Υπάρχει και η άποψη που υποστηρίζει πως τα σκυλιά που είναι επιρρεπή είναι προτιμότερο να μπουν σε κυνάθλημα (όχι ρεαλιστική) που περιλαμβάνει δαγκώματα, ώστε να είναι καλύτερα ελεγχόμενα. Παρότι το εξέτασα, δεν το αποφάσισα. Και μέχρι τώρα δεν το μετάνιωσα.
ΜΟΚΑ - Ο μικρός της "σύντροφος"...
- Thread starter johnk
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Status
Καλημέρα σας και Χρόνια Πολλά, από τη Μόκα και τον μικρό της σύντροφο!!!
α) Η εκτόνωση της ενέργειας του σκύλου... η οποία (ενέργεια) οφείλεται στο "σκύλο" (βλέπε: είδος), αλλά και στη φυλή...
Οπως λέει και ο Cesar Millan, η άσκηση και η εκτόνωση είναι το Νο 1 δώρο που μπορούμε να κάνουμε στο σκύλο μας. Κατόπιν είναι η πειθαρχία και όλα τα υπόλοιπα (συμπεριλαμβανομένης της άπειρης αγάπης) ακολουθούν... και όπως λέει και ο "θυμόσοφος" λαός μας "ο καλύτερος σκύλος είναι ο κουρασμένος σκύλος"...
Αρα, σε πρώτη φάση μιλάμε για άσκηση - εκτόνωση... και θεωρώ (κι εγώ, μαζί με σένα, Βαγγέλη, αν έχω καταλάβει καλά) πως κάθε είδος "ειρηνικής" άσκησης ταιριάζει με όλα τα σκυλιά και τα εκτονώνει και τα κάνει χαρούμενα... είτε είναι τρέξιμο σε περιφραγμένους χώρους, είτε είναι γρήγορη πεζοπορία, είτε είναι τρέξιμο στο βουνό, είτε είναι "κεφαλιές" με το μπαλόνι (μέσα στο σπίτι - όταν έξω ρίχνει καρέκλες)... είτε όλα μαζί... άσε που έχω σκεφτεί και το ψευτο-agility, μιάς και "τόχει" και μιάς και πλέον έχουμε φτάσει στην ηλικία που δεν καταπονούνται τόσο πολύ οι μύες και οι αρθρώσεις...
Τώρα, αν έλθουμε στον Casper... τα εξασκεί όλα τα παραπάνω και τα απολαμβάνει... και, μάλιστα, παρότι είναι πολύ ευκίνητος και "ελαφρύς" στην κινησιολογία του, παραμένει το γεγονός ότι ανήκει σε μιά φυλή με μέση ενέργεια... έχει, ας πούμε, λίγο περισσότερη ενέργεια να εκτονώσει από ότι ένα μέσο Bullmastiff (που είναι, σαφώς, χαμηλής ενέργειας)...
Τούτων λεχθέντων, ο Casper εκτονώνει την φυσική (και πνευματική - με διάφορα παιχνίδια) ενέργειά του με επάρκεια... τελεία... και παύλα...
Και, κατόπιν, αυτό που βλέπει κάποιος είναι ένας σκύλος που ξαπλώνει και χαλαρώνει, σε όποιο σημείο βρίσκονται τα πόδια των ανθρώπων του...
β) Η εκτόνωση - προσανατολισμός - ξακαθάρισμα - διαχείριση των βασικών ενστίκτων του σκύλου... τα οποία (βασικά ένστικτα) οφείλονται περισσότερο στη φυλή και στο συγκεκριμένο άτομο...
Η φυλή του Casper έχει έντονα ορισμένα ένστικτα... ας πούμε, το αμυντικό (το πιο βασικό)... και ας πούμε το θηρευτικό (σε μικρότερο βαθμό, σε σχέση με άλλες φυλές)... και έχει τα ένστικτα αυτά (όπως λένε και οι εκτροφείς) "χτισμένα" από τη μέρα που γεννιέται...
Εκεί, λοιπόν, έρχεται ο προβληματισμός της επιλογής, του τι πρέπει να κάνει (ασχοληθεί) ο σκύλος, ώστε αυτά τα ένστικτα να προσανατολίζονται σωστά... και εκεί έρχονται οι experts (που λέγαμε), που ασχολούνται με "τέτοιες" φυλές (και όχι μόνο), που ο ιδιοκτήτης παίρνει τη γνώμη τους, την επεξεργάζεται, τη φιλτράρει και αποφασίζει... μιάς και κανείς δεν ξέρει τον συγκεκριμένο, πλέον, σκύλο καλύτερα...
Και ο προβληματισμός μου, Βαγγέλη, ήταν ανέκαθεν ο εξής: Οι experts έχουν αποκτήσει κάποια (τεράστια ή μικρότερη) εμπειρία και έχουν επαναπαυθεί... δεν διαβάζουν... δεν "μελετάνε τις γραφές"... ίσως, γιατί δεν έχουν πιά τόσο χρόνο (το ίδιο παθαίνω κι εγώ στη δουλειά μου, πολλές φορές)... άρα, πρέπει ο ιδιοκτήτης να μελετάει και να "παντρεύει" (προσαρμόζει) τις expert opinions, με τον συγκεκριμένο σκύλο, με τα πράγματα που διαβάζει και με την κοινή λογική...
Ας πούμε, είναι κοινή λογική (αλλά, όχι πέρα από κάθε αμφισβήτηση) το ότι: "με την εκπαίδευση φύλαξης, μετά τα 2-2,5 χρόνια, ξεκαθαρίζει σταδιακά, μέσα του, ποιός είναι φίλος και ποιός είναι εχθρός"...
Επίσης, όμως, είναι κοινή λογική (και αυτή, όχι πέρα από κάθε αμφισβήτηση) το ότι: "ο συγκεκριμένος σκύλος ποτέ μανίκια κλπ., γιατί θα αγριέψει περισσότερο απ' ότι πρέπει"...
Και σε ποιόν μένει να αποφασίσει? Στον ιδιοκτήτη...
Ο οποίος, μέχρι τότε, προσπαθεί να βελτιώνει - διαχειρίζεται - προσανατολίζει αυτά τα ένστικτα, βήμα-με-βήμα... με λάθη (αλλά, με συνηδειτή προσπάθεια να μη κάνει το "εγκληματικό" λάθος), με πισωγυρίσματα... και, so far (που λέμε και σε άψογα ελληνικά) ο σκύλος ανταποκρίνεται... σε τι? Μάλλον, στο "γίνε περισσότερο αρχηγός"...
2. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό... το μεγαλύτερο κεφάλαιο της φυλής...
Όντως, ο σκύλος έχει (δευτερεύουσες) καταβολές από κυνηγόσκυλα μεγάλου θηράματος (π.χ. Rhodesian Ridgeback)... και, γι' αυτό, κάποιες φήμες ήθελαν το σκύλο ακόμα και να συνοδεύει στο κυνήγι τον ιδιοκτήτη του... δική μου μετάφραση: Ο συγκεκριμένος σκύλος συνόδευε το αφεντικό του, για να "καθαρίσει" (στα όρια του τοπικού θρύλου) αν τυχόν έπεφταν σε "λούκι" με τίποτα αναπάντεχες συναντήσεις...
Ομως, το Danish Bronholmer (ο προπάτορας της φυλής - και όχι μόνο αυτός), δεν θα το έλεγες και κυνηγόσκυλο μεγάλου θηράματος... ήταν ένα μεγαλόσωμο - θηριώδες (για τα standards εκείνης της εποχής) μαστίφ, που το έφεραν μαζί τους οι πρώτοι έποικοι, για να φυλάει την οικογένεια και το αγρόκτημα...
Επίσης, για το Bullmastiff (της παλιάς εποχής - που φέρνει το βάρος ενός 50%, τουλάχιστον, της φυλής) δεν θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι ήταν κυνηγόσκυλο μεγάλου θηράματος, αλλά μία φυλή που εκτράφηκε για να αντιμετωπίζει ανθρώπους... και έτσι χρησιμοποιήθηκε, αρχικά, στη Νότιο Αφρική...
Βάλε και τα υπόλοιπα τοπικά σκυλιά που συμμετείχαν και θα πάρεις ένα κράμα που παραπέμπει, αυτόματα, σε φύλακες και ελάχιστα σε κυνηγόσκυλο κάθε μορφής...
Και, βέβαια, έχεις δίκιο, λέγοντας ότι είναι ένας σκύλος "γενικών καθηκόντων"... πιο γενικών δε γίνεται...
Οι Ολλανδοί άποικοι, είχαν το μυαλό τους (εκτός από τον επεκτατισμό κλπ.) σε ένα πράγμα: Πως θα προστατέψουν την οικογένεια και τα ζώα τους (μικρά και μεγάλα ζώα) από τα αρπακτικά της Αφρικής, που ήταν οι γνωστοί θηρευτές της Σαβάνας και οι συμμορίες ληστών - φυγόδικων και πάσης φύσεως "φτωχοδιάβολων"... το πρωί χαλαρή παρέα (και προστασία) με τα παιδια της οικογένειας και το βράδυ "λυσσασμένοι" φρουροί του αγροκτήματος...
Ετσι, όντως, η φυλή εξελίχθηκε σε "γενικών καθηκόντων"... και, κατά την προσωπική μου γνώμη, η φυλή (από την οικογένεια των μαστίφ) είναι ότι πλησιέστερο στα τσοπανόσκυλα (απλά, σε στατικό περιβάλλον)...
Και, γι' αυτό, η φυλή ξεχωρίζει... και "στέκεται μόνη της" ανάμεσα στα τσοπανόσκυλα και στους υπόλοιπους σκύλους φύλακες... ένας "γίγαντας", από όποια πλευρά να το δει κανείς...
3. Κατά συνέπεια, λοιπόν (καλώς ή κακώς) η φυλή "έμαθε" να αντιμετωπίζει μεγάλους θηρευτές, είτε αυτοί πατούσαν σε 4 πόδια, είτε στεκόντουσαν μόνο σε 2...
Και υποψιάζομαι ότι όλη αυτή η "τελετουργία" που ακολουθεί (τα "αφρικάνικα", που γράφω κι εγώ) έχει αναπτυχθεί στη διάρκεια των εμπλοκών (ή της προσπάθειας αποφυγής τους) με τους θηρευτές αυτούς...
Περισσότερο, δηλαδή, "να σε τρομάξω για να φύγεις" και δευτερευόντως "να σε ταρακουνήσω με το στόμα μου"...
4. Τη γνώμη του εκτροφέα την έχω επαναλάβει: "Αυτοφυής και αυτόφωτος"... δεν χρειάζεται καμμία εκπαίδευση στο "πάρτο"... αλλά, σε κάποιους συγκεκριμένους σκύλους της φυλής χρειάζεται εκπαίδευση στο "άστο"...
Βέβαια, ο Casper είναι ακόμα "κούταβος"... πόσο κούταβος, δεν το φαντάζεστε... πολύ αργή ανάπτυξη...
Υ.Γ. Μιά τελευταία υποσημείωση... που αφορά σε "τέτοια" σκυλιά που καλούνται να ζήσουν σε αστικό - κοινωνικό περιβάλλον:
Είναι πολύ δύσκολη η ζωή γι' αυτά... πρέπει να μάθουν πάρα πολλά, που ξεφεύγουν από την αρχέγονη λειτουργία τους... και είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί είναι "τίμια" σκυλιά, δεν ξέρουν να ελίσσονται... ίσως, σαν τους ιδιοκτήτες τους...
Υπάρχει και άλλος Μπουρμπούλ στο forum, που έχει περιγραφτεί αναλυτικά... έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει τις περιγραφές... και ήταν αρκετά ακριβείς... με μία λέξη, μέσα από εκείνα τα κείμενα, βλέπω ένα Casper (68 κιλών!!!)... χωρίς τη συγκεκριμένη - επίμονη - συστηματική 24ωρη ενασχόληση και χωρίς την (άριστη) επαγγελματική συνδρομή επί 1,5 χρόνο περίπου, non-stop...
Υ.Γ.2. Αντε και λίγα εορταστικά "λόγια της πλώρης": "Τι το ήθελε ο κωλόγερος το Boerboel? Εγώ, θα το είχα εργασιακό... θα έτρωγε σίδερα (και όχι μόνο τον ερεθιστή)! Ασε που θα του είχα σπάσει τον τσαμπουκά! Και, άσε που μ' εμένα θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος ο σκύλος!"... σε αρκετές παραλλαγές, υποψιάζομαι ότι αυτό περνάει από τις σκέψεις αρκετών "φίλων"...
Αναρωτιέμαι:
Είχα λείψει για ένα ταξίδι 3 ημερών πρόσφατα... γιατί, άραγε, όταν επέστρεψα, ακολουθούσε το πόδι μου και κοιμόταν κάτω από το μαξιλάρι μου, επί 3 24ωρα συνεχώς? Μήπως δεν τον τάϊζαν στο σπίτι, όταν έλειπα? Γιατί κλαίει πίσω από την πόρτα, όταν φεύγω? Γιατί κλαίει όταν με ακούει να επιστρέφω? Μήπως τον βασανίζουν, όσο λείπω?
1. Εδώ, πρέπει να διαχωριστούν με σαφήνεια, δύο πράγματα:
α) Η εκτόνωση της ενέργειας του σκύλου... η οποία (ενέργεια) οφείλεται στο "σκύλο" (βλέπε: είδος), αλλά και στη φυλή...
Οπως λέει και ο Cesar Millan, η άσκηση και η εκτόνωση είναι το Νο 1 δώρο που μπορούμε να κάνουμε στο σκύλο μας. Κατόπιν είναι η πειθαρχία και όλα τα υπόλοιπα (συμπεριλαμβανομένης της άπειρης αγάπης) ακολουθούν... και όπως λέει και ο "θυμόσοφος" λαός μας "ο καλύτερος σκύλος είναι ο κουρασμένος σκύλος"...
Αρα, σε πρώτη φάση μιλάμε για άσκηση - εκτόνωση... και θεωρώ (κι εγώ, μαζί με σένα, Βαγγέλη, αν έχω καταλάβει καλά) πως κάθε είδος "ειρηνικής" άσκησης ταιριάζει με όλα τα σκυλιά και τα εκτονώνει και τα κάνει χαρούμενα... είτε είναι τρέξιμο σε περιφραγμένους χώρους, είτε είναι γρήγορη πεζοπορία, είτε είναι τρέξιμο στο βουνό, είτε είναι "κεφαλιές" με το μπαλόνι (μέσα στο σπίτι - όταν έξω ρίχνει καρέκλες)... είτε όλα μαζί... άσε που έχω σκεφτεί και το ψευτο-agility, μιάς και "τόχει" και μιάς και πλέον έχουμε φτάσει στην ηλικία που δεν καταπονούνται τόσο πολύ οι μύες και οι αρθρώσεις...
Τώρα, αν έλθουμε στον Casper... τα εξασκεί όλα τα παραπάνω και τα απολαμβάνει... και, μάλιστα, παρότι είναι πολύ ευκίνητος και "ελαφρύς" στην κινησιολογία του, παραμένει το γεγονός ότι ανήκει σε μιά φυλή με μέση ενέργεια... έχει, ας πούμε, λίγο περισσότερη ενέργεια να εκτονώσει από ότι ένα μέσο Bullmastiff (που είναι, σαφώς, χαμηλής ενέργειας)...
Τούτων λεχθέντων, ο Casper εκτονώνει την φυσική (και πνευματική - με διάφορα παιχνίδια) ενέργειά του με επάρκεια... τελεία... και παύλα...
Και, κατόπιν, αυτό που βλέπει κάποιος είναι ένας σκύλος που ξαπλώνει και χαλαρώνει, σε όποιο σημείο βρίσκονται τα πόδια των ανθρώπων του...
β) Η εκτόνωση - προσανατολισμός - ξακαθάρισμα - διαχείριση των βασικών ενστίκτων του σκύλου... τα οποία (βασικά ένστικτα) οφείλονται περισσότερο στη φυλή και στο συγκεκριμένο άτομο...
Η φυλή του Casper έχει έντονα ορισμένα ένστικτα... ας πούμε, το αμυντικό (το πιο βασικό)... και ας πούμε το θηρευτικό (σε μικρότερο βαθμό, σε σχέση με άλλες φυλές)... και έχει τα ένστικτα αυτά (όπως λένε και οι εκτροφείς) "χτισμένα" από τη μέρα που γεννιέται...
Εκεί, λοιπόν, έρχεται ο προβληματισμός της επιλογής, του τι πρέπει να κάνει (ασχοληθεί) ο σκύλος, ώστε αυτά τα ένστικτα να προσανατολίζονται σωστά... και εκεί έρχονται οι experts (που λέγαμε), που ασχολούνται με "τέτοιες" φυλές (και όχι μόνο), που ο ιδιοκτήτης παίρνει τη γνώμη τους, την επεξεργάζεται, τη φιλτράρει και αποφασίζει... μιάς και κανείς δεν ξέρει τον συγκεκριμένο, πλέον, σκύλο καλύτερα...
Και ο προβληματισμός μου, Βαγγέλη, ήταν ανέκαθεν ο εξής: Οι experts έχουν αποκτήσει κάποια (τεράστια ή μικρότερη) εμπειρία και έχουν επαναπαυθεί... δεν διαβάζουν... δεν "μελετάνε τις γραφές"... ίσως, γιατί δεν έχουν πιά τόσο χρόνο (το ίδιο παθαίνω κι εγώ στη δουλειά μου, πολλές φορές)... άρα, πρέπει ο ιδιοκτήτης να μελετάει και να "παντρεύει" (προσαρμόζει) τις expert opinions, με τον συγκεκριμένο σκύλο, με τα πράγματα που διαβάζει και με την κοινή λογική...
Ας πούμε, είναι κοινή λογική (αλλά, όχι πέρα από κάθε αμφισβήτηση) το ότι: "με την εκπαίδευση φύλαξης, μετά τα 2-2,5 χρόνια, ξεκαθαρίζει σταδιακά, μέσα του, ποιός είναι φίλος και ποιός είναι εχθρός"...
Επίσης, όμως, είναι κοινή λογική (και αυτή, όχι πέρα από κάθε αμφισβήτηση) το ότι: "ο συγκεκριμένος σκύλος ποτέ μανίκια κλπ., γιατί θα αγριέψει περισσότερο απ' ότι πρέπει"...
Και σε ποιόν μένει να αποφασίσει? Στον ιδιοκτήτη...
Ο οποίος, μέχρι τότε, προσπαθεί να βελτιώνει - διαχειρίζεται - προσανατολίζει αυτά τα ένστικτα, βήμα-με-βήμα... με λάθη (αλλά, με συνηδειτή προσπάθεια να μη κάνει το "εγκληματικό" λάθος), με πισωγυρίσματα... και, so far (που λέμε και σε άψογα ελληνικά) ο σκύλος ανταποκρίνεται... σε τι? Μάλλον, στο "γίνε περισσότερο αρχηγός"...
2. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό... το μεγαλύτερο κεφάλαιο της φυλής...
Όντως, ο σκύλος έχει (δευτερεύουσες) καταβολές από κυνηγόσκυλα μεγάλου θηράματος (π.χ. Rhodesian Ridgeback)... και, γι' αυτό, κάποιες φήμες ήθελαν το σκύλο ακόμα και να συνοδεύει στο κυνήγι τον ιδιοκτήτη του... δική μου μετάφραση: Ο συγκεκριμένος σκύλος συνόδευε το αφεντικό του, για να "καθαρίσει" (στα όρια του τοπικού θρύλου) αν τυχόν έπεφταν σε "λούκι" με τίποτα αναπάντεχες συναντήσεις...
Ομως, το Danish Bronholmer (ο προπάτορας της φυλής - και όχι μόνο αυτός), δεν θα το έλεγες και κυνηγόσκυλο μεγάλου θηράματος... ήταν ένα μεγαλόσωμο - θηριώδες (για τα standards εκείνης της εποχής) μαστίφ, που το έφεραν μαζί τους οι πρώτοι έποικοι, για να φυλάει την οικογένεια και το αγρόκτημα...
Επίσης, για το Bullmastiff (της παλιάς εποχής - που φέρνει το βάρος ενός 50%, τουλάχιστον, της φυλής) δεν θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι ήταν κυνηγόσκυλο μεγάλου θηράματος, αλλά μία φυλή που εκτράφηκε για να αντιμετωπίζει ανθρώπους... και έτσι χρησιμοποιήθηκε, αρχικά, στη Νότιο Αφρική...
Βάλε και τα υπόλοιπα τοπικά σκυλιά που συμμετείχαν και θα πάρεις ένα κράμα που παραπέμπει, αυτόματα, σε φύλακες και ελάχιστα σε κυνηγόσκυλο κάθε μορφής...
Και, βέβαια, έχεις δίκιο, λέγοντας ότι είναι ένας σκύλος "γενικών καθηκόντων"... πιο γενικών δε γίνεται...
Οι Ολλανδοί άποικοι, είχαν το μυαλό τους (εκτός από τον επεκτατισμό κλπ.) σε ένα πράγμα: Πως θα προστατέψουν την οικογένεια και τα ζώα τους (μικρά και μεγάλα ζώα) από τα αρπακτικά της Αφρικής, που ήταν οι γνωστοί θηρευτές της Σαβάνας και οι συμμορίες ληστών - φυγόδικων και πάσης φύσεως "φτωχοδιάβολων"... το πρωί χαλαρή παρέα (και προστασία) με τα παιδια της οικογένειας και το βράδυ "λυσσασμένοι" φρουροί του αγροκτήματος...
Ετσι, όντως, η φυλή εξελίχθηκε σε "γενικών καθηκόντων"... και, κατά την προσωπική μου γνώμη, η φυλή (από την οικογένεια των μαστίφ) είναι ότι πλησιέστερο στα τσοπανόσκυλα (απλά, σε στατικό περιβάλλον)...
Και, γι' αυτό, η φυλή ξεχωρίζει... και "στέκεται μόνη της" ανάμεσα στα τσοπανόσκυλα και στους υπόλοιπους σκύλους φύλακες... ένας "γίγαντας", από όποια πλευρά να το δει κανείς...
3. Κατά συνέπεια, λοιπόν (καλώς ή κακώς) η φυλή "έμαθε" να αντιμετωπίζει μεγάλους θηρευτές, είτε αυτοί πατούσαν σε 4 πόδια, είτε στεκόντουσαν μόνο σε 2...
Και υποψιάζομαι ότι όλη αυτή η "τελετουργία" που ακολουθεί (τα "αφρικάνικα", που γράφω κι εγώ) έχει αναπτυχθεί στη διάρκεια των εμπλοκών (ή της προσπάθειας αποφυγής τους) με τους θηρευτές αυτούς...
Περισσότερο, δηλαδή, "να σε τρομάξω για να φύγεις" και δευτερευόντως "να σε ταρακουνήσω με το στόμα μου"...
4. Τη γνώμη του εκτροφέα την έχω επαναλάβει: "Αυτοφυής και αυτόφωτος"... δεν χρειάζεται καμμία εκπαίδευση στο "πάρτο"... αλλά, σε κάποιους συγκεκριμένους σκύλους της φυλής χρειάζεται εκπαίδευση στο "άστο"...
Μέχρι τώρα, κι εγώ έχω ακολουθήσει (ενστικτωδώς, ίσως?) αυτή τη γραμμή...
Βέβαια, ο Casper είναι ακόμα "κούταβος"... πόσο κούταβος, δεν το φαντάζεστε... πολύ αργή ανάπτυξη...
Οπως έχω ξαναγράψει, αυτή είναι μία από τις εκδοχές που εξετάζουμε... θα σε ενημερώνω για ότι προκύπτει...
Υ.Γ. Μιά τελευταία υποσημείωση... που αφορά σε "τέτοια" σκυλιά που καλούνται να ζήσουν σε αστικό - κοινωνικό περιβάλλον:
Είναι πολύ δύσκολη η ζωή γι' αυτά... πρέπει να μάθουν πάρα πολλά, που ξεφεύγουν από την αρχέγονη λειτουργία τους... και είναι ακόμα πιο δύσκολη, γιατί είναι "τίμια" σκυλιά, δεν ξέρουν να ελίσσονται... ίσως, σαν τους ιδιοκτήτες τους...
Υπάρχει και άλλος Μπουρμπούλ στο forum, που έχει περιγραφτεί αναλυτικά... έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει τις περιγραφές... και ήταν αρκετά ακριβείς... με μία λέξη, μέσα από εκείνα τα κείμενα, βλέπω ένα Casper (68 κιλών!!!)... χωρίς τη συγκεκριμένη - επίμονη - συστηματική 24ωρη ενασχόληση και χωρίς την (άριστη) επαγγελματική συνδρομή επί 1,5 χρόνο περίπου, non-stop...
Υ.Γ.2. Αντε και λίγα εορταστικά "λόγια της πλώρης": "Τι το ήθελε ο κωλόγερος το Boerboel? Εγώ, θα το είχα εργασιακό... θα έτρωγε σίδερα (και όχι μόνο τον ερεθιστή)! Ασε που θα του είχα σπάσει τον τσαμπουκά! Και, άσε που μ' εμένα θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος ο σκύλος!"... σε αρκετές παραλλαγές, υποψιάζομαι ότι αυτό περνάει από τις σκέψεις αρκετών "φίλων"...
Αναρωτιέμαι:
Είχα λείψει για ένα ταξίδι 3 ημερών πρόσφατα... γιατί, άραγε, όταν επέστρεψα, ακολουθούσε το πόδι μου και κοιμόταν κάτω από το μαξιλάρι μου, επί 3 24ωρα συνεχώς? Μήπως δεν τον τάϊζαν στο σπίτι, όταν έλειπα? Γιατί κλαίει πίσω από την πόρτα, όταν φεύγω? Γιατί κλαίει όταν με ακούει να επιστρέφω? Μήπως τον βασανίζουν, όσο λείπω?
Last edited:
Κυριε Γιαννη εγω το θεωρω δεδομενο πως ο casper θα κανει σωματοφυλακη-δαγκωματα. Θα εκτονωνεται ετσι και κυριως οχι μονο σωματικα. Το βλεπω και απο τον δικο μου που παρολο που δεν ειναι boerboel σαν 'φυλες' πιστευω πως εχουν ομοιοτητες. Λογω υποχρεωσεων απεχουμε εδω και καιρο απο τα σεναρια με τον Αττιλα και πραγματικα η διαφορα στην καθημερινη μας βολτα για παραδειγμα ειναι εμφανης. Μου εχει λειψει η ηρεμια του μετα απο μαθημα με στολη ή μανικι...
Φίλοι μου,
Η Μόκα και ο "μικρός της Σύντροφος" στέλνουν σε όλους σας (καθώς και στους πιστούς συντρόφους σας!)...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
Καλή Χρονιά, με υγεία, χαρά, θετική διάθεση... και πολλές επιτυχίες!
Το 2013, αν είναι έστω και ελάχιστα διαφορετικό από το 2012, θα κάνει τη διαφορά!!!
Η Μόκα και ο "μικρός της Σύντροφος" στέλνουν σε όλους σας (καθώς και στους πιστούς συντρόφους σας!)...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
Καλή Χρονιά, με υγεία, χαρά, θετική διάθεση... και πολλές επιτυχίες!
Το 2013, αν είναι έστω και ελάχιστα διαφορετικό από το 2012, θα κάνει τη διαφορά!!!
Χρόνια πολλά, Κώστα!
Να χαίρεσαι τον φαν-τα-στι-κό Πύρρο!!!
Υ.Γ. Ακριβώς όπως τα λες είναι! Μπορεί με την ευχή "καλό κουράγιο" να έχουμε διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μας, αλλά, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που χρειάζεται φέτος ο "μικρός ήρωας"!!!
Να είναι τώρα, αυτά που θέλω να γράψω, στο σωστό θέμα?
Μετά από σκέψη, μάλλον ναι... μιάς και το συγκεκριμένο θέμα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είτε διαβαστεί άμεσα, είτε "μεταξύ των λέξεων", ασχολείται κατά 80% με ζητήματα "Εκπαίδευσης & Συμπεριφοράς"... ακόμα και στα αστεία posts μου, γύρω από τις συναντήσεις μας στις βόλτες κλπ., υπάρχουν πάντα (έστω και συγκαλυμμένα) ζητήματα συμπεριφοράς... και δεν θα μπορούσε νάναι αλλιώς, με τα σκυλιά που έχω "μπλέξει" (όπως λέει και ο φίλος mareco)...
Απλά, στο post αυτό, να εξειδικεύσω μερικές σκέψεις - προσεγγίσεις μου, που γεννήθηκαν από τα σχετικά (και γενικότερα) θέματα που έτρεξαν χτες...
Και ας παραμείνουμε εντός θέματος... έτσι κι αλλιώς, τα ενδεχόμενα posts που θα βγαίνουν "off", αναλαμβάνω να τα διαγράψω με "ζήλο"...
Πάμε...
Τρία χρόνια στο dogforum, έ?
Αν το σκεφτώ από την πλευρά του ενδιαφέροντος που μου προκάλεσε η κοινότητά μας, καθώς και από τον "αριθμό λέξεων" που έγραψα (και ξαναέγραψα -κουράζοντας πολλές φορές) δημόσια... νομίζω ότι είναι "μιά ζωή"...
Διάβασα πολλά... έμαθα πολλά (και σας ευχαριστώ όλους γι' αυτό, από πιο νέο μέλος, μέχρι το πιο παλιό)... και, πάνω απ' όλα, γνώρισα ανθρώπους και σκυλιά! Αρκετοί από αυτούς (τους ανθρώπους και τα σκυλιά!), μπορώ σήμερα να ισχυριστώ με χαρά, ότι είναι φίλοι μου! Και κάποιοι (να πω διαλεχτοί? δεν ξέρω αν είναι ο πιο δόκιμος όρος) είναι φίλοι, τόσο της Μόκας, όσο και του μικρού της "συντρόφου"...
Γράφτηκα στο φόρουμ, λόγω της Μόκας, για τη Μόκα και ταυτόχρονα με την "εγγραφή" της Μόκας στην οικογένειά μου... για να μπορέσω να μάθω, να συγκρίνω, να βελτιωθώ... και, τέλος, για να τη βοηθήσω...
Και ο χρόνος κύλησε και πέρασε σαν "νερό", χωρίς κάν να το καταλάβωκαι χωρίς να νιώσω ποτέ καταναγκασμό... ίσως, ένα (τουλάχιστον) παράπονο πουμπορεί να υπάρχει για μένα, να είναι ότι δεν έχω εκτελέσει με επάρκεια τις αρμοδιότητές μου σαν moderator...
Και αρχίζω να συνοψίζω... με βασικό στόχο να βοηθήσω! Και, βέβαια, να αναπολήσω...
Χτες έτρεξαν σχετικά θέματα, όπου, είτε γενικεύσαμε, είτε εξειδικεύσαμε διάφορα πράγματα για την εκπαίδευση και τη συμπεριφορά... βρίσαμε παγκόσμιας φήμης εκπαιδευτές - συμπεριφοριστές και υμνήσαμε κάποιους άλλους...
Αρα, νιώθω ότι πρέπει να εξειδικεύσω, σε σχέση, τόσο με τη Μόκα, όσο και με το μικρό της "σύντροφο"... και, πάνω απ' όλα, να εξειδικεύσω σε σχέσημε τη δική μου προσέγγιση - αποτελέσματα... μιάς και όλα αυτά γίνονται - γράφονται - προβληματίζουν, για λογαριασμό του σκέλους της εξίσωσης που λέγεται άνθρωπος... γιατί, όπως έχουμε χιλιοειπωμένο "ο σκύλος τα ξέρει"...
Αφού πρώτα δηλώσω ότι (ακόμα και μετά τα 3 αυτά χρόνια) νιώθω "νεόκοπος" ιδιοκτήτης σκύλων και (σίγουρα, λιγότερο μετά την 3ετία αυτή) "ημιμαθής συμπεριφοριστής"...
Στο διάστημα αυτό, αλλά και πολύ νωρίτερα (περίπου εδώ και 8 χρόνια - και δεν έχω σταματήσει) μελέτησα πολύ... βασικό αυτό!
Εκεί "γνωρίστηκα" με όλα τα άτομα που αναφέρθηκαν χτες και με ορισμένα ακόμα... αλλά, δεν αρκούσε το γεγονός ότι διάβασα τα βιβλία τους...γιατί, μετά από λίγες μέρες, διάβαζα το επόμενο βιβλίο που ήταν λίγο διαφοροποιημένο σε (αρκετές) λεπτομέρειες... και πάει λέγοντας... γιατί, όπως λέμε "ο διάβολος κρύβεται ανάμεσα στις λεπτομέρειες"...
Ετσι, ξαναδιάβασα κάποια βιβλία... και ξανά... και πάλι, μέ διαφορετική σειρά... ώσπου άρχισε να κλείνει το puzzle σε αρκετούς προβληματισμούς μου (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: το "μου" συμπεριλαμβάνει, εν πολλοίς, τη γυναίκα μου, που μαζί κάνουμε αυτό το μαγικό ταξίδι με το σκύλο και που, χωρίς εκείνη, απλά το ταξίδι ενδέχεται να μην είχε κάν ξεκινήσει - είναι ο "navigator" και είμαι ο "οδηγός" που δέχεται τις καταιγιστικές οδηγίες - έτσι νομίζω ότι βάζουμε περισσότερα γκολ απ' όσα τρώμε, σαν ομάδα - Μακιαβέλι: "αν δεν μπορείς να είσαι μόνος σου αρχηγός, συνεννοήσου με συμμάχους")...
Επιπλέον (την τελευταία 8ετία) μελέτησα πολύ τις φυλές που με ενδιέφεραν (και ορισμένες που δεν με ενδιέφεραν, καθώς και κάποιες που - όπως έχω πει - μάλλον, θα με ενδιαφέρουν στο "μέλλον")... και τις μελέτησα προσεκτικά (ξανά και ξανά)... αυτό με βοήθησε πάρα πολύ... γιατί, μόνο τότε, άρχισαν να κουμπώνουν οι γνώσεις των συγγραφέων - συμπεριφοριστών, με την εμπειρία των εκτροφέων και "έμπειρων χρηστών", μέσα στο δικό μου μυαλό...
Σαν πρωθύστερο συμπέρασμα:
Βρήκα εξαιρετικά πολλές πηγές (συμπεριλαμβανομένων εκπαιδευτών και συμπεριφοριστών στην Ελλάδα - εξάλλου ήμουν και πιο έμπειρος και είχα γνωρίσει το χώρο), σε σχέση με τον Casper και τα "θεματά" του...
Ομως, σε σχέση με τη Μόκα... παγωνιά!!! Γνώμες, βέβαια, πολλές (για να θυμηθούμε και το αξέχαστο γνωμικό του μεγάλου Clint Eastwood)... αλλά εξαιρετικά φτωχό αποτέλεσμα...
Γιατί η Μόκα (το ασύγκριτα καλό σκυλί - το "διαμάντι του στέμματος" στην ψυχή μου), σε σχέση με ότι δεν αφορά το είδος της(όπου θριαμβεύει, "με το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη") είναι ένα "ντροπαλό" σκυλί... ένα συνεσταλμένο σκυλί... ένα σκυλί με τις πιο παράξενες φοβίες - πανικούς... ένα υποτακτικό και μαλακό σκυλί...
Γιατί, στη Μόκα, εφόσον δεν μπορούσε να βγει διάγνωση (δηλαδή, εκφώνηση του προβλήματος), δεν μπορούσε να βρεθεί και λύση...
Γύρισα τη μισή Ελλάδα για συναντήσεις με επαγγελματίες... οι πιο ευσυνείδητοι (ξέρουν εκείνοι ποιοί είναι - προς τιμήν τους!!!), στα θέματα συμπεριφοράς μου είπαν: "ψάξε τον επόμενο, ίσως τον "τάδε" και τον έψαχνα (με το σχετικό αντίτιμο πάντα)... οι υπόλοιποι? Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι άκουσα, συμπεριλαμβανομένου και του "δώστη πίσω"... να δώσω πίσω ένα σκυλί, που κοιμήθηκε δίπλα στο κρεβάτι μου, έστω και ένα βράδυ...
Δεν θέλω να πω ότι η Μόκα δεν εκπαιδεύτηκε... εκπαιδεύτηκε και, μάλιστα, άψογα! Ξέρει τα πάντα (και ακόμα περισσότερο - λόγω της ευαισθησίας της, είναι χαρισματική στο να διαβάζει και την πρόθεση) και εκτελεί τα πάντα (στο χρόνο του Bullmastiff!)... το μόνο που παρατήρησα είναι ότι η Μόκα ίσως "κατέβηκε" λιγάκι με την εκπαίδευση... και λέω "λιγάκι", μιάς και δεν υπήρξα (συνειδητά) καλός μαθητής: Ποτέ δεν διόρθωσα με την "ψυχή μου", γιατί αυτό μου έλεγε η διαίσθηση (παρά το αντίθετο, που μου έλεγαν η γνώση, η εμπειρία, η...Σωτηρία)...
Και, το μόνο που μπορούσα να κάνω (όπως νόμιζα τότε) ήταν να σκύψω...
να γονατίσω για να φτάσω στο ύψος της...
να χαμηλώσω κι άλλο το κεφάλι μου (για να είναι κάτω από το δικό της)...
να την αγκαλιάσω τρυφερά... στην κοιλίτσα και στο στήθος της και όχι από πάνω της (για να μην την τρομάξω)...
και να της ψιθυρίσω:
Και, επειδή εγώ τα πίστεψα αυτά, σταδιακά, εμφανίστηκαν οι συμπαραστάτες μου...οι πραγματικοί δάσκαλοί μου...
Πρώτη απ' όλους... πέρα και πάνω απ' όλους, η Temple Grantin... με τα δυό της βιβλία "Τα ζώα σε Μετάφραση" και "Τα ζώα μας κάνουν ανθρώπους"... πληρούσε όλες τις προδιαγραφές του φίλου kokoni (διάσημη καθηγήτρια ζωοτεχνίας στο University of Colorado και περιζήτητη επαγγελματίας για πολλά είδη ζώων) και ένα παραπάνω: Είναι αυτιστική, δηλαδή, αντιλαμβάνεταιτα πράγματα περίπου όπως τα ζώα...
Και, επειδή είναι αυτιστική, αλλά θα έλεγα και (πολύ) ιδιόρρυθμη, έχει "δοξάσει" δημοσίως και επανειλημμένα μερικές απόψεις και προσεγγίσεις του Cesar Millan...
Και κατόρθωσε να με κάνει ως εξής: Οταν είμαστε έξω με τη Μόκα, τα μάτια μου είναι σαν να βλέπουν τα πάντα από το ύψος της... ας πούμε, όταν προσεγγίζω κάτι "διαφορετικό" που έχει το ύψος μου, θεωρώ ότι είναι ψηλά, τεράστιο και απειλητικό... και προετοιμάζομαι και της κάνω "conditioning"...
Και, στη συνέχεια, Αλληλούια! Η Patricia Mc Connell (να μην ξεχάσω, επίσης, καθηγήτρια ζωοτεχνίας στο University of Wisconsin, Madison - και όχι μόνο: εκτροφέας και εκπαιδεύτρια σκυλιών εργασίας, επαγγελματίας συμπεριφορίστρια και λάτρης των φυλών της Ομάδας 2), με το βιβλίο της "The other end of the leash" (για να αναφέρω ένα)...
Αυτή μου εξήγησε αρκετά τι σημαίνουν τα θέματα της Μόκας και μπόρεσα να τα προσδιορίσω λιγάκι...βέβαια, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει κανείς που να μπορεί να τα ορίσει με μιά φράση (που νάχει αρχή και τέλος), έστω και μακροσκελή...
Αυτή μου εξήγησε τι σημαίνει "γενναιόδωρος αρχηγός"...
Αλλά, αυτός που έκανε τη πραγματική διαφορά... αυτός που σήκωσε το βάρος...αυτός που (όταν είναι παρών) δίνει τη λύση... έστω κι αν δεν μπορεί να μας εκφωνήσει το πρόβλημα (το οποίο ξέρει, στα σίγουρα!)... αυτός που (όταν περνάμε από "τρομακτικές" καταστάσεις - πλήθη κόσμου και θορύβους) είναι ο Μωυσής που ανοίγει την Ερυθρά Θάλασσα... λέγεται Casper... πολύ απλά, γιατί η μητέρα φύση "ξέρει"...
Συνεχίζεται...
Μετά από σκέψη, μάλλον ναι... μιάς και το συγκεκριμένο θέμα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είτε διαβαστεί άμεσα, είτε "μεταξύ των λέξεων", ασχολείται κατά 80% με ζητήματα "Εκπαίδευσης & Συμπεριφοράς"... ακόμα και στα αστεία posts μου, γύρω από τις συναντήσεις μας στις βόλτες κλπ., υπάρχουν πάντα (έστω και συγκαλυμμένα) ζητήματα συμπεριφοράς... και δεν θα μπορούσε νάναι αλλιώς, με τα σκυλιά που έχω "μπλέξει" (όπως λέει και ο φίλος mareco)...
Απλά, στο post αυτό, να εξειδικεύσω μερικές σκέψεις - προσεγγίσεις μου, που γεννήθηκαν από τα σχετικά (και γενικότερα) θέματα που έτρεξαν χτες...
Και ας παραμείνουμε εντός θέματος... έτσι κι αλλιώς, τα ενδεχόμενα posts που θα βγαίνουν "off", αναλαμβάνω να τα διαγράψω με "ζήλο"...
Πάμε...
Τρία χρόνια στο dogforum, έ?
Αν το σκεφτώ από την πλευρά του ενδιαφέροντος που μου προκάλεσε η κοινότητά μας, καθώς και από τον "αριθμό λέξεων" που έγραψα (και ξαναέγραψα -κουράζοντας πολλές φορές) δημόσια... νομίζω ότι είναι "μιά ζωή"...
Διάβασα πολλά... έμαθα πολλά (και σας ευχαριστώ όλους γι' αυτό, από πιο νέο μέλος, μέχρι το πιο παλιό)... και, πάνω απ' όλα, γνώρισα ανθρώπους και σκυλιά! Αρκετοί από αυτούς (τους ανθρώπους και τα σκυλιά!), μπορώ σήμερα να ισχυριστώ με χαρά, ότι είναι φίλοι μου! Και κάποιοι (να πω διαλεχτοί? δεν ξέρω αν είναι ο πιο δόκιμος όρος) είναι φίλοι, τόσο της Μόκας, όσο και του μικρού της "συντρόφου"...
Γράφτηκα στο φόρουμ, λόγω της Μόκας, για τη Μόκα και ταυτόχρονα με την "εγγραφή" της Μόκας στην οικογένειά μου... για να μπορέσω να μάθω, να συγκρίνω, να βελτιωθώ... και, τέλος, για να τη βοηθήσω...
Και ο χρόνος κύλησε και πέρασε σαν "νερό", χωρίς κάν να το καταλάβωκαι χωρίς να νιώσω ποτέ καταναγκασμό... ίσως, ένα (τουλάχιστον) παράπονο πουμπορεί να υπάρχει για μένα, να είναι ότι δεν έχω εκτελέσει με επάρκεια τις αρμοδιότητές μου σαν moderator...
Και αρχίζω να συνοψίζω... με βασικό στόχο να βοηθήσω! Και, βέβαια, να αναπολήσω...
Χτες έτρεξαν σχετικά θέματα, όπου, είτε γενικεύσαμε, είτε εξειδικεύσαμε διάφορα πράγματα για την εκπαίδευση και τη συμπεριφορά... βρίσαμε παγκόσμιας φήμης εκπαιδευτές - συμπεριφοριστές και υμνήσαμε κάποιους άλλους...
Αρα, νιώθω ότι πρέπει να εξειδικεύσω, σε σχέση, τόσο με τη Μόκα, όσο και με το μικρό της "σύντροφο"... και, πάνω απ' όλα, να εξειδικεύσω σε σχέσημε τη δική μου προσέγγιση - αποτελέσματα... μιάς και όλα αυτά γίνονται - γράφονται - προβληματίζουν, για λογαριασμό του σκέλους της εξίσωσης που λέγεται άνθρωπος... γιατί, όπως έχουμε χιλιοειπωμένο "ο σκύλος τα ξέρει"...
Αφού πρώτα δηλώσω ότι (ακόμα και μετά τα 3 αυτά χρόνια) νιώθω "νεόκοπος" ιδιοκτήτης σκύλων και (σίγουρα, λιγότερο μετά την 3ετία αυτή) "ημιμαθής συμπεριφοριστής"...
Στο διάστημα αυτό, αλλά και πολύ νωρίτερα (περίπου εδώ και 8 χρόνια - και δεν έχω σταματήσει) μελέτησα πολύ... βασικό αυτό!
Εκεί "γνωρίστηκα" με όλα τα άτομα που αναφέρθηκαν χτες και με ορισμένα ακόμα... αλλά, δεν αρκούσε το γεγονός ότι διάβασα τα βιβλία τους...γιατί, μετά από λίγες μέρες, διάβαζα το επόμενο βιβλίο που ήταν λίγο διαφοροποιημένο σε (αρκετές) λεπτομέρειες... και πάει λέγοντας... γιατί, όπως λέμε "ο διάβολος κρύβεται ανάμεσα στις λεπτομέρειες"...
Ετσι, ξαναδιάβασα κάποια βιβλία... και ξανά... και πάλι, μέ διαφορετική σειρά... ώσπου άρχισε να κλείνει το puzzle σε αρκετούς προβληματισμούς μου (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: το "μου" συμπεριλαμβάνει, εν πολλοίς, τη γυναίκα μου, που μαζί κάνουμε αυτό το μαγικό ταξίδι με το σκύλο και που, χωρίς εκείνη, απλά το ταξίδι ενδέχεται να μην είχε κάν ξεκινήσει - είναι ο "navigator" και είμαι ο "οδηγός" που δέχεται τις καταιγιστικές οδηγίες - έτσι νομίζω ότι βάζουμε περισσότερα γκολ απ' όσα τρώμε, σαν ομάδα - Μακιαβέλι: "αν δεν μπορείς να είσαι μόνος σου αρχηγός, συνεννοήσου με συμμάχους")...
Επιπλέον (την τελευταία 8ετία) μελέτησα πολύ τις φυλές που με ενδιέφεραν (και ορισμένες που δεν με ενδιέφεραν, καθώς και κάποιες που - όπως έχω πει - μάλλον, θα με ενδιαφέρουν στο "μέλλον")... και τις μελέτησα προσεκτικά (ξανά και ξανά)... αυτό με βοήθησε πάρα πολύ... γιατί, μόνο τότε, άρχισαν να κουμπώνουν οι γνώσεις των συγγραφέων - συμπεριφοριστών, με την εμπειρία των εκτροφέων και "έμπειρων χρηστών", μέσα στο δικό μου μυαλό...
Σαν πρωθύστερο συμπέρασμα:
Βρήκα εξαιρετικά πολλές πηγές (συμπεριλαμβανομένων εκπαιδευτών και συμπεριφοριστών στην Ελλάδα - εξάλλου ήμουν και πιο έμπειρος και είχα γνωρίσει το χώρο), σε σχέση με τον Casper και τα "θεματά" του...
Ομως, σε σχέση με τη Μόκα... παγωνιά!!! Γνώμες, βέβαια, πολλές (για να θυμηθούμε και το αξέχαστο γνωμικό του μεγάλου Clint Eastwood)... αλλά εξαιρετικά φτωχό αποτέλεσμα...
Γιατί η Μόκα (το ασύγκριτα καλό σκυλί - το "διαμάντι του στέμματος" στην ψυχή μου), σε σχέση με ότι δεν αφορά το είδος της(όπου θριαμβεύει, "με το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη") είναι ένα "ντροπαλό" σκυλί... ένα συνεσταλμένο σκυλί... ένα σκυλί με τις πιο παράξενες φοβίες - πανικούς... ένα υποτακτικό και μαλακό σκυλί...
Γιατί, στη Μόκα, εφόσον δεν μπορούσε να βγει διάγνωση (δηλαδή, εκφώνηση του προβλήματος), δεν μπορούσε να βρεθεί και λύση...
Γύρισα τη μισή Ελλάδα για συναντήσεις με επαγγελματίες... οι πιο ευσυνείδητοι (ξέρουν εκείνοι ποιοί είναι - προς τιμήν τους!!!), στα θέματα συμπεριφοράς μου είπαν: "ψάξε τον επόμενο, ίσως τον "τάδε" και τον έψαχνα (με το σχετικό αντίτιμο πάντα)... οι υπόλοιποι? Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι άκουσα, συμπεριλαμβανομένου και του "δώστη πίσω"... να δώσω πίσω ένα σκυλί, που κοιμήθηκε δίπλα στο κρεβάτι μου, έστω και ένα βράδυ...
Δεν θέλω να πω ότι η Μόκα δεν εκπαιδεύτηκε... εκπαιδεύτηκε και, μάλιστα, άψογα! Ξέρει τα πάντα (και ακόμα περισσότερο - λόγω της ευαισθησίας της, είναι χαρισματική στο να διαβάζει και την πρόθεση) και εκτελεί τα πάντα (στο χρόνο του Bullmastiff!)... το μόνο που παρατήρησα είναι ότι η Μόκα ίσως "κατέβηκε" λιγάκι με την εκπαίδευση... και λέω "λιγάκι", μιάς και δεν υπήρξα (συνειδητά) καλός μαθητής: Ποτέ δεν διόρθωσα με την "ψυχή μου", γιατί αυτό μου έλεγε η διαίσθηση (παρά το αντίθετο, που μου έλεγαν η γνώση, η εμπειρία, η...Σωτηρία)...
Και, το μόνο που μπορούσα να κάνω (όπως νόμιζα τότε) ήταν να σκύψω...
να γονατίσω για να φτάσω στο ύψος της...
να χαμηλώσω κι άλλο το κεφάλι μου (για να είναι κάτω από το δικό της)...
να την αγκαλιάσω τρυφερά... στην κοιλίτσα και στο στήθος της και όχι από πάνω της (για να μην την τρομάξω)...
και να της ψιθυρίσω:
Ελα μωρό μου, δεν είναι κανείς... Σώμα δικό μου και μιάς μηχανής...
Ελα κοντά μου, για νάρθω κι εγώ... Κι είναι του δρόμου το "ναι" που θα πω...
Ελα κοντά μου, μη πας πουθενά... στο "σ' αγαπώ" μου θ' ανέβεις βουνά...
Ελα κοντά μου και τρέξε όσο θές!!! Το"σ' αγαπώ" μου... δεν έχει στροφές!!!
Και, όμως, αυτά ήταν τα "όπλα" μου... ώστε να προσπαθήσω να την πείσω να μας εμπιστευτεί...Ελα κοντά μου, για νάρθω κι εγώ... Κι είναι του δρόμου το "ναι" που θα πω...
Ελα κοντά μου, μη πας πουθενά... στο "σ' αγαπώ" μου θ' ανέβεις βουνά...
Ελα κοντά μου και τρέξε όσο θές!!! Το"σ' αγαπώ" μου... δεν έχει στροφές!!!
Και, επειδή εγώ τα πίστεψα αυτά, σταδιακά, εμφανίστηκαν οι συμπαραστάτες μου...οι πραγματικοί δάσκαλοί μου...
Πρώτη απ' όλους... πέρα και πάνω απ' όλους, η Temple Grantin... με τα δυό της βιβλία "Τα ζώα σε Μετάφραση" και "Τα ζώα μας κάνουν ανθρώπους"... πληρούσε όλες τις προδιαγραφές του φίλου kokoni (διάσημη καθηγήτρια ζωοτεχνίας στο University of Colorado και περιζήτητη επαγγελματίας για πολλά είδη ζώων) και ένα παραπάνω: Είναι αυτιστική, δηλαδή, αντιλαμβάνεταιτα πράγματα περίπου όπως τα ζώα...
Και, επειδή είναι αυτιστική, αλλά θα έλεγα και (πολύ) ιδιόρρυθμη, έχει "δοξάσει" δημοσίως και επανειλημμένα μερικές απόψεις και προσεγγίσεις του Cesar Millan...
Και κατόρθωσε να με κάνει ως εξής: Οταν είμαστε έξω με τη Μόκα, τα μάτια μου είναι σαν να βλέπουν τα πάντα από το ύψος της... ας πούμε, όταν προσεγγίζω κάτι "διαφορετικό" που έχει το ύψος μου, θεωρώ ότι είναι ψηλά, τεράστιο και απειλητικό... και προετοιμάζομαι και της κάνω "conditioning"...
Και, στη συνέχεια, Αλληλούια! Η Patricia Mc Connell (να μην ξεχάσω, επίσης, καθηγήτρια ζωοτεχνίας στο University of Wisconsin, Madison - και όχι μόνο: εκτροφέας και εκπαιδεύτρια σκυλιών εργασίας, επαγγελματίας συμπεριφορίστρια και λάτρης των φυλών της Ομάδας 2), με το βιβλίο της "The other end of the leash" (για να αναφέρω ένα)...
Αυτή μου εξήγησε αρκετά τι σημαίνουν τα θέματα της Μόκας και μπόρεσα να τα προσδιορίσω λιγάκι...βέβαια, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει κανείς που να μπορεί να τα ορίσει με μιά φράση (που νάχει αρχή και τέλος), έστω και μακροσκελή...
Αυτή μου εξήγησε τι σημαίνει "γενναιόδωρος αρχηγός"...
Αλλά, αυτός που έκανε τη πραγματική διαφορά... αυτός που σήκωσε το βάρος...αυτός που (όταν είναι παρών) δίνει τη λύση... έστω κι αν δεν μπορεί να μας εκφωνήσει το πρόβλημα (το οποίο ξέρει, στα σίγουρα!)... αυτός που (όταν περνάμε από "τρομακτικές" καταστάσεις - πλήθη κόσμου και θορύβους) είναι ο Μωυσής που ανοίγει την Ερυθρά Θάλασσα... λέγεται Casper... πολύ απλά, γιατί η μητέρα φύση "ξέρει"...
Συνεχίζεται...
Last edited:
Με τον Casper, τώρα... όπως έχετε καταλάβει, κυριάρχησε "άλλος Θεός"...
Πολλές γνώμες... επαγγελματικές (αρκετές υπήρξαν εύστοχες) και ερασιτεχνικές(επίσης)... γιατί, είπαμε ότι είχα και μεγαλύτερη εμπειρία και περισσότερες γνωριμίες... ίσως, γιατί τα θέματά του είναι πιο συνηθισμένα...
Αφορούν λιγότερο τα "ταμπού" των (ανδρών, κυρίως) ιδιοκτητών... είναι κυριαρχικός (όσο δεν πάει άλλο)... είναι ιδιαίτερα επιθετικός (καμμιά φορά λέμε ότι μπορεί να σκοτώσει, ή να πεθάνει) προς μιά συγκεκριμένη κατηγορία αρσενικών σκυλών... είναι τσαμπουκάς στα υπόλοιπα αρσενικά (αλλά μέχρι εκεί)... ανέχεται απλά, τα περισσότερα θηλυκά σκυλιά... αγαπάει (μάλλον, θάλεγα, συμπαθεί με τον αποκλειστικά δικό του τρόπο) μερικά (θηλυκά ή αρσενικά) σκυλιά, μετά από αρκετό διάστημα γνωριμίας και σταδιακής "όσμωσης"... λατρεύει τη Μόκα (αλλά, δεν της δίνει ούτε τη γρίπη του!)... και διατηρεί ψυχρές σχέσεις ανοχής, με όλα τα αδέσποτα που συναντάει (εκτός από 2-3 που τα λατρεύει - ανεξαρτήτως φύλου)...
Αδιαφορεί παντελώς για το πλήθος - θορύβους - ξαφνικές καταστάσεις κλπ... μεταμορφώνεται και γίνεται επιφυλακτικός (έως αμυντικός) σε μεμονωμένους ανθρώπους που προσεγγίζουν με λίγο διαφορετικό τρόπο (σχεδόν ταυτόσημα με την δική μου αντίληψη περί του "διαφορετικού")... έχει, ενδεχομένως και ένα μικρό ποσοστό από ανασφάλειες...
Είναι ένα από τα πιο άρτια εκπαιδευμένα σκυλιά (σχεδόν "στρατιώτης" -είναι Malinois και δεν το ξέρει?), όσον αφορά την παρουσία ερεθισμάτων μέχρι ένα επίπεδο...
Και, από εκεί και πέρα, είναι το σκυλί που φωνάζει απεγνωσμένα: "χρειάζομαι αρχηγό"!
Εδώ, με βοήθησε πάρα πολύ η Turid Rugaas (αγνώστων λοιπών ακαδημαϊκών τίτλων) με τα "Σήματα Ηρεμίας"... που τα είχα λιγάκι υποτιμήσει όταν υπήρχε μόνο η Μόκα... αλλά, εδώ, πρέπει να διαβάζω (από μακριά και σε κλάσμα δευτερολέπτου) τη "γλώσσα" του κάθε σκυλιού, όταν το πιάνει το ραντάρ μου... έξοχο βοήθημα!
Και πάλι, αλληλούια! Η Patricia McConnell... με την αντίστροφη (πολλοστή) ανάγνωση των κειμένων της...
Και η Clarissa Von Reinhardt... με το (σύντομο και εξαιρετικό) βιβλίο της "Handling your dog's prey drive"... κοίτα να δεις, τι "αδιανόητα" θέματα φτάσαμε να διαβάζουμε!!!
Και λίγοι (φανταστικοί γνώστες - χειριστές - ιδιοκτήτες - "σκυλάδες", με μία λέξη) "συμφορουμίτες"... που έσκυψαν με αγάπη (για το σκύλο) πάνω στα θέματα του Casper... εκείνοι ξέρουν, επίσης, ποιοί είναι και έχουν τις ευχαριστίες και τη φιλία μου...
Αλλά,εδώ, κάτι έλειπε ακόμα... κάτι δεν είχα κατανοήσει... κάτι δεν έκανα καλά...και ένιωθα ότι μάλλον είναι κάτι σημαντικό... μιάς και νιώθαμε ότι ο Casper "βράζει" από κάτι που είναι πολύ βαθιά μέσα του...
Και εδώ έφτασε η σειρά να μελετηθεί (για πολλοστή φορά!) το εξαιρετικό βιβλίο του Cesar Millan, "Με τα μάτια του σκύλου μας", από νέες (ανεξερεύνητες - μέχρι εκείνη τη στιγμή) οπτικές γωνίες...
Και, ας το πω δημοσίως, για μιά φορά και το κρίμα στο λαιμό μου... πέρα καιπάνω απ' όλα, τυραννούσε τη σκέψη μου η φράση "Είσαι άπραγος! Γίνε αρχηγός!"... που την άκουγα για αρκετούς μήνες... και, αργότερα "Είσαι σε καλό δρόμο! Γίνε πιο πολύ αρχηγός!"...
Ηταν ο Κώστας Μαρτίνης... που μου τα έλεγε αυτά, με τον διπλωματικό και ευγενικό τρόπο, για όσους τον ξέρετε... που με ξύπνησε... με πήρε από "το χεράκι" και τροποποίησε τη νοοτροπία μου... γιατί, από εκεί ξεκινούν όλα...
Αν θέλετε, με μία φράση "μου έδωσε, τελικά, το κλειδί για να ανοίξω και να κοιτάξω μέσα στον Casper - και, τολμάω να πω, σχεδόν το κάθε σκυλί - και τον κάθε χειριστή - που συναντάω"... και το έκανε, σε συνεργασία με τον Casper... και, βέβαια, ήταν πάντα εκεί για να απαντήσει (ή να πάρει "homework" και να μελετήσει) στα (πολλές φορές, δύσκολα) ερωτήματά μου...
Είναι ο άνθρωπος που κατόρθωσε να μου κλονίσει την ("ακλόνητη") άποψη ότι ο Casper έχει γονιδιακό θέμα "επιθετικότητας", που δεν γιατρεύεται... απλά, όσοι έχετε δει τον Casper (στα χέρια του Κώστα) να προσεγγίζει οποιονδήποτε σκύλο, ξέρετε ήδη πως το θέμα δεν είναι (μόνο) γονιδιακό, αλλά και περιβαλλοντικό, που οφείλεται, εν πολλοίς, στον "αρχηγό"...
Για να κλείσω, με τον Κώστα, δεν συζητήσαμε ποτέ τη μέθοδο εκπαίδευσης (με τη στενή έννοια), ούτε το σετ εντολών που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς... περισσότερο τον ενδιέφερε (και εμάς, βέβαια) να διδάξει εμάς, σε θέματα νοοτροπίας... να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας "τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε"... και, με τα πολλά, το πέτυχε... να έχουμε από τον Casper την "ήρεμη υποταγή", που περιγράφει, πολύ εύστοχα, ο Cesar Millan... και να μας δείξει... να μας ξαναδείξει...
Ο Casper, θεωρείται, λοιπόν, εκπαιδευμένος... ξέρει πολλά... όσα η Μόκα και (έπρεπε να γίνει έτσι) περισσότερα:
"Ελα" (εκεί μου τα χαλάει λιγάκι η Μόκα, που έρχεται κι αυτή για το μεζεδάκι!)... "Κάτσε"... "Κάτω"... "Μείνε"..."Πάμε"... "Μαζί"... "Περίμενε" (όρθιος - σε διασταυρώσεις και σε άλλες καταστάσεις)... "Πίσω" (είτε για να μείνει πίσω, αν δε χωράμε να περάσουμε και οι 2 - είτε να πάει όπισθεν, όταν με έχει πλησιάσει πολύ και με υπερβολικά ενεργητικό τρόπο)... "Ξάπλα" (να πέσει κάτω, ξαπλωμένος στο πλάϊ, είτε για να υποστεί τα βασανιστήρια νυχιών, αυτιών, ματιών και γενικότερο "ψάξιμο" - είτε να πέσει έτσι, εάν έχει διορθωθεί και πρέπει να δώσει απόλυτη υποταγή - και όταν διορθώνεται ο μικρός, πρέπει να πάρεις αυτή την απόλυτη υποταγή)... "Στη θέση σου" (Place - πολύ χρήσιμη εντολή, όταν μπαίνουν νεοεισερχόμενοι στο σπίτι)..."Crate" (με γλυκό τρόπο - πολύ πετυχημένη)... "Τέλος" (όταν πρέπει, επιτέλους, να τελειώσει ο καυγάς με τη Μόκα και η μετακόμιση των επίπλων - ιδίως, μετά το βραδυνό φαγητό, που τους πιάνει μιά λύσσα)... "Φιλάκι" (για με φιλήσει στο μάγουλο και να μη μου φάει το λαρύγγι, κατά λάθος - το ίδιο να κάνει και στο γάτο, ας πούμε και να μην τον πατάει κάτω)
Οπως, βέβαια και οι διάφορες περιφραστικές εντολές που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, όπως: "Τι κάνεις εκεί???" και "έλα δώ γρήγορα μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!!!", με τον κατάλληλο τόνο...
Μα, πέρα απ' όλα, έμαθα... Οσα παραγγέλματα και να ξέρει - εκτελεί, η βασική υπακοή του Casper θα μπορούσε να αρχίζει και να τελειώνει στα εξής:
Να ακούει το "ΟΧΙ!!!" και να νομίζει ότι αυτό είναι το όνομά του...
Και, στο βάθος του μυαλού του, να νομίζει ότι το "ΑΣΤΟ" είναι το όνομα πατρός του...
Και να ακούει το "ΜΠΡΑΒΟ!!!" και να πιστεύει ότι αυτό είναι το επώνυμο της οικογενείας μας, η πιο ευτυχισμένη λέξη που μπορεί να ειπωθεί...
Με το "γίνε αρχηγός", διαπιστώνω ότι, ανεξάρτητα από το ερέθισμα, οι 3 αυτές λέξεις έχουν αρχίσει να λειτουργούν πραγματικά...
Ιδωμεν... θα σας ενημερώνω κατά καιρούς...
Να με συμπαθάτε αν σας κούρασα (ακόμα μία φορά!), απλά προσπαθώ, με το δικό μου τρόπο, να βοηθήσω κι εγώ, ενδεχομένως, νεώτερα μέλη που έχουν όρεξη (και κουράγιο) να "ψαχτούν"...
Από το ροζ συννεφάκι μου,
Γιάννης
Πολλές γνώμες... επαγγελματικές (αρκετές υπήρξαν εύστοχες) και ερασιτεχνικές(επίσης)... γιατί, είπαμε ότι είχα και μεγαλύτερη εμπειρία και περισσότερες γνωριμίες... ίσως, γιατί τα θέματά του είναι πιο συνηθισμένα...
Αφορούν λιγότερο τα "ταμπού" των (ανδρών, κυρίως) ιδιοκτητών... είναι κυριαρχικός (όσο δεν πάει άλλο)... είναι ιδιαίτερα επιθετικός (καμμιά φορά λέμε ότι μπορεί να σκοτώσει, ή να πεθάνει) προς μιά συγκεκριμένη κατηγορία αρσενικών σκυλών... είναι τσαμπουκάς στα υπόλοιπα αρσενικά (αλλά μέχρι εκεί)... ανέχεται απλά, τα περισσότερα θηλυκά σκυλιά... αγαπάει (μάλλον, θάλεγα, συμπαθεί με τον αποκλειστικά δικό του τρόπο) μερικά (θηλυκά ή αρσενικά) σκυλιά, μετά από αρκετό διάστημα γνωριμίας και σταδιακής "όσμωσης"... λατρεύει τη Μόκα (αλλά, δεν της δίνει ούτε τη γρίπη του!)... και διατηρεί ψυχρές σχέσεις ανοχής, με όλα τα αδέσποτα που συναντάει (εκτός από 2-3 που τα λατρεύει - ανεξαρτήτως φύλου)...
Αδιαφορεί παντελώς για το πλήθος - θορύβους - ξαφνικές καταστάσεις κλπ... μεταμορφώνεται και γίνεται επιφυλακτικός (έως αμυντικός) σε μεμονωμένους ανθρώπους που προσεγγίζουν με λίγο διαφορετικό τρόπο (σχεδόν ταυτόσημα με την δική μου αντίληψη περί του "διαφορετικού")... έχει, ενδεχομένως και ένα μικρό ποσοστό από ανασφάλειες...
Είναι ένα από τα πιο άρτια εκπαιδευμένα σκυλιά (σχεδόν "στρατιώτης" -είναι Malinois και δεν το ξέρει?), όσον αφορά την παρουσία ερεθισμάτων μέχρι ένα επίπεδο...
Και, από εκεί και πέρα, είναι το σκυλί που φωνάζει απεγνωσμένα: "χρειάζομαι αρχηγό"!
Εδώ, με βοήθησε πάρα πολύ η Turid Rugaas (αγνώστων λοιπών ακαδημαϊκών τίτλων) με τα "Σήματα Ηρεμίας"... που τα είχα λιγάκι υποτιμήσει όταν υπήρχε μόνο η Μόκα... αλλά, εδώ, πρέπει να διαβάζω (από μακριά και σε κλάσμα δευτερολέπτου) τη "γλώσσα" του κάθε σκυλιού, όταν το πιάνει το ραντάρ μου... έξοχο βοήθημα!
Και πάλι, αλληλούια! Η Patricia McConnell... με την αντίστροφη (πολλοστή) ανάγνωση των κειμένων της...
Και η Clarissa Von Reinhardt... με το (σύντομο και εξαιρετικό) βιβλίο της "Handling your dog's prey drive"... κοίτα να δεις, τι "αδιανόητα" θέματα φτάσαμε να διαβάζουμε!!!
Και λίγοι (φανταστικοί γνώστες - χειριστές - ιδιοκτήτες - "σκυλάδες", με μία λέξη) "συμφορουμίτες"... που έσκυψαν με αγάπη (για το σκύλο) πάνω στα θέματα του Casper... εκείνοι ξέρουν, επίσης, ποιοί είναι και έχουν τις ευχαριστίες και τη φιλία μου...
Αλλά,εδώ, κάτι έλειπε ακόμα... κάτι δεν είχα κατανοήσει... κάτι δεν έκανα καλά...και ένιωθα ότι μάλλον είναι κάτι σημαντικό... μιάς και νιώθαμε ότι ο Casper "βράζει" από κάτι που είναι πολύ βαθιά μέσα του...
Και εδώ έφτασε η σειρά να μελετηθεί (για πολλοστή φορά!) το εξαιρετικό βιβλίο του Cesar Millan, "Με τα μάτια του σκύλου μας", από νέες (ανεξερεύνητες - μέχρι εκείνη τη στιγμή) οπτικές γωνίες...
Και, ας το πω δημοσίως, για μιά φορά και το κρίμα στο λαιμό μου... πέρα καιπάνω απ' όλα, τυραννούσε τη σκέψη μου η φράση "Είσαι άπραγος! Γίνε αρχηγός!"... που την άκουγα για αρκετούς μήνες... και, αργότερα "Είσαι σε καλό δρόμο! Γίνε πιο πολύ αρχηγός!"...
Ηταν ο Κώστας Μαρτίνης... που μου τα έλεγε αυτά, με τον διπλωματικό και ευγενικό τρόπο, για όσους τον ξέρετε... που με ξύπνησε... με πήρε από "το χεράκι" και τροποποίησε τη νοοτροπία μου... γιατί, από εκεί ξεκινούν όλα...
Αν θέλετε, με μία φράση "μου έδωσε, τελικά, το κλειδί για να ανοίξω και να κοιτάξω μέσα στον Casper - και, τολμάω να πω, σχεδόν το κάθε σκυλί - και τον κάθε χειριστή - που συναντάω"... και το έκανε, σε συνεργασία με τον Casper... και, βέβαια, ήταν πάντα εκεί για να απαντήσει (ή να πάρει "homework" και να μελετήσει) στα (πολλές φορές, δύσκολα) ερωτήματά μου...
Είναι ο άνθρωπος που κατόρθωσε να μου κλονίσει την ("ακλόνητη") άποψη ότι ο Casper έχει γονιδιακό θέμα "επιθετικότητας", που δεν γιατρεύεται... απλά, όσοι έχετε δει τον Casper (στα χέρια του Κώστα) να προσεγγίζει οποιονδήποτε σκύλο, ξέρετε ήδη πως το θέμα δεν είναι (μόνο) γονιδιακό, αλλά και περιβαλλοντικό, που οφείλεται, εν πολλοίς, στον "αρχηγό"...
Για να κλείσω, με τον Κώστα, δεν συζητήσαμε ποτέ τη μέθοδο εκπαίδευσης (με τη στενή έννοια), ούτε το σετ εντολών που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς... περισσότερο τον ενδιέφερε (και εμάς, βέβαια) να διδάξει εμάς, σε θέματα νοοτροπίας... να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας "τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε"... και, με τα πολλά, το πέτυχε... να έχουμε από τον Casper την "ήρεμη υποταγή", που περιγράφει, πολύ εύστοχα, ο Cesar Millan... και να μας δείξει... να μας ξαναδείξει...
Ο Casper, θεωρείται, λοιπόν, εκπαιδευμένος... ξέρει πολλά... όσα η Μόκα και (έπρεπε να γίνει έτσι) περισσότερα:
"Ελα" (εκεί μου τα χαλάει λιγάκι η Μόκα, που έρχεται κι αυτή για το μεζεδάκι!)... "Κάτσε"... "Κάτω"... "Μείνε"..."Πάμε"... "Μαζί"... "Περίμενε" (όρθιος - σε διασταυρώσεις και σε άλλες καταστάσεις)... "Πίσω" (είτε για να μείνει πίσω, αν δε χωράμε να περάσουμε και οι 2 - είτε να πάει όπισθεν, όταν με έχει πλησιάσει πολύ και με υπερβολικά ενεργητικό τρόπο)... "Ξάπλα" (να πέσει κάτω, ξαπλωμένος στο πλάϊ, είτε για να υποστεί τα βασανιστήρια νυχιών, αυτιών, ματιών και γενικότερο "ψάξιμο" - είτε να πέσει έτσι, εάν έχει διορθωθεί και πρέπει να δώσει απόλυτη υποταγή - και όταν διορθώνεται ο μικρός, πρέπει να πάρεις αυτή την απόλυτη υποταγή)... "Στη θέση σου" (Place - πολύ χρήσιμη εντολή, όταν μπαίνουν νεοεισερχόμενοι στο σπίτι)..."Crate" (με γλυκό τρόπο - πολύ πετυχημένη)... "Τέλος" (όταν πρέπει, επιτέλους, να τελειώσει ο καυγάς με τη Μόκα και η μετακόμιση των επίπλων - ιδίως, μετά το βραδυνό φαγητό, που τους πιάνει μιά λύσσα)... "Φιλάκι" (για με φιλήσει στο μάγουλο και να μη μου φάει το λαρύγγι, κατά λάθος - το ίδιο να κάνει και στο γάτο, ας πούμε και να μην τον πατάει κάτω)
Οπως, βέβαια και οι διάφορες περιφραστικές εντολές που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, όπως: "Τι κάνεις εκεί???" και "έλα δώ γρήγορα μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!!!", με τον κατάλληλο τόνο...
Μα, πέρα απ' όλα, έμαθα... Οσα παραγγέλματα και να ξέρει - εκτελεί, η βασική υπακοή του Casper θα μπορούσε να αρχίζει και να τελειώνει στα εξής:
Να ακούει το "ΟΧΙ!!!" και να νομίζει ότι αυτό είναι το όνομά του...
Και, στο βάθος του μυαλού του, να νομίζει ότι το "ΑΣΤΟ" είναι το όνομα πατρός του...
Και να ακούει το "ΜΠΡΑΒΟ!!!" και να πιστεύει ότι αυτό είναι το επώνυμο της οικογενείας μας, η πιο ευτυχισμένη λέξη που μπορεί να ειπωθεί...
Με το "γίνε αρχηγός", διαπιστώνω ότι, ανεξάρτητα από το ερέθισμα, οι 3 αυτές λέξεις έχουν αρχίσει να λειτουργούν πραγματικά...
Ιδωμεν... θα σας ενημερώνω κατά καιρούς...
Να με συμπαθάτε αν σας κούρασα (ακόμα μία φορά!), απλά προσπαθώ, με το δικό μου τρόπο, να βοηθήσω κι εγώ, ενδεχομένως, νεώτερα μέλη που έχουν όρεξη (και κουράγιο) να "ψαχτούν"...
Από το ροζ συννεφάκι μου,
Γιάννης
Last edited:
Εμένα δεν με κούρασες καθόλου και ποτέ δεν με κουράζεις. Ένα μόνο θα ήθελα να πω σε όλους όσους διαβάζουν τα γραπτά σου, στα νέα παιδιά αυτά που γοητεύονται από τον ομολογουμένως εντυπωσιακό casper. Δεν είναι ένας σκύλος για πολλούς. Και επειδή ενδεχομένως δεν έχετε την ωριμότητα του Γιάννη, ούτε την αστείρευτη όρεξη να μάθει τον σκύλο του, να δουλέψει την σχέση τους, να αφιερώσει ώρες και χρήμα στους κατάλληλους ειδικούς και να μην κάνει τίποτα μα τίποτα του κεφαλιού του, ένα boerboel είναι για πολύ λίγους.
Συγνώμη αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να το πω χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα σε κανέναν.
Συγνώμη αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να το πω χωρίς να θέλω να κάνω μάθημα σε κανέναν.
εχεις σκεφτει να ξεκινησεις το γραψιμο,ξερεις κανα βιβλιο ...
μου φαινεται οτι το best seller το εχεις ευκολα....
Για ακομη μια φορα κατατοπιστικοτατος,σε ευχαριστουμε!
μου φαινεται οτι το best seller το εχεις ευκολα...
.Για ακομη μια φορα κατατοπιστικοτατος,σε ευχαριστουμε!
Πάνο μου,εχεις σκεφτει να ξεκινησεις το γραψιμο,ξερεις κανα βιβλιο ...
μου φαινεται οτι το best seller το εχεις ευκολα...
Για ακομη μια φορα κατατοπιστικοτατος,σε ευχαριστουμε!
Καταρχήν να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια!
Κατά δεύτερον, γράφω τόσο πολύ (ιδιαίτερα ανιαρά πράγματα) και στο γραφείο... ώστε, στον (λίγο) ελεύθερο χρόνο μου, το μόνο που μπορεί με κάνει να "βγάζω" την ψυχή μου είναι ο "σκύλος" (και, πάντα, η "σκύλα"!)...
Υ.Γ. Πολύ "ρηχή" η Ελληνική αγορά, όπως θα συμφωνήσεις (θα ικανοποιούσε μόνο τον τομέα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας)... και αγορά για "λίγους και καλούς", όπως οι φίλοι, εδώ μέσα...
οντως εχεις δικιο,
τουλαχιστον ο χρονος που μας μενει ας αναλωνεται σε στιγμες με αξια για μας....
μια απορια...νομιζω μενεις αθηνα,
τα βγαζεις μαζι βολτα η ενα ενα?
σε ρωταω γιατι σε στιγμες εντασης,πχ τσαμπουκα με αλλο σκυλο τι κανεις με δυο σκυλια 50 κιλων?
εγω παραδειγμα τα βγαζω παντα μαζι αλλο ο σιμπα(chow) ειναι 25 κιλα περιπου οποτε τα καταφερνω αν τυχει κατι,που πολυ σπανια ευτυχως συμβαινει...
τουλαχιστον ο χρονος που μας μενει ας αναλωνεται σε στιγμες με αξια για μας....
μια απορια...νομιζω μενεις αθηνα,
τα βγαζεις μαζι βολτα η ενα ενα?
σε ρωταω γιατι σε στιγμες εντασης,πχ τσαμπουκα με αλλο σκυλο τι κανεις με δυο σκυλια 50 κιλων?
εγω παραδειγμα τα βγαζω παντα μαζι αλλο ο σιμπα(chow) ειναι 25 κιλα περιπου οποτε τα καταφερνω αν τυχει κατι,που πολυ σπανια ευτυχως συμβαινει...
Η (σε άπταιστα ελληνικά - εναλλακτικά) alternatively, θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν "επίλογος" του παρόντος?
- Status
