Πριν λίγο στη βόλτα, εμφανίζεται κύριος πίσω μας. Τον σκύλο τον κρατάει η αδερφή μου κι εγώ -ούσα ημίκουτση ακόμα- περπατάω λίγο πίσω, ευτυχώς. Έρχεται ο κύριος δίπλα μου και αρχίζει:
- Ααααα καυκάσου, ε? (ταταν!
)
- Όχι, δεν έχει σχέση.
- Μα αν δεν είναι καυκάσου τι είναι? (ταταραταν!
)
- Ημίαιμος είναι, τα καυκάσου είναι διπλά από αυτόν.
- Ε και τι ημίαιμο δηλαδή?
- Δεν ξέρω, κάτι από γερμανικό πρέπει να έχει.
- Τι λες κοπέλα μου, δεν έχουν τέτοια αυτά τα γερμανικά! (αμάν, με κορόιδεψαν
)
- Ενώ τα καυκάσου έχουν τέτοια ουρά...
Κάπου εκεί θύμωσε και σηκώθηκε και έφυγε. Η αδερφή μου θύμωσε γιατί ήμουν αγενής. Θύμωσα κι εγώ γιατί είχε υφάκι ξέρω-εγώ-από-καυκάσιες-ουρές-και-γερμανικά-αφτιά και ήμουν και κακιά γιατί τον έβλεπα, είχε άγνοια κινδύνου και γλυκοκοίταζε τον πωπό του να του τον χουφτώσει.
Η σωστή απάντηση θα ήταν:
- Αααααα καυκάσου, ε?
- Ναι, εκτροφικός, πήρε και βραβείο χθες.
- Αα μπράβο, κούκλος, ξέρω από καυκάσια, είχε η ξαδέρφη της θείας της γυναίκας του γιού μου, μπράβο μπράβο.
Και θα είμασταν όλοι χαρούμενοι.