και χαίρομαι που διαφερουμε σε επιπεδο λογικης σκεψης.
Θα έλεγα παρομοίως αν ήταν το "επίπεδο" λογικής σκέψης που διαφέρει. Δεν είναι όμως αυτό που διαφέρει
(γεγονός για το οποίο για τους δικούς μου προσωπικούς/επαγγελματικούς λόγους χαίρομαι πολύ, γιατί αποδεικνύει κάτι σε μια θεωρία/κατεύθυνση, μπλα μπλα μπλα, πού να σου εξηγώ).
Τα παραδείγματα πάντως που έφερες καταδεικνύουν ότι δε γνωρίζεις τη διαφορά στους (ανθρώπινους, στενούς) ορισμούς επαγωγής, εξαγωγής
(συμπεράσματος, όχι δοντιού), απαγωγής κτλ στη συλλογιστική. Το ότι τυγχάνει να έχω μια επιφανειακή επαφή με αυτούς τους ορισμούς βέβαια ενώ εσύ όχι δε σημαίνει ότι έχω δίκιο
(τουναντίον, ειδικότερα δε επειδή τα έχω μάθει και στα αγγλικά, στα ελληνικά νομίζω έχω κάνει λάθος αναφορές σε σημεία). Σημαίνει όμως ότι θα μπορούσες να με αντικρούσεις ορθότερα.
Aς πούμε, μόνος σου quotάρεις ότι αναφέρθηκα σε ικανότητα του σκύλου για επαγωγή συμπεράσματος. Ελπίζω να διάβασες προσεκτικά ότι δεν αναφέρθηκα σε κάτι παραπάνω.
Εσύ λες:
Σκέψη εκτος όλων των αλλων σημαινει πχ
" Τι ωραια που ειναι η Πράγα, θα ηθελα να παω καποτε" --> σχηματισμός επιθυμίας χωρίς προηγουμενη εμπειρία
Δεν υπάρχει συμπερασμός σε αυτό το παράδειγμα. Ο συμπερασμός καταλήγει από κάποια δεδομένα σε μια πρόταση που εμμέσως ή άμεσα καταλήγει απαραίτητα σε "άρα", είτε εμπεριέχει είτε όχι την ευκτική "θα ήθελα".
Επίσης το συμπερασμό τον οδηγεί μια βάση γνώσης, στον άνθρωπο όχι απαραίτητα η ίδ-ι-α εμπειρία αλλά και οι εμπερίες που επικοινωνούν άλλοι, στα ζώα απαραίτητα η ίδ-ι-α εμπειρία γιατί αυτή η επικοινωνία δεν υπάρχει.
Συμπερασμός (στην επιστήμη της λογικής πάντα) στο παράδειγμά σου θα ήταν:
- Ο Αλέξης πήγε στην Πράγα.
- Η Πράγα του άρεσε.
- Μου αρέσει ότι αρέσει στον Αλέξη.
=> Άρα, η Πράγα είναι ωραία.
Σε 2ο στάδιο η βάση γνώσης του προβλήματος λαμβάνει (θα μπορούσε και όχι) ένα νέο αξίωμα:
- Η Πράγα είναι ωραία.
- Η Πράγα είναι μέρος.
- Θέλω να πάω σε όλα τα μέρη που είναι ωραία.
=> Άρα, θέλω να πάω στην Πράγα.
Το παραπάνω λόγω του επικοινωνιακού στοιχείου και των αφηρημένων εννοιών δεν είναι δυνατό στο σκύλο.
" Ο ρατσισμός είναι απαραδεκτος, όλοι οι ανθρωποι ειναι ισοι, μπλα μπλα μπλα και θα πρέπει να τους παρέχονται ίσα δικαιωματα" --> καταληξη σε συμπερασμα αναλύοντας συνδυασμενες σκεψεις και πληροφοριες
Αυτό δεν είναι συμπέρασμα στη συλλογιστική, είναι πεποίθηση, δεν καταλήγει σε "άρα".
Συμπέρασμα θα ήταν το εξής:
- Ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος.
- Ο Κώστας είναι ρατσιστής.
=> Άρα, ο Κώστας είναι απαράδεκτος.
" το 2015 θα τρέξω μαραθώνιο" --> μελλοντικα σχέδια
Και πάλι, αυτό δεν είναι συμπερασμός, δεν υπάρχουν δεδομένα από τα οποία καταλήγουμε σε συμπέρασμα αλλά ένα σκέτο statement.
Συμπερασμός/συλλογιστική θα ήταν:
- Τρέχω πάντα κάθε μαραθώνιο.
- Το 2015 θα γίνει μαραθώνιος.
=> Άρα, το 2015 θα τρέξω μαραθώνιο.
τιποτε απο τα παραπανω και ασφαλως πολλα περισσότερα δε μπορει (προφανως ) να κανει ο σκυλος.
Σαφέστατα. Αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν συμπερασμός.
Ναι, πιστευω οτι αισθανονται, συναισθανονται και κατα καποιο ρηχο τροπο "επεξεργαζονται" πληροφορίες αλλα ως εκει.
Δεν είπε κανείς για παραπέρα. Η επεξεργασία πληροφοριών για κατάληξη συμπεράσματος όμως είναι ένα φάσμα της λογικής.
Τώρα στη συζήτηση με τον east ας πούμε κατέληξα ότι κανένας από τους δυο δεν έχει λάθος, αλλά ότι υπάρχει ασάφεια στον ορισμό της λογικής.
Εάν πάρουμε ως βάση γνώσης πώς:
- Ως λογική ορίζεται απαραιτήτως και μόνο ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης συλλογιστικής (όλα τα είδη συλλογιστικής).
- Ο σκύλος δεν επιδεικνύει π.χ. εξαγωγική συλλογιστική.
- Η εξαγωγική συλλογιστική είναι ένα είδος από το σύνολο των ειδών ανθρώπινης συλλογιστικής.
=> Άρα, ο σκύλος δεν επιδεικνύει λογική
{= ο east έχει δίκιο}
Εάν πάρουμε ως βάση γνώσης πώς:
- Ως λογική ορίζεται η επίδειξη κάποιας συλλογιστικής λειτουργίας.
- Ένα είδος συλλογιστικής λειτουργίας είναι η επαγωγική συλλογιστική.
- Ως επαγωγική συλλογιστική ορίζεται "η παραγωγή συμπεράσματος, είτε ειδικού είτε γενικού, για μη παρατηρημένα πράγματα, αντικείμενα και καταστάσεις, με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις".
- Ο σκύλος παράγει συμπέρασμα για μη παρατηρημένη κατάσταση με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις.*
=> Άρα, ο σκύλος επιδεικνύει λογική.
{= εγώ έχω δίκιο}
* Γιατί υπάρχει στη βάση γνώσης το αξίωμα το σημειωμένο με αστεράκι? Βάσει συμπεράσματος:
- Όταν μπαίνουμε στο πατρικό μου ο σκύλος ψάχνει να βρει τη μάνα μου. {αυτό πες το και ένστικτο για το σκύλο, είναι όμως δεδομένο για μένα}
- Όταν μπαίνουμε στο πατρικό μου και η μητέρα μου είναι εκεί, βρίσκεται
συνήθως είτε στο γραφείο (κυρίως) είτε κοιμάται στο κρεββάτι στην κρεβατοκάμαρα (σπανιότερα). {παρατήρηση που έκανε ο σκύλος}
- Όταν μπαίνουμε στο πατρικό μου ο σκύλος ψάχνει
πάντα τη μάνα μου
πρώτα στο γραφείο και μετά στο κρεββάτι στην κρεββατοκάμαρα. {παρατήρηση δικιά μου}
- Την παραπάνω συμπεριφορά δεν του την έμαθε κανείς αλλά την απέκτησε μόνος του από τις δικές του παρατηρήσεις.
=> Άρα, ο σκύλος ενώ δεν έχει διαπιστώσει/παρατηρήσει ότι η μάνα μου βρίσκεται στο γραφείο ή στο κρεββάτι εκείνη τη στιγμή, συμπεραίνει ότι θα τη βρει εκεί βάση της προηγούμενής του παρατήρησης ότι εκεί τη βρίσκει συνήθως.
=> Άρα, ο σκύλος παράγει συμπέρασμα για μη παρατηρημένη κατάσταση με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις.
Για να μην πω για την probabilistic συλλογιστική που επιδεικνύει διαλέγοντας πρώτα το πιο συχνό, άρα πιο πιθανό, μέρος για να ψάξει.
Το πρόβλημα λοιπόν στη συζήτηση με τον east και ο λόγος που κανένας από τους 2 δεν έχει θεωρητικά λάθος, είναι ότι ο ορισμός της λογικής που έχω υπογραμμίσει δεν ορίζεται σαφώς και κοινά παραδεκτά πουθενά. Υπάρχει δηλαδή θεμελιώδης ασάφεια της σημασιολογίας.
Υπάρχει και το επιχείρημα εάν το παραπάνω παράδειγμα επαγωγικής συλλογιστικής του σκύλου βέβαια είναι συνειδητό ή ενστικτώδες (που θα έθετε ο east φαντάζομαι). Με βάση πάλι τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα (μην αρχίσω να φτιάχνω logic problems πάλι), είναι αδύνατο να διαπιστωθεί, καθώς ο ορισμός της συνειδητότητας είναι επίσης ασαφής. Ο ορισμός του ενστίκτου πάλι όχι τόσο
: "Any behavior is instinctive if it is performed
without being based upon prior experience"