Επειδή το μυαλό μου τρέχει και όσο και να προσπάθησα να κάνω δουλειά στο γραφείο δε μπορώ..και καταλήγω να σκέφτομαι να σκέφτομαι..θα σας πω τον πόνο μου θέλετε δε θέλετε. Μερικοί απο σας τα ξέρετε απο πρώτο χέρι, γνωρίζετε και τη Μίλβα, τα συζητάμε κάθε μέρα σχεδόν και τώρα θα πείτε "ωχ έλεος - κι εδώ τα ίδια;;" χαχαχα Τι να σας κάνω..να με ανεχτείτε!
Λοιπόν η ασθένεια της Μίλβας προχώρησε όσο ήταν off το φόρουμ. Η διάγνωση αρχικά ήταν "χρόνια ενεργός ηπατίτιδα". Αλλάξαμε γιατρό τελικά. Δυστυχώς η αρχική γιατρός έκανε πάρα πολλά λάθη. Και χάθηκε αρκετός χρόνος. Έχουμε κάνει ήδη 2 βιοψίες. Έχουμε πλέον προχωρήσει σε ίνωση και σε κίρρωση που δεν έχει εγκατασταθεί ακόμα (τουλάχιστον μέχρι το Φεβρουάριο). Δεν είναι αναστρέψιμη η κατάσταση, δεν ελπίζουμε σε θαύματα, απλώς προσπαθούμε να της επεκτείνουμε τη ζωούλα χωρίς να υποφέρει. Με τη νέα θεραπεία που ακολούθησε, φάνηκε να σταματάει η επιθετικότητα της ίνωσης και να τρενάρεται λίγο το όλο θέμα. Με ένα πάρα πολύ μικρό πλέον συκώτι, είχε αναπτύξει πολυουρία & πολυδιψία ως σύμπτωμα. Ο σκύλος όμως δεν είχε άλλα κλινικά συμπτώματα. Ούτε φαινόταν να πονάει, ούτε εμετούς/διάρροιες, ούτε απώλεια όρεξης. Η Μίλβα, ως κλασικό κόκερ, έτρωγε τα πάντα, ακόμα κι εμένα μ' έτρωγε. Αυτό ακριβώς με ενδιαφέρει. Να μην ταλαιπωρείται.
Πριν απο δυο εβδομάδες, ένα βράδυ δεν κοιμήθηκε ούτε λεπτό. Όλη νύχα περπατούσε σε όλο το σπίτι και δε μας άφησε κ εμάς να κλείσουμε μάτι. Απο εκείνη τη μέρα άρχισε να τρέμει όλο της το σώμα. Σαν έντονοι μυικοί σπασμοί. Παρατήρησα ότι το πίσω δεξί πατούσι την πονούσε. Κοίταξα και είδα ότι είχε πυον και κοκκινίλα..Η Μίλβα πάτησε άγανο, δεν το πήρα πρέφα, πέρασε μέσα στο πόδι και έκανε φλεγμονή. Ευτυχώς πέρασε απο την άλλη πλευρά της πατούσας, το είδα και το έβγαλα. Πήγαμε στο γιατρό, πήραμε αντιβίωση και είπαμε θα περάσει. Είδαμε τα ούλα σε καλύτερη κατάσταση, έχει σταματήσει η πολυουρία και η πολυδιψία και είχα αναθαρρήσει ότι κάτι κάνουμε.
Η Μίλβα άρχισε να μην τρώει εκείνες τις μέρες. Άφησα τη Χιλς και πήρα ρογιαλ κονσέρβα. Την έφαγε κανα δυο φορές σα λιμασμένη και μετά δεν την έτρωγε. Πήρα ρογιαλ ξηρά και την εφαγε πάλι με μανία. Μετά απο δυο τρεις μέρες δεν την έτρωγε. Πλέον σήμερα δεν τρώει. Με το ζόρι λίγες κροκέτες. Δεν επιτρέπεται να φάει τίποτε άλλο. Μόνο κλινικές τροφές. Πήρα πρωτοβουλία σήμερα να βράσω λίγο ρύζι σκέτο, με ένα κομματάκι κοτόπουλο για μυρωδιά. Δεν το έφαγε.
Πλέον τρέμει συνεχώς. Δεν θέλει να βγαίνει βόλτα και περνάει αρκετή ώρα ξαπλωμένη. Είναι αρκετά ταλαιπωρημένη και όλο αυτό μέσα σε 2 μόλις εβδομάδες. Μας έχει διαλύσει απο όλες τις απόψεις. Πρίν απο δυο μήνες κατάφερε και κατάπιε ένα ολόκληρο ξύλινο καλαμάκι και αναγκαστήκαμε να κάνουμε χειρουργείο με 50-50 πιθανότητες να ξυπνήσει από τη νάρκωση και προλάβαμε την διάτρηση στομάχου στο τσακ. Φαινόταν όμως να έχει αναρρώσει πλήρως και μάλιστα πάρα πολύ γρήγορα.
Χθες πήγαμε πάλι στο γιατρό. Κάναμε κάποιες γενικότερες εξετάσεις, πέραν του συκωτιού να δούμε μήπως οφείλεται κάπου αλλού. Αύριο θα ξαναπάμε να ελέγξουμε και τα χολικά και την Πέμπτη θα πάει για υπέρηχο. Μας ανέφεραν και την εγκεφαλική ηπατοπάθεια - ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω το ενδεχόμενο αυτό. Γενικά τα πράγματα δεν είναι καλά. Δεν ξέρω σίγουρα αν οφείλεται στο συκώτι όλο αυτό. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα συσχετίζεται. Μας είπαν να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι ενδέχεται να μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Άλλωστε αυτό που έχει είπαμε ειναι μη αναστρέψιμο και το ξέραμε. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι..θα πονάει; Πως θα πάρω την απόφαση όταν έρθει η ώρα; Όταν γυρίσω σπίτι από το γραφείο θα είναι ακόμα εκεί να μου κάνει χαρές; Θα φάει σήμερα; Δεν περίμενα ο σκύλος να ζήσει ως τα 15 του. Αλλά έστω λίγα χρόνια ακόμα. Πρίν απο ένα μήνα έγινε 4. Και χαιρόμουν και σκεφτόμουν ότι θα τα καταφέρουμε..ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας..σήμερα μετράω την κάθε μέρα που περνάει..Δε θα σταματήσω να ελπίζω και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι καλά και να μην υποφέρει. Απο κεί και πέρα...