Περπατάω έξω από το Αλσος της Νέας Σμύρνης με την chiara στο λουρί. Στη μέση του δρόμου οι γραμμές του Τράμ με υπερυψωμένο προστατευτικό τοιχείο (για όσους γνωρίζουν την περιοχή) .
Στο απέναντι πεζοδρόμιο κυρία κάποιας ηλικίας και αρκετά ευτραφής περπατά όλο καμάρι με το σκυλί της ελεύθερο. Ξαφνικά, αυτό αντιλαμβάνεται την δικιά μου και ορμάει προς το μέρος μας περνόντας κάθετα την λεωφόρο και τις γραμμές του Τράμ. Εκεί συναντά το τοιχείο και προσπαθεί να το πηδήξει, δεν ξέρει πώς. Από πίσω η κυρία τρέχοντας, όσο της επιτρέπει η ηλικία και το βάρος, φωνάζει αλλόφρων προς τον σκύλο της για να την υπακούσει. Μέσα σε όλο το πατιρντί εμφανίζεται το Τράμ, ενώ η κυρία προσπαθεί να πηδήξει το τοιχείο αλλά και να μαζέψει/σώσει το σκυλί της.
Ιστορία για πολύ γέλιο αλλά και για προβληματισμό.
Το αποτέλεσμα ήταν να την πληρώσει το σκυλάκι, έφαγε τόσο ξύλο που το λυπήθηκε η ψυχή μου. Συνεπώς ποτέ μαγκιές, το σκυλί πάντα δεμένο και δίπλα μας.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο κυρία κάποιας ηλικίας και αρκετά ευτραφής περπατά όλο καμάρι με το σκυλί της ελεύθερο. Ξαφνικά, αυτό αντιλαμβάνεται την δικιά μου και ορμάει προς το μέρος μας περνόντας κάθετα την λεωφόρο και τις γραμμές του Τράμ. Εκεί συναντά το τοιχείο και προσπαθεί να το πηδήξει, δεν ξέρει πώς. Από πίσω η κυρία τρέχοντας, όσο της επιτρέπει η ηλικία και το βάρος, φωνάζει αλλόφρων προς τον σκύλο της για να την υπακούσει. Μέσα σε όλο το πατιρντί εμφανίζεται το Τράμ, ενώ η κυρία προσπαθεί να πηδήξει το τοιχείο αλλά και να μαζέψει/σώσει το σκυλί της.
Ιστορία για πολύ γέλιο αλλά και για προβληματισμό.
Το αποτέλεσμα ήταν να την πληρώσει το σκυλάκι, έφαγε τόσο ξύλο που το λυπήθηκε η ψυχή μου. Συνεπώς ποτέ μαγκιές, το σκυλί πάντα δεμένο και δίπλα μας.