...και, με την είσοδο της Νίνας στη ζωή μου... πρακτικά, με την είσοδο του "σκύλου"...
Συνδέθηκα (όπως ήδη έχετε καταλάβει από το προηγούμενο post), μέσα από το κοινό ενδιαφέρον, με το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων (ΚΑΖ), στο Μαρκόπουλο...
Εκεί, συνάντησα τα τέσσερα "αρχαιότερα" σκυλιά του Καταφυγίου και τα λάτρεψα... αυτά και όχι μόνο...
Αυτά, όμως, τα τέσσερα, έμειναν μέσα στην καρδιά μου, για πάντα, με "ονοματεπώνυμο"...
Ας μείνουν στη δική μου προσωπική ιστορία και ας μοιραστώ τα ονόματά τους μαζί σας:
Ο Παππούς... απλά... ο
μαύρος παππούς... ο αρχαιότερος κάτοικος του Καταφυγίου... κανείς δεν ξέρει πόσων χρονών ήταν, όταν μπήκε στο Καταφύγιο... κανείς δεν ξέρει πόσων χρονών πέθανε, στα τέλη του 2008... ων ουκ έστιν αριθμός... ήταν ένα από τα εικονικά "παιδιά" μου...
Η
Λίντα... μιά σκυλίτσα που βρέθηκε με τα κουτάβια της, μισοπεθαμένη από την ασιτία και το θηλασμό... και σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις έφτασε στο Καταφύγιο και έφαγε λιγάκι, έκανε το αίμα της γάλα και ανέλαβε να θηλάσει και άλλα 5 κουτάβια που είχαν βρεθεί παρατημένα...
Ζει σήμερα, σαν αρχόντισα, στην ζεστή της οικογένεια, στη Γερμανία... κι αυτή, ένα από τα εικονικά "παιδιά" μου...
Ο
Μήτσος... ο Μητσάρας του Καταφυγίου... ένα γέρικο Dogo Argentino... ίσως ο πρώτος κάτοικος του Καταφυγίου... η Μασκώτ και ο φύλακας - άγγελος όλων των θηλυκών... πέθανε πριν από τα φετεινά Χριστούγεννα...
Ο
Παππούς Γιώργος... ένα αγέρωχο Ελληνικό Τσοπανόσκυλο... ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός... έτσι τον αντιλαμβανόντουσαν άνθρωποι και σκύλοι... με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τα ορεινά ποιμενικά... έφυγε προχτές, στα 15 περίπου χρόνια του...
Αντί φωτογραφίας, παραθέτω το κειμενάκι που έγραψα στους ανθρώπους του ΚΑΖ, για τον παππού Γιώργο:
Διάβασα για τον παππού Γιώργο… «ο παππούς Γιώργος έφυγε από κοντά μας»… και ξαναδιάβασα… και ξαναδιάβασα…
Όχι, δεν έφυγε από κοντά μας!
Με τον θάνατο του Μήτσου, ομολογώ ότι είχα δακρύσει…
Τώρα, δεν δάκρυσα. Μπορώ να σου πω ότι σχηματίστηκε ένα αμυδρό χαμόγελο, φέρνοντας στα «μάτια μου» τον παππού Γιώργο…
Ποιος ξέρει… ίσως γιατί τα τσοπανόσκυλα είναι μια κατηγορία σκύλων που κυριολεκτικά θαυμάζω (σαν χαρακτήρες και σαν συμπεριφορά) και μελετάω χρόνια…
Ισως γιατί τα τσοπανόσκυλα (μέσα στους «ευσεβείς πόθους» μου και στα παραμύθια μου) πεθαίνουν πάντα όρθια… αγέρωχα… περήφανα… με αξιοπρέπεια… βασικοί εκπρόσωποι των βουνών της πατρίδα μας (η οποία αργοπεθαίνει σήμερα, χωρίς ιδιαίτερη αξιοπρέπεια), φωτίζοντας, έτσι, την έντονη αντίθεση…
Ισως γιατί ο παππούς Γιώργος ήταν ο πρώτος σκύλος που έπεσε το μάτι μου, όταν πριν από μερικά χρόνια μπήκα τυχαία στο site του ΚΑΖ… και έμεινα…
Ισως γιατί ήταν ο πρώτος σκύλος για τον οποίο ρώτησα αν έχει ανάδοχο (και βέβαια είχε – και όχι μόνο ένα – ανάδοχο!!!)…
Ο παππούς Γιώργος, μέσα μου, θα μπορούσε να αποτελεί το έμβλημα του Καταφυγίου!
Έζησε, με τη φροντίδα σας, σαν άρχοντας και πέθανε σαν άρχοντας και έτσι θέλω να τον θυμάμαι…
Μακάρι, κάθε ένα αδέσποτο και εγκαταλειμμένο σκυλί, να ζήσει έτσι, με τη σκέψη και τη φροντίδα και την λατρεία πολλών ανθρώπων… και να πεθάνει έτσι…
Αντε και μιά φωτογραφία του παππού Γιώργου...
