Γιατι τον βγαλατε Zidane;Εχει να κανει μηπως με τη γνωστη κινηση με το κεφαλι του παικτη προς τον αντιπαλο;....χεχε
Οχι... αν και, τελευταία, κάνει παρόμοιες κινήσεις προς τον Casper!!!
Περιληπτικά, η ιστορία του ονόματός του, έχει ως εξής:
Μιλώντας ποδοσφαιρικά, ο Zinedin Zidane ήταν για μένα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής του και ο "αγαπημένος" μου...
Ακριβώς τη βραδιά εκείνη που περιγράφεις (
όταν ο Zidane σταμάτησε - με την πράξη του αυτή - τη μπάλα)... τρώγαμε με τη γυναίκα μου σε ένα εστιατόριο στο Χαλάνδρι (
και, ναι, τότε ο κόσμος έβγαινε και έτρωγε και σε εστιατόρια!) και μας "εμπιστεύτηκε" ένας υπέροχος σκύλος, που μπήκε στον κήπο του μαγαζιού και σωριάστηκε μισοπεθαμένος (
από κούραση - οι πατούσες του ήταν σχεδόν ανοιγμένες από τις πληγές - ασιτία και μικρό δείκτη καλαζάρ) δίπλα στο τραπέζι μας... σημειώνω ότι φορούσε ένα φανταστικό - πανάκριβο - δερμάτινο κολάρο... και μας κοίταζε κατάματα...
Αφού καταλάβαμε (
γρήγορα) ότι δεν πρόκειται να τον αναζητήσει κανείς, τον πήραμε σπίτι το ίδιο βράδυ... και, λόγω της ημέρας και της αδυναμίας μου στον ποδοσφαιριστή, το όνομα αυτού Zidane!
Οι μέρες - εβδομάδες πέρασαν, κανείς δεν ανταποκρίθηκε στις αγγελίες μας (
για τυχόν απώλεια του σκύλου)... του κάναμε τη θεραπεία του, τα εμβόλιά του κλπ... και έγινε ο σκύλος που θάθελα να γίνει ο Casper όταν μεγαλώσει... πρέπει να ήταν μιά περίεργη διασταύρωση Labrador με Presa... έγινε "ανάρπαστος" από υποψήφιους ιδιοκτήτες (
όντως, δεν μπορείς να βρεις εύκολα τέτοιο σκύλο με τέτοιο χαρακτήρα) και (
παρότι εμείς ήμασταν, τότε, παντελώς άσχετοι στα θέματα υιοθεσίας αδέσποτων) επιλέξαμε για πάρα πολλούς λόγους να τον πάρει ένα ζευγάρι μεγάλο σε ηλικία, με μεγαλωμένα - παντρεμένα παιδιά... και φαίνεται, μέχρι σήμερα (
7 χρονών), ότι δεν επιλέξαμε λάθος...
Και μου έμεινε η ανάμνηση του υπέροχου σκύλου
και του ονόματος... ά και μιά "πικρή" γεύση, μιάς και θα μπορούσα να τον έχω κρατήσει εγώ...
Και, επίσης, είναι ο πρώτος σκύλος που με δάγκωσε (
θα έλεγα, τότε), δηλαδή με διόρθωσε (
θα έλεγα σήμερα)... και είχα τα σημάδια στην παλάμη μου για 1-2 εβδομάδες...
Και πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα (και έγινα πιο ευαίσθητος, Κώστα) και η μακαρίτισα Νίνα μου, πριν μας αφήσει, έπρεπε να πηγαίνει στο γιατρό 2 φορές την ημέρα για ενδοφλέβιους ορούς...
Εκεί, λοιπόν, έφεραν ένα γατάκι πολύ μικρό και φοβισμένο, με μιά αναπηρία στο πίσω πόδι... όπως μαντεύεις, το υιοθετήσαμε...
Πως να το βγάζαμε?
Από τη μιά
ο παλιός μου "χαμένος" φίλος, που αναπολούσα...
Από την άλλη, ο αγαπημένος ποδοσφαιριστής τι είχε?
Γερά πόδια!
Και το όνομα αυτού:
Zidane! Για την ιστορία, όταν τον πήραμε, μετά από 1-2 μήνες, η αναπηρία εξαφανίστηκε, ως δια μαγείας...