καθομαι και χαζευω τις φωτο του σκυλου και σκεφτομαι ¨"ρε το ατιμο πως μεγαλωσε, σα χτες ακομα τον ειχα στο δωματιο μου και ισα ισα εφταναν τα ποδαρακια του να φτασουν το κρεβατι μου, και τωρα εγινε ενας σκυλαρος και εχει να παρει ακομα"...επειδη δεν εχω ακομα παιδια καμαρωνω το σκυλο...κοιταω τα δοντια του που μεγαλωσαν και χαιρομαι, λεω εγω το καταφερα αυτο, με κοπο και φροντιδα, μεγαλωνει καλα, και ειλικρινα ΧΑΙΡΟΜΑΙ, που καταφερα να τον φτασω στο σημειο που ειναι..
χαζομπαμπας? εννοειται!!! απλα παντα με διακατεχει ενα αγχος "μηπως δεν εκανα κατι καλα, ή κατι που θα μπρουσα να το κανω καλυτερα..."
παντα ειχαμε σκυλια στο σπιτι, αλλα ποτε δεν ειχα ενα ΔΙΚΟ ΜΟΥ, δλδ να επωμιστω εγω ολο το μεγαλωμα και την διατροφη / εκπαιδευση κλπ κλπ. Και βλεπω οτι εχει παρει παρα πολλα στοιχεια απο τη δικια μου προσωπικοτητα..με λιγα λογια ειναι το ΠΑΙΔΙ μου, μεγαλωνει ομορφα, οσο παει και μου μοιαζει,,,και τον ΛΑΤΡΕΥΩ!!!