10 ημέρες συμβίωσης τώρα και ο μικρός προσαρμόζεται τάχιστα.
Έχει μάθει το όνομά του και τις έντολές "κάτσε" (πολύ καλά), "άστο" (μόνο με παιχνίδια, δεν τον έχω δοκιμάσει με φαγητό), "έλα" και "σπίτι". Επίσης έχει μάθει να μην μπαίνει μόνος του στην κρεβατοκάμαρα χωρίς άδεια (έχει μέσα καλώδια, πρήζες χαμηλά κ.λπ). Ξαπλώνει έξω απ' την πόρτα και τον παίρνω αγκαλιά μέσα. Αυτό δεν πετυχαίνει πάντα αλλά βελτιώνεται.
Δεν ξέρω αν τον πιέζω πολύ, πάντως όλη η εκπαίδευση γίνεται με λιχουδιές, παιχνίδια, χαρούμενα ΜΠΡΑΑΑΑΒΟ και χάααααααααδια. Το "μπράβο" έχει γίνει η αγαπημένη μας λέξη κουνάει αυτόματα την ουρά έτσι και του το πεις
Πεισματάρης αρκετά, ενώ έχει προσκολληθεί πάνω μου και κοιτάει με προσοχή τι του λέω, πότε και πώς, το φίλο μου και τους άλλους γνωστούς τους ακούει όποτε νομίζει...
Δεν κλαίει πια τα βράδια (ευτυχώς παναγίτσα μου) και όταν μένει μόνος του είναι ως επί το πλείστον ήσυχος (τις τελευταίες 2 μέρες), παίζει με τα παιχνίδια του, κοιμάται κ.λπ (τον γράφουμε με κάμερα) αλλά ώρες ώρες βγάζει κάποιες σπαρακτικές κραυγές...
Έτσι οι ασκήσεις για να μάθει να μένει μόνος του συνεχίζονται εντατικά.
Μου κλέβει τις σαγιονάρες και τις πηγαίνει στο κρεβάτι του, αλλά δεν κλέβει τίποτε άλλο προς το παρόν. Με τις σαγιονάρες έχει μέγα θέμα, τις γουστάρει πάρα πολύ.
Όταν έρχονται επισκέπτες τους γαυγίζει
αλλά μετά παίζει μαζί τους χαρούμενα.