Ξεκινησε προχθες στη βραδυνή βολτα. Βγαινοντας από το σπιτι ξεκινησαμε πρωτα για το γαλακτοπωλειο και μετα θα καναμε την βολτα μας.
Ειδαμε την πρωτη γατα απεναντι μας στα 4 μετρα.
Την κοιταξε η Ηρα, ΜΗ εγω, απεσυρε το βλεμμα η Ηρα, την ξανακοιταξε, παλι ΜΗ, μπραβο κοριτσι μου.
Λιγα μετρα παρακατω άλλη γατα απεναντι και παλι το ιδιο σεναριο. Παρακατω άλλη και τελος η 4η στα 3 μολις μέτρα. Επιασε το ΜΗ χωρις να τεντωσει καθολου το λουρι, μπραβο ρε Ηρα, εμαθες επιτέλους, καλα τα παμε, μπραβο, μπραβο.
Ψωνιζουμε και φευγουμε από τον ιδιο δρομο.
Οι γατες μαζευτηκαν για καποιο λογο σε μια αυλη στο δικο μας πεζοδρομιο. Οι 3 κοντα στην πορτα και η μια πανω στο ντουβαρακι.
Τις ειδαμε τελευταια στιγμη, όταν φτασαμε στο 1,5 μετρο. Τσιτα η Ηρα, ΜΗΗΗ και ξανα ΜΗΗΗ την στιγμη που πηγε να ορμηξει και με ένα «παμε» ηρθε και κολλησε δίπλα μου. Όλα αυτά σε κλασματα. Μπραβο, επιτελους, τελειωσε και αυτό το μαρτυριο.
Και τοτε ξεκινησε ο χαμός. Πηρε θαρρος η μια, μαυρογκριζη εργασιακή (!!), βγηκε στο πεζοδρομιο μπροστα στην Ηρα, καμπουριασε και βρυχιοταν.
Σάστισα, περισσοτερο από εκπληξη, και την κοιτουσα. Πώς είναι δυνατον να συμβαινει κατι τετοιο?
Τρια δευτερολεπτα μου πηρε να αποφασισω να φυγουμε και ηταν αρκετα.
Η Ηρα ορμηξε και προλαβα και την κρατησα με το λουρι. Και ακολουθησε κολαση.
Κολλησε κατω στο πεζοδρομιο, τα νυχια στους αρμούς από τις πλάκες και τραβουσε σαν λυσσασμενη. Δεν γαυγιζε, μονο ουρλιαζε και εκλαιγε ασταματητα με οση φωνη ειχε. Prey mode turbo. Δεν ακουγε τιποτα, δεν υπηρχα. Δεν μπορουσα να δω τα ματια της αλλά ηταν σιγουρα γυάλινα.
Και παλι καθυστερησα. Αυτή τη φορα όχι από εκλπηξη αλλά από μισος. Κοιτουσα κι εγω την γατα που ειχε τοσο θαρρος και θρασος και μας χαλασε την βολτα που ακομα δεν ειχε κάν ξεκινησει.
Ειχα και την γρηγορη φαντασιωση να αμολήσω την Ηρα ή ακομα καλυτερα να την δεσω καπου και να πνιξω την γατα εγω.
Αρη, συνελθε! Περασαν ετσι μερικα δευτερολεπτα – αιωνας, τραβηξα το λουρι με ολη μου τη δυναμη και βριζοντας, σηκωσα την μιση Ηρα στον αερα και φυγαμε. Της φορουσα το φαρδυ δερματινο κολαρο, αυτή κολλημενη κατω, αντε τωρα να κανεις διόρθωση.
Εκεινη τη στιγμη ηξερα οτι χαλασαν όλα. Παει ο κοπος και η δουλεια μου. Φανηκε εξαλλου μιση ωρα αργοτερα που συναντησαμε άλλη γατα. Χωρις προειδοποιηση η Ηρα της ορμηξε από μακρια, από τα 5 μέτρα, που ηταν μεχρι τοτε καλη αποσταση ασφαλείας. Κοντεψε να μου βγαλει το χερι και με παρεσυρε ολοκληρο.
Την εβαλα στην υπακοη στο «κατω» για να στρωσει και μετα από λιγη ωρα παλι τα ιδια χάλια παρακατω.
Επικρατουσε και ενας γενικος χαμός στην περιοχη. Απειρες (ετσι μου φανηκε) γατες ακουγοτανε να κλαινε από μακρια και από διάφορα σημεια.
Θα κανουμε πολλες κακές βολτες από δω και περα. Το βλεπω.
Ειδαμε την πρωτη γατα απεναντι μας στα 4 μετρα.
Την κοιταξε η Ηρα, ΜΗ εγω, απεσυρε το βλεμμα η Ηρα, την ξανακοιταξε, παλι ΜΗ, μπραβο κοριτσι μου.
Λιγα μετρα παρακατω άλλη γατα απεναντι και παλι το ιδιο σεναριο. Παρακατω άλλη και τελος η 4η στα 3 μολις μέτρα. Επιασε το ΜΗ χωρις να τεντωσει καθολου το λουρι, μπραβο ρε Ηρα, εμαθες επιτέλους, καλα τα παμε, μπραβο, μπραβο.
Ψωνιζουμε και φευγουμε από τον ιδιο δρομο.
Οι γατες μαζευτηκαν για καποιο λογο σε μια αυλη στο δικο μας πεζοδρομιο. Οι 3 κοντα στην πορτα και η μια πανω στο ντουβαρακι.
Τις ειδαμε τελευταια στιγμη, όταν φτασαμε στο 1,5 μετρο. Τσιτα η Ηρα, ΜΗΗΗ και ξανα ΜΗΗΗ την στιγμη που πηγε να ορμηξει και με ένα «παμε» ηρθε και κολλησε δίπλα μου. Όλα αυτά σε κλασματα. Μπραβο, επιτελους, τελειωσε και αυτό το μαρτυριο.
Και τοτε ξεκινησε ο χαμός. Πηρε θαρρος η μια, μαυρογκριζη εργασιακή (!!), βγηκε στο πεζοδρομιο μπροστα στην Ηρα, καμπουριασε και βρυχιοταν.
Σάστισα, περισσοτερο από εκπληξη, και την κοιτουσα. Πώς είναι δυνατον να συμβαινει κατι τετοιο?
Τρια δευτερολεπτα μου πηρε να αποφασισω να φυγουμε και ηταν αρκετα.
Η Ηρα ορμηξε και προλαβα και την κρατησα με το λουρι. Και ακολουθησε κολαση.
Κολλησε κατω στο πεζοδρομιο, τα νυχια στους αρμούς από τις πλάκες και τραβουσε σαν λυσσασμενη. Δεν γαυγιζε, μονο ουρλιαζε και εκλαιγε ασταματητα με οση φωνη ειχε. Prey mode turbo. Δεν ακουγε τιποτα, δεν υπηρχα. Δεν μπορουσα να δω τα ματια της αλλά ηταν σιγουρα γυάλινα.
Και παλι καθυστερησα. Αυτή τη φορα όχι από εκλπηξη αλλά από μισος. Κοιτουσα κι εγω την γατα που ειχε τοσο θαρρος και θρασος και μας χαλασε την βολτα που ακομα δεν ειχε κάν ξεκινησει.
Ειχα και την γρηγορη φαντασιωση να αμολήσω την Ηρα ή ακομα καλυτερα να την δεσω καπου και να πνιξω την γατα εγω.
Αρη, συνελθε! Περασαν ετσι μερικα δευτερολεπτα – αιωνας, τραβηξα το λουρι με ολη μου τη δυναμη και βριζοντας, σηκωσα την μιση Ηρα στον αερα και φυγαμε. Της φορουσα το φαρδυ δερματινο κολαρο, αυτή κολλημενη κατω, αντε τωρα να κανεις διόρθωση.
Εκεινη τη στιγμη ηξερα οτι χαλασαν όλα. Παει ο κοπος και η δουλεια μου. Φανηκε εξαλλου μιση ωρα αργοτερα που συναντησαμε άλλη γατα. Χωρις προειδοποιηση η Ηρα της ορμηξε από μακρια, από τα 5 μέτρα, που ηταν μεχρι τοτε καλη αποσταση ασφαλείας. Κοντεψε να μου βγαλει το χερι και με παρεσυρε ολοκληρο.
Την εβαλα στην υπακοη στο «κατω» για να στρωσει και μετα από λιγη ωρα παλι τα ιδια χάλια παρακατω.
Επικρατουσε και ενας γενικος χαμός στην περιοχη. Απειρες (ετσι μου φανηκε) γατες ακουγοτανε να κλαινε από μακρια και από διάφορα σημεια.
Θα κανουμε πολλες κακές βολτες από δω και περα. Το βλεπω.
