Τρία χρόνια μετά είναι η κατάσταση "χειμώνας είναι, κρύο κάνει, μπορεί και να είναι καλή ιδέα να ξαπλώσω πάνω στην τριχωτή θερμάστρα". Έχθρα είχαμε την πρώτη βδομάδα, πες δυο (πάει και καιρός και το Αλτσχάιμερ δεν με βοηθάει). Μετά περάσαμε στη φάση "αδιαφορώ για την πάρτη σου ποταπό σκυλί, αλλά μιας που βρέθηκες μπροστά μου, άρπα μια νυχιά να σου βρίσκεται" μετά περάσαμε στη φάση "μέσα στο σπίτι αγαπάμε τους πάντες γιατί είναι χρήσιμοι. Οι άνθρωποι μου βάζουν φαγητό, με χαϊδεύουν και είναι παρόντες όποτε θέλω να δαγκώσω κανέναν. Ο σκύλος είναι παρόν όποτε θέλω να δαγκώσω κανέναν και με βολεύει και στο ύψος! Ας του δείξω την αγάπη μου τώρα που γύρισε από τη βόλτα, έτσι για να ξέρει ότι τον βαράω με αγάπη τις υπόλοιπες φορές" και τώρα είμαστε στη φάση "είμαι σπίτι μας. Αγαπάω τη μαμά μου, ρρρρρρρ. Αγαπάω το μπαμπά μου ρρρρρρρρρρ. Αγαπάω το ποταπό τετράποδο, αλήθεια πως το λένε δε θυμάμαι αλλά ας του γουργουρήσω ρρρρρρρ". Δεν ξέρω αν είναι προσωρινή αυτή η φάση κι αν ναι πόσο θα κρατήσει.
Πάντως αυτό που έχω καταλάβει από τη συμβίωση μου με το Ρας είναι ότι αν ο σκύλος δεν έχει γενικό θέμα με τις γάτες, το τι σχέση θα έχουν τα γατόσκυλο μεταξύ τους εξαρτάται από τις ορέξεις της γάτας κι όχι του σκύλου. Εξού και οι παραπάνω φάσεις σχέσης ορίζονται από τη Νάλλα κι όχι από το Ρας. Με την Τίνα είχαν αγκαλιές και παιχνίδια με το που συνήθισε την παρουσία του