Ο μπέμπης μας μεγάλωσε. Ευτυχώς όχι πάρα πολύ. Ο καλός Θεούλης με λυπήθηκε, και έχουμε μείνει κάπου εκεί στα 20+
Ενας χρόνος περίπου, μαρτυρικός και απίστευτα δύσκολος. Μια εμπειρία σκυλοανατροφής, πρωτόγνωρη για μένα. Με όλες τις κακές έννοιες, που δεν θέλω ούτε καν να αναφέρω. Δεν νομίζω να υπάρχει κουτάβι, με τόσα nicknames, στους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του. Τα περισσότερα, ούτε καν ξεστομίζονται on air. Ξεκίνησα κάποιες φορές, να γράψω για να ανανεώσω την ενημέρωση για την ζωή μας με τον Μάρκο, αλλά κάθε φορά, έφτανα τις 3 σελίδες Α4 minimoum. Και αυτολογοκρινόμουν..Εχουμε ζήσει στους 11 μήνες που τον έχουμε στο σπίτι, όλα τα θέματα sos που ανοίγονται καθημερινά στο φόρουμ, με απεγνωσμένους ιδιοκτήτες, που ζητάνε βοήθεια να αντιμετωπίσουν τα κουτάβια τους, σε υπερθετικό βαθμό. Ολα όμως! Το ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε όλον αυτόν τον καιρό, χωρίς να μας γράψουν οι εφημερίδες, το χρωστάω στα καλύτερα σκυλιά του κόσμου, που ευτυχώς έχω στο σπίτι μου. Γιατί...απ'αυτό το βλέμμα:
δεν περνάς εύκολα, όσο τσαμπουκάς και να το παίζεις. Η Δάφνη μου, μας βοήθησε [κι εμένα και τον Σώτο], να περάσουμε κάπως πιο αναίμακτα, την...ομολογουμένως ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας και έντασης, τρελλαμένη περίοδο του μπέμπη. Οποτε θέλαμε λίγο την ησυχία μας, την χρησιμοποιούσαμε ως φράκτη, απ'τις μασέλλες του οποίου, δεν πέρναγε ο τύραννος. Ευτυχώς, που φοβάται και κάποιον μέσα σ'αυτό το σπίτι...
Τώρα που χρόνισε, αρχίζουμε δειλά-δειλά να επικοινωνούμε κάπως και να νοιώθουμε λίγο πιο αισιόδοξοι για το μέλλον. Εχουμε πάρα πολύ δρόμο και δουλειά ακόμη μπροστά. Παρόλο που είναι ένα σκυλάκι, που εκπαιδεύεται ασταμάτητα από τον πρώτο κιόλας μήνα της ζωής του. Είχα την πολυτέλεια να μεγαλώσει μέσα στο puppies park και στα χέρια του αγαπημένου μου φίλου και [για μένα] πολύ σπουδαίου εκπαιδευτή, του Στέφανου του Μυλωνά. Ο οποίος τον καμαρώνει και τον λατρεύει, περισσότερο ακόμη και από μένα. Γιατί ο διάολος, είναι είναι τετραπέρατο πλάσμα. Οι σκανταλιές του, που εμένα μου ανεβάζουν την πίεση, είναι στην πραγματικότητα αξιοθαύμαστες. Αν δεν είχα τον Στέφανο, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα είχα κάνει με το κέρατο
.
Και...αν δεν είχα κι αυτά τα μάτια, να με ηρεμούν:
....ομορφάντρα μου...!!!!!!!!!!!
Αυτά...προς το παρόν, τα νέα της μαυροαγέλης μας...
Αααα...και ένα κουίζ για το τέλος...να δούμε ποιός θα βρει την πιο πετυχημένη περιγραφή του Μάρκου. Δηλαδή, αν έπρεπε να απαντήσετε, στην ερώτηση "με τι μοιάζει", τι θα λέγατε; Ημίαιμο, τι; Εκτός από γκριφόν-κανίς please. Δεν μπορώ να το ξανακούσω...
