Περαστικά λοιπόν "συνάδελφε" cockerομπαμπά!
Θα μας πεις την ιστοριούλα?
Αν και μικρούλα θα την αναφέρω μιας και ο μικρός την Δευτέρα μας αγνοούσε παντελώς
Ξεκινήσαμε μεσημεράκι να τον πάμε στην θάλασσα να τρέξει λίγο μιας και το λατρέυει το μέρος εκείνο αφάνταστα...
Φτάνουμε παραλία τον βγάζω απο το αυτοκίνητο και τι άλλο θα έκανε πέρα το να τρέχει ασταμάτητα και να κάνει "πιπί του" συνεχώς (είτε απο φυσική του ανάγκη είτε απο τη χαρά του που λέω εγώ
)
Εμείς περπατούσαμε στην παραλία , κόσμος καθόλου οπότε όμορφα όλα και αυτός αμέριμνος να αλλωνίζει και να τρέχει σαν τρελλός
Ξαφνικά αρχίσαμε να τον χάνουμε απο τα μάτια μας και ξεπρόβαλε πίσω απο κάτι χόρτα/θάμνους με την γλώσσα κρεμασμένη όταν για να τον εντοπίσουμε κινηθήκαμε προς το αυτοκίνητο
Τον χαιρόμασταν αφάνταστα , είναι πολύ γλύκας
Η βόλτα μας συνέχισε αλλά ο "μικρός" σαν να θύμωσε
και έτρεξε μπροστά μας πλησιάζοντας προς την θάλασσα κοντά όπου και αρχίσαμε να αγχονόμαστε μιας και πετσέτες δεν είχαμε προβλέψει να πάρουμε
Το αποτέλεσμα το ξέρετε μιας και ο μικρός τρελλαίνεται για νερό
. Του μιλούσαμε αλλά αυτός αμέριμνος καμάρωνε και περπατούσε ως τη μέση μέσα στη θάλασσα
Συνεπώς το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσουμε να τρέχομε μήπως και στεγνώσουμε για να μπούμε κενελ και να πάμε σπίτι για μπανάκι καθαρό στην μπανιέρα...
*ίσως κουραστικό ή βαρετό αλλά ήταν απίστευτη ημέρα που έλαμπαν όλα