Αν και δεν είναι ιστορία, τόσο άξια λόγου...
Παίρνω το κίνητρο από άλλο θέμα που τρέχει παράλληλα... όπου (τι άλλο?) "δαιμονοποιούνται", για μιά φορά ακόμα οι φυλές...
Ηταν περίπου 11 το βράδυ, στην έρημη γειτονιά του Αυγούστου...
Η κυρία του πρώτου ορόφου μιάς πολυκατοικίας, κατεβαίνει στον κήπο να προϋπαντήσει ένα φιλικό ζευγάρι... που είχε μόλις στρίψει (παράνομα - αλλά, τέτοιες μέρες τέτοια λόγια) από τον σχετικά κεντρικό δρόμο, στο έρημο στενάκι, για να παρκάρει, να ανοίξει το πορτ μπαγκάζ για να πάρουν κάτι...
Η κυρία, συνοδεύεται (off-leash) από το ενήλικο - αρσενικό - dog aggressive - υπερκινητικό - "τσαμπουκαλεμένο" τσιουάουα της... τον Δαυίδ!!!
"Η Σούλα και ο Γιώργος είναι, Δαυίδ! Πήγαινε στη Σούλα, Δαυίδ, αγόρι μου! Ναι!!!"
Και ο Δαυίδ... χωρίς να το γνωρίζει, αρχικά... ξεκινάει "σφαίρα", για να συναντήσει το ...πεπρωμένο του...
Γιατί... Μεταξύ της Σούλας και της ξέφρενης κούρσας του Δαυίδ... υπήρχε ο Casper!!!
Επιστρέφοντας ράθυμα (με τη γλώσσα έξω) από τη βραδυνή βόλτα του... με το λουρί του στα χέρια της "μαμάς" του...
Ο οποίος είδε τον Δαυίδ πρώτος...
Ο οποίος "διαβάζει" άριστα (και άμεσα - σχεδόν αυτόματα) τις γλώσσες σώματος...
Ο Δαυίδ, βλέποντας τον Casper, αλλάζει λίγο πορεία και πάει καταπάνω του...
Και ο Casper (έχοντας slack - χαλαρότητα - στο λουρί του) βρήκε την ευκαιρία του, χωρίς κάν να προσπαθήσει...
Κάπου εκεί, 1 δευτερόλεπτο μετά... με τη σειρά: Μόκα, εγώ, μαμά (γιατί ήταν λίγο μπροστά και είχε τον Casper σχεδόν στην πλάτη της)... αντιληφθήκαμε τι συμβαίνει...
Και, ώ του θαύματος... ενώ ο μικρούλης έχει κάνει κανονικό μαρς, ο Casper (γρυλίζοντας πάντα) τον έχει πιάσει (με κλειστό το στόμα του!!!) και θέλει να τον πατήσει κάτω...
Η γυναίκα μου, αφού μπόρεσε να συνέλθει στοιχειωδώς και αφού γλύτωσε το να πέσει κάτω... προσπαθεί να τον τραβήξει από τον μικρούλη... τίποτα...
Εγώ, έχοντας πλησιάσει, του "ρίχνω" με το pet corrector... τίποτα... πάει, "κάηκε" και το pet corrector, δεν τον εντυπωσιάζει πλέον...
Ο Δαυίδ, εν τω μεταξύ, με τη στιγμιαία ένταση του οδηγού, μπόρεσε και ελευθερώθηκε... και συνέχισε τις επιθέσεις (!!!) με τα δόντια έξω, αποφεύγοντας τον Casper και μένοντας στην απόσταση που καθορίζει το μήκος του οδηγού... και η "μαμά" του Casper, να κάνει χορευτικές κινήσεις, για να κρατηθεί όρθια... και ο Δαυίδ, εκεί, να συνεχίζει τις επιθέσεις από κάθε κατεύθυνση!!!
Τελικά, έπιασα κι εγώ το λουρί του κούταβου και σταμάτησε το πολύ τράβηγμα... απλά, συνέχισε τα "αφρικάνικα", βγάζοντας τον κόσμο στα μπαλκόνια τους... και ξεθύμανε...
Στη διάρκεια αυτή, το ζευγάρι (η Σούλα και ο δικός της) έχουν παγώσει... η δε κυρία, παραμένει στον κήπο της, αμίλητη... μέχρι τη στιγμή που ο Δαυίδ ξαναγύρισε (ευτυχισμένος με το θήραμα που συνάντησε) κοντά της...
Της φωνάζω: "θα μπορούσε να έχει σκοτωθεί το σκυλί σας"... εκείνη τίποτα... σαν να μην υπήρχαμε... σαν να μην είχε συμβεί το γεγονός...
Και αναρωτιέμαι: Μόνο εμείς κοντεύουμε να πάθουμε εγκεφαλικό, όταν ένα άλλο σκυλάκι κινδυνεύει? Και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι? Τόσο αναίσθητοι?
Και λέμε μετά, για "ακίνδυνες" φυλές με το χαρακτήρα που δεν έχουν οι "δικές μας"...
