Α,θυμήθηκα κι άλλο, αλλά εκεί έφταιγα ίσως. Είχα πάει Φλώρινα και έμενα στο σπίτι της γιαγιάς μου, μονοκατοικία με αυλή. Ο Άιζακ φυσικά μέσα, αλλά όταν έφευγα για δουλειά είτε τον είχα μέσα-έξω με την πίσω πόρτα ανοιχτή (στα κρυφά) είτε μόνο έξω για να μην τα κάνει μέσα ρημαδιό και ποιος ακούει τη θεία μου μετά -και με το δίκιο της. Κάποια μέρα -στο μόνο έξω- γυρνάω, βγαίνω στην αυλή, Άιζακ Άιζακ, πουθενά ο Άιζακ. Καπάκι χτυπάει το τηλέφωνο κι είναι η μάνα μου, πού είναι ο σκύλος -μου λέει, πού είναι ο σκύλος;;; -τη ρωτάω κι η πλάτη μου είχε ρίγη από την τρομάρα. Ο κύριος είδε κι απόειδε, πήδηξε από τα κάγκελα (1,5 μέτρο σε κάποια πλευρά, δηλαδή τίποτα) και πήρε το δρόμο για το σπίτι της μάνας μου (πάλι καλά -γιατί των πεθερικών μου είναι κοντά 15 χιλιόμετρα, αυτό ήταν στα 4 τετράγωνα). Και φτάνει η μάνα μου και βλέπει τον Άιζακ στην πυλωτή να περιμένει. Πώς δεν τον χτύπησε αυτοκίνητο, πώς δεν πανικοβλήθηκε κανένας άνθρωπος να τον μαζέψουν, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. (Σημ: Την επόμενη μέρα τα κάγκελα γίνανε 3 μέτρα, once a runner, always a runner)
Και άλλη μία, όπου τον έχω αφήσει στο σπίτι της μαμάς μου αυτή τη φορά κι έχω πεταχτεί στον κτηνίατρο να πάρω κάτι πραγματάκια (ευτυχώς 10 λεπτά περπάτημα -στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε σε 2' το πολύ η επιστροφή). Και ξέχασα να κλειδώσω -ή ίσως και να το αμέλησα γιατί η πόρτα άνοιγε προς τα μέσα κι ο Άιζακ ήταν μικρός ακόμα, δεν είχε δείξει ως τότε τις ικανότητές του στις παραβιάσεις- και με παίρνει πάλι η δόλια η μάνα μου και μου λέει "τρέχα μάζεψε το παιδί σου γιατί έχει πάει έξω από τον 3ο και κάθεται". Και να'ναι καλά οι άνθρωποι, ενώ τα είχαν κάνει πάνω τους καθόντουσαν (τοίχο τοίχο) και του μιλούσαν μέχρι να πάω μη σηκωθεί και φύγει.
Αυτά με τον Γιούφτο, δεν θυμάμαι να'χω ξανακοψοχολιαστεί..
