Την Κυριακή που μας πέρασε η μικρή έκανε την πρώτη της βόλτα στο πάρκο Τρίτση....
Δεν μπορέσαμε να κάνουμε βήμα με την φίλη μου και τα δύο Yorkie της....
Μας περικύκλωναν και άρχιζαν τα άχου τι γλύκό, μπορώ να το χαιδέψω.... κ.ο.κ.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι άκουσα για άλλη μία φορά η γυναίκα.... "είναι το toy ή το μίνι....", "μα τι λέτε τώρα, φυσικά και υπάρχουν μεγέθη, μας το είπανε στο pet shop όταν πήραμε τη δικιά μας....", "είναι μήπως αρσενικό? Πρεπει επειγόντως να βρούμε μικρό αρσενικό για τη δικιά μας, όπως είπε ο κτηνίατρος, είναι 1.500 κιλό...." κ.λπ, κ.λπ.
Δύο δεν μπόρεσα να ξεπεράσω όμως ρε παιδιά....
1) Περνάμε διπλά από πιτσιρίκια και κάποια από αυτά σηκώνουν πόδια, χέρια προς τη μικρή και λες από μέσα σου "συγκρατήσου...." αλλά όταν περάσαμε δίπλα από έναν πιτσιρικά ο οποίος σκύβει προς τη μικρή με το χέρι έτοιμο για καρπαζιά να κετεβαίνει προς το κεφάλι ένός κουταβιού Yorkie που δε θέλει και πολύ σκούζοντας, ντα αααααααα το σκυλάκι........, να γλιτώνει η μικρή από θαύμα, και τον πατέρα να χαζογελάει και να λέει στο παιδί του "Νταααααα, το σκυλάκι, ναι....", πόσο να αντέξω πριν μου ανέβει η πίεση τρακόσια....
2) Η εξής στοιχομυθεία με πολλούς:
"Αχου το, τι καλό??????"
"....
"
"Τι ράτσα είναι??"
"Yorkshire Terrier"
"Aαααα.... (?) Και τώρα αυτό είναι κουτάβι....???"
"Ναι, 3 μηνών"
"Και δε θα μεγαλώσει άλλο ε???"
".....?? (Όχι, θα το βάλουμε στη γυάλα, χωρίς νερό, φαί και αέρα και θα μείνει όπως είναι.....) Θα μεγαλώσει...."
Μα είναι δυνατόν να ρωτάει κάποιος αν ένα κουτάβι 3 μηνών θα μείνει έτσι και δε θα μεγαλώσει....
"Πολύ??"
"Περιμένουμε να φτάσει από 2,500 -2,800 Θεού θέλοντος...."
"Αααααα.... θα πάρει αρκετά εεεεε....???"
"....??? (Ναι, γομάρι ολόκληρο....)
