Σήμερα, μάλλον "ενοχλήσαμε" εμείς (τι περίεργο και σπανιο!) στη βόλτα...
Μία αδεσποτούλα, που την έχω τσεκάρει τον τελευταίο καιρό στην περιοχή μας...
Μία αδεσποτούλα που είναι πολύ ήρεμη - "διπλωμάτισα"... δεν είναι τρομαγμένη (τουλάχιστον από σκυλιά ή από ανθρώπους με σκυλιά)... δεν "υποτάσσεται" και δεν "κυριαρχεί"...
Πλησιάζει ήρεμα... και, αν την "θέλουν" μένει κοντά και ακολουθεί στη βόλτα... αν δεν την θέλουν, φεύγει...
Ετσι, λοιπόν, αφού είχαμε κάνει ήδη μια "αέρινη ντρίπλα", για να αποφύγουμε εξάρσεις (αγάπης, πάντα!) με τον "κολλητό" του (αρσενικό - αγενές Golden Retriever της γειτονιάς - με την αδιάφορη ιδιοκτήτρια) χρησιμοποιώντας όλα τα κόλπα "της τέχνης και της επιστήμης" (you know - "μπράααβο ΚασπερΙΝΟ, Καλόοοοο", σε συνδυασμό με την ακαταμάχητη λιχουδιά που έχω για ΑΥΤΕΣ τις περιπτώσεις)... και, αφού είχα πεί "Δοξάστε με! Μπράαααβο johnk!!!"...
Προχωρήσαμε χαλαροί, στη λιακάδα και μας πλησίασε ευγενικά η αδεσποτούλα...
Τα ίδια εγώ... άψογος ο Κάσπερ (με τα αδέσποτα, γενικά, δεν έχει ιδιαίτερα θέματα)...
Μείναμε εκεί με γλυκόλογα και "καλόοο σκυλάκι" κλπ., για 1 λεπτό περίπου... ίσως και να το παρατράβηξα... έ, η σκυλίτσα κατάλαβε ότι τη "θέλουμε" και μας πλησίασε πολύ...
Θα έλεγα ότι μας πλησίασε στην απόσταση, όπου δεν μπορείς να κάνεις πλέον τίποτα και βασίζεσαι στη "χημεία" των δύο σκυλιών...
Και, αφού πλησίασε και λίγο ακόμα...
Ο μ@λ^κας... από το πιο χαλαρό σημείο που μπορείς να τον δεις, σκέφτηκε ότι είναι ώρα να βγάλει το "αφρικάνικο είναι του"!!!
Οπότε (μπροστά σε περαστικούς - γυναικόπαιδα κλπ. - φαντάζεστε τα σχόλια που θα έγιναν) το μόνο πράγμα που έμενε (χρονικά - μιλάμε για κλάσματα δευτερολέπτου σε σχέση με την απόσταση)........ του πήρα το κεφάλι...
Η δε σκυλίτσα... αφού έμεινε ακίνητη για άλλο ένα (f@king) δευτερόλεπτο, γύρισε χαλαρά και απομακρύνθηκε...
Η γνώμη σας? Μάλλον εμείς ενοχλήσαμε, έ?