Για αρκετά από τα νεώτερα μέλη μας, που ανοίγουν με ενθουσιασμό θέματα του τύπου “τι ράτσα να είναι ο σκυλάκος μου?”... ο Εκτορας, κατά τη γνώμη μου, είχε μέσα του ένα αριθμό (κυρίως μεγαλόσωμων) φυλών, ων ουκ έστιν αριθμός...
Για κάποια από τα πιο ψαγμένα μέλη μας, θα πρόσθετα ότι επικρατούσαν ίσως το Βελγικό Μαλινουά και κάτι μεγαλόσωμο, ραβδωτό...
Για τους δε λίγους – “άρρωστους” κυνόφιλους (και υπερβολικούς, όπως εγώ!), το έψαχνα χρόνια αυτό... και πάντα κατέληγα ότι δεν υπήρχε τίποτα πλησιέστερο από το Cao de Fila San Miguel… όμως, ο Εκτορας...
Δεν συμμετείχε ποτέ σε κάποιο pedigree της φυλής... δεν δόξασε τον εκτροφέα του στους στίβους ή στην εργασία... και, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπει ποτέ στη χρυσή σελίδα “In Memoriam”, κάποιου πασίγνωστου εκτροφείου... γιατί, απλά, δεν τον διεκδίκησε ποτέ οποιοσδήποτε εκτροφέας της φυλής... επί 12 ολόκληρα χρόνια...
Παρόλα αυτά, χθες, μιλώντας με κάποιον από τους “εμείς”, συμφωνήσαμε ότι δεν θυμόμαστε πάρα πολλούς ανθρώπους που έφυγαν με τόσο πολλή και ανυπόκριτη αγάπη γύρω τους... έτσι, μπορώ να πω, για ν’ αρχίσει το παραμύθι...
Την απεριόριστη αγάπη και την αφοσίωση του Εκτορα, την είχαν τουλάχιστον 3 οικογένειες, καθώς και ή τετράποδη (στα τελευταία χρόνια) αγέλη του... ένα από τα άτομα που εισέπραξαν αυτή την αγάπη, αυτή τη γαλήνη και αυτή τη σιγουριά μαζί του, ήμουν κι εγώ...
Ο Εκτορας γεννήθηκε και έζησε στην πιο ”ανεβασμένη” 10ετία της Ελλάδας... το 2001 και, κατά ένα παραμυθένιο τρόπο, ο φύλακας άγγελος που συνοδεύει κάποια (ελάχιστα, δυστυχώς) αδέσποτα, τον οδήγησε (γιατί δεν μπορώ, με τίποτα, να ισχυριστώ ότι τον “πέταξε”), δυό μηνών κουτάβι, στο φυλάκιο της κατοικίας κάποιου πρέσβη... ο αστυνομικός βάρδιας που τον είδε πρώτος, φαίνεται ότι ήταν καλός άνθρωπος (αγνώστων λοιπών στοιχείων – δραστηριοτήτων – πεποιθήσεων) και τον χάϊδεψε... και τον τάϊσε... και εκείνος της επόμενης βάρδιας, επίσης... και ο επόμενος... και ο Εκτορας έμεινε (που αλλού θα έβρισκε ένα πιατάκι φαΐ και λίγο καθαρό νεράκι κι ένα χάδι και “φρουρά”?)... και τον τάϊζαν, με τη συμβολή των ανθρώπων από το διπλανό σπίτι, που ήταν οι δικοί μου άνθρωποι...
Ομως, ο χειμώνας ερχόταν... και έτσι, ο Εκτορας, με συνοπτικές διαδικασίες, πολύ ήσυχα κι απλά, έγινε μόνιμος κάτοικος του διπλανού σπιτιού... ο πρώτος τους σκύλος, που τους άλλαξε τη ζωή... αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας... με ένα σαφέστατο ρόλο: Ο Φύλακας άγγελος! Της οικογένειας... της μικρής κόρης, που ήταν τότε 11 ετών... της μαμάς, που έμενε μόνη για μήνες, μιάς και ο μπαμπάς εργαζόταν στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα...
Και, βέβαια, ο ίδιος έζησε μιά “χλιδάτη” ζωή, που του άρεσε πολύ... έζησε σε ένα δρόμο της Φιλοθέης, όπου συναντούσε καθημερινά, στη βόλτα του, μερικά από τα πιο βαριά οικονομικά ονόματα... μετά, ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα τις τρέλλες και τα παιχνίδια σε ένα μεγάλο κήπο της Κηφισιάς, μιά εποχή που ήταν στα “ντουζένια” του... και, τέλος, “αποσύρθηκε” λίγο πιό βόρεια, σε ένα πιο μικρό κήπο, ανάλογο με τις δυνάμεις που διέθεταν, πλέον, αυτός και η μαμά του... αλλά, δίνοντας πάντα στην οικογένειά του τη σιγουριά ότι “δεν ανησυχούμε με τίποτα, γιατί εδώ υπάρχει ο Εκτορας”...
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, με το πρίσμα του τι, κυριολεκτικά, σημαίνει “φύλακας”, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ήταν πραγματικός φύλακας, ή όχι... αλλά αυτό πίστεψε η οικογένεια (και ήταν αρκετό αυτό, μιάς και συνοδεύτηκε από πολλή, καλή τύχη!)... αυτό πίστεψαν οι κατά καιρούς κηπουροί, τεχνικοί, ντιλιβεράδες και γείτονες και δημιουργήθηκε ο “θρύλος”... και, τελικά, ο μόνος που δεν ξέρω αν το πολυπίστεψε, ήταν ο ίδιος ο Εκτορας, ο οποίος παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος, ατάραχος, ισορροπημένος, αλλά όντως ατρόμητος και λιγάκι “πειραχτήρι”, καταλαβαίνοντας ότι οι ξένοι τον φοβούνται (του άρεσε να τους κόβει τη χολή!)... τίμησε δεόντως και το δέσιμο στην καραβοαλυσίδα (όταν ερχόταν ο κηπουρός ή κάποιος άλλος) και όταν τον έδεναν, ήταν σαν να βλέπεις ένα θηρίο ανήμερο...
Το μόνο “προβληματάκι” του, ήταν οι άλλοι αρσενικοί σκύλοι! Κάτι μου θυμίζει αυτό, εξάλλου...
Εντάξει, ας μην αναφέρω τις γάτες... ούτε τα αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά, ή τα ελικόπτερα...
Ας μην αναφέρω ούτε τη φορά εκείνη που πήδηξε 3 μέτρα μάντρα, για να πάει να βρει τη σκύλα σε οίστρο, που περνούσε απ’ έξω... δεν είναι σωστά πράγματα αυτά...
Ας μην αναφέρω (γιατί θέλω πολύ να το ξεχνάω), τέλος, τη βραδιά εκείνη, που ο μικρότερος (11 ετών σήμερα – πλην “βαρβάτος”, μέχρι πρότινος) σκύλος της οικογένειας και ένας φίλος της οικογένειας θα θυμούνται για πάντα... μιάς και κατέληξαν και οι δύο στο νοσοκομείο... από ανθρώπινο λάθος... όταν ο Εκτορας τινάχτηκε πάνω από τον καναπέ, για να πιάσει τον μικρό (που έπαιρνε κρυφά μεζεδάκι) και ο φίλος (τελείως απονήρευτος – μα δεν διάβασε ποτέ το dogforum?) έβαλε το χέρι του στη μέση, για να τους χωρίσει...
Αντί γι’ αυτά, προτιμώ να θυμάμαι ότι στο σπίτι του έμεινε για 6 μήνες ο πατέρας μου, πολύ άρρωστος... και ο Εκτορας, για 6 μήνες, έμεινε ακοίμητος φρουρός δίπλα του (είτε στην πολυθρόνα την ημέρα, είτε στο κρεβάτι τα βράδια), δείχνοντας με τη γλώσσα του ότι, έτσι και κάποιος ξένος πλησίαζε (ή και “δικός μας” με λάθος τρόπο?), θα πραγματοποιούσε την απειλή του... ο Εκτορας, στον οποίο δεν επενδύθηκε ούτε μία ώρα εκπαίδευσης, ο Εκτορας που πήδαγε επάνω σου (από χαρά ή από “λύπη”), όταν ήταν κοντά στον πατέρα μου ήταν βελούδινος...
Ο Εκτορας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι του, να ξενοκοιμηθεί... δεν υπήρχαν πανσιόν και τέτοια αδιανόητα πράγματα! Πάντα, έμενε κάποιος από την ευρύτερη οικογένεια σπίτι στις περιόδους διακοπών και τον φρόντιζε... κι αν έλειπαν όλα αυτά τα μέλη της οικογένειας, βρισκόταν πάντα κάποιος φίλος για να μείνει με τον Εκτορα και να μην του λείπει τίποτα...
Συνεχίζεται...
Για κάποια από τα πιο ψαγμένα μέλη μας, θα πρόσθετα ότι επικρατούσαν ίσως το Βελγικό Μαλινουά και κάτι μεγαλόσωμο, ραβδωτό...
Για τους δε λίγους – “άρρωστους” κυνόφιλους (και υπερβολικούς, όπως εγώ!), το έψαχνα χρόνια αυτό... και πάντα κατέληγα ότι δεν υπήρχε τίποτα πλησιέστερο από το Cao de Fila San Miguel… όμως, ο Εκτορας...
Δεν συμμετείχε ποτέ σε κάποιο pedigree της φυλής... δεν δόξασε τον εκτροφέα του στους στίβους ή στην εργασία... και, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπει ποτέ στη χρυσή σελίδα “In Memoriam”, κάποιου πασίγνωστου εκτροφείου... γιατί, απλά, δεν τον διεκδίκησε ποτέ οποιοσδήποτε εκτροφέας της φυλής... επί 12 ολόκληρα χρόνια...
Παρόλα αυτά, χθες, μιλώντας με κάποιον από τους “εμείς”, συμφωνήσαμε ότι δεν θυμόμαστε πάρα πολλούς ανθρώπους που έφυγαν με τόσο πολλή και ανυπόκριτη αγάπη γύρω τους... έτσι, μπορώ να πω, για ν’ αρχίσει το παραμύθι...
Ήταν μιά φορά ένα παληκάρι...
Αρχοντα παιδί και Ρήγισας καμάρι...
Αρχοντα παιδί και Ρήγισας καμάρι...
Την απεριόριστη αγάπη και την αφοσίωση του Εκτορα, την είχαν τουλάχιστον 3 οικογένειες, καθώς και ή τετράποδη (στα τελευταία χρόνια) αγέλη του... ένα από τα άτομα που εισέπραξαν αυτή την αγάπη, αυτή τη γαλήνη και αυτή τη σιγουριά μαζί του, ήμουν κι εγώ...
Ο Εκτορας γεννήθηκε και έζησε στην πιο ”ανεβασμένη” 10ετία της Ελλάδας... το 2001 και, κατά ένα παραμυθένιο τρόπο, ο φύλακας άγγελος που συνοδεύει κάποια (ελάχιστα, δυστυχώς) αδέσποτα, τον οδήγησε (γιατί δεν μπορώ, με τίποτα, να ισχυριστώ ότι τον “πέταξε”), δυό μηνών κουτάβι, στο φυλάκιο της κατοικίας κάποιου πρέσβη... ο αστυνομικός βάρδιας που τον είδε πρώτος, φαίνεται ότι ήταν καλός άνθρωπος (αγνώστων λοιπών στοιχείων – δραστηριοτήτων – πεποιθήσεων) και τον χάϊδεψε... και τον τάϊσε... και εκείνος της επόμενης βάρδιας, επίσης... και ο επόμενος... και ο Εκτορας έμεινε (που αλλού θα έβρισκε ένα πιατάκι φαΐ και λίγο καθαρό νεράκι κι ένα χάδι και “φρουρά”?)... και τον τάϊζαν, με τη συμβολή των ανθρώπων από το διπλανό σπίτι, που ήταν οι δικοί μου άνθρωποι...
Ομως, ο χειμώνας ερχόταν... και έτσι, ο Εκτορας, με συνοπτικές διαδικασίες, πολύ ήσυχα κι απλά, έγινε μόνιμος κάτοικος του διπλανού σπιτιού... ο πρώτος τους σκύλος, που τους άλλαξε τη ζωή... αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας... με ένα σαφέστατο ρόλο: Ο Φύλακας άγγελος! Της οικογένειας... της μικρής κόρης, που ήταν τότε 11 ετών... της μαμάς, που έμενε μόνη για μήνες, μιάς και ο μπαμπάς εργαζόταν στο εξωτερικό για μεγάλα διαστήματα...
Και, βέβαια, ο ίδιος έζησε μιά “χλιδάτη” ζωή, που του άρεσε πολύ... έζησε σε ένα δρόμο της Φιλοθέης, όπου συναντούσε καθημερινά, στη βόλτα του, μερικά από τα πιο βαριά οικονομικά ονόματα... μετά, ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα τις τρέλλες και τα παιχνίδια σε ένα μεγάλο κήπο της Κηφισιάς, μιά εποχή που ήταν στα “ντουζένια” του... και, τέλος, “αποσύρθηκε” λίγο πιό βόρεια, σε ένα πιο μικρό κήπο, ανάλογο με τις δυνάμεις που διέθεταν, πλέον, αυτός και η μαμά του... αλλά, δίνοντας πάντα στην οικογένειά του τη σιγουριά ότι “δεν ανησυχούμε με τίποτα, γιατί εδώ υπάρχει ο Εκτορας”...
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, με το πρίσμα του τι, κυριολεκτικά, σημαίνει “φύλακας”, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ήταν πραγματικός φύλακας, ή όχι... αλλά αυτό πίστεψε η οικογένεια (και ήταν αρκετό αυτό, μιάς και συνοδεύτηκε από πολλή, καλή τύχη!)... αυτό πίστεψαν οι κατά καιρούς κηπουροί, τεχνικοί, ντιλιβεράδες και γείτονες και δημιουργήθηκε ο “θρύλος”... και, τελικά, ο μόνος που δεν ξέρω αν το πολυπίστεψε, ήταν ο ίδιος ο Εκτορας, ο οποίος παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος, ατάραχος, ισορροπημένος, αλλά όντως ατρόμητος και λιγάκι “πειραχτήρι”, καταλαβαίνοντας ότι οι ξένοι τον φοβούνται (του άρεσε να τους κόβει τη χολή!)... τίμησε δεόντως και το δέσιμο στην καραβοαλυσίδα (όταν ερχόταν ο κηπουρός ή κάποιος άλλος) και όταν τον έδεναν, ήταν σαν να βλέπεις ένα θηρίο ανήμερο...
Το μόνο “προβληματάκι” του, ήταν οι άλλοι αρσενικοί σκύλοι! Κάτι μου θυμίζει αυτό, εξάλλου...
Εντάξει, ας μην αναφέρω τις γάτες... ούτε τα αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά, ή τα ελικόπτερα...
Ας μην αναφέρω ούτε τη φορά εκείνη που πήδηξε 3 μέτρα μάντρα, για να πάει να βρει τη σκύλα σε οίστρο, που περνούσε απ’ έξω... δεν είναι σωστά πράγματα αυτά...
Ας μην αναφέρω (γιατί θέλω πολύ να το ξεχνάω), τέλος, τη βραδιά εκείνη, που ο μικρότερος (11 ετών σήμερα – πλην “βαρβάτος”, μέχρι πρότινος) σκύλος της οικογένειας και ένας φίλος της οικογένειας θα θυμούνται για πάντα... μιάς και κατέληξαν και οι δύο στο νοσοκομείο... από ανθρώπινο λάθος... όταν ο Εκτορας τινάχτηκε πάνω από τον καναπέ, για να πιάσει τον μικρό (που έπαιρνε κρυφά μεζεδάκι) και ο φίλος (τελείως απονήρευτος – μα δεν διάβασε ποτέ το dogforum?) έβαλε το χέρι του στη μέση, για να τους χωρίσει...
Αντί γι’ αυτά, προτιμώ να θυμάμαι ότι στο σπίτι του έμεινε για 6 μήνες ο πατέρας μου, πολύ άρρωστος... και ο Εκτορας, για 6 μήνες, έμεινε ακοίμητος φρουρός δίπλα του (είτε στην πολυθρόνα την ημέρα, είτε στο κρεβάτι τα βράδια), δείχνοντας με τη γλώσσα του ότι, έτσι και κάποιος ξένος πλησίαζε (ή και “δικός μας” με λάθος τρόπο?), θα πραγματοποιούσε την απειλή του... ο Εκτορας, στον οποίο δεν επενδύθηκε ούτε μία ώρα εκπαίδευσης, ο Εκτορας που πήδαγε επάνω σου (από χαρά ή από “λύπη”), όταν ήταν κοντά στον πατέρα μου ήταν βελούδινος...
Ο Εκτορας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι του, να ξενοκοιμηθεί... δεν υπήρχαν πανσιόν και τέτοια αδιανόητα πράγματα! Πάντα, έμενε κάποιος από την ευρύτερη οικογένεια σπίτι στις περιόδους διακοπών και τον φρόντιζε... κι αν έλειπαν όλα αυτά τα μέλη της οικογένειας, βρισκόταν πάντα κάποιος φίλος για να μείνει με τον Εκτορα και να μην του λείπει τίποτα...
Συνεχίζεται...
