Εγώ δεν την καταλαβαίνω αυτή την αυτόματη αντίδραση <επίθεση --> ευθανασία>. Άλλο να το δώσεις, να το (παρα)περιορίσεις, να προσπαθήσεις για εκπαίδευση και τέλος πάντων αν αποτύχουν όλα και το πρόβλημα είναι τραγικό οκ το ξανασκέφτεσαι και για την ευθανασία. Αλλά αυτή η ευκολία του να "ξεφορτωθείς το πρόβλημα" με αυτό τον τρόπο with the blink of an eye πραγματικά με τρελαίνει.
Έχω μια "βεντάλια" και διάφορες άλλες χαραγματιές και τρυπίτσες από τα νυχάκια και τα δοντάκια ενός γάτου στο πόδι μου από το '97-'98 περίπου. Η επίθεση που δέχτηκα ήταν απίστευτη. Έκαναν 2 μέρες να σταματήσουν να τρέχουν αίμα οι πληγές, τέλειωσα ένα φαρμακείο γάζες, είχε ψιλοκουλαθεί το ένα μου χέρι επειδή μια δαγκωματιά είχε χτυπήσει νεύρο κοντά στον καρπό. Η πρώτη αντίδραση του πατέρα μου όταν με είδε να τρέχουν τα πόδια μου ποτάμια αίμα ήταν "φέρτε μου ένα τσεκούρι από την αποθήκη να τον κάνω κομμάτια" - και το λάτρευε αυτό το γατί. Believe me, μια χαρά μπορεί να σου κάνει ζημιά γατί άμα θέλει. Άμα είχε ανέβει λίγο πιο πάνω θα εφαρμοζόταν κυριολεκτικά η έκφραση "σου κάνω τη μούρη κρέας". Δε μπορούσα με τίποτα να τον ξεκολλήσω από πάνω μου, δεν συνειδητοποίησα ποτέ καν ΠΩΣ τον ξεγάντζωσα από πάνω μου. Και δεν ήμουν παιδάκι, έφηβη μουλάρα ήμουν.
Βέβαια κανείς δεν πήρε τσεκούρι και απλά ελήφθησαν τα κατάλληλα περιοριστικά μέτρα για αντιμετώπιση της κατάστασης (γιατί υπήρχε λόγος που συνέβη αυτή η επίθεση, καθόλου δικαιολογημένη αντίδραση αλλά υπήρχε κάποια αιτία όπως πάντα υπάρχει αιτία, τίποτα δεν είναι τυχαίο) για προστασία όλων των εμπλεκομένων. Δεν το κλείσαμε σε κανά κλουβί, δεν του κανε κανείς ευθανασία κι ας ήταν επικίνδυνος.
Μέσα σε όλο αυτό από την άλλη (για να μη γίνει ποστ κινδυνολογίας κατά γατιών) εμπλεκόταν και άλλος γάτος (ο λόγος που γίναν όλα) ο οποίος ήταν γαντζωμένος πανικόβλητος στο κεφάλι μου για να γλιτώσει και κατάφερε μες στον πανικό του να μη μου κάνει την παραμικρή αμυχή. Γιατί ήταν, είναι - και ελπίζω να είναι για κάποια χρόνια ακόμα - το καλύτερο πλάσμα στον κόσμο. Το επίπεδο κατανόησης (το λεξιλόγιο που καταλαβαίνει με ξεπερνά) και το επίπεδο υπακοής του γατιού αυτού δεν το χω ξανασυναντήσει σε κανένα σκυλί και δε νομίζω να το συναντήσω ποτέ (βέβαια ούτε και σε άλλο γατί δεν ξαναπλησίασα καν να με ακούει έτσι - γιατί αυτό που είπαν παραπάνω, η γάτα σε διαλέγει, αν δεν είσαι "ο ανθρωπός της" δε μπορείς να κάνεις πολλά).
Πίσω στην ιστορία, δεν ξαναδημιουργήθηκε θέμα έκτοτε, συνυπήρχαμε κανονικά, αγκαλιές φιλιά κτλ, για κάποιους μήνες μήνες ακόμα, μέχρι που ο γάτος της επίθεσης πέθανε, από εγκεφαλικό. Ποτέ δεν θα μάθουμε, αλλά δε βρίσκω καθόλου απίθανο τα προβλήματα της συμπεριφοράς του που άρχισαν κανα μήνα-δυο πριν το περιστατικό να ήταν και προϊόν κάποιας ασθένειας.
My point is, δεν κάνουν μόνο τα σκυλιά ζημιά σε έναν άνθρωπο, δεν γίνεται τίποτα εντελώς τυχαία και (αν το ψάξεις καλά) εντελώς απρόβλεπτα, δεν είναι πανάκεια η ευθανασία, αν υπάρχει θέληση υπάρχουν κάποιες λύσεις, αν δεν λειτουργήσουν οι άλλες λύσεις τότε.. ας είναι...
