Ένα κουτάβι 2 μηνών είναι πολύ μικρό να δένεται, εκτός αν υπάρχει άνθρωπος στην αλλή άκρη. Από 4-6 μηνών μια χαρά μπορεί να μάθει (αν και είναι κάτι που μαθαίνεται εύκολα σε κάθε ηλικία αν το κάνεις σωστά).
Φυσικά και χρειάζεται κάποιες φορές να δέσουμε τον σκύλο μας (έστω για μερικά λεπτά).
Το θέμα του μονήμου δεσίματος είναι πραγματικά απάνθρωπο. Το ίδιο απάνθρωπο είναι όμως και το crate, αν ο σκύλος δεν κάνει πολλά πράγματα έξω από αυτό καθημερινά.
Όπως εδώ έχουμε "μόδα" να έχουμε πάντα τους σκύλους δεμένους με κοντή αλυσίδα, έτσι στην Αμερική, πολλοί σκύλοι ζουν σχεδόν ΜΟΝΗΜΑ σε μικρά κλουβιά στο σαλόνι (δεν μιλάω για εκτροφεία καν εδώ).
Τελικά, μήπως η "απανθρωπιά" βρίσκεται στο πόσο ακριβώς ΒΑΡΙΕΤΑΙ ο σκύλος, και ΟΧΙ τόσο στον τρόπο περιορισμού;
Κατά την γνώμη μου, ίδια κακομεταχείρηση είναι η μονημότητα σε μπαλκόνι, ταράτσα, κλούβι ή "τελεφερίκ" (ακόμη και μέσα στο διαμέρισμα - πόσα μικρόσωμα δεν πάνε ΠΟΤΕ πουθενά; ) και ίδια το δέσιμο σε δέντρο. Με την μόνη διαφορά που στις πρώτες περιπτώσεις μπορεί ο σκύλος να απομακρυνθεί λίγο από τα κόπρανά του (συμαντικό, δεν λέω!).
Καθήστε όλοι ν'αναρωτηθήτε, πόσο νομίζετε ότι βαριέται ο σκύλος σας;
Φαντάζομαι πως ακόμη και εδώ στο φόρουμ θα είναι κάποιοι που κακομεταχειρίζονται τους σκύλους τους (και ας μην τα δένουν) μόνο και μόνο γιατί δεν ασχολούνται μαζί τους (παιχνίδια, βόλτες) σε καθημερινή βάση.
Να το πάρουμε αλλιώς. Ξέρω σκύλο που ζει το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας δεμένος έξω από ένα προπατζίδικο (τρελά ωράρια, και λίγες αργίες!). Όμως είναι μέσα σε κόσμο (φίλοι, θαμώνες του μαγαζιού) όλη μέρα. Βγαίνει βόλτα ελεύθερος σε πάρκο το πρωί, πριν "πιάσει δουλειά", και ΚΑΘΕ βράδυ πάλι, μόλις "σχολάσει". Μετά, είναι σε ένα διαμέρισμα (ελεύθερος σε όλο το σπίτι ΠΑΝΤΑ) με την οικογένειά του.
Τρισευτυχισμένος είναι, ιδίως σε σχέση με ΑΠΕΙΡΑ μικρόσωμα σκυλάκια που έχουν να βγούν από το διαμέρισμα από το περασμένο καλοκαίρι....
... και σίγουρα, αν τον ρωτούσαμε, προτιμάει ΧΙΛΙΕΣ φορές την ζωή αυτή, από το να είναι όλη μέρα (για χρόνια) μόνος του στο άδειο διαμέρισμα, μέχρι να έρθει η ώρα της βραδυνής του βόλτας.
Όπως όλοι εδώ, είμαι ΚΑΤΑ του δεσίματος (και ναι, κατά και του crate, αν δεν συντρέχει λόγος σοβαρός). Πιστεύω πως ο κάθε σκύλος πρέπει να έχει ΚΑΘΕ μέρα αρκετές δυνατότητες επιλογών (αυτόνομα και ελεύθερα), και ΔΕΝ πιστεύω πως είναι καλά αν δεν τις έχει. Αρκετά τα "περιορίζουμε" τις περισσότερες στιγμές (αναγκάστηκά).
Απλά ήθελα να τονίσω πως υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ τρόποι να κακοποιείς έναν σκύλο, απλά και μόνο με απίστευτα βαρετή και μονότονη ζωή.
