Στις 25 κλείσαμε τους 3 μήνες και μεγαλώνουμε ολοταχώς!
Ο μικρούλης μου είναι ένα εκπληκτικό κουτάβι απίστευτα χαρούμενο και ζωηρό (ορισμένες φορές αναρωτιέμαι τι του δίνουν, κρυφά από μένα). Έχουμε κόψει την πάνα σχεδόν (τη χρησιμοποιούμε μόνο όταν πηγαίνουμε κάπου και είναι κλειστός χώρος, γιατί φυσικά δεν μπορεί να κρατηθεί ακόμα πολλές ώρες). Στο σπίτι έχει μάθει και βγαίνει στο μπαλκόνι, ενώ και στη βόλτα θα λερώσει αλλά δεν το προτιμά, ακόμα. Τα πάει, ωστόσο, όλο και καλύτερα.
Δουλεύουμε με εντολές μαλακά και όμορφα πριν από επιθυμητά γεγονότα κυρίως (κάτσε-χέρι-φαγητό. Κάτσε-χέρι-στον καναπέ. Κάτσε και μετά βγαίνουμε έξω... κάπως έτσι). Ανταποκρίνεται πολύ καλά σε όλα, όπως και στο "άστο". Σαν κουτάβι η συγκέντρωσή του είναι... ε... περιορισμένη...
θα μάθει καλύτερα λίγο αργότερα.
Με τους ξένους είναι επιφυλακτικός και ειδικά με τα παιδιά. Εφ' όσον γνωριστεί με κάποιον γίνεται παιχνιδιάρης και αγαπησιάρης. Προσπαθώ να δώσω ιδιαίτερο βάρος στην κοινωνικοποίησή του.
Με τον μεγάλο μου σκύλο η σχέση τους είναι μυστήρια.
Ο μικρός τον λατρεύει ή μάλλον λατρεύει να τον τρελαίνει.
Τον πρήζει και τον ενοχλεί ανελέητα κι ο άλλος ο καημένος συνήθως τον ανέχεται, αλλά πού και πού του ρίχνει και καμιά διόρθωση. Γενικά ο μεγάλος στο σπίτι μέσα δεν παίζει, αλλά έξω είναι άλλος σκύλος, κουταβίζει απίστευτα και προκαλεί πρώτος το μωρό για παιχνίδι! Δηλαδη μέσα στο σπίτι είναι:
Μη μου τα πρήζεις
Μη μου τα πρήζεις
Μη μου τα πρήζεις
ΜΗ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙΣ
ΔΙΟΡΘΩΣΗ
και πάλι
Μη μου τα πρήζεις
κ.λπ κ.λπ
και έξω απ' το σπίτι το επόμενο λεπτό:
Τι θα γίνει ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ????