Πριν χρόνια στην Κομοτηνη, κατά τις 8πμ πέρναγα από την παλιά Νομική η οποία ειναι μέσα στην πόλη, να πάω στη στάση του λεωφορείου να φύγω για τη σχολή μου. Και μου την επεσαν καμια 10αρια σκυλιά αδέσποτα (είχε τουλάχιστον τότε σοβαρό πρόβλημα η περιοχη). Αφού δεν με επαιρνε οπισθοχωρούσα ώσπου κόλλησα σε ενα μαντρότοιχο και αυτά μπροστά μου να γαυγίζουν ασταμάτητα.
Στο σημείο αυτό να πω ότι ουδέποτε ειχα φοβία να πλησιάσω σκυλο, ακόμα και αδεσποτο (ναι αγνοια κινδύνουν), σε σημείο να με πετάξει αγνωστος δανός κάτω για να με γλύψει στο πρόσωπο.
Αν λοιπόν δεν σταματούσε ενας με το αμάξι του που ετυχε να περνά για να τα σκορπισει κορνάροντας εγω εκεί θα ήμουν ακόμα, κολλημένη στον τοίχο.
Και ναι ενιωσα και φόβο και πανικό αλλά μάλλον καλά που δεν αρχισα τις φωνες... "ευτυχως" είχα παγώσει.
Στο σημείο αυτό να πω ότι ουδέποτε ειχα φοβία να πλησιάσω σκυλο, ακόμα και αδεσποτο (ναι αγνοια κινδύνουν), σε σημείο να με πετάξει αγνωστος δανός κάτω για να με γλύψει στο πρόσωπο.
Αν λοιπόν δεν σταματούσε ενας με το αμάξι του που ετυχε να περνά για να τα σκορπισει κορνάροντας εγω εκεί θα ήμουν ακόμα, κολλημένη στον τοίχο.
Και ναι ενιωσα και φόβο και πανικό αλλά μάλλον καλά που δεν αρχισα τις φωνες... "ευτυχως" είχα παγώσει.