Μέσα στα πολλά ενδιαφέροντα, χρήσιμα και όμορφα που περιέχοντα στο νήμα
http://www.dogforum.gr/community/threads/cane-corso-η-μηπως-οχι.24621/ - ένα νήμα που πρέπει να διαβάσουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για μολοσσοειδείς φυλές και γι’ αυτό ευχαριστώ τον νηματοθέτη
@east49 και όσους σχολίασαν, υπάρχουν πολλά που θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ αλλά δύο τουλάχιστον δεν μπορούν να περιμένουν. Για να μην το ξεχειλώσω άλλο εκεί, τα αναφέρω συνοπτικά (λέμε τώρα) εδώ :
Το πρώτο είναι η «επανάσταση» που κάνουν οι τετράποδοι φίλοι, κυρίως όταν είναι στην εφηβεία. Χρησιμοποιώ με την πλήρη έννοιά της τη λέξη επανάσταση, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται : Ο νεαρός σκύλος μας αμφισβητεί τη μέχρι τότε θέση του ως κουτάβι στην αγέλη μας, που ήταν στη χαμηλότερη βαθμίδα με βίαιο τρόπο που ξεκινά από την άρνηση στις εντολές μας, συνεχίζει με γρυλλίσματα και ξεγύμνωμα δοντιών εναντίον του υπό αμφισβήτηση ανθρώπου (ή ζώου, αν υπάρχουν) και μπορεί να συνεχίσει σε ευθεία και ολοκληρωτική επίθεση (ειδικά εναντίον του όποιου αρχηγού της αγέλης). Οι σκύλοι μεταξύ τους θα τα βρούν εύκολα με μικροαμυχές (ας είναι καλά η φύση και όλη η διαδικασία του threatdisplay) με εξαίρεση πολύ λίγες φυλές (αυτές με κυνομαχικό παρελθόν και κυρίως τα ΑΡΒΤ) οι οποίες μπορεί να φτάσουν δυστυχώς μέχρι το θάνατο. Ο σκύλος λοιπόν επαναστατεί γιατί θέλει να ανέβει στις βαθμίδες της ιεραρχίας της αγέλης όσο πιο πολύ μπορεί και ει δυνατόν να γίνει αυτός ο αρχηγός της αγέλης.
Στο τέλος της επανάστασής του όμως θα πρέπει να έχει μείνει σε σχέση με τους ανθρώπους της αγέλης στη βαθμίδα που ήταν πριν, δηλαδή στην απολύτως χαμηλότερη. Σε σχέση με τα τυχόν άλλα ζώα, στη θέση που του αξίζει. Απλά σκεφτείτε έναν οποιοδήποτε σκύλο να είναι στην ιεραρχία μιας οικογένειας πάνω από τη γυναίκα ή το/τα παιδιά ….
Πιστεύω ότι η ένταση και η διάρκεια αυτής της επανάστασης έχει να κάνει με τη φυλή, το φύλο και το άτομο.Wannabe alpha males κυριαρχικών και μεγαλόσωμων φυλών θα κάνουν πολύ πιο βίαιη επανάσταση από θηλυκά wannabe beta females μικρόσωμων και ήρεμων φυλών. Για να μη μακρηγορώ και θεωρητικολογώ (εξ άλλου αυτά είναι κοινός τόπος, χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα εδώ μέσα) θα σας μεταφέρω τα δύο άκρα της δικής μου προσωπικής εμπειρίας :
Το ένα άκρο είναι ο Ματαντόρ, ένα ενήλικο πλέον γουέστι 4 ετών που το έχουμε από 3 μηνών. Δεν έκανε ΠΟΤΕ επανάσταση. Δεν αμφισβήτησε ποτέ κανέναν, δεν κινήθηκε ποτέ απειλητικά με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον κανενός στην οικογένειά μας. Η μόνη αγριάδα που βγάζει είναι όταν τον παίρνουμε αγκαλιά και δεν θέλει, μερικές φορές κάνει ένα σιγανό γκρρρρ για 2-3 δευτερόλεπτα αλλά πάντα κοιτάζει αλλού. Απλά μας λέει «αφήστε με, δεν θέλω να με τραβολογάτε». Κι αυτό είναι όλο. Δεν έχει κάνει ποτέ καμία ζημιά στο σπίτι, μένει μόνος του πάντα εκτός crate από 6 μηνών, τρομερά καλόβολος και ήσυχος μέχρις αορατότητας, ανεξάρτητος, υπναράς και χαλαρός, απόλυτα ισορροπημένος και ιδανικός για οικογένεια και παιδιά. Επανάσταση όμως δεν έκανε ποτέ και δεν έχει καμία βίαιη όψη στον χαρακτήρα του.
Το άλλο άκρο είναι (ήταν) ο Μπρούνο. Τον πήρα 6 μηνών (το γιατί τον πήρα τότε είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία) και μέχρι 18 μηνών περίπου ήταν όπως είναι περίπου τώρα ο Ματ. Αρνί. Γέλια, παιχνίδια και χαρές με όλους και όλα, ενεργητικός, δραστήριος, πανέξυπνος, βασική υπακοή με την πρώτη και άψογα και από αγριάδα μηδέν. Μερικά βράδια, αντί για την καθιερωμένη μεγάλη βόλτα μας τον πήγαινα σε έναν περιφραγμένο χώρο 2 στρέμματα περίπου, όπου έτρεχε και έπαιζε με μία μικρόσωμη πιτμπουλίτσα 13 κιλών ενώ εγώ με τον φίλο που είχε τη θηλυκιά καθόμασταν, μιλούσαμε και θαυμάζαμε τα καμάρια μας. Ο δικός μου ήταν τότε περίπου 30+ κιλά. Ένα βράδυ λοιπόν, μετά από 1 ½ - 2 ώρες τρελού παιχνιδιού και τρεξίματος κι αφού έχουν έρθει τα βλαμμένα κι έχουν αράξει δίπλα μας, παίρνω τον οδηγό του και του λέω «έλα Μπρούνο, ώρα για το σπίτι». Ενώ μέχρι τότε, όταν έφτανε εκείνη η στιγμή, ερχόταν χαρούμενος κι ανυπομονούσε να επιστρέψει σπίτι (φαγητό γαρ), εκείνη τη φορά και για πρώτη φορά στη ζωή του, ξαφνικά εντελώς και χωρίς καμία αιτία, μου γρύλλισε άγρια κι επιθετικά. Αν και ξαφνιάστηκα, νόμισα ότι το κάνει για παιχνίδι (ήταν πολύ εφευρετικός), ή ότι θέλει να μείνει κι άλλο. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα με τον οδηγό, προσπαθώντας να τον περάσω στο περιλαίμιό του. Και τότε μου όρμησε. Όχι απειλητικά, αλλά ουσιαστικά. Για να με δαγκώσει στο χέρι. Ευτυχώς πρόλαβα και το τράβηξα πίσω και ενστικτωδώς του έριξα μια γονατιά. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η μάχη. Ο Μπρούνο έκανε κύκλους γύρω μου προσπαθώντας να βρει κενό και να επιτεθεί, εγώ είχα διπλώσει τον οδηγό στα δύο και τον χτυπούσα όπου και όσο μπορούσα, ειδικά όταν επιχειρούσε την επίθεσή του, με κλωτσιές και με το μεταλλικό άκρο-κρίκο του οδηγού καθώς τον έλουζα στα «γαλλικά». Αυτό, αν θέλετε το πιστεύετε, κράτησε 15-20 λεπτά περίπου. Αυτός ήθελε να με φάει κι εγώ να επιβιώσω. Δεν το σκέφτηκα, αλλά δεν είχα και επιλογή. Ο φίλος τα χρειάστηκε τόσο που πήρε τη δικιά του αγκαλιά κι ανέβηκε σε ένα δέντρο για να σωθεί !! Κάποια στιγμή, ενώ είχαμε παίξει το ξύλο της μαϊμούς, σταμάτησε ξαφνικά. Έκλεισε διακόπτες, ξανάγινε κουτάβι από killingmachine και ήρθε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε για να του βάλω τον οδηγό. Για μια εβδομάδα περίπου, δεν έτρεχε τίποτε, ήταν σαν και πριν. Περιττό να σας πώ ότι κι εγώ είχα χ%$εί. Φοβόμουν μην επιτεθεί στη γυναίκα μου, σε άλλον κ.λ.π. Όποιον είχα ρωτήσει (εκπαιδευτές, φίλους εκτροφείς κ.λ.π.) μου σύστηναν όλοι σχεδόν την ευθανασία. Φυσικά αυτό ήταν το μόνο που δεν θα έκανα – όπως και το να το δώσω, γι’ αυτό και δεν έκανα τίποτε κι άφηνα τον χρόνο να περνάει και να παρατηρώ. Τον ξαναπήγα στο ίδιο μέρος με τις ίδιες συνθήκες άλλες τρεις φορές αλλά αυτός κύριος. Άψογος. Την τέταρτη φορά, ακριβώς όπως και την προηγούμενη, όταν του είπα να φύγουμε, έγινε το δεύτερο ημίχρονο. Ακριβώς όπως και την προηγούμενη φορά, γρυλλίσματα, δόντια, κύκλοι, επιθέσεις, ξύλο. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά κράτησε πολύ λιγότερο, ούτε 5 λεπτά. Μετά από αυτές τις 2 «επαναστάσεις» ο Μπρούνο δεν με αμφισβήτησε ποτέ ξανά και υπέμενε τα πάντα : Έτρωγε με εντολή, σταματούσε και συνέχιζε με εντολή, του έπαιρνα το φαγητό από το στόμα κ.λ.π. Ούτε και έκανε ποτέ τίποτε με τη γυναίκα μου ή τα παιδιά που ήρθαν αργότερα.
Η μόνη διαφοροποίηση ήταν ότι εμένα δεν με προστάτευε ποτέ. Ενώ με τη γυναίκα μου και τα παιδιά ήταν ΥΠΕΡπροστατευτικός, όταν ήμασταν μαζί, τίποτε. Ένα άλλο βράδυ είχα βάλει έναν άλλο φίλο σε έναν ερημικό δρόμο να μου επιτεθεί με φωνές στη βόλτα μας. Ορμάει ο βαζιβουζούκος με φωνές και ουρλιαχτά, έρχεται κοντά μας, αρχίζει να με χτυπάει στην πλάτη και να ουρλιάζει και η αντίδραση του Μπρούνο ; ΤΙΠΟΤΕ απολύτως. Γυρνάει, τον βλέπει, και συνεχίζει να τραβάει το λουρί για τη βόλτα σαν να μην έτρεχε τίποτε !!! Προφανώς μου έλεγε «είσαι πιο δυνατός, βγάλτα πέρα μόνος σου». Αυτό του το είχα ξανακάνει 2-3 φορές με άλλα σενάρια αλλά η αντίδρασή του ήταν η ίδια : απόλυτη αδιαφορία (δεν μπορώ να πω ότι τότε δεν μου πέρασε από το μυαλό η ευθανασία !! LOL).
Αντίθετα, με τη γυναίκα μου και τα παιδιά ήταν το ακριβώς αντίθετο. Χωρίς καμία απολύτως εκπαίδευση φύλακα (συνειδητά), ήταν ο τέλειος φύλακας. Παρ’ όλο δε που τα παιδιά ήρθαν μετά, όχι μόνο δε ζήλεψε ποτέ αλλά τα αγαπούσε παθολογικά και υπέμενε τα μύρια όσα. Όταν κάποιο μωρό έκλαιγε, έκλαιγε κι αυτός αν δεν τον αφήναμε να πάει να το γλύψει για να το ηρεμίσει. Δεν τα έχανε από τα μάτια του, ξάπλωνε κάτω για να μην τα φοβίζει κι έκανε όλα αυτά που δεν πέρναγαν από κανενός το μυαλό όταν με αμφισβήτησε τόσο βίαια και επικίνδυνα. Η κόρη μου 3 χρόνων ήταν δεν ήταν όταν την έπιασα κάποια στιγμή να τον έχει πιάσει αγκαλιά από το λαιμό με το ένα χέρι και με το άλλο να προσπαθεί να του βγάλει το μάτι. Ο καημένος το μόνο που έκανε ήταν το κλείνει σφιχτά για να μην πληγωθεί. Ούτε καν προσπάθησε να μετακινηθεί. Άλλη μια φορά, η ίδια αγκαλιά από την κόρη αλλά τώρα προσπαθούσε να του βγάλει τη γλώσσα τραβώντας την !! Κι ο Μπρούνο δεν έκανε απολύτως τίποτε Το υπέμενε πιο στωικά κι από μοναχό του ζεν.
Ανάμεσα στον Ματ και στον Μπρούνο, το άσπρο και το μαύρο, υπάρχουν οι 50 αποχρώσεις του γκρι !
Ηθικό δίδαγμα ;
Όσο πιο ψηλό είναι ένα δέντρο, τόσο πιο μεγάλη σκιά ρίχνει (Γιουγκ). Αυτός που είναι ικανός για τα καλύτερα, είναι ικανός και για τα χειρότερα. Τα «γαμόσκυλα» ή θα γίνουν τέλεια σκυλιά ή θα γίνουν ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες. Διάβασμα, ψάξιμο, ΓΝΩΡΙΜΙΑ από κοντά με τη φυλή που θέλουμε να πάρουμε, με τους γονείς και τους συγγενείς του κουταβιού που θέλουμε να πάρουμε, αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων της φυλής και της οικογένειας, εμπειρία για δύσκολες ράτσες, πολύς χρόνος, υπομονή, επιμονή και τόσα άλλα που αν το καλοσκεφτείς δεν θα πάρεις ποτέ σκύλο !!
Αυτό δεν βγήκε σεντόνι αλλά πανί ιστιοφόρου και γι’ αυτό κάπου πρέπει να το κλείσω, παρ’ όλο που μπορώ να γράφω με τις ώρες. Το δεύτερο που θα ήθελα να γράψω είναι για το τι κάνουμε όταν δύο σκυλιά τσακώνονται, αλλά προφανώς θα πρέπει να περιμένει.
Είστε ελεύθεροι/ες να ρωτήσετε, αμφισβητήσετε, βρίσετε όσο θέλετε !!!
Υ.Γ. 1 Η κόρη, 15 χρόνια πριν, στα πρώτα της βήματα ως νεαρή χειρίστρια τεράτων !!
