Ο δικός μου ο σκύλος πάντως...Αν σκάσω το παράθυρο... Θα βγει έξω, θα περιπλανηθεί (γκρρρρ... δεν χρειάζεται να το σχολιάσω, ελπίζω να βρω λύση σε αυτό σύντομα) και θα έρθει μέσα για δευτερόλεπτα, να μας τσεκάρει και ξανά προς τη δόξα τραβά... Κι έχει μεγαλώσει μέσα... Και ας αποκτήσαμε κήπο, πάλι κατα βάση μέσα είναι. Κόντρα στην επιλογή του (αλλά και στην δική μας επιλογή) για ελεύθερο μέσα-έξω...
Το ότι η φιλοξενούμενη προτιμά το έξω το βρίσκω λογικό, καθώς, όπως λένε «Ο που γεννηθεί στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται»...Αλλά μπαίνει μέσα γιατί, πραγματικά, θέλει να είναι κοντά στην "αγέλη" της. Κι ας νιώθει φυλακισμένη. Με τον καιρό αυξάνει και η ώρα που "αντέχει" να μείνει" εσώκλειστη". Γιατί το θέλει...
Το τέΡας όμως... Αν μπορούσε να είναι έξω.. Με ακτίνα δράσης διαρκώς αυξανόμενη... Όταν μέναμε στο διαμέρισμα δεν είχα εντοπίσει πόσο του "έξω" είναι.. Δεν είχε καμία επιθυμία να το "σκάσει" για το μπαλκόνι... Η μόνη πόρτα που προσπαθούσε (και κατάφερνε) να ανοίξει ήταν του διαδρόμου προς υπνοδωμάτιο και μπάνιο. Ενώ τώρα... Οι πόρτες που προσπαθεί(και καταφέρνει ενίοτε) είναι η κεντρική είσοδος και η μπαλκονόπρτα που οδηγούν στη βεράντα, κι από εκεί στον κήπο (ναι, αυτόν που πρέπει να κάνω ecape-proof)
Προφανώς το κείμενο το έγραψε ο Grifos γι'αυτούς που παρατάνε το σκύλο έξω ώς άλλο αξεσουάρ... Και σε αυτό, πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι. Όπως διαφωνούμε, πιστεύω) και με το σκυλάκι του καναπέ που δεν έχει πατήσει ποτέ του χώμα και έχει παρατηθεί μέσα ως άλλο λαμπατέρ...
Γνώμη μου? Είτε μόνιμα μέσα, είτε μόνιμα έξω, να υπάρχει ενδιαφέρον, αγάπη και ασχολία. Και οι απαραίτητες βόλτες φυσικά... Το ιδανικό??? Μονοκατοικία, με μεγάλη έκταση κι ελεύθερη πρόσβαση, μέσα-έξω, κατά βούληση του σκύλου, πάντα με τα προαναφερθέντα (ενδιαφέρον, αγάπη, ασχολία, βόλτες)...
Αλλά το ιδανικό, σπάνια είναι εφικτό.