πρόβλημα... είμαι τρελλή ή δεν είμαι? παράλογη μήπως?
- Thread starter Nemesis
- Ημερομηνία δημιουργίας
Χαίρω πολύ, βρε Sara!! To θέμα δεν είναι να μάθουν τι σημαίνει η εντολή.... το θέμα είναι να την εκτελέσουν!!! Δεν υπάρχει σκύλος που να μην ξέρει τι σημαίνει "ελα".... η μεγάλη πλειοψηφία όμως δεν έρχεται!Το σκυλί γνωρίζει ότι το φωνάζω και ερχότανε ίσα-ίσα για να περάσει τις εξετάσεις!Από κει και πέρα με γράφει κανονικά, αν και μάρτυρες ισχυρίζονται ότι σηκώνει το κεφάλι και το γυρίζει προς το μέρος που ακούγεται η φωνή μου, επομένως γνωρίζει μεν ότι πρέπει να έρθει, με γράφει όμως δε!
.
΄Οσον αφορά το θέμα σκύλος-παιδί-μικρόβια
για τα μωρά νομίζω πως το θέμα υπερκαλύφθηκε στις προηγούμενες σελίδες.
Η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική και,απ΄όσο έχω δει, μοναδική εδώ μέσα.
Κατοικίδιο δεν είχαμε, μια και μένουμε σε διαμέρισμα και τα πρωινά λείπουμε όλοι σε σχολεία και γραφεία. Τα παιδιά μου είναι 11 και 12 ετών.Μου το ζητούσαν συχνά, συζητούσαμε για ένα μικρό σκυλάκι για μέσα στο σπίτι, αλλά, με το σήμερα με το αύριο δεν το είχαμε αποκτήσει.
Τον Νοέμβριο του 2007 ο γιός μου, δέκα ετών τότε διαγνώστηκε με όγκο στο οπτικό νεύρο, και εντάχθηκε στο ογκολογικό τμήμα μεγάλου παιδιατρικού νοσοκομείου για μια σειρά χημειοθεραπείες διάρκειας 52 εβδομάδων. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό? Αν ναι, με καταλαβαίνετε, αν όχι, σας εύχομαι από καρδιάς ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΤΕ!Ειδικά για μικρό παιδί!
Οι παρενέργειες γνωστές, στον υπερθετικό βαθμό. Με σοβαρότερη την πτώση του ανοσοποιητικού συστήματος στο ναδίρ. Που σημαίνει...μία απλή ίωση, για τα χημειοθεραπευόμενα παιδάκια μπορεί να είναι και θέμα ζωής ή θανάτου!
Παράλληλα, "έβγαλε" και μια σειρά από φοβίες και ανασφάλειες. Δεν μπορούσε να μείνει μόνος του το σπίτι, έβλεπε εφιάλτες το βράδυ και τον φόβιζαν και οι παραμικροί ήχοι. Οι παιδοψυχολόγοι που τον παρακολουθούσαν ανάμεσα στα άλλα μας συμβούλεψαν μετά το τέλος των θεραπειών να του παρουμε ένα σκυλί.
Τελειώσαμε τον Δεκέμβρη του 08. Πριν ένα μήνα ξαναρώτησα στο ογκολογικό αν επιτρέπεται να του πάρω ένα σκυλάκι.
"όχι απλώς επιτρέπεται, επιβάλλεται" μου απάντησαν οι παιδίατροι-ογκολόγοι!!!
Πήραμε ένα τσιουάουα, από petshop. Ελαφρά τη καρδία θα μου πειτε, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μπορούσα αλλού κι αλλιώς να βρω σκυλάκι. Δεν το είχα ψάξει, δεν είχε περάσει καν απ΄το μυαλό μου. Ευτυχώς ο ΄Αρης μας, βγήκε υγιέστατος και εξαιρετικού χαρακτήρα ζωάκι. Εννοείται πως ο κτηνίατρός μας τον είδε την επομένη που τον φέραμε στο σπίτι, έχει κάνει ήδη τα δεύτερα εμβόλια,αμπούλες,βιταμίνες, τα πάντα.
Οι κανόνες υγιεινής...σαν να είχα ένα ακόμα παιδί στο σπίτι. Πλένουμε ποδαράκια μόλις γυρίσουμε απ΄τη βόλτα, μπάνιο-που το καταχαίρεται-κάθε δεκαπέντε, δεν ανεβαίνει σε κρεβάτια και καναπέδες, μόνο σε αγκαλιές...Λερώνει στην εφημερίδα μέσα στο πάρκο του όπου και μένει τα πρωινά που είναι μόνος του.
Η ψυχολογία του παιδιού ανέβηκε κατακόρυφα. Κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, το σκυλί στο κρεβατάκι του δίπλα στον Νίκο. Ο οποίος ΔΕΝ φοβάται πια, ούτε βλέπει εφιάλτες. Είναι, πάλι, ένα φυσιολογικό εντεκάχρονο παιδί.
Θέλω να πω...
αν γιατροί ,ογκολόγοι, συμφωνούν στην συμβίωση παιδιού-σκύλου
και με δεδομένο την προσωπική μου εμπειρία από τη θετική επίδραση αυτής της συμβίωσης...
τότε μπορούμε να το κάνουμε χωρίς καμμία επιφύλαξη.
Εννοείται πως η υγιεινή εναπόκειται σε μας τις μαμάδες. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε όλοι ασφαλείς!
Χαιρετισμούς σε όλους.-
για τα μωρά νομίζω πως το θέμα υπερκαλύφθηκε στις προηγούμενες σελίδες.
Η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική και,απ΄όσο έχω δει, μοναδική εδώ μέσα.
Κατοικίδιο δεν είχαμε, μια και μένουμε σε διαμέρισμα και τα πρωινά λείπουμε όλοι σε σχολεία και γραφεία. Τα παιδιά μου είναι 11 και 12 ετών.Μου το ζητούσαν συχνά, συζητούσαμε για ένα μικρό σκυλάκι για μέσα στο σπίτι, αλλά, με το σήμερα με το αύριο δεν το είχαμε αποκτήσει.
Τον Νοέμβριο του 2007 ο γιός μου, δέκα ετών τότε διαγνώστηκε με όγκο στο οπτικό νεύρο, και εντάχθηκε στο ογκολογικό τμήμα μεγάλου παιδιατρικού νοσοκομείου για μια σειρά χημειοθεραπείες διάρκειας 52 εβδομάδων. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό? Αν ναι, με καταλαβαίνετε, αν όχι, σας εύχομαι από καρδιάς ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΤΕ!Ειδικά για μικρό παιδί!
Οι παρενέργειες γνωστές, στον υπερθετικό βαθμό. Με σοβαρότερη την πτώση του ανοσοποιητικού συστήματος στο ναδίρ. Που σημαίνει...μία απλή ίωση, για τα χημειοθεραπευόμενα παιδάκια μπορεί να είναι και θέμα ζωής ή θανάτου!
Παράλληλα, "έβγαλε" και μια σειρά από φοβίες και ανασφάλειες. Δεν μπορούσε να μείνει μόνος του το σπίτι, έβλεπε εφιάλτες το βράδυ και τον φόβιζαν και οι παραμικροί ήχοι. Οι παιδοψυχολόγοι που τον παρακολουθούσαν ανάμεσα στα άλλα μας συμβούλεψαν μετά το τέλος των θεραπειών να του παρουμε ένα σκυλί.
Τελειώσαμε τον Δεκέμβρη του 08. Πριν ένα μήνα ξαναρώτησα στο ογκολογικό αν επιτρέπεται να του πάρω ένα σκυλάκι.
"όχι απλώς επιτρέπεται, επιβάλλεται" μου απάντησαν οι παιδίατροι-ογκολόγοι!!!
Πήραμε ένα τσιουάουα, από petshop. Ελαφρά τη καρδία θα μου πειτε, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μπορούσα αλλού κι αλλιώς να βρω σκυλάκι. Δεν το είχα ψάξει, δεν είχε περάσει καν απ΄το μυαλό μου. Ευτυχώς ο ΄Αρης μας, βγήκε υγιέστατος και εξαιρετικού χαρακτήρα ζωάκι. Εννοείται πως ο κτηνίατρός μας τον είδε την επομένη που τον φέραμε στο σπίτι, έχει κάνει ήδη τα δεύτερα εμβόλια,αμπούλες,βιταμίνες, τα πάντα.
Οι κανόνες υγιεινής...σαν να είχα ένα ακόμα παιδί στο σπίτι. Πλένουμε ποδαράκια μόλις γυρίσουμε απ΄τη βόλτα, μπάνιο-που το καταχαίρεται-κάθε δεκαπέντε, δεν ανεβαίνει σε κρεβάτια και καναπέδες, μόνο σε αγκαλιές...Λερώνει στην εφημερίδα μέσα στο πάρκο του όπου και μένει τα πρωινά που είναι μόνος του.
Η ψυχολογία του παιδιού ανέβηκε κατακόρυφα. Κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, το σκυλί στο κρεβατάκι του δίπλα στον Νίκο. Ο οποίος ΔΕΝ φοβάται πια, ούτε βλέπει εφιάλτες. Είναι, πάλι, ένα φυσιολογικό εντεκάχρονο παιδί.
Θέλω να πω...
αν γιατροί ,ογκολόγοι, συμφωνούν στην συμβίωση παιδιού-σκύλου
και με δεδομένο την προσωπική μου εμπειρία από τη θετική επίδραση αυτής της συμβίωσης...
τότε μπορούμε να το κάνουμε χωρίς καμμία επιφύλαξη.
Εννοείται πως η υγιεινή εναπόκειται σε μας τις μαμάδες. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε όλοι ασφαλείς!
Χαιρετισμούς σε όλους.-
Σ΄ευχαριστώ πολύ.
Για τον καρκίνο το no news, είναι good news! Και είμαστε σ΄αυτό το στάδιο και θα είμαστε για κανένα χρόνο ακόμα. Ωστόσο το 'δια ταύτα' είναι παιδί και σκύλος ΝΑΙ!
Για τον καρκίνο το no news, είναι good news! Και είμαστε σ΄αυτό το στάδιο και θα είμαστε για κανένα χρόνο ακόμα. Ωστόσο το 'δια ταύτα' είναι παιδί και σκύλος ΝΑΙ!
Εύχομαι όλα να πάνε καλά!!!!
Πραγματικά μακάρι αυτό να το διαβάσουν όλοι οι γονείς..
Χαίρομαι παρα πολύ που πλέον και στην Ελλάδα οι γιατροί αναγνωρίζουν τα οφέλη που δίνουν στα παιδιά τα σκυλια.., ήξερα πως έχουν αρχίσει να τα αναγνωρίζουν σε θέματα με διανοητική καθυστέρηση, κινητικά προβλήματα κλπ.., αλλα και σε θέματα ογκολογικά..,ειναι απιστευτο μπραβο στους γιατρους!!!!!
Εύχομαι αυτό το σκυλί να δώσει στον μικρό την υγεία του και την χαρά του πίσω!!!
Οσον αφορά για το παιδί -σκυλί, αυτό μου θύμισε όταν πήραμε εμείς το μαλτεζάκι μας, ήμουν και εγώ περίπου σε αυτήν την ηλικία και ο πατέρας μου μου έλεγε να μην φιλάω το σκυλί..
Οταν ήρθε ο κτηνίατρος για πρώτη φορα μπαίνει μέσα και λέει που είναι ο μικρός?(ο γιατρος ήρθε σπίτι μας), έρχεται τον σηκώνει και τον φιλάει στο στόμα..
Εεεεε τελειωσε ..δεν ξανά άκουσα τον μπαμπα μου, παντα τον φιλαγα μεχρι το τελος του (16.5)..και δεν επαθα ποτε τιποτα..
Πραγματικά μακάρι αυτό να το διαβάσουν όλοι οι γονείς..
Χαίρομαι παρα πολύ που πλέον και στην Ελλάδα οι γιατροί αναγνωρίζουν τα οφέλη που δίνουν στα παιδιά τα σκυλια.., ήξερα πως έχουν αρχίσει να τα αναγνωρίζουν σε θέματα με διανοητική καθυστέρηση, κινητικά προβλήματα κλπ.., αλλα και σε θέματα ογκολογικά..,ειναι απιστευτο μπραβο στους γιατρους!!!!!
Εύχομαι αυτό το σκυλί να δώσει στον μικρό την υγεία του και την χαρά του πίσω!!!
Οσον αφορά για το παιδί -σκυλί, αυτό μου θύμισε όταν πήραμε εμείς το μαλτεζάκι μας, ήμουν και εγώ περίπου σε αυτήν την ηλικία και ο πατέρας μου μου έλεγε να μην φιλάω το σκυλί..
Οταν ήρθε ο κτηνίατρος για πρώτη φορα μπαίνει μέσα και λέει που είναι ο μικρός?(ο γιατρος ήρθε σπίτι μας), έρχεται τον σηκώνει και τον φιλάει στο στόμα..
Εεεεε τελειωσε ..δεν ξανά άκουσα τον μπαμπα μου, παντα τον φιλαγα μεχρι το τελος του (16.5)..και δεν επαθα ποτε τιποτα..
Υπάρχει και η SAPT που επισκέπτεται (εκτός από σχολεία) διάφορα παιδικά (και όχι μόνο) Κέντρα ψυχικής υγείας, και νομίζω και νοσοκομεία, με εκπαιδευμένα ημίαιμα πρώην αδεσποτάκια...... (έχουν και πρόγραμμα υιοθεσιών αν ενδιαφέρεται κανείς). Σκέφτομαι τι χαρά που δίνουν στα παιδάκια και πόση γνώση μαζί...
αγαπητή kat201161
είσαι πολύ γενναία και συγχαρητήρια για τον απιστευτο γολγοθά που πέρασες-
μπορώ να φανταστώ τι πέρασε ο μικρός σου αλλά δεν μπορώ με τίποτα
να φανταστώ το μαρτύριο που περασες εσύ-
είναι πολύ δύσκολο να περναέι κάτι το παιδί σου και εσυ να
πρέπει να δειχνεις δυνατος,υπομονετικός και ότι άλλο χρειαστεί.
εύχομαι απο εδω και περα να πανε ολα καλα.
είσαι πολύ γενναία και συγχαρητήρια για τον απιστευτο γολγοθά που πέρασες-
μπορώ να φανταστώ τι πέρασε ο μικρός σου αλλά δεν μπορώ με τίποτα
να φανταστώ το μαρτύριο που περασες εσύ-
είναι πολύ δύσκολο να περναέι κάτι το παιδί σου και εσυ να
πρέπει να δειχνεις δυνατος,υπομονετικός και ότι άλλο χρειαστεί.
εύχομαι απο εδω και περα να πανε ολα καλα.
Δεν ξέρω αν θα μου το επιτρέψει ο Αdmin
Mιλάω για το Ογκολογικό του Α.Κυριακού, το οποίο ,σαν τμήμα, είναι Ε ΞΑΙ ΡΕ ΤΙ ΚΟ !!!
΄Ολοι εκεί μέσα, από Διευθύντρια, γιατρούς, παιδοψυχολόγους, νοσηλευτές...μέχρι καθαρίστριες, τι να πω.
Τους έζησα 14 μήνες, τους ζω ακόμα κάθε μήνα που 'χτυπάμε κάρτα'
Είναι Γιατροί και Ανθρωποι!
Για να λέμε και τα καλά σ΄αυτή τη χώρα, όχι μόνο τα κακώς κείμενα!
Mιλάω για το Ογκολογικό του Α.Κυριακού, το οποίο ,σαν τμήμα, είναι Ε ΞΑΙ ΡΕ ΤΙ ΚΟ !!!
΄Ολοι εκεί μέσα, από Διευθύντρια, γιατρούς, παιδοψυχολόγους, νοσηλευτές...μέχρι καθαρίστριες, τι να πω.
Τους έζησα 14 μήνες, τους ζω ακόμα κάθε μήνα που 'χτυπάμε κάρτα'
Είναι Γιατροί και Ανθρωποι!
Για να λέμε και τα καλά σ΄αυτή τη χώρα, όχι μόνο τα κακώς κείμενα!
Κατ201161, περάσατε πραγματικό Γολγοθά και εύχομαι να πάνε όλα καλά. Το ίδιο πρόβλημα ακριβώς είχε η σύμβουλος καθηγήτριά μου στο διδακτορικό. Έπαθε όγκο στο οπτικό νεύρο όταν ήταν 22 χρονών, αλλά σήμερα είναι 68 χρονών και υγιέστατη. Και χαίρομαι που το σκυλάκι σας βοήθησε τόσο πολύ. Γενικά η επαφή με τα ζώα κάνει καλό στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες. Εδώ μέχρι και δελφίνια χρησιμοποιούν σε θεραπείες. Είμαι δε σίγουρη ότι η διάθεση όλωνών σας έχει ανεβεί στο σπίτι από τότε που πήρατε σκύλο.
H δική μου γνώμη πάντως είναι πως όλα αυτά είναι μύθοι. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε σκυλιά και δεν έχω πάθει ποτέ μου αλλεργία. Το ίδιο και η αδελφή μου και τα ξαδέλφια μου. Τον σκύλο αν ενοχλεί η τρίχα του μπορεί να είναι κουρεμένος όλο το χρόνο. Κι εγώ έτσι κάνω τη δικιά μου σκυλίτσα και δεν έχω πρόβλημα με τις τρίχες. Οσον αφορά τα μικρόβια, αν κάποιος πιάσει ένα παιδάκι είναι σίγουρος οτι δεν κουβαλάει κανένα μικρόβιο? Η όταν μπαίνουμε στα σπίτια μας είναι σίγουρο οτι δεν έχουμε τίποτα επάνωμας? η μήπως πρέπει να μπαίνουμε όλοι σε κλίβανο πριν μπούμε στα σπίτια μας!!! Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο υποχόνδριοι με τα πάντα. Στο κάτω κάτω και οι παιδίατροι λένε οτι τα παιδιά πρέπει να τα αφήνουμε να παίζουν και με τα χώματα για να αποκτούν αντισώματα. Οσο πιο "προστατευμένο" έχουμε έναν οργανισμό, τόσο πιο πολύ κολάει μικρόβια. Και οι γιατροί μην ξεχνάτε οτι είναι άνθρωποι και έχουν κι αυτοί τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες, όσον αφορά τα ζώα. Στο κάτω κάτω ένα ζώο εμβολιασμένο και αποπαρασιτωμένο είναι πιο υγιές και απο εμάς τους ανθρώπους. Εμείς τα έχουμε κάνει όλα τα εμβόλια μας??? Είμαστε απόλυτα υγιείς???...
Σάρα μου,
η διάθεση όλων μας στο σπίτι έχει πραγματικά ανέβει με το σκυλί. Και με το ίδιο το ζωντανό που είναι ένα γλυκύτατο πλασματάκι και με τη βελτίωση της ψυχολογίας του παιδιού περισότερο.
Η καθηγήτριά σου που είχε τον όγκο και το ξεπέρασε, βλέπει? Και από τα δύο μάτια? Που να ξέρεις θα μου πεις! ΄Εχεις δίκιο, το σημαντικό είναι να ΖΗΣΕΙΣ μετά από αυτό.
Anyway...
Katdpan,
O παιδίατρός μου το ίδιο ακριβώς έλεγε...'Μην βάζετε τα παιδιά σε γυάλα, περισσότερο κακό τους κάνετε παρά καλό. Τα κάνετε φοβερά ευαίσθητα και θα το βρείτε μπροστά σας αυτό". Και είχε δίκιο. ΄Οταν του παραπονιόμουν για τις ιώσεις που μου κουβαλούσαν από τον παιδικό σταθμό-και ήταν μονίμως άρρωστα τα δύο πρώτα χρόνια, με παρηγορούσε..."όταν πάνε σχολείο θα καταλαβεις, αποκτούν αντισώματα τώρα". Πραγματικά, έφτασε μέρα στο σχολείο που από τα 23 παιδιά της τάξης, τα 15 ήταν άρρωστα. Τα δικά μου, με 5-6 ακόμα των παιδικών σταθμών, duracell!!!
΄Ομως...
περνώντας τα χρόνια ο οργανισμός εξασθενεί και με την επιβάρυνση της μολυσμένης ατμόσφαιρας εμφανίζονται αλλεργίες και δυσανεξίες από το πουθενά. Καθόμουν με τις ώρες στον ήλιο μικρή. Μετά τα 35, φωτοδερματίτιδα! Σαν μουσουλμάνα βγαίνω πλέον στη θάλασσα, μόνο μπούργκα που δεν φοράω για να μην πρηστώ!Μεγάλωσα με σκύλο και γάτες, τα κρύβαμε στα κρεβάτια μας με τον αδελφό μου όταν τα κυνηγούσε η κυρα-Μαίρη (Θεός σχωρέστην) με το σκουπόξυλο για να τα βγάλει απ΄το σπίτι. Δεν είχαμε παθει τίποτα , ποτέ. Τώρα με πλησιάζει γάτα και φταρνίζομαι για 24 ώρες! Μέχρι δύσπνοια με πιάνει. Τα λατρεύω, δεν λέω, ταίζω όλα τα αδέσποτα γατόνια της γειτονιάς, αλλά να τα πιάσω πλέον, αδύνατον!Γι αυτό και σέβομαι απόλυτα όσους δηλώνουν πως έχουν πρόβλημα να συγκατοικήσουν με ζωντανό. Εννιά στα δέκα λένε αλήθεια, ειδικά οι μεγάλοι άνθρωποι.
Ας μην είμαστε απόλυτοι, πουθενά. Για να είναι σεβαστή η επιλογή μας να έχουμε ένα ζωντανό, να σεβόμαστε κι εμείς τις ευαισθησίες και τις "ιδιοτροπίες" των γύρω μας.Μένω στην Αθήνα, σε σχετικά πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή. Πολλές φορές στο παρελθόν είχα ενοχληθεί έως θυμώσει με ιδιοκτήτες σκύλων που τα έφερναν στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου για να κάνουν την ανάγκη τους στο γκαζόν, το ίδιο που έπαιζαν τα μωρά, και ΔΕΝ τα μάζευαν...ή στην πόρτα των σπιτιών! Και ακόμα θυμώνω. ΄Η να βγαίνω το πρωί απ΄το σπίτι και να έρχομαι αντιμέτωπη με τον δίμετρο σκύλαρο του γείτονα που πηδάει πάνω μου (φιλικότατο ζωντανό ,δεν λέω) με τα πόδια του μεσ΄τις λάσπες και να μου κάνει το άσπρο μου ταγιεράκι όλο πατουσιές!
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...
Σεβασμός και μέτρο χρειάζεται, σε όλα.
Καλή σας μέρα.-
η διάθεση όλων μας στο σπίτι έχει πραγματικά ανέβει με το σκυλί. Και με το ίδιο το ζωντανό που είναι ένα γλυκύτατο πλασματάκι και με τη βελτίωση της ψυχολογίας του παιδιού περισότερο.
Η καθηγήτριά σου που είχε τον όγκο και το ξεπέρασε, βλέπει? Και από τα δύο μάτια? Που να ξέρεις θα μου πεις! ΄Εχεις δίκιο, το σημαντικό είναι να ΖΗΣΕΙΣ μετά από αυτό.
Anyway...
Katdpan,
O παιδίατρός μου το ίδιο ακριβώς έλεγε...'Μην βάζετε τα παιδιά σε γυάλα, περισσότερο κακό τους κάνετε παρά καλό. Τα κάνετε φοβερά ευαίσθητα και θα το βρείτε μπροστά σας αυτό". Και είχε δίκιο. ΄Οταν του παραπονιόμουν για τις ιώσεις που μου κουβαλούσαν από τον παιδικό σταθμό-και ήταν μονίμως άρρωστα τα δύο πρώτα χρόνια, με παρηγορούσε..."όταν πάνε σχολείο θα καταλαβεις, αποκτούν αντισώματα τώρα". Πραγματικά, έφτασε μέρα στο σχολείο που από τα 23 παιδιά της τάξης, τα 15 ήταν άρρωστα. Τα δικά μου, με 5-6 ακόμα των παιδικών σταθμών, duracell!!!
΄Ομως...
περνώντας τα χρόνια ο οργανισμός εξασθενεί και με την επιβάρυνση της μολυσμένης ατμόσφαιρας εμφανίζονται αλλεργίες και δυσανεξίες από το πουθενά. Καθόμουν με τις ώρες στον ήλιο μικρή. Μετά τα 35, φωτοδερματίτιδα! Σαν μουσουλμάνα βγαίνω πλέον στη θάλασσα, μόνο μπούργκα που δεν φοράω για να μην πρηστώ!Μεγάλωσα με σκύλο και γάτες, τα κρύβαμε στα κρεβάτια μας με τον αδελφό μου όταν τα κυνηγούσε η κυρα-Μαίρη (Θεός σχωρέστην) με το σκουπόξυλο για να τα βγάλει απ΄το σπίτι. Δεν είχαμε παθει τίποτα , ποτέ. Τώρα με πλησιάζει γάτα και φταρνίζομαι για 24 ώρες! Μέχρι δύσπνοια με πιάνει. Τα λατρεύω, δεν λέω, ταίζω όλα τα αδέσποτα γατόνια της γειτονιάς, αλλά να τα πιάσω πλέον, αδύνατον!Γι αυτό και σέβομαι απόλυτα όσους δηλώνουν πως έχουν πρόβλημα να συγκατοικήσουν με ζωντανό. Εννιά στα δέκα λένε αλήθεια, ειδικά οι μεγάλοι άνθρωποι.
Ας μην είμαστε απόλυτοι, πουθενά. Για να είναι σεβαστή η επιλογή μας να έχουμε ένα ζωντανό, να σεβόμαστε κι εμείς τις ευαισθησίες και τις "ιδιοτροπίες" των γύρω μας.Μένω στην Αθήνα, σε σχετικά πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή. Πολλές φορές στο παρελθόν είχα ενοχληθεί έως θυμώσει με ιδιοκτήτες σκύλων που τα έφερναν στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου για να κάνουν την ανάγκη τους στο γκαζόν, το ίδιο που έπαιζαν τα μωρά, και ΔΕΝ τα μάζευαν...ή στην πόρτα των σπιτιών! Και ακόμα θυμώνω. ΄Η να βγαίνω το πρωί απ΄το σπίτι και να έρχομαι αντιμέτωπη με τον δίμετρο σκύλαρο του γείτονα που πηδάει πάνω μου (φιλικότατο ζωντανό ,δεν λέω) με τα πόδια του μεσ΄τις λάσπες και να μου κάνει το άσπρο μου ταγιεράκι όλο πατουσιές!
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...
Σεβασμός και μέτρο χρειάζεται, σε όλα.
Καλή σας μέρα.-
΄Αλλα δύο περιστατικά (έχω έμπνευση σήμερα!)
Αύγουστος του '96, ετοιμόγεννη στην κόρη μου. Κάθε βράδυ που κάπως δροσίζει, κατά τις δέκα, βγαίνω με τον άντρα μου βολτούλα να περπατήσω λιγάκι. Ξαφνικά ακούμε βηματα πίσω μας...ταπ ταπ ταπ. Γυρίζουμε, ένα λυκόσκυλο τεραστίων διαστάσεων είναι πίσω μας. Κάνουμε τους αδιάφορους, συντομεύουμε κάπως το βήμα,συντομεύει και ο σκύλος, αργοπορούμε λιγάκι, επιβραδύνει και ο σκύλος. Μ ε την ψυχή στο στόμα φτάνουμε στο σπίτι, ανοίγουμε την εξώπορτα, μπαίνουμε, κλείνουμε και εγώ (ως πιο φιλόζωη)...τι είναι αγόρι μου, τι κάνεις??? Και ο σκύλος μου αρχίζει κάτι χαρούλες, να κουνάει την ουρά, να πέφτει κάτω...μας πιάσαν τα γέλια με τον άντρα μου αλλά άντε να είσαι σ΄αυτή την κατάσταση και να δεις ξαφνικά μπροστά σου το σκύλαρο λυτό και μεσ΄τη μαύρη νύχτα!
Δεύτερο περιστατικό
΄Ενα χρόνο μετά, η κόρη μου μωράκι στο καρότσι, εγώ πάλι έγκυος (!!!) στο γιό μου, πάμε βόλτα. Απογευματάκι. Σε ένα δρόμο προς το λόφο Τσακού, βλέπουμε μία γιαγιά αδυνατούλα, μια σταλίτσα μας φάνηκε, να τη σούρνει ένα τεράστιο μαύρο σκυλί, ροτβάιλερ ήταν, ντόμπερμαν, θα σας γελάσω. Υποτίθεται το έβγαζε βόλτα! Ο σκύλαρος μόλις μας βλέπει κάθεται ακίνητος και φερμάρει το μωρό στο καρότσι...παιδιά όπως στις ταινίες, μέχρι το πόδι του είχε σηκώσει έτοιμος να ορμήξει! Η γιαγιά μας καθησύχασε , είναι ήρεμος,λέει , δεν ορμάει...Τι δεν ορμάει χριστιανή μου, που έτσι και ορμήξει θα μπορέσεις να τον κρατήσεις??? Και άντε και πραγματικά δεν ορμούσε αλλά ερχόταν για χαρούλες, τη λαχτάρα τη δική μου και του μωρού που την πας? ΄Εμφραγμα θα παθαίναμε, τουλάχιστον , απ΄την τρομάρα μας!!!
Και μετά η καημένη η γιαγιούλα, τι να κάνω, μου τον φόρτωσαν τα παιδιά μου και έφυγαν, το λυπάμαι το ζωντανό!
Τι να πει κανείς...Γι αυτό λέω, σεβασμός και μέτρο
Αύγουστος του '96, ετοιμόγεννη στην κόρη μου. Κάθε βράδυ που κάπως δροσίζει, κατά τις δέκα, βγαίνω με τον άντρα μου βολτούλα να περπατήσω λιγάκι. Ξαφνικά ακούμε βηματα πίσω μας...ταπ ταπ ταπ. Γυρίζουμε, ένα λυκόσκυλο τεραστίων διαστάσεων είναι πίσω μας. Κάνουμε τους αδιάφορους, συντομεύουμε κάπως το βήμα,συντομεύει και ο σκύλος, αργοπορούμε λιγάκι, επιβραδύνει και ο σκύλος. Μ ε την ψυχή στο στόμα φτάνουμε στο σπίτι, ανοίγουμε την εξώπορτα, μπαίνουμε, κλείνουμε και εγώ (ως πιο φιλόζωη)...τι είναι αγόρι μου, τι κάνεις??? Και ο σκύλος μου αρχίζει κάτι χαρούλες, να κουνάει την ουρά, να πέφτει κάτω...μας πιάσαν τα γέλια με τον άντρα μου αλλά άντε να είσαι σ΄αυτή την κατάσταση και να δεις ξαφνικά μπροστά σου το σκύλαρο λυτό και μεσ΄τη μαύρη νύχτα!
Δεύτερο περιστατικό
΄Ενα χρόνο μετά, η κόρη μου μωράκι στο καρότσι, εγώ πάλι έγκυος (!!!) στο γιό μου, πάμε βόλτα. Απογευματάκι. Σε ένα δρόμο προς το λόφο Τσακού, βλέπουμε μία γιαγιά αδυνατούλα, μια σταλίτσα μας φάνηκε, να τη σούρνει ένα τεράστιο μαύρο σκυλί, ροτβάιλερ ήταν, ντόμπερμαν, θα σας γελάσω. Υποτίθεται το έβγαζε βόλτα! Ο σκύλαρος μόλις μας βλέπει κάθεται ακίνητος και φερμάρει το μωρό στο καρότσι...παιδιά όπως στις ταινίες, μέχρι το πόδι του είχε σηκώσει έτοιμος να ορμήξει! Η γιαγιά μας καθησύχασε , είναι ήρεμος,λέει , δεν ορμάει...Τι δεν ορμάει χριστιανή μου, που έτσι και ορμήξει θα μπορέσεις να τον κρατήσεις??? Και άντε και πραγματικά δεν ορμούσε αλλά ερχόταν για χαρούλες, τη λαχτάρα τη δική μου και του μωρού που την πας? ΄Εμφραγμα θα παθαίναμε, τουλάχιστον , απ΄την τρομάρα μας!!!
Και μετά η καημένη η γιαγιούλα, τι να κάνω, μου τον φόρτωσαν τα παιδιά μου και έφυγαν, το λυπάμαι το ζωντανό!
Τι να πει κανείς...Γι αυτό λέω, σεβασμός και μέτρο
