Όσο πλησιάζω άτομα με σκυλιά τόσο με πιάνει μια μελαγχολία τώρα τελευταία. Όχι δεν φταίνε τα σκυλιά αλλά την έλλειψη ποιοτικής ζωής που προσφέρουν οι ιδιοκτήτες προς αυτά. Δυστηχώς είναι τόσες οι ατάκες που έχω ακούσει που πίσω απο αυτές κρύβονται πολλά παράπονα μου και ανησυχίες. Στο σημείο που πλέον είμαι της άποψεις πως δεν κάνουν όλοι για σκύλο. Βέβαια σε έναν ιδανικό κόσμο όπου ο μόνος τρόπος απόκτησεις σκύλου θα ήταν απο εκτροφέα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα... αλλα ας μη μπερδεύω το θέμα.
Θα δώσω δύο παραδείγματα σημερινά, δύο προτάσεις απο δύο διαφορετικούς ιδιοκτήτες και θα ήθελα να ακούσω τα σχόλια σας.
Η πρώτη ακούστηκε απο έναν άνθρωπο ο οποιος είχε πολύ αυτοπεποίθηση στης γνώσεις του. Καθώς ήμουν σε περίπτερο πλησίαζε με τα γνωστά "σςςς... ήσυχα μη φοβάσαι.." για να χαιδεύψει το σκυλί στο κεφάλη. Επέμενα να μη πλησιάσει γιατί η Σόνια έδειχνε ανήσυχει και είχε γύρει πάνω μου ως ένδειξη ανασφάλειας. Η ατάκα ήταν "Ο σκύλος αν μυρίσει φόβο θα σε δαγκώσει. Ξέρω εγώ είχα στο παρελθόν έξι σκυλιά". Η Σόνια βέβαια αντέδρασε προσπαθώντας να του ψευτοδαγκώσει το χέρι. Ο κύριος τραβίχτηκε και έφυγε... Απο πότε ο αριθμός των σκυλιών δείχνει μια εμπειρία? Απο πότε το να έχεις 2-3 σκυλιά στο χωριό ή στον κήπο σε κάνει ειδικό? Απο πότε το να είσαι κάτοχος σκύλου είναι ένδειξη εμπειρίας?
Οι δεύτεροι ατάκα ήταν απο παιδί με τρια Doberman παρακαλώ. Στο πάρκο με είδε να εκτελώ ένα μικρό σέσιον με την Σόνια και πιάσαμε την συζήτηση. Μόλις άκουσα τρια Doberman σκέφτηκα πως υπάρχει λόγος που έχει τόσα ή ότι του αρέσει η συγκεκριμένη φυλή (εργασίας). Έτσι τον ρώτησα αν ασχολείται με κανα σπορ με τα σκυλιά. Η απάντηση του "... δεν κάνω τέτοιες μλκς. Λυπάμαι να τα κάνω αυτά με τα σκυλιά μου". Εκεί γκρέμίστηκε ο προσωρινός ενθουσιασμός που είχα απο την γνωριμία μου με το παιδί και μου ανέβηκε λίγο το αίμα στο κεφάλη. Πέταξα ένα υπονοούμενο του τύπου "Ξυπνά, τρώει, χέζει και κοιμάται. Ωραία ζωή για doberman".
Το άσχημο και στης δύο περιπτώσεις ήταν πως και οι δύο δεν είχαν όρεξη να ακούσουν.
* Τρίτη ατάκα που θυμήθηκα μόλις τώρα που την άκουσα πριν 3 μέρες. Γνωστός του κολλητού μου πήρε κουτάβι staffordshire. Ξεκινώντας την συζήτηση μου είπε για γνωστό εκτροφείο στην Πάτρα το οποίο γνωρίζω αλλά δεν πήρε απο εκει γιατί ήταν ακριβά. Έτσι πήρε με 200Ε απο ιδιώτη. Τα λόγια του παιδιού όπως μου τα είπε... "Το παιδί που μου έδωσε το κουτάβι μου λέει πως αυτά τα σκυλιά είναι του κερατά. Όταν πάει 5-6 μηνών θα μου γρυλλίζει και θα μου γαυγίζει για να δείξει πως είναι αρχηγός. Μόλις μου το κάνει αυτό σηκώνω ότι βρω κοντά μου και το σπάω στο ξύλο για να καταλάβει πως είμαι ο αρχηγός".
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά και για ποιο σκοπό. Πιθανόν κατα κάποιο τρόπο να θέλω να βοηθήσω άτομα που ψάχνουν συμβουλές να προσέχουν ποιούς ρωτάνε. Επικίνδυνα πράγματα και στενάχωρα για κάποιον ο οποίος σέβεται αυτό το ζωντανό που λέγεται σκύλος...
Θα δώσω δύο παραδείγματα σημερινά, δύο προτάσεις απο δύο διαφορετικούς ιδιοκτήτες και θα ήθελα να ακούσω τα σχόλια σας.
Η πρώτη ακούστηκε απο έναν άνθρωπο ο οποιος είχε πολύ αυτοπεποίθηση στης γνώσεις του. Καθώς ήμουν σε περίπτερο πλησίαζε με τα γνωστά "σςςς... ήσυχα μη φοβάσαι.." για να χαιδεύψει το σκυλί στο κεφάλη. Επέμενα να μη πλησιάσει γιατί η Σόνια έδειχνε ανήσυχει και είχε γύρει πάνω μου ως ένδειξη ανασφάλειας. Η ατάκα ήταν "Ο σκύλος αν μυρίσει φόβο θα σε δαγκώσει. Ξέρω εγώ είχα στο παρελθόν έξι σκυλιά". Η Σόνια βέβαια αντέδρασε προσπαθώντας να του ψευτοδαγκώσει το χέρι. Ο κύριος τραβίχτηκε και έφυγε... Απο πότε ο αριθμός των σκυλιών δείχνει μια εμπειρία? Απο πότε το να έχεις 2-3 σκυλιά στο χωριό ή στον κήπο σε κάνει ειδικό? Απο πότε το να είσαι κάτοχος σκύλου είναι ένδειξη εμπειρίας?
Οι δεύτεροι ατάκα ήταν απο παιδί με τρια Doberman παρακαλώ. Στο πάρκο με είδε να εκτελώ ένα μικρό σέσιον με την Σόνια και πιάσαμε την συζήτηση. Μόλις άκουσα τρια Doberman σκέφτηκα πως υπάρχει λόγος που έχει τόσα ή ότι του αρέσει η συγκεκριμένη φυλή (εργασίας). Έτσι τον ρώτησα αν ασχολείται με κανα σπορ με τα σκυλιά. Η απάντηση του "... δεν κάνω τέτοιες μλκς. Λυπάμαι να τα κάνω αυτά με τα σκυλιά μου". Εκεί γκρέμίστηκε ο προσωρινός ενθουσιασμός που είχα απο την γνωριμία μου με το παιδί και μου ανέβηκε λίγο το αίμα στο κεφάλη. Πέταξα ένα υπονοούμενο του τύπου "Ξυπνά, τρώει, χέζει και κοιμάται. Ωραία ζωή για doberman".
Το άσχημο και στης δύο περιπτώσεις ήταν πως και οι δύο δεν είχαν όρεξη να ακούσουν.
* Τρίτη ατάκα που θυμήθηκα μόλις τώρα που την άκουσα πριν 3 μέρες. Γνωστός του κολλητού μου πήρε κουτάβι staffordshire. Ξεκινώντας την συζήτηση μου είπε για γνωστό εκτροφείο στην Πάτρα το οποίο γνωρίζω αλλά δεν πήρε απο εκει γιατί ήταν ακριβά. Έτσι πήρε με 200Ε απο ιδιώτη. Τα λόγια του παιδιού όπως μου τα είπε... "Το παιδί που μου έδωσε το κουτάβι μου λέει πως αυτά τα σκυλιά είναι του κερατά. Όταν πάει 5-6 μηνών θα μου γρυλλίζει και θα μου γαυγίζει για να δείξει πως είναι αρχηγός. Μόλις μου το κάνει αυτό σηκώνω ότι βρω κοντά μου και το σπάω στο ξύλο για να καταλάβει πως είμαι ο αρχηγός".
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά και για ποιο σκοπό. Πιθανόν κατα κάποιο τρόπο να θέλω να βοηθήσω άτομα που ψάχνουν συμβουλές να προσέχουν ποιούς ρωτάνε. Επικίνδυνα πράγματα και στενάχωρα για κάποιον ο οποίος σέβεται αυτό το ζωντανό που λέγεται σκύλος...
Last edited:
