Αυτά που λες @mareco αφορούν τα όρια, οπότε παραμένει υποκειμενικό. Ζορίζομαι γενικά στο να καθορίσω τα όρια αυτά σαφώς γιατί 1) τα κατατάσσω ανά περίσταση και 2) βρίσκω λεπτή την ισορροπία ανάμεσα στο να μπορεί να εκφραστεί το σκυλί με τα μέσα που αυτό μπορεί και στο πότε πλέον ενοχλεί/"ζημιώνει" και γίνεται επικίνδυνο για τον ίδιο του τον εαυτό και τους γύρω του.
Εγώ π.χ. αίμα/μελανιά κτλ πλην ατυχήματος (αν πάνω στο tug ας πούμε πιάσει και το χέρι μου και με κάνει μπλε μαρέν τότε οκ, συμβαίνει, ας προσέχαμε κι οι δυο) δεν ανέχομαι, ούτε καν στο παιχνίδι ή άμα κρατάς κάτι που το θέλουν. Το τελευταίο δε, με δαιμονίζει κιόλας. Όχι μόνο με το δάγκωμα, και με το γαύγισμα, με παρακάλια και με χέρια πόδια όταν προσπαθούν να το πάρουν.
Αλλά να μου πιάνουν το χέρι μου χωρίς να κλείνουν στόμα, να ανεβαίνουν πάνω μου, να μου κανουν κανα γουφ κτλ κτλ τα σκυλιά με τα οποία έχω μια σχετική οικειότητα το θεωρώ πέρα ως πέρα φυσιολογικό. Και εκτός παιχνιδιού. Και παρόλο που προσπαθώ να επιβάλλω στον Άρη ένα γενικό κανόνα να μην τα κάνει σε άλλους, γιατί άλλος ξέρει πώς να αντιδράσει, άλλος είναι αδιάφορος, άλλος γουστάρει, άλλος μπορεί να τρομάξει/πανικοβληθεί, άλλος να αυτοτραυματιστεί με καμιά χαζή κίνηση πάνω στον πανικό του κοκ - ένας λόγος παραπάνω να είναι εντελώς κόσμιος γύρω σε παιδιά - ε δεν τον διορθώνω σε όλες τις περιστάσεις.
Το πρώτο σκυλί στην περίπτωση της Μαρίας από την άλλη για τα δικά μου όρια το βρίσκω απλά... επικοινωνιακό, εώς και ευγενές. Έπιασε, δεν έκλεισε στόμα, άκουσε και αμέσως άφησε και έφυγε. Συνυπολογίζω και την οικειότητα μεταξύ τους.
Το δεύτερο πάλι εκτός ορίων όντως. Όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, λόγω συμπεριφοράς. Δεν είχε οικειότητα, δεν έπιασε μόνο, έκλεισε κιόλας, κλείδωσε και δε μας είπε η Μαρία και πώς άφησε τελικά.
Εγώ π.χ. αίμα/μελανιά κτλ πλην ατυχήματος (αν πάνω στο tug ας πούμε πιάσει και το χέρι μου και με κάνει μπλε μαρέν τότε οκ, συμβαίνει, ας προσέχαμε κι οι δυο) δεν ανέχομαι, ούτε καν στο παιχνίδι ή άμα κρατάς κάτι που το θέλουν. Το τελευταίο δε, με δαιμονίζει κιόλας. Όχι μόνο με το δάγκωμα, και με το γαύγισμα, με παρακάλια και με χέρια πόδια όταν προσπαθούν να το πάρουν.
Αλλά να μου πιάνουν το χέρι μου χωρίς να κλείνουν στόμα, να ανεβαίνουν πάνω μου, να μου κανουν κανα γουφ κτλ κτλ τα σκυλιά με τα οποία έχω μια σχετική οικειότητα το θεωρώ πέρα ως πέρα φυσιολογικό. Και εκτός παιχνιδιού. Και παρόλο που προσπαθώ να επιβάλλω στον Άρη ένα γενικό κανόνα να μην τα κάνει σε άλλους, γιατί άλλος ξέρει πώς να αντιδράσει, άλλος είναι αδιάφορος, άλλος γουστάρει, άλλος μπορεί να τρομάξει/πανικοβληθεί, άλλος να αυτοτραυματιστεί με καμιά χαζή κίνηση πάνω στον πανικό του κοκ - ένας λόγος παραπάνω να είναι εντελώς κόσμιος γύρω σε παιδιά - ε δεν τον διορθώνω σε όλες τις περιστάσεις.
Το πρώτο σκυλί στην περίπτωση της Μαρίας από την άλλη για τα δικά μου όρια το βρίσκω απλά... επικοινωνιακό, εώς και ευγενές. Έπιασε, δεν έκλεισε στόμα, άκουσε και αμέσως άφησε και έφυγε. Συνυπολογίζω και την οικειότητα μεταξύ τους.
Το δεύτερο πάλι εκτός ορίων όντως. Όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, λόγω συμπεριφοράς. Δεν είχε οικειότητα, δεν έπιασε μόνο, έκλεισε κιόλας, κλείδωσε και δε μας είπε η Μαρία και πώς άφησε τελικά.