Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το να συναντηθούν τα σκυλιά αρχικά εκτός σπιτιού και να πάνε μία μικρή βόλτα παρέα. Άλλωστε ανέβηκα αυθημερόν Θεσσαλονίκη μαζί με τον γιο μου, για να τον παραλάβω και όταν επιστρέψαμε ήταν ήδη 23:30 και ήμασταν και τρεις πολύ κουρασμένοι.
Από το πρώτο βράδυ κοιμήθηκαν στο ίδιο δωμάτιο, σε δύο crates το ένα δίπλα στο άλλο.
Το επόμενο πρωί, έδειξε τη ζήλια της η Maya όταν ήρθε ο μικρός να "ζητιανέψει" χάδια, όταν ήταν δίπλα μου αυτή. Του έκανε μία διόρθωση που ήταν όλη δική του... Μία λεκτική επίπληξη και πήρα το κουτάβι και άλλαξα δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Το ίδιο σκηνικό και στο τραπέζι το μεσημέρι, όταν ο Astra ξάπλωσε δίπλα στα πόδια μου, θέση η οποία κατείχε η Maya μέχρι πρότινος. Του κάνει ένα χοντρό πέσιμο, την βουτάω από το κολάρο και αυτή τη φορά βγήκε αυτή από το δωμάτιο.
Αυτό ήταν...
Από εκείνη τη μέρα, τα βρίσκουν μόνα τους. Δεν χρειάστηκε να επέμβω ποτέ ξανά.
Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν διορθώσεις και από τις δύο μεριές, δόντια και γρυλίσματα, αλλά μιλάνε μια χαρά τη διάλεκτο και συνεννοούνται μία χαρά. Πάντα αναίμακτα.
Πιστεύω ότι αν παρέμβαινα συνεχώς θα τους τη χάλαγα τη σχέση, παρά θα τους την έφτιαχνα.