Θα θυμισω όμως ότι η Ηρα ουρλιαζε και εκλαιγε ενώ προσπαθουσε να αρπαξει την γατα, ειχε δηλαδη καθαρα ΚΑΙ την συμπεριφορα του prey. Το γαυγισμα του prey εχει πολύ κλαμα μεσα του και όταν είναι πολύ εντονο γινεται ουρλιαχτό και κλαμα. Παντα ετσι κανει όταν την εμποδιζω ενώ η γατα είναι πολύ κοντα. Το ιδιο κανει και σε άλλα ζωα - στοχους που δεν μπορει να φτασει λογω εμποδιων. Τρελλαινεται από το κακο της.
Δεν είναι ολες οι περιπτωσεις συμπεριφορας προς γατα ιδιες. Διακρινω διαφορές στην συμπεριφορα της Ηρας με τα δικα σας σκυλια. Εδώ μιλατε μεχρι και για συμβιωση, εστω και με δυσκολίες. Εγω μιλαω για θηραμα υψίστης αξιας και πιθανον ορκισμενο εχθρο.
Επίσης, πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, που προχωράει το θέμα λίγο ακόμα.
Οπότε, η περιγραφή της Ηρας, στις περιπτώσεις κοντινής απόστασης της γάτας, ή με άλλα ζώα που δεν μπορεί να φτάσει και τρελλαίνεται, μας οδηγεί σε μία 3η εναλλακτική "κατάσταση" του (αρπακτικού, κυρίως) ζώου, πέρα από τις δύο που προανέφερα:
"Κόλλημα" σε κάτι, οι γνωστές ψυχώσεις όταν μιλάμε για ανθρώπους: Το πιό αθώο παράδειγμα ψύχωσης είναι όταν πετάμε το μπαλάκι όλη μέρα, ο σκύλος το ξαναφέρνει, του αρέσει φοβερά και σχεδόν μας ικετεύει να μην σταματήσουμε. Μία άλλη ψύχωση είναι να κυνηγάει τις γάτες ή άλλα ζώα. Δεν ξέρω αν είναι μόνο prey drive, δεδομένου ότι τα κυνηγετικά σκυλιά (παρότι δεν έχω ασχοληθεί ποτέ συστηματικά με αυτά) που το έχουν ανεπτυγμένο δεν συμπεριφέρονται έτσι (έστω και αν η συμπεριφορά τους έχει προκύψει από εκπαίδευση). Δεν κάνουν σαν τρελλά όταν ο χειριστής τα εμποδίζει, ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω.
Σϊγουρα όλα τα άγρια αρπακτικά και κάποιες φυλές σκύλων, όπως όλοι οι δρομείς και τα ποιμενικά σκυλιά έχουν πιό ανεπτυγμένο το prey drive, μιάς και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να συλλάβουν - σκοτώσουν και να φάνε το θήραμα. Πρακτικά, όμως, στη φύση δεν το έκαναν με όλα τα θηράματα, αλλά μόνο με εκείνα που τα πιό ηλικιωμένα ζώα τους είχαν μάθει να κυνηγούν. Υπήρχε πάντα η επιλογή του είδους θηράματος. Και, σε κάθε περίπτωση, για τα συγκεκριμένα είδη που κυνηγούσαν (και κυνηγούν ακόμα - για να φάνε) έκαναν την επίθεση "εν ψυχρώ", με υπολογισμό της διεύθυνσης ανέμου και απόστασης για την τελική επίθεση, ώστε να μην εξασθενίσουν οι δυνάμεις τους και (κυρίως) να μην τραυματιστούν. Αρα έπρεπε να είναι πολύ ήρεμα για να το καταφέρουν.
Για το λόγο αυτό μιλάω για "ψυχώσεις", όπου κάποιο ένστικτο συνδυάζεται με κάτι άλλο (προφανώς επίκτητο - μαθημένο από τον άνθρωπο ή άλλο σκύλο).
Σϊγουρα, δεν έχουν όλα τα σκυλιά το ίδιο prey drive και σίγουρα ένα bullmastiff έχει πιό χαμηλό (όχι ανύπαρκτο, όμως). Σε σχέση, όμως, με τις γάτες, πιστεύω ότι το θέμα είναι να μη γίνει η αρχή. Δηλαδή, να μην δουν τα σκυλιά με τα οποία "κάνουν παρέα" να κυνηγάνε και να ξεσκίζουν γάτες, ή να μην αντιληφθούν ότι ο χειριστής τους ικανοποιήθηκε ανεπαίσθητα με την κίνησή τους αυτή, ή (το κυριότερο) να μην κυνηγήσουν και σκοτώσουν την πρώτη τους γάτα.
Μέχρι, π.χ. και ο Ποιμενικός Κεντρικής Ασίας (αυτός κι αν έχει prey drive, γι' αυτό τον αναφέρω), αν διδαχθεί όπως πρέπει, μπορεί να δώσει τη ζωή του για να προστατεύσει τη γάτα
του. Αρα και η Ηρα.
Για να κλείσω, προς το παρόν, τείνω να πιστεύω πως το θήραμα το κυνηγάνε "ψύχραιμα", ενώ τον "ορικισμένο εχθρό" τον κυνηγάνε ίσως με θυμό και, κατά πάσα πιθανότητα, με (επίκτητη) ψύχωση.
