Εγώ παιδιά χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν έχω να πω ότι έχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα.
Να σημειώσω ότι αναφέρομαι κυρίως στα εργασιακά σκυλιά και όχι σε ράτσες καθαρά συντροφιάς, αν και πιστεύω ότι ακόμα και εκεί υπάρχει θέμα.
Τα σκυλιά δεν είναι άνθρωποι, δε χρειάζεται να ζουν μέσα σε ένα σπίτι με θέρμανση, κλιματισμό, χαλιά, κρεβάτια και έπιπλα. Ο φυσικός τους χώρος είναι έξω, μια ζωή έτσι ζούσαν και έτσι είναι το φυσιολογικό γι' αυτά.
Το σπίτι είναι ξένο και άβολο περιβάλλον για εκείνα όπως και να το κάνουμε. Το ότι τα προσαρμόσαμε σιγά-σιγά με το δικό μας τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό ή το απόλυτο, αυτό έλειπε κιόλας, να αισθανόμαστε ένοχοι γιατί έχουμε το σκύλο μας στον κήπο !!
Από τη στιγμή που φροντίζουμε να έχουν ένα απάνεμο, ζεστό, ευρύχωρο και καθαρό σπιτάκι, είναι μια χαρά και είμαι σίγουρος ότι είναι καλύτερο και γι' αυτά μιας και προσομοιάζει καλύτερα τις συνθήκες διαβίωσής τους στο παρελθόν.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μέχρι πριν από μερικά (αρκετά αλλά όχι τόσα πολλά) χρόνια, όλοι σχεδόν οι σκύλοι (εργασίας και μη) ζούσαν στους κήπους και τις αυλές. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει στο σύνολο σχεδόν της επαρχίας ακόμα και σήμερα.
Τώρα εμείς (με το εμείς εννοώ τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων) λίγο-πολύ, έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, άγχος, τρέξιμο, αισθανόμαστε μοναξιά και είμαστε γενικά μεσ' την τρέλα, αυτό δε σημαίνει ότι θα αλλάξουμε τη γονιδιακή υπόσταση του σκύλου για να καλύψει τα δικά μας κενά.
Και φυσικά δε σημαίνει με τίποτα ότι πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε λάθος το αυτονόητο και το φυσιολογικό !!
Για να μη μακρυγορώ, πιστεύω ότι ένας σκύλος θα είναι πολύ περισσότερο χαρούμενος σε ένα κήπο (όσο πιο μεγάλος τόσο το καλύτερο, ειδικά για μεγαλόσωμες ή υπερκινητικές φυλές) όπου θα τρέχει, θα σκάβει και θα αράζει όλη μέρα, παρά μέσα σε ένα διαμέρισμα (γιατί στην ουσία όταν λέμε μέσα στο σπίτι δεν υπάρχει γι' αυτόν διαφορά ανάμεσα σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας ή μία μοκοκατοικία).
Το να είναι πάνω σε ένα καναπέ ή σε ένα κρεβάτι αγκαλιά με το αφεντικό του και να βλέπει τηλεόραση, μπορεί να είναι ωραία εικόνα για τα παιδάκια αλλά απέχει πολύ από το φυσιολογικό κατά την προσωπική μου άποψη.
Να σημειώσω ότι αναφέρομαι κυρίως στα εργασιακά σκυλιά και όχι σε ράτσες καθαρά συντροφιάς, αν και πιστεύω ότι ακόμα και εκεί υπάρχει θέμα.
Τα σκυλιά δεν είναι άνθρωποι, δε χρειάζεται να ζουν μέσα σε ένα σπίτι με θέρμανση, κλιματισμό, χαλιά, κρεβάτια και έπιπλα. Ο φυσικός τους χώρος είναι έξω, μια ζωή έτσι ζούσαν και έτσι είναι το φυσιολογικό γι' αυτά.
Το σπίτι είναι ξένο και άβολο περιβάλλον για εκείνα όπως και να το κάνουμε. Το ότι τα προσαρμόσαμε σιγά-σιγά με το δικό μας τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό ή το απόλυτο, αυτό έλειπε κιόλας, να αισθανόμαστε ένοχοι γιατί έχουμε το σκύλο μας στον κήπο !!
Από τη στιγμή που φροντίζουμε να έχουν ένα απάνεμο, ζεστό, ευρύχωρο και καθαρό σπιτάκι, είναι μια χαρά και είμαι σίγουρος ότι είναι καλύτερο και γι' αυτά μιας και προσομοιάζει καλύτερα τις συνθήκες διαβίωσής τους στο παρελθόν.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μέχρι πριν από μερικά (αρκετά αλλά όχι τόσα πολλά) χρόνια, όλοι σχεδόν οι σκύλοι (εργασίας και μη) ζούσαν στους κήπους και τις αυλές. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει στο σύνολο σχεδόν της επαρχίας ακόμα και σήμερα.
Τώρα εμείς (με το εμείς εννοώ τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων) λίγο-πολύ, έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, άγχος, τρέξιμο, αισθανόμαστε μοναξιά και είμαστε γενικά μεσ' την τρέλα, αυτό δε σημαίνει ότι θα αλλάξουμε τη γονιδιακή υπόσταση του σκύλου για να καλύψει τα δικά μας κενά.
Και φυσικά δε σημαίνει με τίποτα ότι πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε λάθος το αυτονόητο και το φυσιολογικό !!
Για να μη μακρυγορώ, πιστεύω ότι ένας σκύλος θα είναι πολύ περισσότερο χαρούμενος σε ένα κήπο (όσο πιο μεγάλος τόσο το καλύτερο, ειδικά για μεγαλόσωμες ή υπερκινητικές φυλές) όπου θα τρέχει, θα σκάβει και θα αράζει όλη μέρα, παρά μέσα σε ένα διαμέρισμα (γιατί στην ουσία όταν λέμε μέσα στο σπίτι δεν υπάρχει γι' αυτόν διαφορά ανάμεσα σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας ή μία μοκοκατοικία).
Το να είναι πάνω σε ένα καναπέ ή σε ένα κρεβάτι αγκαλιά με το αφεντικό του και να βλέπει τηλεόραση, μπορεί να είναι ωραία εικόνα για τα παιδάκια αλλά απέχει πολύ από το φυσιολογικό κατά την προσωπική μου άποψη.
