Δεν θα πω οι προπαππουδες, θα πω οι παππουδες, για να ειμαστε ακομα πιο κοντα χρονικα.
Οι παππουδες λοιπον, ολων οσων γραφουν ή διαβαζουν εδω αυτη τη στιγμη, ειχαν σκυλια, αλλα τα ειχαν και τα εξετρεφαν για πολυ συγκεκριμενους λογους.
Κοκονι, συντροφος και σπιτικος φυλακας.
Κυνηγοσκυλο, για να ταιζεις κρεας την οικογενεια σου.
Ποιμενικο, για να φυλαει τα οικοσιτα ζωα σου.
Τα ειχαν αναγκη οπως και τα σκυλια αυτους.
Ποιος παππους σκεφτηκε ποτε,
"θελω να παρω το Χατσικο, γιατι ειδα την ταινια με την κυρα μου και πολυ γουσταραμε! Οταν θα τα τιναξουμε θα μας περιμενει καθε μερα στον ηλεκτρικο στον Περισσο..."
"Θελω να εχω το ελκηθροσκυλο του Ινουιτ στη Λαρισα..."
"Θελω ενα σκυλι, κυνηγιου μεγαλου θηραματος και κυνομαχιων στα Κατω Πατησα..."
"Θελω μια ιγκουανα σε γυαλα, θα τη λεω Μητσο και θα την πινουμε παρεα, οπως στο εισαι το ταιρι μου..."
Γεννιεται λοιπον το ερωτημα, μηπως τα τελευταια χρονια αρχισαμε να βαραμε λακιαμα και με τα δυο χερια;
Ερωτημα δευτερο, μηπως ειναι μ@λακια να περασουμε αυτη τη μ@λακια στις νεοτερες γενιες;
