Δεν αφήνω τον μυ να ξεκουραστεί κ να μείνει στασιμος. Για χαλάρωση, το πολυ πολυ,να ρίξω λίγο τον ρυθμό.εγω είμαι με αυτοκίνητο στην αρχή, το αφήνω σε κάποιο σημείο, τρέχω λίγο κ εγω κ μετα γυρναω απο το ίδιο σημείο κ συνεχίζω με παλι με αμάξι,γιατί δεν αντέχω.είμαι κοπρια!!!μετα συνεχίζουμε κ με λίγα αλματακια για να πιάσει μια Μπαλα που λατρεύει.σούπερ κ τα άλματα,μην τα ξεχνάτε!
Ευτυχώς που το εξήγησες γιατί κόντεψες να κάμψεις την αυτοπεποίθηση μου μιας κι αρχικά κατάλαβα ότι τρέχεις με τα πόδια με 15-20 χλμ
Εγώ είμαι της άποψης γενικά πως αν αυτό που μάς ενδιαφέρει είναι το fit κι έχουμε επιλέξει το δρόμο ως μέρος των δραστηριοτήτων μας (γιατί fit και μια μόνο δραστηριότητα δεν πάνε μαζί) είναι απαραίτητη η εναλλαγή ρυθμών.
Όσον αφορά το δρόμο για εκτόνωση νομίζω ότι η καλύτερη ταχύτητα για να είμαστε κι εμείς χαλαροί αλλά όχι λαπάδες και ο σκύλος επίσης να μη λαπαδιάζει είναι το περπάτημα από 6-7 χλμ αρκεί να επιμένει κανείς στα 7 χλμ να περπατάει κι όχι να τροχάζει, δηλαδή γρήγορο περπάτημα με μεγάλο άνοιγμα.
Κάτι πολύ σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι το είδος δρόμου με καλύτερο για το έργο που καταναλώνουμε την άμμο.
Και τέλος είναι και η κλίση. Επειδή η περιοχή που μένω εγώ είναι τελείως φλατ συνήθως πάμε τουλάχιστον δυο φορές το μήνα στην περιοχή της Καλλίπολης ή του Χατζηκυριακείου που χαρακτηρίζονται από ανηφόρες με κλίση μεταξύ 8-10% γιατί πιστεύω πως κάνει καλό στους μύες το περπάτημα και το πολύ ελαφρύ τρέξιμο σε ανηφόρα.
Στο σπίτι που μάς φιλοξένησαν το καλοκαίρι πάντως τα είχε όλα, βουνό με δρόμο για πεζοπορία, θάλασσα για περπάτημα σε βαθιά άμμο, αρκετούς φλατ χωματόδρομους χωρίς κίνηση αυτοκινήτων καθώς και η αρχή κάποιων ορεινών μονοπατιών στα οποία βλακωδώς ακόμη δεν υπάρχει αρίθμηση αν και θα 'πρεπε.
Το Χάσκι μου είναι μεγάλο σε ηλικία και έχει αρθριτικά, έτσι είχα τη φαεινή ιδέα το καλοκαίρι πως μπορώ να την πάρω σε ένα ορεινό και να πάμε χαλαρά γιατί αν και το τρέκινγκ δεν είναι κάτι καινούργιο για 'μενα, ωστόσο περιοριζόμουν σε απλές διαδρομές, οπότε στις ορεινές ήμουν κι εγώ πρωτόπειρος. Επειδή όμως τόσα χρόνια γυμναζόμουν μαζί με το σκύλο καθημερινά κι έτσι μόνο χαλαρός δεν ήταν, οπότε αν και τα τελευταία δυο χρόνια σταδιακά μείωσα τις βόλτες μας και σε απόσταση και σε ένταση, ανακάλυψα ότι τα γονίδια του Χάσκι είναι πολύ ισχυρά και πως τα δέκα χρόνια συνεχούς άσκησης βοήθησαν ίσως περισσότερο το αίσθημα του σκύλου να υπερέχει της αντοχής του.
Το αποτέλεσμα ήταν πως αν και έβλεπα ότι σε κάποια σημεία δυσκολευόταν και πάλι ήταν αδύνατον να τη φτάσω και εκείνη τη στιγμή ένιωσα κι εγώ να απελευθερώνομαι απ' όλο αυτό το πέπλο ανημπόριας με το οποίο είχα ντύσει μέσα μου το σκύλο και του φερόμουν σα να ήταν υπό διάλυση. Η αλήθεια είναι πως οι αντοχές του είναι τεράστιες, η ορμή του ανεξάντλητη και πως είναι απ' τα στοιχεία μαζί με την ανεξαρτησία του (ότι σημαίνει πραγματικά η ανεξαρτησία του Χάσκι και όχι τα σχόλια των άσχετων με την ομάδα 5 και με το Χάσκι ειδικότερα) και το να εκδηλώνεται μόνο όταν καταλαβαίνει πως το έχεις ανάγκη, που έχω ερωτευτεί σ' αυτή τη φυλή και στο σκύλο μου ειδικά.
Ο λύκος δεν είναι έτσι. Θέλει να είναι δίπλα μου αλλά η αλήθεια είναι πως ό,τι ρυθμό κι αν του δώσω θα τον ακολουθήσει αλλά με ή χωρίς λουρί το ''δίπλα'' είναι όντως δίπλα και φροντίζει ο ρυθμός του να μην υπερβαίνει το δικό μου. Άλλος σκύλος, άλλη σχέση, περισσότερο συναίσθημα.
Μα το αίσθημα να έχεις δυο σκυλιά ελεύθερα σε ένα βουνό είναι μοναδικό. Και για ν' αποφύγω τυχούσες παραφιλολογίες όταν μιλάμε για ορεινά μονοπάτια με σωστό εξοπλισμό, ο σκύλος δε μπορεί να είναι δεμένος. Κάποιοι θα πουν ''μα είσαι σίγουρος πως δε θα σου έφευγε το Χάσκι''; Ναι μετά από τόσα χρόνια είμαι σίγουρος πως δε θα μου έφευγε αλλά ακόμη κι αν μου έφευγε, θα βρισκόμασταν. Γιατί είναι άλλο ο σκύλος που θέλει να σου φύγει κι άλλο ο σκύλος που θέλει να αλλάξει παραστάσεις και να δει πολλές νέες εικόνες κι επειδή είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου το καταλαβαίνω απόλυτα και το ασπάζομαι εξ' ίσου.
Φυσικά ξέφυγα τελείως απ' το θέμα, αλλά τι να κάνουμε; Χάσκι και Γκρένενταλ έχω, γι' αυτά θα μιλήσω και για τον εαυτό μου και η αγαπημένη μας εκτόνωση είναι η βόλτα, το περπάτημα. Αλλά πέραν τούτου, επειδή ακριβώς ο λύκος μου χρειάζεται εκγύμναση πάμε και κάποιες βόλτες μόνοι μας και θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε εντατικό ρυθμό.
Και μπορεί εχτές να πήγαινα σαν σκουριασμένο τενεκεδένιο ρομπότ αλλά σήμερα έχω μια άλλου είδους ευλυγισία και άνεση που είχα να νιώσω απ' την εποχή που έτρεχα και έπαιζα μπάσκετ καθημερινά πριν αρχίσω το τσιγάρο. Οπότε κάνει καλό και στους δυο μας και πραγματικά μ' αρέσει πολύ περισσότερο απ' το να κάθομαι κλεισμένος σε ένα σπίτι.
