''σπαστές''...... όπως λέμε ''αποσπόμενες'';
Σπαστές όπως λέμε τεθλασμένη γραμμή......
Γ
.....όσο πιο κοντινός ο βαθμός συγγένειας των γεννητόρων τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες προβλημάτων υγείας ενώ αυτό ισχύει λιγότερο όσο πιο "καινούργια είναι η φυλή" ......
Ισχύει
περισσότερο όσο πιο καινούργια είναι η φυλή. Γιατί, η ίδια
η δημιουργία μίας Φυλής στηρίζεται στην (προσωρινή τουλάχιστον)
αύξηση της ομοζυγωτίας, της αύξησης δλδ των γονιδίων που είναι
πανομοιότυπα μεταξύ 2 διαφορετικών ατόμων (όπως συμβαίνει και μεταξύ 1ου βαθμού συγγενείας - Μάνας-Γιού, Πατέρα-Κόρης). Και αυτό συμβαίνει για τον απλό λόγο ότι οι εκτροφείς στοχεύουν στην υπερίσχυση
συγκεκριμένων χαρακτηριστικών (και άρα γονιδίων που είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία τους).
Πχ... ένα κουτάβι σε μία γέννα γεννιέται με μια
κόκκινη βούλα στη πλάτη. Ο εκτροφέας το βρίσκει
φανταστικό και θέλει να το
αναπαράγει και σε άλλα από τα σκυλιά του. Ζευγαρώνει το συγκεκριμένο κουτάβι
αδιακρίτως (ως προς τη συγγένεια) με τις θηλυκές του για να παρατηρήσει πότε &
ΑΝ θα ξαναεμφανισθεί το χαρακτηριστικό αυτό. Βέβαια, ως νέο χαρακτηριστικό, αυτό είναι
πολύ σπάνιο και στις 10 γένες που έχει ο εκτροφέας, από τα 100 κουτάβια που γεννιούνται, μόνο 2 έχουν το χαρακτηριστικό και αυτά αχνό (όσο τόσο έντονο όσο ο πατέρας τους).
Μη γνωρίζοντας περί μηχανισμών Γενετικής, ο εκτροφέας αποφασίζει
ΕΚ ΝΕΟΥ (και έχοντας
ακούσει από φίλους περί στενού/συγγενικού ζευγαρώματος) να ζευγαρώσει τα συγκεκριμένα θηλυκά κουτάβια,
ΞΑΝΑ με τον πατέρα τους, αφού πιστεύει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το αχνό σημάδι της μάνας, συνδυαζόμενο με το έντονο του πατέρα, να δώσει
πολύ περισσότερα κουτάβια με το σημάδι και με μεγαλύτερη ένταση...
Και
ΝΑΙ, ως εκ θαύματος, τα κουτάβια που γεννιούνται
φέρουν όλα το σημάδι ως ένα βαθμό, από αχνό μέχρι έντονο....
βέβαια, εξαιτίας της
υπερβολικής αύξησης της
ομοζυγωτίας των κουταβιών, από την
επανελλελημένη χρήση του ίδιου γενετικού υλικού (πατέρας & παππούς), κάποια συγκεκριμένα
υπολειπόμενα (υπό κανονικές συνθήκες πολλαπλασιασμού) γονίδια του πατέρα, συνδυάζονται με όμοια τους
ΚΑΙ από τον άλλο γονέα (από τη μάνα, η οποία
τα έχει πάλι από τον Πατέρα) και δημιουργούν χαρακτηριστικά τα οποία σε λίγο καιρό οδηγούν τους νέους οργανισμούς
στο θάνατο (πχ ατρησία όρθου). Τα γονίδια αυτά ονομάζονται
Θανατηφόρα γονίδια (
Lethal genes) και ο σκοπός τους είναι εμφανής (βέβαια, η Επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα στο συμπέρασμα ότι τα Θανατηφόρα γονίδια όντως αποτελούν
συγκεκριμένο μηχανισμό περιορισμού της υψηλής ομοζυγωτίας, αλλά πολλοί ερευνητές εικάζουν ότι αυτός είναι ο σκοπός τους).
Οπότε, σε καινούργιες φυλές, στις οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί
εντατικά συγκεκριμένοι γεννήτορες (για να "περάσουν" και να ισχυροποιήσουν τη γονιδιακή τους ταυτότητα), η ομοζυγωτία έχει
εκτοξευθεί στα ύψη, μειώνοντας δραματικά
τις επιλογές στα μελλοντικά ζευγαρώματα (γι' αυτούς βέβαια που ξέρουν &
αναγνωρίζουν ποιές είναι αυτές οι επιλογές - οι οποίες
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ για κάποιες γενεές
θα οδηγήσουν ΜΑΚΡΥΑ από τα επιθυμητά χαρακτηριστικά, αλλά θα
επαναφέρουν την ετεροζυγωτία του εκτρεφόμενου πληθυσμού σε
υγιή (και πιό σημαντικά σε εύρωστα) επίπεδα.
Για τους άλλους, απλά οι
προγναθισμοί, οι
δυσπλασίες ισχύων, οι
ανακοπές κλπ
θα συνεχίσουν να αυξάνουν (ως ποσοστό) στα κουτάβια που παράγουν.....
ΑΠΛΑ......