός γλύτωσε... και η ομπρέλα του, στο τσακ όμως.
Μια άλλη μέρα καθόμασταν σε σπίτι φίλων και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η αδερφή του ιδιοκτήτη. Σηκώνεται και γρυλίζει. Την παίρνω με τον οδηγό και βγαίνουμε έξω στην αυλή να ηρεμήσει. Μετά απο λίγο εμφανίζεται πάλι η κοπέλα στο σαλόνι και η Θάλεια αποφασισμένη να την διώξει περνάει μέσα απο την σήτα, σπρώχνει τον πρώτο που βρίσκει μπροστά της και εκεί που είναι έτοιμη να ανέβει καναπέ να της την πέσει, πρόλαβα και έπιασα τον οδηγό.... ουφ.. τη γλυτώσαμε. Για την ιστορία, η Θάλεια δεν θέλει να μας πλησιάζει κάποιος απότομα, ωστόσο αν συστηθούν έτσι όπως θέλει αυτή (δηλαδή να μυρίσει και καμία κίνηση απο τον άνθρωπο εως ότου να τελειώσει να μυρίζει) όλα είναι καλά και τον αφήνει μαζί μας. Προσπάθησα την προηγούμενη ημέρα να τις συστήσω αλλά μόλις πλησίαζε το σκυλί, η κοπέλα σήκωνε τα χέρια, τσίριζε και πήγαινε πίσω, άρα δεν γνωρίστηκαν ποτέ.
Είναι φοβερό πως ένας σκύλος και προσαρμόζεται αμέσως στο βουνό, και απο άποψη θερμοκρασίας (φύγαμε απο την Αθήνα με 37 βαθμούς και το πρωί στο βουνό είχε 10-11) αλλά και απο άποψη συμπεριφοράς. Δεν απομακρυνόταν πολύ, ερχόταν αμέσως όταν την καλούσα, ήταν alert συνεχώς, με τους άλλους σκύλους σχετικά δεκτική κλπ. Εντύπωση μου έκανε πως δεν είδαμε ούτε ένα θηλυκό σκύλο. Μόνο αρσενικά.
...και κάπως έτσι αυτοκολλητάκια περάσαμε όμορφα τις διακοπές μας.
Καλό φθινόπωρο !
Κάθε μέρα πηγαίναμε στα γύρω βουνά, για πεζοπορίες και εξερεύνηση. Η Θάλεια, μύριζε, εξερευνούσε, κυνηγούσε τα πουλιά και τους σκίουρους (χωρίς επιτυχία). Βρήκαμε περιττώματα απο μικρά ζώα (νυφίτσες, ασβούς κλπ), είδαμε κ ενα αγριογούρουνο. Γενικά το δάσος ήταν πιο ζωντανό απο ποτέ και το χαρήκαμε. Μια μέρα η Θάλεια άρχισε να σκάβει και αποκαλύφθηκε μια φωλιά απο σφίγγες. Τρέξαμε αρκετά μακριά και την γλυτώσαμε με λίγα τσιμπήματα.
Μια μέρα φτάσαμε σ ένα οροπέδιο, αρκετό γρασίδι και χαμηλή βλάστηση. Σκέφτηκα να λύσω την Θάλεια και να περπατήσουμε πιο ελεύθερα. Δεν πρόλαβα να την λύσω και βγήκε ένας ταύρος μέσα απο τα έλατα. Έμεινα ακίνητος, η Θάλεια άρχισε να γρυλίζει - γαβγίζει και να κοπανιέται. Ο ταύρος άρχισε να ξεφυσάει και να χτυπάει το μπροστινό πόδι στο έδαφος. Εεε οχι να μας την πέσει και ταύρος ρε φίλε... και απομακρυνθήκαμε όλοι σιγά σιγά προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Πήγαμε και σ ένα ποτάμι, όπου η Θάλεια αποφάσισε να κυνηγήσει βατραχοσποράκια (γυρίνους δηλαδή) πάλι χωρίς επιτυχία. Στο δρόμο συναντήσαμε άλογα, μερικά κατσίκια και πάρα πολλές αγελάδες ελευθέρας. Σε όλα τα ζώα φάνηκε περίεργη, ήθελε να πλησιάσει αλλά δεν την άφησα και πολύ.
Μετά έπρεπε να πάμε για ένα καφέ με κάτι φίλους. Πήραμε και τη Θάλεια (πρώτη της φορά σε καφέ κ γενικά σε μέρος με τόσο κόσμο). Έκατσε στα πόδια μου και μετά ξάπλωσε. Μόλις ήρθε ο σερβιτόρος απλά σήκωσε τ αυτιά της. Κόσμος πέρναγε πέρα δώθε και αυτή ατάραχη. Καταπληκτικά λέω, μέχρι που μπήκε ένας τύπος με ομπρέλα (καθώς έβρεχε) και αποφάσισε να πλησιάσει το σκυλί με προτεταμένη την ομπρέλα. Και αυτός γλύτωσε... και η ομπρέλα του, στο τσακ όμως.
Μια άλλη μέρα καθόμασταν σε σπίτι φίλων και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η αδερφή του ιδιοκτήτη. Σηκώνεται και γρυλίζει. Την παίρνω με τον οδηγό και βγαίνουμε έξω στην αυλή να ηρεμήσει. Μετά απο λίγο εμφανίζεται πάλι η κοπέλα στο σαλόνι και η Θάλεια αποφασισμένη να την διώξει περνάει μέσα απο την σήτα, σπρώχνει τον πρώτο που βρίσκει μπροστά της και εκεί που είναι έτοιμη να ανέβει καναπέ να της την πέσει, πρόλαβα και έπιασα τον οδηγό.... ουφ.. τη γλυτώσαμε. Για την ιστορία, η Θάλεια δεν θέλει να μας πλησιάζει κάποιος απότομα, ωστόσο αν συστηθούν έτσι όπως θέλει αυτή (δηλαδή να μυρίσει και καμία κίνηση απο τον άνθρωπο εως ότου να τελειώσει να μυρίζει) όλα είναι καλά και τον αφήνει μαζί μας. Προσπάθησα την προηγούμενη ημέρα να τις συστήσω αλλά μόλις πλησίαζε το σκυλί, η κοπέλα σήκωνε τα χέρια, τσίριζε και πήγαινε πίσω, άρα δεν γνωρίστηκαν ποτέ.
Είναι φοβερό πως ένας σκύλος και προσαρμόζεται αμέσως στο βουνό, και απο άποψη θερμοκρασίας (φύγαμε απο την Αθήνα με 37 βαθμούς και το πρωί στο βουνό είχε 10-11) αλλά και απο άποψη συμπεριφοράς. Δεν απομακρυνόταν πολύ, ερχόταν αμέσως όταν την καλούσα, ήταν alert συνεχώς, με τους άλλους σκύλους σχετικά δεκτική κλπ. Εντύπωση μου έκανε πως δεν είδαμε ούτε ένα θηλυκό σκύλο. Μόνο αρσενικά.
...και κάπως έτσι αυτοκολλητάκια περάσαμε όμορφα τις διακοπές μας.
Καλό φθινόπωρο !
Attachments
Έχει γινει σκυλαρος κούκλα είναι, πανέμορφο τρίχωμα οι διακοπές και οι βόλτες στο βουνό για μένα προσωπικά είναι ο, τι καλύτερο και για το σκύλο και για τον άνθρωπο
Ναι ο οίστρος όσο να ναι τα τρελαινει. Μπορεί να γίνουν πολύ κολλητήρια μπορεί και το αντίθετο. Εμένα η κακόμοιρα εκεί που καθοταν κλαψουριζε.
κούκλα είναι, πανέμορφο τρίχωμα οι διακοπές και οι βόλτες στο βουνό για μένα προσωπικά είναι ο, τι καλύτερο και για το σκύλο και για τον άνθρωπο Ναι ο οίστρος όσο να ναι τα τρελαινει. Μπορεί να γίνουν πολύ κολλητήρια μπορεί και το αντίθετο. Εμένα η κακόμοιρα εκεί που καθοταν κλαψουριζε.
Μερικα καρε απο την εντος του σπιτιου εκπαιδευση μας
Attachments
και μερικα απο την γυμναστικη μας με αλματα (η ατσουμπαλοτητα στο max)
Attachments
εχουμε ως ειδωλο τον batmanτετοιο μελαχρινο κορμι θελει λιγο χρωμα να αναδειχτει...
Attachments
εκεινη την μερα ηταν αρρωστος τελικα , ταυλιασε την επομενη γι αυτο δεν τον ειδατε στα καλα του......τρεχαμε ολη την εβδομαδα
πρεπει να ξανακανονιστει συναντηση να γινει διαγωνισμος ατσουμπαλων αλματων
υσ. αυριο πρωι εχουμε κανονισει να φτιαξουμε κολαρο στο ιδιο μαγαζι , θα δεις τρελιαρικο χρωματακι σε μαυρο κορμι
Απορία - προβληματισμός
Με το σκυλάκι όπως έχω ξαναπεί έχουμε αναπτύξει μια πολύ ωραία σχέση. Ωστόσο θέλω το κάτι παραπάνω στο κομμάτι εντολής-εκτέλεσης. Οχι να τσακίζεται να εκτελέσει αλλά να μην με αγνοεί κιόλας.
Τι θέλω να διορθώσω :
Να είναι πιο πρόθυμη να εκτελέσει μια εντολή.
Αν δεν έχω μεζεδάκι το σκυλί εκτελεί πχ το έλα (με καθυστέρηση 5-6 δευτερολέπτων) ή το κάνει πολύ νωχελικά και σπανίως δεν θα το κάνει καθόλου (μιλάω για εκτός σπιτιού, εντός δεν έχω κανένα πρόβλημα).
Τι έχω κάνει :
έχουμε δουλέψει έξω όλες τις βασικές εντολές που χρειάζονται για την αρμονική μας συμβίωση και τις ξέρει πολύ καλά. Δουλεύουμε συνεχώς (σε κάθε βόλτα) ακόμα και κάποιες άλλες όπως το αγνόησε το σκυλί-γατί χρησιμοποιώντας τις εντολές ΜΗ, δίπλα μου κλπ. Όποτε το κάνει σωστά έχει μπράβο και χάδι, σπανιότερα και καμιά λιχουδιά.
Πως το έχω κάνει :
δεν της λέω ποτέ με στρατιωτικό ύφος μια εντολή. Το λέω ευχάριστα και μ ενθουσιασμό ώστε να το συνδυάσει με κάτι ευχάριστο. Δυστυχώς γι αυτήν το παιχνίδι-μπαλάκι δεν είναι ιδιαίτερο κίνητρο. Μόνο το φαγητό. Άρα μια δουλεύουμε με φαγητό και 3-4 φορές χωρίς φαγητό. Αν έχω φαγητό θα εκτελεί και για 10 λεπτά. Χωρίς φαγητό 3-4 λεπτά το πολύ. Πάντα λυτή σε εξωτερικό και περιφραγμένο χώρο.
Τι έχω καταλάβει για τον χαρακτήρα της:
Λειτουργεί πολύ αυτόνομα. Για παράδειγμα : ξέρει οτι δεν θέλω να επιτεθεί στην γάτα και ξέρει οτι αν το κάνει θα έχει συνέπειες. Ενώ μπορεί να περάσουμε δίπλα απο γάτα/σκύλο χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία, αν εκείνη το αποφασίσει θα πάει αγνοώντας εντολές, φωνές, λιχουδιές και πνίχτες. Τα έχω δοκιμάσει όλα. Δεν το κάνει πάντα, το κάνει όποτε εκείνη αποφασίσει (ή βλέπει κάτι που δεν βλέπω εγώ). Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους. Μπορεί ο άλλος να περάσει τόσο κοντά που να την ακουμπήσει και εκείνη να μην αντιδράσει ενώ σε άλλους να θέλει να τους φάει απο τα 30m. Τα ίδια κάνει την ημέρα, τα ίδια και την νύχτα.
Θέλει το χάδι μας, αλλά όσο θέλει αυτή, μετά την κάνει παραπέρα. Αλλά πάντα αράζει κοντά μας, στα 1-2m, ποτέ δεν θα πάει πιο μακρυά.
Διαβάζω οτι μέσα απο το agility δένεσαι περισσότερο με τον σκύλο. Γι αυτό έχω ξεκινήσει να την βάζω να πηδάει εμπόδια, ν ανεβαίνει στις μάντρες κλπ (τα περισσότερα τα κάνουμε μαζί). Της αρέσει και το βρίσκει ευχάριστο. Μάλιστα και η ίδια χαίρεται όταν κάνει ένα δύσκολο άλμα και ακούει ένα μεγάλο μπράβο. Ωστόσο μετά απο 20 ημέρες δεν εχω δει κάποια αλλαγή, είναι το ίδιο ράθυμη στις κλασσικές εντολές εκτός σπιτιού.
Εχουμε σκεφτεί οτι ίσως ζητάμε πολλά απο το σκυλί, ίσως έτσι είναι ο χαρακτήρας της και δεν αλλάζει αλλά βλέπουμε άλλα σκυλάκια που το κάνουν και νομίζω οτι αξίζει να το προσπαθήσουμε περισσότερο.
Η Θάλεια είναι οικογένειά μας, το χόμπι μας, η γυμναστική μας, η τηλεόρασή μας και άλλα πολλά. Πως θα γίνουμε και μεις τόσο σημαντικοί για εκείνη όσο είναι αυτή για εμάς?
Τι να κάνουμε ?? Καμιά ιδέα..?
Και μια φωτό απο τη προχθεσινή βουνίσια βόλτα μας. Το καλύτερο μέρος για τις βόλτες μας.
edit: τώρα που πάτησα υποβολή απάντησης είδα οτι πάλι έγραψα μεγάλο κείμενο. Sorry αν κουράζω
Με το σκυλάκι όπως έχω ξαναπεί έχουμε αναπτύξει μια πολύ ωραία σχέση. Ωστόσο θέλω το κάτι παραπάνω στο κομμάτι εντολής-εκτέλεσης. Οχι να τσακίζεται να εκτελέσει αλλά να μην με αγνοεί κιόλας.
Τι θέλω να διορθώσω :
Να είναι πιο πρόθυμη να εκτελέσει μια εντολή.
Αν δεν έχω μεζεδάκι το σκυλί εκτελεί πχ το έλα (με καθυστέρηση 5-6 δευτερολέπτων) ή το κάνει πολύ νωχελικά και σπανίως δεν θα το κάνει καθόλου (μιλάω για εκτός σπιτιού, εντός δεν έχω κανένα πρόβλημα).
Τι έχω κάνει :
έχουμε δουλέψει έξω όλες τις βασικές εντολές που χρειάζονται για την αρμονική μας συμβίωση και τις ξέρει πολύ καλά. Δουλεύουμε συνεχώς (σε κάθε βόλτα) ακόμα και κάποιες άλλες όπως το αγνόησε το σκυλί-γατί χρησιμοποιώντας τις εντολές ΜΗ, δίπλα μου κλπ. Όποτε το κάνει σωστά έχει μπράβο και χάδι, σπανιότερα και καμιά λιχουδιά.
Πως το έχω κάνει :
δεν της λέω ποτέ με στρατιωτικό ύφος μια εντολή. Το λέω ευχάριστα και μ ενθουσιασμό ώστε να το συνδυάσει με κάτι ευχάριστο. Δυστυχώς γι αυτήν το παιχνίδι-μπαλάκι δεν είναι ιδιαίτερο κίνητρο. Μόνο το φαγητό. Άρα μια δουλεύουμε με φαγητό και 3-4 φορές χωρίς φαγητό. Αν έχω φαγητό θα εκτελεί και για 10 λεπτά. Χωρίς φαγητό 3-4 λεπτά το πολύ. Πάντα λυτή σε εξωτερικό και περιφραγμένο χώρο.
Τι έχω καταλάβει για τον χαρακτήρα της:
Λειτουργεί πολύ αυτόνομα. Για παράδειγμα : ξέρει οτι δεν θέλω να επιτεθεί στην γάτα και ξέρει οτι αν το κάνει θα έχει συνέπειες. Ενώ μπορεί να περάσουμε δίπλα απο γάτα/σκύλο χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία, αν εκείνη το αποφασίσει θα πάει αγνοώντας εντολές, φωνές, λιχουδιές και πνίχτες. Τα έχω δοκιμάσει όλα. Δεν το κάνει πάντα, το κάνει όποτε εκείνη αποφασίσει (ή βλέπει κάτι που δεν βλέπω εγώ). Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους. Μπορεί ο άλλος να περάσει τόσο κοντά που να την ακουμπήσει και εκείνη να μην αντιδράσει ενώ σε άλλους να θέλει να τους φάει απο τα 30m. Τα ίδια κάνει την ημέρα, τα ίδια και την νύχτα.
Θέλει το χάδι μας, αλλά όσο θέλει αυτή, μετά την κάνει παραπέρα. Αλλά πάντα αράζει κοντά μας, στα 1-2m, ποτέ δεν θα πάει πιο μακρυά.
Διαβάζω οτι μέσα απο το agility δένεσαι περισσότερο με τον σκύλο. Γι αυτό έχω ξεκινήσει να την βάζω να πηδάει εμπόδια, ν ανεβαίνει στις μάντρες κλπ (τα περισσότερα τα κάνουμε μαζί). Της αρέσει και το βρίσκει ευχάριστο. Μάλιστα και η ίδια χαίρεται όταν κάνει ένα δύσκολο άλμα και ακούει ένα μεγάλο μπράβο. Ωστόσο μετά απο 20 ημέρες δεν εχω δει κάποια αλλαγή, είναι το ίδιο ράθυμη στις κλασσικές εντολές εκτός σπιτιού.
Εχουμε σκεφτεί οτι ίσως ζητάμε πολλά απο το σκυλί, ίσως έτσι είναι ο χαρακτήρας της και δεν αλλάζει αλλά βλέπουμε άλλα σκυλάκια που το κάνουν και νομίζω οτι αξίζει να το προσπαθήσουμε περισσότερο.
Η Θάλεια είναι οικογένειά μας, το χόμπι μας, η γυμναστική μας, η τηλεόρασή μας και άλλα πολλά. Πως θα γίνουμε και μεις τόσο σημαντικοί για εκείνη όσο είναι αυτή για εμάς?
Τι να κάνουμε ?? Καμιά ιδέα..?
Και μια φωτό απο τη προχθεσινή βουνίσια βόλτα μας. Το καλύτερο μέρος για τις βόλτες μας.
edit: τώρα που πάτησα υποβολή απάντησης είδα οτι πάλι έγραψα μεγάλο κείμενο. Sorry αν κουράζω
Attachments
Καλωσηρθες στον υπεροχο κοσμο των ξεροκεφαλων-πεισματαριδων μολοσσοειδων. Σα να περιγραφεις την Ηρα.
Και θα τα δοκιμασεις ολα.. και θα τα ξαναδοκιμασεις. Και εκει που λες να πετυχα την απολυτη επαφη- επικοινωνια μαζι της, θα ερθει ενα ερεθισμα που ειναι τοσσσσσοοοο σημαντικο πια που εσυ δε θα υπαρχεις καν
Μετά από 20 μέρες;;;;
Εγώ τον τρέχω [κυριολεκτικά] 5 χρόνια τώρα και με γράφει επιδεικτικά. Τι 20 μέρες μου λες τώρα εσύ;
Εντάξει...πλάκα!
Ισως όντως, να περιμένετε τα πάντα [γιατί πολλά έχετε ήδη πετύχει] μεν, αλλά και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα δε.
Η ίσως, μπορεί να απαιτείται και λίγο στρατιωτικό ύφος, για να ανταποκριθεί με την πρώτη, σε αυτά τα πολύ σημαντικά για σένα, που της ζητάς.
Η ίσως, το πόσο σημαντικός μπορείς να γίνεις για τον σκύλο σου, να έχει ένα θεωρητικό ταβάνι. Η να μην σου είναι εσένα εύκολο να το αντιληφθείς. Η να μην αφήνεται ο σκύλος σου, να σου γίνει αντιληπτό. Μπορεί να είναι και συνάρτηση της προσωπικότητάς της. Του ταμπεραμέντου της.
Τα πάτε πάρα πολύ καλά. Κάντε ένα εγκεφαλικό διάλειμα από τα "πρέπει" σας και θα έρθουν στην ώρα τους και τα υπόλοιπα.
* Αυτά τα χοπ στα τοιχάκια, κρατήθηκα να μην σου πω, πόσο ανατριχίλα μου έφεραν, που τα είδα
Εγώ τον τρέχω [κυριολεκτικά] 5 χρόνια τώρα και με γράφει επιδεικτικά. Τι 20 μέρες μου λες τώρα εσύ;
Εντάξει...πλάκα!
Ισως όντως, να περιμένετε τα πάντα [γιατί πολλά έχετε ήδη πετύχει] μεν, αλλά και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα δε.
Η ίσως, μπορεί να απαιτείται και λίγο στρατιωτικό ύφος, για να ανταποκριθεί με την πρώτη, σε αυτά τα πολύ σημαντικά για σένα, που της ζητάς.
Η ίσως, το πόσο σημαντικός μπορείς να γίνεις για τον σκύλο σου, να έχει ένα θεωρητικό ταβάνι. Η να μην σου είναι εσένα εύκολο να το αντιληφθείς. Η να μην αφήνεται ο σκύλος σου, να σου γίνει αντιληπτό. Μπορεί να είναι και συνάρτηση της προσωπικότητάς της. Του ταμπεραμέντου της.
Τα πάτε πάρα πολύ καλά. Κάντε ένα εγκεφαλικό διάλειμα από τα "πρέπει" σας και θα έρθουν στην ώρα τους και τα υπόλοιπα.
* Αυτά τα χοπ στα τοιχάκια, κρατήθηκα να μην σου πω, πόσο ανατριχίλα μου έφεραν, που τα είδα
Θα σου στειλω το γκρεμλιν μια εβδομαδα και μετα θα σου φαινεται τελεια !!!
Σοβαρα τωρα, βλεπω φωτο συνεχεια λυτη στο βουνο, αρα ακουει?
Εγω ουτε για αστειο λυτος χωρις 10μετρο.
Και στο παρκο που πηγαμε ειχα την αισθηση οτι σας ειχε στο νου της συνεχως και γενικα μου φανηκε κυρία.
Σοβαρα τωρα, βλεπω φωτο συνεχεια λυτη στο βουνο, αρα ακουει?
Εγω ουτε για αστειο λυτος χωρις 10μετρο.
Και στο παρκο που πηγαμε ειχα την αισθηση οτι σας ειχε στο νου της συνεχως και γενικα μου φανηκε κυρία.
Εννοεις για τραυματισμους? οχι οτι κανουμε χειροτερα* Αυτά τα χοπ στα τοιχάκια, κρατήθηκα να μην σου πω, πόσο ανατριχίλα μου έφεραν, που τα είδα
Last edited:
