Πέρασε ολόκληρη η Κυριακή, πέρασε η Δευτέρα και πλέον μπορώ να πω ότι πέρασε κι η Τρίτη... Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Αυτοί χάνουν! Χάνουν ένα καταπληκτικό πλάσμα (κι εν τω μεταξύ κι εμείς απολαμβάνουμε λίγο παραπάνω καιρό την παρέα της).
Ας περιγράψω όμως λίγο πως περνάνε οι μέρες μας με τη ζέστη...
Όσο υπάρχει ήλιος δεν έχουμε σκυλιά, τριχωτά χαλάκια έχουμε, αυτοκινούμενα στο πάτωμα και, συνήθως, τοποθετημένα στα εκάστοτε πιο δροσερά σημεία. Η πρώτη βόλτα της ημέρας έχει μειωθεί σε διάρκεια δραματικά και δεν είναι σπάνιο πιά να τα βγάζω στο κτήμα εδώ, με το λουρί, κι αυτό γιατί μπορούμε να κινηθούμε από δέντρο σε δέντρο κι από σκιά σε σκιά και στο ενδιάμεσο να μην κάνουν τους αναστενάρηδες... Γιατί στο δρόμο... δεεεεεν...
Αφού λοιπόν η πρώτη βόλτα είναι τόσο
πως να το πω
απλοποιημένη τους αναπληρώνουμε στη βραδυνή. Είτε θα τα πάμε ποδαράτη πιό μακρυνή (για κάνα δίωρο και βάλε) ή θα πάμε την κανονική τους και μετά... μηχανάκι και βούρ τρέξιμο! Και η κυρία, από 'δω, το καταφχαριστιέται! Το τρέξιμό της είναι ανάλαφρο και υπερήφανο και σπιντάρει υπέρ του δέοντος. Μετά από 4-5 χιλιομετράκια γυρνάει σπίτι λες κι είχε πάει απλά στο περίπτερο στη γωνία! Και μετά, στο σπίτι, πάλι μια κιουρία!