1) ...Το σπίτι είναι ξένο και άβολο περιβάλλον για εκείνα όπως και να το κάνουμε. Το ότι τα προσαρμόσαμε σιγά-σιγά με το δικό μας τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό ή το απόλυτο, αυτό έλειπε κιόλας, να αισθανόμαστε ένοχοι γιατί έχουμε το σκύλο μας στον κήπο !!
2) ...Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μέχρι πριν από μερικά (αρκετά αλλά όχι τόσα πολλά) χρόνια, όλοι σχεδόν οι σκύλοι (εργασίας και μη) ζούσαν στους κήπους και τις αυλές. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει στο σύνολο σχεδόν της επαρχίας ακόμα και σήμερα.
Αντε, επειδή υπάρχει η αίσθηση "χαμηλών τόνων" τις τελευταίες μέρες, ας τους ανεβάσουμε λίγο, ξεκινώντας (από που αλλού?) από τους φίλους και το "αδελφάκι" μας!
Αντώνη,
1) Το σπίτι δεν είναι ξένο και άβολο περιβάλλον για τους σκύλους. Είναι
η φωλιά τους. Τα σκυλιά είναι αγελαία ζώα και, από τη στιγμή που επιλέξαμε να γίνουμε εμείς η αγέλη τους, θα έχουμε και την άμεση παρουσία τους. Την πολύ παλιά εποχή, οι λύκοι και οι αρχαιότεροι σκύλοι (γιατί, αυτή την εποχή περιγράφεις) κοιμόντουσαν
μαζί με την αγέλη τους, έστω στο ύπαιθρο. Το πρόβλημα
δεν είναι το ύπαιθρο. Το πρόβλημα είναι η
απομόνωση από την αγέλη
τους...
2) Πολύ πριν "εφευρεθεί" το Γερμανικό Ποιμενικό, το Malinois, αλλά και το ...Bullmastiff, υπήρχαν (μεταξύ άλλων) τα ορεινά ποιμενικά. Εκεί να δεις την έννοια "μαζί", έστω και στο ύπαιθρο. Θυμάσαι, για παράδειγμα, την παρουσίαση που είχα κάνει για το Μαστίφ των Πυρηναίων; Ηταν τόσο μεγάλη η επαφή μεταξύ του βοσκού και του σκυλιού, που μοιραζόντουσαν ακόμα και το λιγοστό φαγητό από το
ίδιο πιάτο και, σαφώς, έγερναν δίπλα-δίπλα, για να προφυλαχθούν (κυρίως ο άνθρωπος, φίλοι μου) από το κρύο... Από τότε ο Μαστίφ των Πυρηναίων (και ο Κεντρικής Ασίας κλπ.) έχει αποκτήσει την ανάγκη της κοντινής επαφής με την ανθρώπινη αγέλη του...
Αυτά τα ποιμενικά σκυλιά,
μόνο τα πιό πρόσφατα χρόνια τα έκανε ο άνθρωπος "μαντρόσκυλα", να ζουν σχεδόν μόνα τους, χύμα (στην καλύτερη περίπτωση), ή με την καραβοαλυσίδα (στη χειρότερη περίπτωση)...
Επρεπε να ήσουν μαζί μας στην εκδρομή που κάναμε πρόσφατα στον Παρνασσό, στην είσοδο του χιονοδρομικού (Φτερόλακκα), όπου συναντήσαμε τον κούταβο που είχα περιγράψει στο σχετικό θέμα.
Επρεπε να έβλεπες τη απίστευτη χαρά του, όταν συνάντησε, επιτέλους, κάποιους ανθρώπους. Νάσαι σίγουρος ότι δεν τον είχαν δέσει εκεί για να κουνάει την ουρά. Ομως, αυτό ήταν το πρωτογενές συναίσθημά του... Αν το έβλεπες το θέαμα, θα το "κλείδωνες" για πάντα στη μνήμη σου...
Του χρόνου, βέβαια, αν ξαναπάμε και ...ζει ο σκύλος, πιθανότατα θα έχει γίνει άλλο ένα τεράστιο, ακοινώνητο μαντρόσκυλο "εργασίας", για το οποίο θα είναι περήφανος όποιος το έφησε εκεί...
Ζητώ συγγνώμη για την ένταση (
και, ίσως και για το ολίγον ...off-topic), δεν απευθύνομαι αποκλειστικά στον Αντώνη (που είναι και προσωπικός μου φίλος). Απλά, μέσα μου,
ξεχειλίζει μία τεράστια συγγνώμη του ανθρώπου προς το σκύλο...
Και, επειδή (τόχω ξαναγράψει) οι "εμείς" είμαστε απελπιστικά λιγότεροι από τους "άλλους", εμείς πρέπει να ζητάμε συγγνώμη (από το σκύλο - που εμείς διαμορφώσαμε) πολλαπλάσιες φορές και με πολλαπλάσια ένταση...