Εδώ και λίγες μέρες ζω ένα συνεχές deja vu.
Το σοκ να καληνυχτίζεις τον σκύλο σου, και το πρωί να τον βρίσκεις "φευγάτο".
Τον πόνο και την απελπισία να τον βλέπεις να λιώνει μέρα με την μέρα κι εσύ να μην μπορείς να τον βοηθήσεις.
Κανένα δεν είναι πιο "εύκολο". Τίποτε δεν σε προετοιμάζει. Είτε έχεις, είτε δεν έχεις άλλο σκυλί. Το κενό και η παγωμάρα της απώλειας είναι εκεί.
Στέλιο... σε καταλαβαίνω. Σε συμπονώ και ξέρω τι περνάς.
Ο πόνος και το σφίξιμο στην καρδιά, θα στρογγυλέψουν, θα μαλακώσουν.
Και οι όμορφες αναμνήσεις της κοινής σας ζωής, θα δίνουν μια γλύκα στην πίκρα της απώλειας.
Το σοκ να καληνυχτίζεις τον σκύλο σου, και το πρωί να τον βρίσκεις "φευγάτο".
Τον πόνο και την απελπισία να τον βλέπεις να λιώνει μέρα με την μέρα κι εσύ να μην μπορείς να τον βοηθήσεις.
Κανένα δεν είναι πιο "εύκολο". Τίποτε δεν σε προετοιμάζει. Είτε έχεις, είτε δεν έχεις άλλο σκυλί. Το κενό και η παγωμάρα της απώλειας είναι εκεί.
Στέλιο... σε καταλαβαίνω. Σε συμπονώ και ξέρω τι περνάς.
Ο πόνος και το σφίξιμο στην καρδιά, θα στρογγυλέψουν, θα μαλακώσουν.
Και οι όμορφες αναμνήσεις της κοινής σας ζωής, θα δίνουν μια γλύκα στην πίκρα της απώλειας.