Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες

[johnk]

Καλό (και ζεστό) χειμώνα στις γριούλες σου Γιάννη και σε όλες τις ψυχές που ζουν στους δρόμους...

Μακάρι, Δημήτρη...

Αυτή η τελευταία φράση σου, μου "γέμισε" την ψυχή...
Που είχε αδειάσει με 1-2 άλλα θέματα που τρέχουν σήμερα...

 

[Dogspirit]

και εμεις εδω εχουμε παρα πολλα αδεποτα... καθε φορα που βγαινω βολτα θα συναντησω καμπωσα, παρ'ολα αυτα δεν υπαρχουν καποια στανταρ σκυλια που βλεπω. Θυμαμαι ομως πολυ καλα μια σκυλιτσα μεγαλοσωμη, που την ειχαμε βρει στην παραλια, μας ειχε παρει απο πισω μεχρι την ανω πολη!! ειχαμε καθισει λιγο και την χαιδευαμε, και κουνουσε τοσο πολυ την ουρα της!!! εφτασα σπιτι μου και πηγε να μπει στην πολυκατοικια δεν την αφησα και καθοταν εξω και κοιτουσε με αυτο το βλεμμα!! ηθελα τοσο πολυ να την παρω επανω αλλα γινοταν... ειχε μεινει μεχρι το αλλο πρωι!! τη γλυκουλα που ηταν!!!

 

[johnk]

Προβληματίστηκα αρκετά, σε ποιό θέμα θα ήταν πιο κατάλληλο να γράψω αυτό το post...
Σκέφτηκα το "Ενοχλήσεις στη βόλτα"... μα δεν ήταν ενόχληση...
Σκέφτηκα το "Αδέσποτα και κουταμάρες... και μαγγουριές"... αλλά δεν μου πήγαινε...
Σκέφτηκα πολύ το "Αγαπάνε τα σκυλιά"... ή το "Ερωτεύονται τα σκυλιά"... αλλά, όχι, άλλο ήταν το συναίσθημα...

Και, τέλος, "ξέθαψα" αυτό το θέμα... και γράφω εδώ...
Γιατί, το post αυτό, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα και είναι ο πρώτος και τελευταίος "Φόρος Τιμής"... για ένα σκυλάκι που δεν μπόρεσα να το γνωρίσω... και πέρασε... και έφυγε...

Φόρος τιμής, λοιπόν, στην αδέσποτη σκύλα... και, κοριτσάκι μου, συγγνώμη που (για μιά φορά ακόμη!!!) δεν ανταποκρίθηκα...

Είχαμε, μόλις, βγει για την πρωινή μας βόλτα με τον Casper... και αρχίσαμε να περπατάμε προς τη γενικότερη κατεύθυνση του βουνού...

Είχαμε χαιρετήσει τις "γριούλες" μου (από μακριά κι αγαπημένες, με τον Casper) και απομακρυνόμασταν...

Είχα μόλις πάρει "τα μέτρα μου", με "καλόοο" και "μπράααβο" και "μεζέ"... και "μαζί"...
Μιάς και, στο απέναντι πεζοδρόμιο, κατηφόριζε (επίσης καμαρωτό) το νεαρό αρσενικό - κακομαθημένο Golden Retriever με την "μαμά" του... και κοιταζόντουσαν, ήδη...
ρε γαμώτο, γιατί όλα τα Golden είναι αρσενικά????? και, βέβαια, όλα τα Boerboel????? χάθηκε ο κόσμος να πάρεις μιά σκυλίτσα?

Και, ξαφνικά, όλοι γυρίσαμε για να δούμε τι συμβαίνει και οι δυό "γριούλες" είχαν χαλάσει τον κόσμο από το (αμυντικό) γαύγισμά τους... σταματήσαμε και εμείς και οι "απέναντι" και κοιτάξαμε...

Ενα σκυλάκι (ξεθωριασμένο θα έλεγες και όχι λευκό) είχε τολμήσει να προσπαθήσει να πιεί λίγο νεράκι από τα πήλινα σκεύη τους (που είναι πάντα γεμάτα με φρέσκο νεράκι), στη γωνία τους... και, ίσως, να ξαπλώσει λιγάκι... αυτές, όμως, όχι!!!
Ποτέ δεν θα επέτρεπαν σε ένα τέτοιο σκυλί να σταματήσει στην περιοχή τους...

Και, τότε, μία γρήγορη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου:
Δεν ξέρω αν τα σκυλιά αγαπάνε (αν και θάχα ισχυρό αντίλογο, όπως ξέρετε), δεν ξέρω αν ερωτεύονται...
Κατανόησα, όμως, μιά τεράστια διαφορά με (τουλάχιστον λίγους από) εμάς τους ανθρώπους:

Τα σκυλιά δεν έχουν αυτό που λέμε "compassion", σε άψογα Ελληνικά...
Δεν συμμερίζονται τον πόνο, τη θλίψη, το φόβο, την αγωνία, την αδυναμία του είδους τους!!!!!

Αυτή είναι η τεράστια διαφορά με (ελάχιστους από) εμάς...
Και περίμενα, παγωμένος... όπως και ο Casper (με τελείως διαφορετική στάση σώματος - απορία? προσμονή? λίγο φόβο ενδεχομένως?), όπως και το Golden και η μαμά του... για να δούμε τι, επιτέλους, είναι το "τέτοιο" σκυλί... τι είναι αυτό που προκάλεσε την μανία από τις δυό "γριούλες"..

Και το σκυλί αυτό, συνέχισε ανηφορίζοντας, ώστε μοιραία θα περνούσε από μπροστά μας... επιφυλακτικός εγώ, μιάς και δεν μπορούσα να διακρίνω αν είναι αρσενικό ή θηλυκό... ούτε κάν ο Casper μπορούσε να καταλάβει!!!

Παιδιά, συγχωρέστε με, δεν θέλω να υπερβάλω, αλλά εμείς οι μεγαλύτεροι χρησιμοποιούμε καμμιά φορά ακραίες παρομοιώσεις... άλλη μιά γρήγορη σκέψη πέρασε εκείνη τη στιγμή: "Είναι σε χειρότερη κατάσταση και σε μεγαλύτερη αγωνία, ακόμα και από τον Ιησού στην πορεία προς τον Γολγοθά"...

Και μας πλησίαζε... και, με κάποια (ίσως?) αναλαμπή στη ματιά, άρχισε δειλά να έρχεται προς εμάς...
Και φαίνεται ότι διέκρινε τον "σημαιοστολισμό" του Casper (παρότι ο Casper που ξέρω εγώ είχε μείνει παγωμένος) και, έτσι, ευθυγραμμίστηκε με το κέντρο του δρόμου, ώστε να περάσει ανάμεσα...

Ηταν θηλυκιά... κάποτε, άσπρη... ψηλή... και το πιο αποστεωμένο σκυλίσιο κορμί που έχω δει από κοντά... τα 2-3 από τα στήθη, της κρεμόντουσαν σε μήκος 5-10 εκατοστών... ένας πιο έμπειρος θα μπορούσε, ίσως, να διακρίνει ενδείξεις Καλαζάρ...
Το κεφαλάκι της έγερνε προς τη μιά μεριά, έτσι όπως ξέρετε, με απορία? παρακλητικά?...
Αλλά συνέχιζε, με αυτό το αργό και ασταθές, αλλά αδιάκοπο βήμα...
Προς το βουνό...

Και πέρασε ανάμεσα από δύο από τα πιο καλομαθημένα και λατρεμένα σκυλιά του κόσμου...
Που, πλέον, δεν κοιτάζονται, αλλά την παρατηρούν με απορία... ήρεμα...
Σαν τιμητικό άγημα... Φόρος τιμής!

Παρίας... Που απορρίφθηκε από την αγέλη της?
Μοναχικό αδέσποτο που είχε πρόσφατα γεννήσει και έχασε τα κουτάβια της?
Σίγουρα κοινωνικότατη... αυτό δεν το κατάλαβα μόνο εγώ... μας το "είπαν" και τα σκυλιά μας...

Ποιός ξέρει πόσες στάσεις έκανε, μέχρι να βρεθεί σε μας...
Ποιός ξέρει πόσα σκυλιά (το είδος της!) την έδιωξαν...
Ποιός ξέρει πόσες μέρες είχε να φάει και να πιεί λίγο νεράκι...

Να έκανε την ύστατη προσπάθεια να βρει κάτι?
Ή να ήταν τόσο άρρωστη που πήγαινε στο βουνό για να ξεκουραστεί, επιτέλους?

Και, μόλις έστριψε και δε φαινόταν, ξαναέριξα το βλέμμα μου στον Casper... και στον άλλον...
Το βλέμμα τους εκεί, όπου η σκυλίτσα είχε εξαφανιστεί... για αρκετή ώρα...

Και "επανήλθα "...
Η ατράνταχτη δικαιολογία για τις ενοχές μου ήταν (μα ποιός άλλος?) ο Casper... αν δεν ήταν μαζί μου, σίγουρα αυτή τη στιγμή θα έτρεχα στον κτηνίατρο... με μιά χορτάτη, όμως, σκυλίτσα...

Το μόνο που βρήκα να κάνω, ήταν να πάρω στο κινητό μιά κυρία που φροντίζει αρκετά σκυλάκια της περιοχής... για να ρίξω το "μπαλάκι"... δεν απάντησε... και συνέχισα το δρόμο μου...

Εστω, ένα κειμενάκι, για την αδέσποτη ηρωίδα...

Υ.Γ.Τι έλεγα παραπάνω?
Δηλαδή, εγώ σαν "άνθρωπος" έδειξα "compassion"?

 

[l.Kyveli]

Αχ βρε Γιάννη
Για κάθε σκύλο που έχει χρειαστεί την βοήθειά μου και έχω κοιτάξει αλλού είναι μαχαίρι στην καρδιά το ποστ σου ..

 

[johnk]

...Για κάθε σκύλο που έχει χρειαστεί την βοήθειά μου και έχω κοιτάξει αλλού είναι μαχαίρι στην καρδιά το ποστ σου ..

Επιασες το "ηθικό δίδαγμα"...
Και, ακόμα περισσότερο, γιατί οι "εμείς" είμαστε κυριολεκτικά ελάχιστοι...

 

[mareco]

Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη...καλά χαζός είσαι; γιατί δεν πήρες εμένα;
Και στο καπάκι η δεύτερη...και μετά;...τι;

 

[Eirini-Fontas]

Γι αυτο στην βολτα μας κρεμαμε ενα σακουλακι με λιγη ξηρα τροφη στον οδηγο
σε περιπτωση που δουμε καποιο πλασμα σε τετοια χαλια. Το ξερω δεν μπορεις
να τα σωσεις ολα αλλα ειναι μεγαλη αμαρτια να πεθαινουν απο πεινα στις μερες μας.
ειναι το λιγοτερο που μπορουμε να κανουμε.

 

[johnk]

Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη...καλά χαζός είσαι; γιατί δεν πήρες εμένα;
Και στο καπάκι η δεύτερη...και μετά;...τι;

Ασε, Μαρία... μην έχεις αμφιβολία, το σκέφτηκα κι εγώ!
Και το προσπέρασα...

 

[takisft]

Υ.Γ.Τι έλεγα παραπάνω?
Δηλαδή, εγώ σαν "άνθρωπος" έδειξα "compassion"?

Μεγάλο θέμα άνοιξες φίλε, υπαρξιακό θα έλεγα για τους "σκυλάδες".

Είναι σαν την Λερναία Ύδρα... όσο και να το παλέψεις, πάντα θα υπάρχει η επόμενη σκυλίτσα που θα περάσει μπροστά σου και θα είναι αδύνατον να κάνεις κάτι..

Αν "παρασυρθείς", και "αφιερώσεις" τη ζωή σου θα χαθούν άλλα πράγματα... τα ανθρώπινα... που τα έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να πορευτούμε στον δρόμο των επίλογών μας...

Πάντα έχω στο μυαλό μου κάτι που μου είπε μια κοινή μας φίλη... είναι να μην μπλέξεις...

Προσωπικά, αμύνομαι και κάνω την καρδιά μου πέτρα για να μπορέσω να ανταποκριθώ σε πολλούς άλλους ρόλους που έχω στη ζωή μου...

Προσφέρω τα ελάχιστα σε κάποιες ψυχούλες, χωρίς να κοιμάμαι τον "ύπνο του δικαίου", απόδίδοντας όμως τις ευθύνες σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν...

 

[Lara_kouklara]

Μα τι post.........:?

 

[takisft]

Μα τι post.........:?

Τι δεν κατάλαβες Όλγα;

 

[Φλάφη]

Η Μικρή Ἀντζη ,μας έκανε παρέα 15 ολόκληρα χρόνια, τη φέραμε σπίτι από κουτάβι , παρατημένο στον υπαίθριο χώρο της δουλειάς της μητέρας μου ... λυπάμαι για το χρόνο που ΔΕΝ της αφιέρωσα , για το μάλωμα όταν γαύγιζε , για τις βόλτες που της στέρησα... δέθηκε περισσότερο με τον αδελφό μου όπου από ένα σημείο και μετά κοιμόντουσαν παρέα ... ίσως έφταιξε και το νεαρό της ηλικίας μου και δεν συνειδητοποίησα νωρίς τις ανάγκες της.... Στη γειτονιά μου δεν υπάρχουν αδέσποτα και απορώ ... πάντως αν κάνει κάποιο την εμφάνιση του σίγουρα θα προσπαθήσω να το βοηθήσω .

 

[Lara_kouklara]

Τι δεν κατάλαβες Όλγα;

Όλα τα κατάλαβα δυστυχώς. Και έχω νιώσει (δυστυχώς) έτσι ακριβώς. Και χειρότερα.
Δεν μπορούμε να τα βοηθάμε όλα, ακόμα κι αν το θέλουμε. Ακόμα κι αν αποφασίσεις να αφιερώσεις τη ζωή σου ΜΟΝΟ σε αυτό, πάλι δεν θα μπορείς να σώζεις όλα όσα βλέπεις, όσα συναντάς εσύ ο ίδιος, άσε και όσα σε ειδοποιούν άλλοι ότι βρήκαν.
Πολύ δυνατό ποστ, αυτό εννούσα.

 

[takisft]

Όλα τα κατάλαβα δυστυχώς. Και έχω νιώσει (δυστυχώς) έτσι ακριβώς. Και χειρότερα.
Δεν μπορούμε να τα βοηθάμε όλα, ακόμα κι αν το θέλουμε. Ακόμα κι αν αποφασίσεις να αφιερώσεις τη ζωή σου ΜΟΝΟ σε αυτό, πάλι δεν θα μπορείς να σώζεις όλα όσα βλέπεις, όσα συναντάς εσύ ο ίδιος, άσε και όσα σε ειδοποιούν άλλοι ότι βρήκαν.
Πολύ δυνατό ποστ, αυτό εννούσα.

Με μπέρδεψε λίγο (λέμε τώρα) το εικονίδιο του Confused, αλλά τι περιμένεις από έναν νεόκοπο στα κοινωνικά δίκτυα;

 

[Lara_kouklara]

Όχι εντάξει, έχεις ένα δίκιο, κι εγώ δεν είδα ότι το λένε confused, μάλλον αυτό :| ταίριαζε καλύτερα.
όπως και να`χει, τα είπα περιφραστικά τελικά!

 

[ptf]

@takisft
Σου πάει το αυστηρό

 

[takisft]

@takisft
Σου πάει το αυστηρό

Θα πρέπει να ετοιμάζομαι σιγά σιγά

 

[Viviana]

Προβληματίστηκα αρκετά, σε ποιό θέμα θα ήταν πιο κατάλληλο να γράψω αυτό το post...
Σκέφτηκα το "Ενοχλήσεις στη βόλτα"... μα δεν ήταν ενόχληση...
Σκέφτηκα το "Αδέσποτα και κουταμάρες... και μαγγουριές"... αλλά δεν μου πήγαινε...
Σκέφτηκα πολύ το "Αγαπάνε τα σκυλιά"... ή το "Ερωτεύονται τα σκυλιά"... αλλά, όχι, άλλο ήταν το συναίσθημα...

Και, τέλος, "ξέθαψα" αυτό το θέμα... και γράφω εδώ...
Γιατί, το post αυτό, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα και είναι ο πρώτος και τελευταίος "Φόρος Τιμής"... για ένα σκυλάκι που δεν μπόρεσα να το γνωρίσω... και πέρασε... και έφυγε...

Φόρος τιμής, λοιπόν, στην αδέσποτη σκύλα... και, κοριτσάκι μου, συγγνώμη που (για μιά φορά ακόμη!!!) δεν ανταποκρίθηκα...

Είχαμε, μόλις, βγει για την πρωινή μας βόλτα με τον Casper... και αρχίσαμε να περπατάμε προς τη γενικότερη κατεύθυνση του βουνού...

Είχαμε χαιρετήσει τις "γριούλες" μου (από μακριά κι αγαπημένες, με τον Casper) και απομακρυνόμασταν...

Είχα μόλις πάρει "τα μέτρα μου", με "καλόοο" και "μπράααβο" και "μεζέ"... και "μαζί"...
Μιάς και, στο απέναντι πεζοδρόμιο, κατηφόριζε (επίσης καμαρωτό) το νεαρό αρσενικό - κακομαθημένο Golden Retriever με την "μαμά" του... και κοιταζόντουσαν, ήδη...
ρε γαμώτο, γιατί όλα τα Golden είναι αρσενικά????? και, βέβαια, όλα τα Boerboel????? χάθηκε ο κόσμος να πάρεις μιά σκυλίτσα?

Και, ξαφνικά, όλοι γυρίσαμε για να δούμε τι συμβαίνει και οι δυό "γριούλες" είχαν χαλάσει τον κόσμο από το (αμυντικό) γαύγισμά τους... σταματήσαμε και εμείς και οι "απέναντι" και κοιτάξαμε...

Ενα σκυλάκι (ξεθωριασμένο θα έλεγες και όχι λευκό) είχε τολμήσει να προσπαθήσει να πιεί λίγο νεράκι από τα πήλινα σκεύη τους (που είναι πάντα γεμάτα με φρέσκο νεράκι), στη γωνία τους... και, ίσως, να ξαπλώσει λιγάκι... αυτές, όμως, όχι!!!
Ποτέ δεν θα επέτρεπαν σε ένα τέτοιο σκυλί να σταματήσει στην περιοχή τους...

Και, τότε, μία γρήγορη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου:
Δεν ξέρω αν τα σκυλιά αγαπάνε (αν και θάχα ισχυρό αντίλογο, όπως ξέρετε), δεν ξέρω αν ερωτεύονται...
Κατανόησα, όμως, μιά τεράστια διαφορά με (τουλάχιστον λίγους από) εμάς τους ανθρώπους:

Τα σκυλιά δεν έχουν αυτό που λέμε "compassion", σε άψογα Ελληνικά...
Δεν συμμερίζονται τον πόνο, τη θλίψη, το φόβο, την αγωνία, την αδυναμία του είδους τους!!!!!

Αυτή είναι η τεράστια διαφορά με (ελάχιστους από) εμάς...
Και περίμενα, παγωμένος... όπως και ο Casper (με τελείως διαφορετική στάση σώματος - απορία? προσμονή? λίγο φόβο ενδεχομένως?), όπως και το Golden και η μαμά του... για να δούμε τι, επιτέλους, είναι το "τέτοιο" σκυλί... τι είναι αυτό που προκάλεσε την μανία από τις δυό "γριούλες"..

Και το σκυλί αυτό, συνέχισε ανηφορίζοντας, ώστε μοιραία θα περνούσε από μπροστά μας... επιφυλακτικός εγώ, μιάς και δεν μπορούσα να διακρίνω αν είναι αρσενικό ή θηλυκό... ούτε κάν ο Casper μπορούσε να καταλάβει!!!

Παιδιά, συγχωρέστε με, δεν θέλω να υπερβάλω, αλλά εμείς οι μεγαλύτεροι χρησιμοποιούμε καμμιά φορά ακραίες παρομοιώσεις... άλλη μιά γρήγορη σκέψη πέρασε εκείνη τη στιγμή: "Είναι σε χειρότερη κατάσταση και σε μεγαλύτερη αγωνία, ακόμα και από τον Ιησού στην πορεία προς τον Γολγοθά"...

Και μας πλησίαζε... και, με κάποια (ίσως?) αναλαμπή στη ματιά, άρχισε δειλά να έρχεται προς εμάς...
Και φαίνεται ότι διέκρινε τον "σημαιοστολισμό" του Casper (παρότι ο Casper που ξέρω εγώ είχε μείνει παγωμένος) και, έτσι, ευθυγραμμίστηκε με το κέντρο του δρόμου, ώστε να περάσει ανάμεσα...

Ηταν θηλυκιά... κάποτε, άσπρη... ψηλή... και το πιο αποστεωμένο σκυλίσιο κορμί που έχω δει από κοντά... τα 2-3 από τα στήθη, της κρεμόντουσαν σε μήκος 5-10 εκατοστών... ένας πιο έμπειρος θα μπορούσε, ίσως, να διακρίνει ενδείξεις Καλαζάρ...
Το κεφαλάκι της έγερνε προς τη μιά μεριά, έτσι όπως ξέρετε, με απορία? παρακλητικά?...
Αλλά συνέχιζε, με αυτό το αργό και ασταθές, αλλά αδιάκοπο βήμα...
Προς το βουνό...

Και πέρασε ανάμεσα από δύο από τα πιο καλομαθημένα και λατρεμένα σκυλιά του κόσμου...
Που, πλέον, δεν κοιτάζονται, αλλά την παρατηρούν με απορία... ήρεμα...
Σαν τιμητικό άγημα... Φόρος τιμής!

Παρίας... Που απορρίφθηκε από την αγέλη της?
Μοναχικό αδέσποτο που είχε πρόσφατα γεννήσει και έχασε τα κουτάβια της?
Σίγουρα κοινωνικότατη... αυτό δεν το κατάλαβα μόνο εγώ... μας το "είπαν" και τα σκυλιά μας...

Ποιός ξέρει πόσες στάσεις έκανε, μέχρι να βρεθεί σε μας...
Ποιός ξέρει πόσα σκυλιά (το είδος της!) την έδιωξαν...
Ποιός ξέρει πόσες μέρες είχε να φάει και να πιεί λίγο νεράκι...

Να έκανε την ύστατη προσπάθεια να βρει κάτι?
Ή να ήταν τόσο άρρωστη που πήγαινε στο βουνό για να ξεκουραστεί, επιτέλους?

Και, μόλις έστριψε και δε φαινόταν, ξαναέριξα το βλέμμα μου στον Casper... και στον άλλον...
Το βλέμμα τους εκεί, όπου η σκυλίτσα είχε εξαφανιστεί... για αρκετή ώρα...

Και "επανήλθα "...
Η ατράνταχτη δικαιολογία για τις ενοχές μου ήταν (μα ποιός άλλος?) ο Casper... αν δεν ήταν μαζί μου, σίγουρα αυτή τη στιγμή θα έτρεχα στον κτηνίατρο... με μιά χορτάτη, όμως, σκυλίτσα...

Το μόνο που βρήκα να κάνω, ήταν να πάρω στο κινητό μιά κυρία που φροντίζει αρκετά σκυλάκια της περιοχής... για να ρίξω το "μπαλάκι"... δεν απάντησε... και συνέχισα το δρόμο μου...

Εστω, ένα κειμενάκι, για την αδέσποτη ηρωίδα...

Υ.Γ.Τι έλεγα παραπάνω?
Δηλαδή, εγώ σαν "άνθρωπος" έδειξα "compassion"?

Μέκανες να δακρύσω βρε Γιάννη και συγχρόνως να ντραπώ για τον εαυτό μου που κάποιες φορές βλέποντας παρόμοιες καταστάσεις δεν μπόρεσα να κάνω κάτι γι αυτά τα πλάσματα!!!
:sad:

Οπως το είπε και η Μυρτώ,"μαχαίρι στη καρδιά"!!!

 

[vasgial]

Επιασες το "ηθικό δίδαγμα"...
Και, ακόμα περισσότερο, γιατί οι "εμείς" είμαστε κυριολεκτικά ελάχιστοι...

Είναι και αυτά τα μάτια, αυτό το θλιμμένο βλέμμα σαν να έχει δεχτεί τη μοίρα του και την υπομένει στωικά. Τι να πρωτομαζέψεις και τι να πρωτοπεριθάλψεις γαμώτο. Άσε με γιατί εδώ που είμαι είναι κανονική χωματερή. Έχω λαλήσει. Είναι να μην δω κάποιον τη στιγμή της εγκατάλειψης, θα με γνωρίσετε από τις ειδήσεις.

 

[johnk]

Αυτό το μήνυμα, δεν γίνεται να είναι "πιό μέσα" στο θέμα που, με άπειρη ευαισθησία είχε ανοίξει ο takisft...
Φόρος τιμής σε ένα σκυλάκι, που δεν θα αναφερθεί (κυριολεκτικά) πουθενά...

Και οι λεπτομέρεις, για τους ελάχιστους που ξέρουν που ακριβώς κατοικώ... και ίσως "ξέρουν"...

Απόψε πεθαίνει... βραδιά τελευταία...
Γελάστε, γλεντήστε... και κλείνει η αυλαία!
Και...
Χίλια συγγνώμη αν είδατε λάθη...
Πως πέθανε ο κλόουν, κανείς δε θα μάθει...

​

...οι στίχοι ήρθαν στο μυαλό μου, προχτές το βράδυ...
Είχα σηκωθεί με πυρετό από το κρεβάτι, για να βγάλω τα σκυλιά μου στη μεγάλη τους βόλτα... για την σωματική και πνευματική ευημερία τους (που λέγαμε και στο άλλο θέμα, που "τρέχει" παράλληλα)...

Στη γωνία, συναντηθήκαμε (σχεδόν τρακάραμε) με ένα μαύρο, τυφλό, αρσενικό σκυλί... το ξέρουμε και το "ψιλοσεβόμαστε", αλλά εγώ, επειδή ένιωθα αδύναμος για ταρζανιές, σταμάτησα άμεσα και έδωσα στον Casper την εντολή "πίσω"... και καλά έκανα, μιάς και, ακριβώς από πίσω, ερχόταν αγκομαχώντας η "ηρωίδα" μου...

...στην αρχή δεν την έβλεπα... αλλά άκουγα τον ήχο που μόνο ενθαρρυντικός δεν ήταν... σαν βαρύς βήχας του κυνοτροφείου... και μετά την είδαμε... να έρχεται κουτσαίνοντας και να βγάζει ένα φρικτό ρόγχο (με το κεφάλι χαμηλά και τα μάτια κάτω) σε κάθε βήμα... κάθε βήμα και μαρτύριο...

Για αυτούς που ίσως ξέρουν:
Κοντά στο σπίτι μου είναι μιά πλατεία της περιοχής... όταν μετακομίσαμε (πριν 8 χρόνια), μεταξύ άλλων, μας υποδέχτηκε η αγέλη σκυλιών της πλατείας... μιάς πλατείας με αρκετή κίνηση και τότε, αλλά με κανένα τρόπο τόσο θορυβώδης όσο σήμερα...
Εκτός από τις γριούλες μου...
Συνάντησα τότε και αυτή την αγέλη της πλατείας... 2 μεγαλόσωμα καφέ αρσενικά... μία φανταστική καφέ θηλυκιά (φιλενάδα του Casper! - πόσο ιδανική θα ήταν, στην εποχή της η καημένη, για σπίτι με μικρά παιδιά!)...
Και, τέλος, η μικρόσωμη κρεμ σκυλίτσα (ίσως, η πιο ηλικιωμένη απ' όλα)... η "ηρωίδα" μου... σαν μικρόσωμο Λαμπραντόρ... σχεδόν ποτέ δεν την έπιανε το μάτι σου, αν δεν πλησίαζες αρκετά κοντά... ήταν, θα έλεγα, "άχρωμη" έως "διαφανής"... και, λες και το ήξερε και προσπαθούσε να περπατήσει (κουτσά - από κάποιο αυτοκίνητο) αστεία (γι' αυτό μου ήρθε άμεσα το τραγούδι με τον κλόουν) για να την προσέξεις... αυτό το έκανε όταν είχε κουράγια, γιατί, αλλιώς, τις περισσότερες φορές παρέμενε στη θέση της και (χωρίς να σε κοιτάζει) γαύγιζε μονότονα, κοιτάζοντας σε κάποια κατεύθυνση (όχι απαραίτητα προς εσένα)...
Ταυτόχρονα, από τα σκυλιά αυτά, ήταν εκείνη που είχε υποφέρει περισσότερο:
Χτύπημα από αυτοκίνητο, που της άφησε την αναπηρία στο πίσω πόδι και περπατούσε πολύ αργά, κουτσαίνοντας... οι αρσενικοί φίλοι της και η άλλη θηλυκιά, όμως, πάντα την περίμεναν... και έβλεπες μιά αγέλη να περπατάει χαρακτηριστικά, σαν κουρασμένο καραβάνι... για να μένουν όλοι μαζί, στις βόλτες τους...
Τεράστιο όγκο στην κοιλιά, πριν μερικά χρόνια, που μας έκανε να πιστέψουμε ότι αυτό ήταν... όμως, όχι, επανήλθε με το γνωστό της στυλ...
Και ποιός ξέρει τι άλλο...
Και, όμως, με την ηλικιωμένη γειτόνισα που τα τάϊζε 2 φορές την ημέρα, ήταν σαν να μίλαγε... στην πραγματικότητα μίλαγε! Η κυρία της μιλούσε σαν να απευθύνεται σε άνθρωπο... και η σκυλίτσα ανταποκρινόταν σε όλα... και τα υπόλοιπα σκυλιά... ήταν σαν να τα έχει εκπαιδευμένα "off-leash"... είδες, κάτι άνθρωποι που (χωρίς να δείχνουν καμμία σπουδαία ικανότητα) κάνουν τον Cesar Millan να "σκίζει το πτυχίο του"...
Για μένα (και, κωδικοποιημένα, στη συνεννόηση με την οικογένειά μου), η "μπεζ γριούλα"...

...Λέω στη γυναίκα μου "η σκυλίτσα έχει πρόβλημα, δεν τη βγάζει, πρέπει να κάνουμε κάτι"... μου απαντάει "είσαι με πυρετό και με τα 2 σκυλιά μαζί και, εξάλλου, σε λίγο θα τα ταΐσει η καλή κυρία και θα την δει"...
Το αποδέχθηκα και συνεχίσαμε τη βόλτα... και το τραγουδάκι ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου, δεν μπορούσα να το ξεχάσω... και το βράδυ τη σκεπτόμουν στον ύπνο μου...

Πολύ νωρίς το πρωί, πριν κάν ετοιμαστώ, η κόρη μας έφυγε και πήγε στην πλατεία για να πάρει το λεωφορείο... από εκεί μου τηλεφώνησε: "Γιάννη, η σκυλίτσα! Είναι μπροστά στο φούρνο και δεν μπορεί να περπατήσει! Βγάζει αίμα από κάπου, αλλά δεν είνα εξωτερικό! Βγάζει και από τη μύτη λίγο αίμα! Αν δεν κάνουμε κάτι, τη βλέπω να πεθαίνει!"...
Ετοιμάστηκα... πήρα τον Casper (εκεί δεν κινδυνεύουμε από τσαμπουκάδες) και πήγα...
Η ηλικιωμένη κυρία είχε έρθει κι εκείνη, για να ταΐσει... μας είπε ότι έχει τηλεφωνήσει σε μιά άλλη κυρία (της Φιλοζωικής μας) να την πάρουν με το αυτοκίνητο στο γιατρό...
Η σκυλίτσα έκανε μερικές νευρικές κινήσεις - δεν μπορούσε να καθήσει καλά... τα τελευταία λόγια της κυρίας ήταν "περίμενέ με κοριτσάκι μου, έρχομαι αμέσως"... και κάπου μπήκε για να πάρει μιά πετσέτα και χαρτί... και εμείς συνεχίσαμε...
Σημείωση: Τα άλλα 3 σκυλιά εκεί...
Φρουρούσαν τη "μπεζ γριούλα"... και, μάλιστα, ήμουν σίγουρος ότι όποιος πήγαινε να την πλησιάσει - αγγίξει (εκτός από την ηλικιωμένη κυρία) θα πλήρωνε το τίμημα...

Χτες το βράδυ, ξαναπεράσαμε από εκεί, στη βραδυνή μας βόλτα... τα άλλα 3 σκυλιά εκεί...
Και, μάλιστα, γύρω από το μεγάλο λεκέ αίματος που είχε στεγνώσει... και, μάλιστα, γαυγίζοντας σε όποιον δεν είχε δει και προσπαθούσε να περάσει (ανάμεσά τους) και να πατήσει το λεκέ...

Σήμερα το πρωί ξαναπεράσαμε... τα άλλα 3 σκυλιά εκεί...
Σχεδόν μισοκοιμισμένα από το ξενύχτι...
Και θα περιμένουν...

Και (αν και δεν έχω πλήρη ενημέρωση) θεωρώ ότι είναι πια καιρός να γράψω γι' αυτήν... νοσταλγικά και με ένα δάκρυ...

Ταυτόχρονα, με ένα μικρό χαμόγελο... γιατί η "μπεζ γριούλα" μπόρεσε και έφτασε στο τέλος... άντεξε από τα χτυπήματα... τους όγκους... την πείνα... το κρύο... τους καύσωνες... και, κυρίως, άντεξε από τους ανθρώπους... που την κορόϊδεψαν... τη χλεύασαν... αδιαφόρησαν... και, κυρίως, γλύτωσε από τις φόλες που πάντα φοβόμουν...
Ναι, μπορώ να πω ότι η "άχρωμη"... η "μπεζ γριούλα"... έκοψε το νήμα!

Και γράφω, μιάς και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι (τώρα που "μιλάμε") θα τρέχει γρήγορα και ανάλαφρα και θα παίζει σαν κουταβίτσα!

Γι' αυτή την "ηρωίδα", που δεν είχε κάν όνομα από αυτούς που την αγαπούσαν... ένιωσα ότι κάποιος έπρεπε να γράψει κάτι... σε ένα σκυλοφόρουμ.

Υ.Γ. Τάκη, σε ευχαριστώ που έχεις ανοίξει αυτό το, ιδιαίτερο για μένα, θέμα...