@sis
Τα κεφάλι ενός ζώου του μεγέθους του αρνιού ή του κατσικιού ή άλλου θηράματος ανάλογου μεγέθους δεν είναι το σημείο που το ζώο που το σκοτώνει (η αγέλη) θα σπεύσει να φάει. Από ένστικτο, έμφυτη γνώση τα ζώα στρέφονται άμεσα στα εντόσθια και κατόπιν στους μυς, το κρέας. Με λεία τέτοιου μεγέθους δεν αγγίζουν καν τα κόκαλα, για τα οποία ίσως επανέλθουν άλλη στιγμή, άλλη μέρα.
Με αυτό τον τρόπο και όταν υπάρχει τροφή (λεία) τα μεγάλα κόκαλα απλά καθαρίζονται από το κρέας και είναι "για να περνά η ώρα" και "όργανα στοματικής υγιεινής".
Τα μικρότερα θηράματα (κότες, κουνέλια, λαγοί, ποντίκια, σκίουροι, κλπ) καταναλώνονται στο σύνολο τους.
Όταν δεν υπάρχει κυνήγι, δεν υπάρχει αφθονία τροφής και τα ζώα θα καταναλώσουν απομεινάρια ζώων, κουφάρια, θα καταναλώσουν δέρμα, οπλές και κόκαλα και κρανίο.
Τα οικόσιτα σκυλιά, τα σκυλιά μας, που τα ταΐζουμε συνήθως με "πρόγραμμα" και "συγκεκριμένες μερίδες" περιμένουν πως και πως το φαγητό τους, "πέφτουν" με λαιμαργία σε αυτό (και έτσι πρέπει) και έτσι δεν θα είναι τόσο σχολαστικά και "cool" όταν θα έχουν μπροστά τους ένα κεφαλάκι ή ποδαράκια. Θα δαγκώσουν με μανία, θα κομματιάσουν και θα καταπιούν γρήγορα. Ε, σε αυτό το σημείο μπορεί να έχουμε το "θέμα".
Για αυτό και γενικότερα τα κόκαλα (recreational bones όπως τα αποκαλούν) είναι καλό να δίνονται σε "χορτάτο" σκύλο. Επίσης, καλό είναι να δίνουμε στο σκύλο πιο "ολοκληρωμένα" κομμάτια του ζώου, του θηράματος ώστε ο σκύλος να παίρνει τον χρόνο του και να έχουν μια πιο φυσιολογική ροή τα πράγματα και όχι να του δίνουμε ένα κόκαλο με λίγο ψαχνό απευθείας, στο οποίο θα "πέσει" με τα μούτρα.
Για αυτό χαρακτήρισα το κατά τα άλλα "αθώο" κεφαλάκι, hard core. Καλό αλλά με μέτρο και λογική...