Το ανοίγω το θέμα, το κλείνω, το ξανανοίγω, το ξανακλείνω....δεν ξέρω τι να πω!
Δεν μπορώ να το χωνέψω.
Καλό του ταξίδι του λεβέντη. Δεν θα 'ναι μόνος του. Εχει πολύ κόσμο που θα τον προυπάντησε ήδη, στα σίγουρα!
[Δεν ξέρω...δεν μπορώ καν να φανταστώ, το απέραντο κενό στην ζωή του ανθρώπου, που χάνει τον έναν και μοναδικό του σκύλο. Το ένα πλάσμα, που καθορίζει την μέρα σου. Την ρουτίνα σου. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει και τόσο μεγάλο δέσιμο. Θα μου πεις...αν έχεις κι άλλο, πονάς λιγότερο; Σίγουρα όχι, αλλά...η ζωή μάλλον, θα συνεχίζεται λίγο πιο ανώδυνα. Η καθημερινότητα δεν αλλάζει. Αναγκάζεσαι να συνεχίσεις. Εγώ τουλάχιστον, αυτό είχα πρωτίστως στο μυαλό μου, πριν 5 χρόνια
]