... ο κηδεμόνας πρέπει να συμμερίζεται και ιδανικά να απολαμβάνει την ενέργεια του σκύλου.
Σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο. Αυτός που ζούμε εμείς, δεν είναι τέτοιος.
Σέβομαι και επικροτώ την προσπάθεια που καταβάλλεις, να έχεις τον σκύλο σου ευτυχισμένο. Το άγχος μου είναι, η απόλυτη όσο γίνεται, ασφάλειά του. Και σε αυτό, εστιάζω εγώ. Για να μην βρεθείς ένα ωραίο πρωί, να κλαις με μαύρο δάκρυ, για τον σκύλο που έχασες (και που θα ξαναβρεθεί στην καλύτερη από κάποιον άλλον, λιμοκτονημένος, αφυδατωμένος, άρρωστος), που σκοτώθηκε, που δηλητηριάστηκε, που...παρακρατήθηκε. Και που για όλα αυτά, το λάθος ήταν δικό σου. Και που αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, δεν θα το έκανες ποτέ. Θα προτιμούσες να τον είχες κάνει του καναπέ, και να τον είχες δίπλα σου, γερό και δυνατό. Δεν σου λέω να τον κλείσεις σε γυάλα [όπως βλακωδώς επαναλαμβάνεται], ούτε εμείς κλεινόμαστε σε γυάλες άλλωστε, αλλά προσέχουμε όσο μπορούμε. Εχουμε τον νου μας, να ζούμε χωρίς να υποβάλλουμε εαυτόν σε επικίνδυνες καταστάσεις, από την στιγμή που δεν υπάρχουν οι σωστές συνθήκες, να κάνουμε ότι μας αρέσει.
Αν όλα αυτά τα έχεις σκεφτεί και εξακολουθείς να υπερασπίζεσαι το όφελος του σκύλου σου, από τις αχανείς περιπλανήσεις, πάω πάσο.