Συμφωνώ απολύτως, ο επόμενος πρέπει να ενημερωθεί για τις ιδιαιτερότητες του ζώου και να το αναλάβει εν γνώση του -και όχι επειδή είναι ασπρούλι και μαλλιαρούλι. Για να μπορέσει να το φέρει σε μια ισορροπία το ζώο, είναι κρίμα που ταλαιπωρείται έτσι και μάλιστα από μικρό (αυτό που 'το βαζα ανάσκελα και το κράταγα κάτω ώσπου να ηρεμήσει' παίζει να έκανε τεράστια ζημιά στο κουτάβι που διαμόρφωνε ακόμα χαρακτήρα).
Συνεχίζω και είμαι της άποψης ότι το μεγαλύτερο όφελος του σκύλου είναι να φύγει από 'κει, όσο δεν μπορείτε να του παρέχετε τη ζωή που του αξίζει. Και μόνο που έχει αναλάβει (στο μυαλό του) ευθύνες που δε μπορεί να διαχειριστεί, σίγουρα πιέζεται και αγχώνεται. Και όταν πιέζεται κάποιο έμψυχο ον σε καθημερινή βάση, είναι λογικό ότι κάπου θα ξεσπάσει. Αν το σκυλί σας δεν ήταν 6 κιλά, αλλά 26 ή 36, είμαι σίγουρη ότι θα 'χε φύγει ήδη απ' το σπίτι. Αλλά όπως λέτε, το βλέπετε σαν τρίτο σας παιδί, και όχι σαν σκύλο (άρα δυσκολεύεστε να δείτε και τις σκυλίσιες ανάγκες του για ξεκάθαρη ιεραρχία).
Προσωπικά, πιστεύω το σκυλί με σωστή και συνεπή καθοδήγηση (ή σε άλλο περιβάλλον με άλλο ιδιοκτήτη), μπορεί να μην έχει κανένα από αυτά τα θέματα. Εσείς μπορείτε να γίνετε ο άλλος ιδιοκτήτης που χρειάζεται το σκυλί σας; Αν ναι, προσπαθήστε το σαν να ΄ναι άλλο σκυλί. Ας είναι η σημερινή μέρα η πρώτη της καινούριας του (σας) ζωής, με νέους κανόνες αυστηρούς που θα ισχύουν από σήμερα και για πάντα.
