Η κατοχή ενός ή περισσότερων σκύλων δεν είναι δείγμα πλούτου, αλλά ούτε και πρέπει να θεωρείται ως προνόμιο των οικονομικά ευκατάστατων.
Στην πρώτη περίπτωση πολλές φορές γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιδιώτες, επιχειρήσεις ή ακόμα και κυβερνήσεις για αυξήσεις σε κόμιστρα, υπηρεσίες και φόρους. Στην δεύτερη περίπτωση πολλοί άνθρωποι έρχονται σε δύσκολη θέση ή νιώθουν ανίκανοι που δεν μπορούν να έχουν ή να προσφέρουν ούτε καν σε ένα κατοικίδιο λόγω της οικονομικής τους κατάστασης.
Θα πρέπει πάντα να έχουμε στο νου τον διπλανό μας και τις προθέσεις του... για καλό ή κακό.
Ο κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα να ξοδεύει τα χρήματα που διαθέτει όπως νομίζει, αν και το πως ξοδεύεις τα χρήματα δεν είναι μόνο δικαίωμα μα και υποχρέωση. Δηλαδή, ο τρόπος που ξοδεύεις (και βγάζεις) χρήματα έχει, εμπεριέχει "ηθικό κομμάτι", "φιλοσοφικό κομμάτι", στάσης ζωής και χαρακτήρα.
Ας πάρουμε την τροφή ως αρχικό παράδειγμα. Οι πέντε χώρες στις οποίες οι άνθρωποι ξοδεύουν τα περισσότερα για την τροφή του σκύλου τους, ανά σκύλο, είναι σχετικά εύπορες. Η Νορβηγία, η Ελβετία, η Αυστραλία, η Σουηδία και η Αυστρία. Σίγουρα, τα υψηλότερα εισοδήματα σημαίνουν ότι οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να αντέξουν οικονομικά να έχουν κατοικίδια ζώα. Πόσο μάλλον να τα ταΐζουν super premium τροφές, οργανικές ή βιολογικές, να τα πηγαίνουν σε groomers και σε εκπαιδευτές, να τους αγοράζουν παιχνίδια και να τα παρουσιάζουν σε εκθέσεις και αγώνες.
Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να είναι πλούσιοι ή να ζουν σε πλούσιες χώρες για να έχουν κατοικίδια ζώα. Η Κίνα βρίσκεται στις δέκα πρώτες χώρες στους καταλόγους κατοχής σκύλων όσο και γατών (και όχι, δεν τα διατηρούν ως βρώσιμα), αλλά οι Κινέζοι δεν ξοδεύουν πολλά για να ταΐσουν τα ζώα συντροφιάς τους: 0,98$ το μήνα ανά σκύλο. Στα 0,85$ είναι η Ουκρανία, που είναι η Ευρωπαϊκη χώρα με τα λιγότερα έξοδα ανά σκύλο για τροφή. Αυτά είναι πολύ μακρυά σε σχέση με τα 53,22$ δολάρια της Νορβηγίας.
Αυτά τα ποσά δεν είναι πάντα ανάλογα και της ποιότητας της διατροφής που έχουν οι σκύλοι. Δεν σημαίνει, δηλαδή, πως τα 53,22$ του Νορβηγού εξασφαλίζουν στο σκύλο του καλύτερη διατροφή από τα 0,85$ του Ουκρανού. Εδώ μπαίνει η οικονομία, το εμπόριο, το marketing, οι μόδες, κ.α.
Στην Νορβηγία το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλό, δεν υπάρχει ανεργία, οι μισθοί είναι μεγαλύτεροι, το κόστος ζωής υψηλότερο, οι άνθρωποι έχουν την "πολυτέλεια" να ασχοληθούν περισσότερο με τα χόμπι τους (άρα και τους σκύλους) έχοντας εξασφαλίσει πολλά περισσότερα από τα βασικά για τους ίδιους.
Στην Ουκρανία τα πράγματα δεν είναι όπως στην Νορβηγία και στην Ελλάδα είναι κάπως στην μέση σε βιοτικό και οικονομικό επίπεδο, μιλώντας πάντα για τον μέσο όρο.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η υγεία. Τα κόστη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τα κατοικίδια ζώα έχουν μεγάλη διαφορά από χώρα σε χώρα. Μεγάλη διαφορά έχουν και τα όσα θεωρούνται απαραίτητα και έχουν να κάνουν με την υγεία του σκύλου.
Στις οικονομικά πιο εύρωστες χώρες οι προληπτικές αιματολογικές εξετάσεις, τα τεστ για κληρονομικές ασθένειες, οι καθαρισμοί δοντιών με υπερήχους, τα τεστ τίτλων μα ακόμα οι στειρώσεις, οι εγχειρήσεις καταρράκτη, οι μαγνητικές τομογραφίες, οι αποθεραπείες και οι φυσιοθεραπείες θεωρούνται φυσιολογικά και απαραίτητα για έναν σκύλο. Οι ιδιοκτήτες θεωρούν πως είναι υποχρεωμένοι να τα παρέχουν αν θέλουν να έχουν ένα κατοικίδιο και αν το "αγαπάνε".
Πόσο αληθινό είναι όμως αυτό; Πόσο απαραίτητα είναι όλα αυτά και πόσο είναι λογικό να θεωρούμε πως πρέπει να τα παρέχουμε και να είμαστε έτοιμοι να ξοδέψουμε χιλιάδες ευρώ για το κατοικίδιο μας;
Σε πολλά από αυτά δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μας. Πόσο μάλλον τα κατοικίδια τους...
Όλες αυτές οι ιατρικές πράξεις και οι ακόμα πιο συνηθισμένες, όπως εμβολιασμοί και χειρουργεία ρουτίνας, γίνονται σε όλες τις χώρες, με τα ίδια υλικά/αναλώσιμα και από εξίσου άξιους επιστήμονες. Παρόλα αυτά το κόστος μπορεί να ποικίλει από μερικές δεκάδες ευρώ ως μερικές χιλιάδες. Έχοντας ζήσει σε χώρες με διαφορετικό βιοτικό και οικονομικό επίπεδο γνωρίζω πως το κόστος π.χ. μιας στείρωσης για ένα σκύλο 15 κιλών στην Βουλγαρία μπορεί να είναι 30€, στην Ελλάδα 130€ και στην Αγγλία 230€. Σε περιπτώσεις όπως η δυσπλασία του ισχίου τα κόστη και οι διαφορές τους ανέρχονται σε χιλιάδες.
Φαίνεται ότι η κτηνιατρική ακολουθεί τα χνάρια της αθλιότητας που έχει συρθεί η ανθρώπινη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μια ιερή αγελάδα παραγωγής χρήματος που επικεντρώνεται μόνο στους πλούσιους, τους έχοντες και πιέζει τους υπόλοιπους.
Προσωπικά, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τα κρεβατάκια Burberry αξίας 1000€ που κοστίζουν στον κατασκευαστή 30$ ή τα κολάρα με πολύτιμους λίθους ή οτιδήποτε άλλο θέλει να ξοδέψει κάποιος τα χρήματα του. Παρόλα αυτά, έχω μεγάλο πρόβλημα με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε μεγάλες τιμές τόσο για ανθρώπους όσο και για ζώα, επειδή είναι κάτι που είναι υποχρεωτικό και αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Το ίδιο και με την διατροφή.
Το να πιστεύεις ότι κάποιος που "ξεπατώνεται" 20€ την ημέρα αξίζει ένα λιγότερο υγιές κατοικίδιο ζώο από κάποιον που βγάζει 2000+ ή δεν αξίζει καθόλου είναι λάθος και "άρρωστο".
Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε, λοιπόν, από τα trends και τις τάσεις της ζωής όπως μας την σερβίρουν. Τα περισσότερα που θεωρούμαι απαραίτητα δεν είναι τόσο απαραίτητα και σίγουρα μπορούμε να τα αποφύγουμε ή να τα αντικαταστήσουμε με άλλα, πιο προσιτά οικονομικά. Ίσως θα πρέπει τα όσα χρήματα έχουμε να τα τοποθετούμε με σύνεση ή έστω να μη θεωρούμε πως ο άλλος που δεν κάνει ότι εμείς κάνουμε είναι λάθος ή χειρότερος.
Τα λεφτά που εμείς ξοδεύουμε για τα κατοικίδια μας ημερησίως ή ετησίως δεν τα βγάζει ο μέσος Τανζανός, Νιγηριανός, Μπαγκλαντεσιανός, Πακιστανός, κ.ο.κ. για να ζήσει την οικογένεια του. Αυτό δεν πρέπει να μας γεμίζει ενοχές και κόμπλεξ και δεν έχει αυτό το σκοπό. Όλα αυτά πρέπει όμως να υπάρχουν στο μυαλό μας ώστε να κρίνουμε τα πράγματα πιο σωστά, πιο λογικά, να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε άλλους και σίγουρα να νιώθουμε τυχεροί και ευτυχισμένοι για αυτά που έχουμε και μπορούμε να προσφέρουμε.
