Αυτο που ζητησα να συζητηθει σε αυτο το thread ειναι το γιατι ειστε αρνητικοι στο θεμα της στειρωσης- οσοι ειστε και αν καποιοι πιστευετε οτι θα επρεπε να καταφυγω στη λυση της στειρωσης για το προβλημα αυτο ή οχι και γιατι..Επισης θα με ενδιεφερε να ακουσω τις αποψεις οσων τυχον στειρωσαν το αρσενικο τους και ποιες τυχον ηταν οι επιδρασεις της επεμβασης σ αυτο...πχ καταθλιψη...
και πραγματικα θελω να ρωτησω κατι ακομη.....οσοι τα λετε αυτα οτι ειναι οκ και δεν τρεχει και τπτ, ειχατε ποτε θηλυκο σε οιστρο δίπλα σας???
και αν ναι τι κανατε???τον φιμωσατε ή κλεισατε τα δικα σας αυτια για να μην ακουτε το κλαμα και τον πονο του??
Απαντάω για να εκθέσω την καθαρά προσωπική μου εμπειρία πάνω στο θέμα αφού αυτό ζητάει η συμφορουμίτισα
eirini83. Για όλα τα υπόλοιπα θέματα που έχουν τεθεί θεωρώ ότι η απάντηση #66 της Rottie είναι παραπάνω από πλήρης.
Έχω στο σπίτι δύο σκυλιά, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, κάτι παραπάνω από τριών ετών. Την περίοδο του οίστρου ξαπόστελνα τη θηλυκιά στη μητέρα μου για καμιά εικοσαριά μέρες γιατί αυτό που με απασχολούσε πρωτίστως ήταν να μη ζευγαρώσουν τα σκυλιά.
Γύρω στις είκοσι μέρες η θηλυκιά επέστρεφε σπίτι μας και τα είχαμε όλη μέρα να μανουριάζουν γιατί προφανώς η σκύλα μύριζε ακόμα, ο αρσενικός προσπαθούσε να την καβαλήσει, η θηλυκιά αγρίευε για να τον διώξει, όοοοοολη μέρα το ίδιο σκηνικό.
Προβλήματα όπως να μην τρώει, να μην κοιμάται, να ουρλιάζει και άλλα τέτοια που κατά καιρούς έχω ακούσει για άλλους αρσενικούς δεν είχαμε, απλά όλη μέρα πήγαινε με τη μουσούδα κολλημένη στην ουρά της και σε κάθε προσπάθεια να την καβαλήσει εκείνη του την έλεγε αγρίως.
Βέβαια ακόμα κι αυτό από ένα σημείο και μετά καταντούσε εκνευριστικό,
για εμάς, δε νομίζω ότι ο σκύλος είχε κάποιο πρόβλημα, "ψυχολογικό" ή οποιοδήποτε άλλο. Ο σκύλος μύριζε και καταλάβαινε ότι έπρεπε να καβαλήσει κι αυτό προσπάθούσε.
Πριν έξι μήνες στειρώσαμε τον αρσενικό, ένα σκύλο με πολύ έντονο χαρακτήρα. Στο διάστημα αυτό, δεν ξέρω αν είναι μικρό ή όχι, ο χαρακτήρας του δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό, οι κυριαρχικές του τάσεις δεν έχουν ελλατωθεί καθόλου, εξακολουθεί να έχει όλες του τις παλιές κακές συνήθειες, εξακολουθεί να κάνει ότι μ****ία ζημιά του κατέβει στο κεφάλι, δεν έχει πάρει γραμμάριο χωρίς να του αλλάξουμε τροφή (θεωρώ αρκετά καλή αυτή που ήδη δίναμε) ή να αυξήσουμε την άσκηση (ούτως ή άλλως βέβαια είχαμε από πριν καλό πρόγραμμα με βόλτες & καθημερινή εκτόνωση). Εξακολουθεί να είναι ο ζωηρός, χαρούμενος, παιχνιδιάρης κι άτακτος σκύλαρος που γουστάρουμε. Οπωσδήποτε δεν έχει πάθει κατάθλιψη. Είμαι δε σχεδόν σίγουρη πως ούτε έχει καταλάβει ότι κάτι λείπει ανάμεσα από τα πίσω πόδια του.
Στο μεταξύ τον έχουμε ξετινάξει στις εξετάσεις, το μόνο που παρουσιάζει είναι αυξημένο σάκχαρο, αλλά αυτό κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει να κάνει με τη στείρωση αλλά με την προηγούμενη διατροφή του καθώς δεν ήταν πάντα οικόσιτος σκύλος.
Από προσωπική εμπειρία λοιπόν δεν έχω κάτι αρνητικό να επισημάνω, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, για να μην είμαι απόλυτη.
Στη θέση σου τώρα, αν ο δικός μας είχε εξαρχής τόσο υπερβολικές αντιδράσεις μάλλον θα το είχαμε κάνει νωρίτερα.