Δεν τους πιάνεις πουθενά λέμε...
Δεν μαζεύεις - έχεις πρόβλημα (ορθώς).
Μαζεύεις - πάλι έχει πρόβλημα (για το ότι τα πετάς στο σκουπιδοτενεκέ).
Μαζεύεις και τα παίρνεις μαζί σπίτι σου για βραδυνο - πάλι έχεις πρόβλημα γιατί τα ακούς για τους άλλους.
Eγώ πλέον φοράω το ύφος της σκρόφας, αλά γκλεν γκλόουζ στα σκυλιά της δαλματίας για να μην μου απευθύνουν το λόγο. Διότι τα δικά μου τα μούλικα είναι μισή μερίδα σκύλος και δεν σου γεμίζουν το μάτι για aggresive killers.
Πάντως το αραίωμα των τσίσων (τα τσίσα - των τσίσων
) το θεωρώ άσκοπο. Αντί το κάτουρο να καταλάβει 20 τετραγωνικά εκατοστά, καταλαβάνει 50 τ.ε. αραιωμένο. Ιτ νταζ ν 'τ μέικ σένς που λένε.
Νερό κουβαλάω βέβαια μαζί, γιατί τις προάλλες έμεινα στο ασανσέρ μαζί με τα λαχανιασμένα μπουλντόγκια και νόμιζα ότι θα μου μείνουν... από τότε μαζί και νερό! Δεν θα το χαραμίσω όμως για τσισοαραίωμα.
(πάλι μου βγήκε μεγαλούτσικο το ποστ - έχω αρχίσει και ...μοκίζω!)