Το αν ένας σκύλος είναι καθαρόαιμος ή όχι έχει σημασία για το χαρακτήρα του, το σωματότυπό του και την αναπαραγωγική του "αξιοσύνη". Στα πρώτα δύο, σε καλύπτει μια χαρά το τεστ DNA, κι από τη στιγμή που εσύ ξέρεις τι έχεις στα χέρια σου, δεν πα να λέμε οι υπόλοιποι ότι είναι κι ουρακοτάγκος; Μικρή σημασία έχει. Για το τρίτο κομμάτι, το θέμα της αναπαραγωγής, υπάρχουν τόσα πολλά σκυλιά που κακοπερνάνε, μα ημιαιμα, μα καθαρόαιμα, που εν τέλει η ζήτηση (για σκύλο που θα ζει αξιοπρεπώς) είναι πολύ μικρότερη της προσφοράς. Επομένως δεν υπάρχει κάποια σοβαρή ανάγκη να αναπαραχθεί σκύλος που δεν πληρεί κάποια κριτήρια. Ένα από αυτά (αλλά σαφώς όχι το μοναδικό, υπάρχουν πολλά παραπάνω και σίγουρα πολύ πιο σημαντικά) είναι η ύπαρξη πεντιγκρί. Γιατί μέσα από το πεντιγκρί φαίνεται το γενεαλογικό δέντρο. Φαίνονται και τα γενετικά κουσούρια που μπορεί να κουβαλάει (ή να μην κουβαλάει) το σκυλί το οποίος συνοδεύεται από το συγκεκριμένο πεντιγκρί. Χωρίς αυτό, δεν είναι σωστό, για το είδος σκύλος, να αναπαραχθεί. Άρα, σε αυτόν τον τομέα, είναι, τυπικά, ημιαιμος. Δεν είναι προσβολή το ημιαιμος. Ούτε το μπάσταρδος, στα σκυλιά. Το καλύτερο σκυλί που έχω γνωρίσει ήταν μπάσταρδο...
