Σε αυτό επιτρεψε μου να διαφωνησω.΄Οσον αφορά τους κεντρικούς δρόμους...εντάξει, εγώ τον παίρνω πάντα αγκαλιά και τον αφήνω κάτω μόνο όταν απομακρυνθούμε και έχει ησυχία. Φαντάσου τον τρόμο και τον πανικό ενός τόσο μικρού πλάσματος, όσο και να σε νοιώθει κοντά του- μέσα σε τόση φασαρία! Ακόμα να ξέρεις πως τα τσιουάουα δεν φημίζονται για την εκπαιδευσιμότητά τους και τα αρσενικά -ασχέτως ράτσας αυτό-χαζολογάνε πολύ περισσότερο στη βόλτα μυρίζοντας και μαρκάροντας παντού (γι αυτό είχα πει εγώ χρόνια τώρα πως το δεύτερο σκυλί μου θα είναι θηλυκό,ενήλικο και στειρωμένο...τουλάχιστον ευχαριστιέμαι περπάτημα!).Και, τελευταίο, είναι κουτάβι, περίεργο και εξερευνά τόπους και μυρωδιές, δώσε του χρόνο και έχε υπομονή με την ψυχούλα!.....
2 κιλά ειναι η δικιά μου αλλά σε πεζόδρομο με τρελή κινηση δεν εχει κανενα προβλημα, ουτε σε δρόμους μεγάλης κυκλοφοριας. Από διπλα της να περασει το λεωφορείο, ή νταλικα (εχουμε αρκετες εδω σε μενα) δεν θα γυρίσει ουτε καν να δει τι περνάει. Θέμα κοινωνικοποιησεις ειναι. Όσο το παιρνεις αγκαλια το μαθαίνεις ότι ειναι λογικό να φοβάται και το επιβραβεύεις.
Όπως και για την εκπαιδευση, μπορεί καποιες φυλές να ειναι πιο ξεροκεφαλες από αλλες, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν ειναι εκπαιδεύσιμες. Απλά θέλει πιο επιμονο εκπαιδευτη.