Ας τα πω εδώ, στη ζεστή παρέα μας, για να ξεσκάσω... γιατί, αν μου πιάσετε τη μύτη θα εκραγώ...
Οσοι με ξέρετε από το γραπτό μου λόγο, ίσως θα έχετε παρατηρήσει μιά λεπτομέρεια: Εχω γράψει 7,5 χιλιάδες posts, για διάφορα θέματα... και σε κανένα post, όσο και να ψάξετε, δεν θα βρείτε κείμενό μου που που να υποδέχεται νέο μέλος, ή να σχολάζει τον τρόπο απόκτησης σκύλου και να λέει: "όχι, το σκυλάκι σου δεν είναι καθαρόαιμο, είναι ημίαιμο...", ή "έχει χαρτιά, δηλαδή, το κουταβάκι σου?", ή "τα χαρτιά του σκυλάκου σου είναι μαϊμού" κλπ...
Ας σχολιάσω, λοιπόν, εδώ (με τον - γνωστό - γραφικό μου τρόπο)... ας ξεσπάσω... ας το διαβάσετε... ας το ξεχάσετε, μετά... και ας προχωρήσουμε στη ζωή μας...
Η χθεσινή, βραδυνή μας βόλτα... σε δρόμους και πεζοδρόμια γλυστερά από τη βροχή...
Με αρκετές λάμπες των στύλων της ΔΕΗ σβηστές (γιατί, τώρα τελευταία, όταν καίγεται μία λάμπα, απλά δεν την αλλάζουν)...
Σε όλη τη βόλτα, ο Casper υποδειγματικός και "συνεργάσιμος"... συναντήσαμε (από μακριά κι αγαπημένοι) 2-3 σκυλιά... τα αντιμετωπίσαμε με (σχετική πάντα) ψυχραιμία... και όλα καλά...
Στο δρόμο της επιστροφής και 2 τετράγωνα από το σπίτι (Casper μπροστά, Μόκα πιο πίσω), ο Casper είναι "ελεύθερος" και μυρίζει κάτω, κατουράει κλπ... πλησιάζουμε μιά διασταύρωση (με καμένη λάμπα της ΔΕΗ) και 10 μέτρα πιο πριν, τον βάζω (όπως κάνω κάθε φορά) στο "μαζί" (βλέπε: φους)... και προχωράμε... και, την επόμενη στιγμή (ευτυχώς ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!) βλέπουμε και οι δύο να ξεπροβάλλει από τη σκοτεινή γωνία (καθοδηγώντας,
κυριολεκτικά, την νεαρή κυρία που είχε αφοσιωθεί στο να ψυθυρίζει χαμογελώντας αισθησιακά, στο κινητό της!!!)
το κάτασπρο...
...Αρσενικό, ενήλικο (όχι 3ης ηλικίας, αλλά στα τέλη της 2ης
), αγέρωχο (ουρά τσιγκέλι, αφτιά μπροστά και κεφάλι ψηλά), ήρεμο και (κατά συνέπεια) "αναιδές", ιδιαίτερα μεγαλόσωμο ("ημίαιμο" - αν με πιάνετε - σύμφωνα με τον ΔΙΚΑΙΟ ορισμό που δίνουμε στο φόρουμ
) Golden Retriever... που έχει "κλειδώσει" ο Casper, εδώ και σχεδόν 2 χρόνια, από τη στιγμή που το πρωτοσυνάντησε...
αυτό, για το οποίο ο κούταβος έχει ρίξει κάτω τη γυναίκα μου, για να πάει να του δώσει φιλάκι!!!
Τι Golden Retriever, δηλαδή... όπως το ξανακοίταζα, σκέφτηκα όλους τους φίλους εδώ μέσα που ασχολούνται με τα Ελληνικά Ποιμενικά, τους Μολοσσούς της Ηπείρου
ΚΑΙ τα Μετσοβίτικα Τσοπανόσκυλα... αυτοί, αν το έβλεπαν μέσα στα σκοτάδια, θα μου έλεγαν με ένα στόμα: "μοιάζει με τσοπανόσκυλο Maremma"!!!
ρε σεις, μήπως είναι τσοπανόσκυλο Maremma και δεν το είχα προσέξει 2,5 χρόνια τώρα???
Με το που το βλέπουμε, ο Casper (χωρίς καμία άλλη διαδικασία) πάει να "κόψει καπίστρι" με ένα βρηχυθμό (προσέξτε: όχι γρύλισμα, όχι γαύγισμα - αλλά βρυχηθμό)...
Ο Casper διορθώνεται πάραυτα (ταυτόχρονα με το γνωστό "ΟΧΙ!!!")... αλλά, όπως λέμε "ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό"...
και νομίζει ότι τον γαργαλάω... και ότι το "όχι" απευθύνεται στον άλλο σκύλο... και, ευτυχώς, έχω βρει την ισορροπία μου και δεν γλυστράω πλέον...
Η νεαρή κυρία "τα χρειάζεται", αλλά συνεχίζει να ψυθυρίζει αισθησιακά στο κινητό, έχοντας το σκύλο να την τραβάει καταπρόσωπο σε μας...
ξέρεις, φίλε sea-mol, με τα φλάμπουρα κλπ., αλλά παρόλα αυτά, ήρεμος... και μας δίνει την εντολή: "ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ"!!!
Σε δεύτερο χρόνο, ο Casper "πνίγεται" και (ταυτόχρονα) τον κολλάω στο μαντρότοιχο... το μούγκρισμα, όμως, ισχύει...
Η νεαρή κυρία (συνεχίζοντας να μιλάει αισθησιακά στο κινητό και να έχει δώσει το "τιμόνι" στο σκύλο της - δόξα τω Θεώ, είναι πραγματικά "φιλοσοφημένο" σκυλί) στέκεται ακίνητη, ακριβώς απέναντί μας και μας ξαναδίνει την εντολή: "ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ"!!!!!
Σε τρίτο χρόνο, ο Casper "αργοπεθαίνει" πλέον, έχοντας ακούσει κα την εντολή "κάτω"... και έχει πέσει κάτω... και ο βρυχηθμός έχει γίνει ρόγχος...
και γονατίζω, φίλε sea-mol, και τον αγκαλιάζω από το λαιμό, γιατί αλλιώς θα πεθάνει με την αλυσίδα - τυραννάω το σκύλο μου, σκοτώνω το σκύλο που μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και θα πέθαινε για μένα... γιατί η νεαρή κυρία δεν έχει τσακιστεί να απομακρυνθεί ένα βήμα...
ΚΑΙ ΟΜΩΣ... ξαφνικά αλλάζουν οι συσχετισμοί: Η Μόκα, που μέχρι πριν ένα δευτερόλεπτο κωλοβαράει (γιατί τάχει δει αυτά τα έργα, πολλές φορές)... τσιτώνει, γυρνάει καταπάνω στην κυρία και το σκύλο της και γρυλίζει (αλήθεια, έχετε ακούσει Bullmastiff να γρυλίζει?), έτοιμη να την πέσει κι αυτή...
Η νεαρή κυρία (συνεχίζοντας να κρατάει ανοιχτό το κινητό, αλλά να μην μιλάει πλέον αισθησιακά) αρχίζει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να προχωράει και να απομακρύνεται, λέγοντάς μας ΚΑΙ το τελευταίο: "
ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ? ΕΙΣΤΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ"!!!!!
Εκείνη τη στιγμή, όπως είμαι αγκαλιά με το λαιμό του κούταβου (για να μη τον σκοτώνει άλλο η αλυσίδα),
"γύρισε" το μάτι μου... το τι απάντησα εγώ δεν παίζει ρόλο... αυτό
που έπαιξε ρόλο, ήταν η φωνή της συνείδησης, της ευθύνης, του μυαλού μου.. να έρχεται σαν ψύθυρος από τη γυναίκα μου και να μου τρυπάει τ' αφτιά: "
θα σου σκοτώσουν το σκύλο, αν το κάνεις" (!!!)
σαν να είχε καταλάβει ότι είχα παραφρονήσει... σαν να έβλεπε το δάχτυλό μου, σφιγμένο ένα εκατοστό μακριά από το κλιπ του λουριού... και σαν να είχε καταλάβει ότι (κυριολεκτικά) ήμουν έτοιμος να αφήσω το σκύλο ελεύθερο...
...και μάζεψα τις όποιες σκέψεις... και προχώρησα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου...
Και η φράση "
ΕΙΣΤΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ" με βασάνιζε όλο το βράδυ...
Και, απλά, θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας, σ' αυτή τη ζεστή γωνιά που χωράει όλους τους σκύλους...
Και ξαλάφρωσα!
Το διαβάσατε... το ξεχάσατε...
